กัวไฮว่ไม่ได้ขี่กระบี่ไป เขาเรียกรถตรงทางแยกกลับไปยังคลินิกไม่เขาเห็นว่าหลิวเหวินนั่งมองโจวเทียนหยางอยู่บนบันไดก็ผงกศีรษะเบาๆ ไม่เลวเด็กคนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ

        เมื่อล่วงเลยยามจื่อ^[1] ไป เขาคิดจะเสี่ยงทายสักหน่อยทว่าในตอนที่ตนเองกำลังจะเสี่ยงทายอวี้เอ๋อร์ก็ปรากฏตัวมาอยู่ตรงหน้าของตน

        “ตาบ้า ครั้งนี้ไม่เลวเลยนะ ไม่ได้ไปค้างข้างนอก แล้วจะไปเมืองหลวงยังไงขี่กระบี่เหรอ” อวี้เอ๋อร์พูดยิ้มๆ

        “พอเธอพูดแบบนี้ ฉันยังไม่ได้คิดถึงเ๹ื่๪๫นี้เลยดูทรงแล้วจะขี่กระบี่ไปไม่ได้ ระยะทางไกลขนาดนั้นจากสภาพฉันตอนนี้คงไม่ได้แน่” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “เอาไป ฉันจองตั๋วเครื่องบินให้พี่ เที่ยวบินพรุ่งนี้ตอนบ่ายจากอู่เฉิงตรงไปเมืองหลวง ฉันไม่ไปกับพี่นะเพราะคนที่ล้มเทพแห่งจิตได้ยังไม่เกิดมาเลย” อวี้เอ๋อร์พูดขึ้นด้วยความยิ้มแย้ม

        “อวี้เอ๋อร์ คนที่ล้มฉันได้ก็อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่เหรอไง” กัวไฮว่พูดพลางลากอวี้เอ๋อร์เข้าไปในห้อง จากนั้นก็สร้างค่ายกลเอาไว้ภายในห้องเต็มไปด้วยทัศนียภาพแห่งวสันตฤดู

        “อวี้เอ๋อร์ ทำกับข้าวเสร็จแล้ว เธอพักผ่อนเยอะๆ นะ เดี๋ยวฉันเตรียมตัวไปเมืองหลวง” เป็๲เวลาเจ็ดโมงเช้ากัวไฮว่สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ทำโจ๊กเนื้อวางเอาไว้บนโต๊ะเขามองอวี้เอ๋อร์ผู้มีรูปร่างดั่งหยกแวบหนึ่ง เลียริมฝีปากแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไป

        “ตาบ้า ออกไป๻ั้๫แ๻่เช้า ต้องไปหาเมียน้อยแน่ๆ เลย” ในขณะที่กัวไฮว่เดินออกไปจากห้อง อวี้เอ๋อร์ก็เบ้ปากพูด

        ทว่าอวี้เอ๋อร์ก็ไม่ได้ใส่ร้ายกัวไฮว่จริงๆเขาเหยียบคันเร่งบึ่งมายังหน้าประตูใหญ่โรงเรียนมัธยมแห่งมหาวิทยาลัยอู่เฉิงเมื่อหลี่เวยเห็นกัวไฮว่ ทั้งสองก็พูดคุยกันอย่างสนิทสนมกัวไฮว่จอดรถไว้ด้านนอกแล้วเดินเข้าไป

        “ก๊อกก๊อกก๊อก!” ประตูห้องพักครูหลินซวงถูกเคาะขึ้นหลินซวงยังไม่ทันจะเงยหน้าขึ้นมา๻ั้๫แ๻่กลับมาจากคลินิกไม่คราวก่อนและเมื่อได้เห็นการรักษาของกัวไฮว่ที่คลินิกไม่หลินซวงก็มีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมต่อเด็กผู้ชายคนนี้ถึงทั้งสองจะมีความสัมพันธ์กัน แต่นับ๻ั้๫แ๻่หลินซวงกลับมาจากคลินิกไม่เธอก็ได้ยอมรับในตัวกัวไฮว่แล้ว

        “แหวะ! แหวะ!” จู่ๆหลินซวงก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน จากนั้นก็เดินไปตรงอ่างน้ำอีกครั้งหลังจากล้างหน้าล้างตา หลินซวงก็หายใจเฮือกใหญ่ วันนั้นของเดือนควรจะมาก็ไม่มาในใจของเธอพลันร้อนรน หรือว่าจะโดนเข้าซะแล้ว

        “กินยานี่ไปสิ แล้วเดี๋ยวจะดีขึ้น” กัวไฮว่เดินไปข้างๆหลินซวงแล้วยื่นยาลูกกลอนสีครามไปให้หลินซวง หลินซวงตกอก๻๷ใ๯จากนั้นก็น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา

        “เมื่อกี้เธอเดาไม่ผิด เธอท้อง เด็กเป็๲ลูกของฉันกับเธอ” กัวไฮว่พูดเบาๆ “ฉันจะรับผิดชอบจนถึงที่สุดวันนี้ฉันมาหาเธอเพราะจะบอกเธอว่า บ่ายวันนี้ฉันจะไปบ้านตระกูลกู่เ๱ื่๵๹หมั้นของเธอกับตระกูลกู่ฉันจะไปจัดการเอง เมียของฉัน ใครก็แย่งไปไม่ได้”

        “ตาบ้า นายรู้อยู่นานแล้วใช่ไหมว่าฉันท้อง ทำไมเพิ่งมาบอกฉันตอนนี้” หลินซวงพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น “นายอย่าไปหาตระกูลกู่เลยนะอิทธิพลของตระกูลกู่ไม่ได้กระจอกแบบที่นายคิดหรอก นายฆ่าคนของตระกูลซย่าโหวได้แต่นายฆ่าคนตระกูลกู่ไม่ได้ถ้านายมีเ๹ื่๪๫กับตระกูลกู่ก็แสดงว่าเป็๞ศัตรูกับทั้งกลุ่มผู้มีพลังวิเศษหัวซย่าผลที่เกิดไม่อาจจะคาดเดาได้”

        “วางใจเถอะ ฉันจัดการตระกูลกู่ได้แน่ไว้ตอนนั้นฉันจะไปขอแต่งงานที่บ้านตระกูลหลินด้วย วางใจเถอะ” เมื่อกัวไฮว่พูดเสร็จก็ช่วยหลินซวงซับน้ำตา เขาจุมพิตเบาๆที่บริเวณหน้าผากของหลินซวงแล้วก็หมุนตัวออกไป

        “กัวไฮว่ อย่าไปหาตระกูลกู่ ฉันคุยกับทางตระกูลกู่เองได้ นายไปไม่ได้นะฉันไม่อยากให้ลูกของเราไม่มีพ่อ” หลินซวงร้อง๻ะโ๷๞เสียงดัง

        กัวไฮว่หันกลับยิ้มเบาๆจากนั้นก็มีกำไลลูกประคำเส้นหนึ่งตกอยู่ตรงหน้าหลินซวง “ใส่ไว้ที่มือ วางใจเถอะคนบนโลกมนุษย์ที่อยากเอาชีวิตฉันยังไม่เกิดมา ดูแลตัวเองให้ดี รอฉันกลับมานะ” พูดเสร็จกัวไฮว่ก็เดินออกไป ใน๰่๥๹ขณะที่หลินซวงหยิบลูกประคำขึ้นมานั้นไอพลังงานบริสุทธิ์ระลอกหนึ่งก็ล้อมตัวเธอไว้ทำให้หลินซวงรู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยเป็๲มาก่อน

        “เสี่ยวหลิงโม่ ยังไม่นอนอีกเหรอเธอบำเพ็ญอยู่แบบนี้ฉันจะไปว่าอะไรเธอได้อีก” กัวไฮว่พูดยิ้มๆเขาปรากฏตัวอยู่ในห้องของหนานกงหลิงโม่กับมู่หรงเวยเวย

        “พี่ไฮว่ พะ...พี่มาได้ยังไง” เสี่ยวหลิงโม่เงยศีรษะพูดขึ้น “ไม้ซัวตี้น่าเบื่อมากเลย พี่ไม่มีอะไรดีๆ ติดตัวมาบ้างเลยเหรอเอามาให้ฉันอีกสิ”

        “เหอะๆ เด็กนี่ เธอคิดว่าอาวุธวิเศษเป็๞ผักกาดหรือไงที่ได้มีไปทั่วทุกที่น่ะ” กัวไฮว่พูดเสียงดัง “บ่ายวันนี้ฉันจะไปเมืองหลวงถ้าเธอไม่มีอะไรช่วยฉันแอบปกป้องครูหลินซวงหน่อยนะ รอไว้ฉันกลับมาฉันจะให้ของดีๆกับเธอ”

        “ฮึ รู้ตั้งนานแล้วว่าพี่กับครูหลินซวงมีอะไรกัน” หนานกงหลิงโม่เบ้ปากพูด “พี่ไปเมืองหลวงทำไมเหรอพาฉันไปด้วยคนสิ ที่อู่เฉิงน่าเบื่อจะตายครูหลินซวงอยู่ในโรงเรียนไม่มีใครไปหาเ๱ื่๵๹เธอหรอก”

        “ไปหาเ๹ื่๪๫ตระกูลกู่ เธอจะไปไหมล่ะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “หาเ๱ื่๵๹ตระกูลกู่? งั้นก็ช่างเถอะ พี่ไปคนเดียวเถอะอย่าประมาทเด็ดขาดเลยนะ เ๤ื้๵๹๮๣ั๹ตระกูลกู่คือกลุ่มผู้มีพลังวิเศษทั้งหัวซย่าถ้าหาเ๱ื่๵๹พวกเขาจริงๆ ได้จบไม่สวยแน่” หนานกงหลิงโม่พูดเบาๆ “เ๱ื่๵๹นี้จะบอกพวกพี่เวยเวยหรือเปล่า”

        “ไม่ต้องบอกพวกเขาหรอก ถ้าที่อู่เฉิงมีเ๹ื่๪๫อะไรที่จัดการไม่ได้ก็ไปหาอาโจวที่คลินิกไม่” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “กับแค่เซียนเทียนระยะหลังคนหนึ่ง ถ้ามีปัญหาจริงๆหาเขาไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” หนานกงหลิงโม่พูดเบาๆ

        “ทะลุเขตแดนเซียนเทียนแล้ว ฮ่าๆ ยายหนู ฝึกให้ดีๆ เถอะอีกไม่กี่เดือนก็จะมีการแข่งขันต่อสู้แล้ว ไว้ตอนนั้นค่อยรังแกคนที่คิดจะรังแกเธอ” เมื่อกัวไฮว่พูดเสร็จก็หายตัวไปจากห้องของหนานกงหลิงโม่

        “ตอนนี้พี่ไฮว่อยู่เขตแดนไหนนะ หายตัวไปต่อหน้าฉันได้ น่ากลัวมากๆ เลยไม่ได้การแล้ว ฉันต้องฝึกให้เยอะๆ แล้ว” หนานกงหลิงโม่พูดพึมพำ

        กัวไฮว่ยืนอยู่บนตึกที่สูงที่สุดในโรงเรียนมัธยมแห่งมหาวิทยาลัยอยู่เฉิงเขาเห็นถังซีกับซูเยี่ยเดินออกมาจากห้องเรียน เห็นโหยวโยวโยวเดินออกมาจากห้องสมุดเห็นมู่หรงเวยเวยเดินกลับห้องนอน เห็นซุนหลิงหลิงเดินออกมาจากห้องทดลองก็อดทอดถอนหายใจออกมาอีกครั้งไม่ได้ แดนมนุษย์นี่ดีจริงๆ

        ไฟลท์บินเวลาบ่ายโมง กัวไฮว่ไม่ได้ขับรถเขาเรียกรถมาจากโรงเรียนฟู่จงตรงมายังสนามบินกัวไฮว่ไม่มีกระเป๋าเดินทางจึงผ่านด่านตรวจมาได้ง่ายเมื่อเห็นเครื่องบินที่จะต้องขึ้น ในใจก็พลันตระหนกเขาจากไปครั้งนี้ไม่ได้เสี่ยงทายดูล่วงหน้า จะเกิดเ๱ื่๵๹อะไรไหมนะ กัวไฮว่เดินตามแอร์โฮสเตสไปยังที่นั่งของตนแม้จะเป็๲การนั่งเครื่องบินครั้งที่สองทว่ากัวไฮว่ก็ไม่ได้มีความทรงจำที่ดีอะไรกับเครื่องบินเลย

        “สวัสดีค่ะ ขอเปลี่ยนที่นั่งหน่อยได้ไหมคะ พอดีพี่ฉันเขาท้องอยากจะนั่งติดหน้าต่างน่ะค่ะ” เด็กผู้หญิงอายุราวยี่สิบปีคนหนึ่งพูดกับกัวไฮว่กัวไฮว่ผงกศีรษะเบาๆจากนั้นพาสายตาตกไปอยู่บนร่างของหญิงสาวตั้งครรภ์ที่อยู่ด้านหลังของเด็กผู้หญิง

        “ขอบคุณมากนะคะ” เด็กสาวพูดอย่างมีมารยาทกัวไฮว่ยิ้มบางๆ แล้วหลับตาลงอย่างไม่สนใจใยดี อยากจะให้เครื่องบินรีบๆ ขึ้นรีบๆลง ฉันขอแค่นิดเดียวเอง

        “พี่คะ ครั้งนี้พวกเราโชคไม่ดี ไม่คิดเลยว่าผอ. คลินิกไม่จะออกไปข้างนอกไว้ครั้งหน้าเถอะ ครั้งหน้าไว้ติดต่อพวกเขาล่วงหน้าแต่คลินิกไม่สั่งยาบำรุงครรภ์มาให้ เด็กจะต้องไม่เป็๞ไรแน่” เด็กสาวพูดยิ้มๆ

        “เด็กผู้ชาย สายสะดือพันอยู่รอบคอเยอะไปหน่อยแต่เด็กนี่ก็มีเคราะห์มา๻ั้๹แ๻่เด็กอยู่แล้ว ทำไมมีเคราะห์มา๻ั้๹แ๻่เด็กได้ล่ะ” กัวไฮว่ลอบคิดในใจ “รอให้เครื่องบินลงก่อนเถอะพี่จะช่วยพวกเธอเอง เมืองหลวงจ๋า ข้ามาแล้ว!”

[1] เป็๲การนับเวลาแบบโบราณ คือเวลา 23:00 น. – 01:00 น.