พญางูอัคนีแข็งแกร่งกว่าเสิ่นเสวียนมาก แม้เสิ่นเสวียนมีกระบี่และเกราะขั้นศาสตราิญญาก็ยังมิอาจเอาชนะได้
เสิ่นเสวียนที่กระเด็นออกไปรวบรวมสติโดยเร็ว เตรียมเข้าไปซ่อนตัวภายในผังเมืองซานเหอ แล้วค่อยตัดสินใจอีกครั้ง
ขณะนั้น เสี่ยวเหยียนลอยมาเบื้องหน้าเสิ่นเสวียน ขวางอยู่ระหว่างพญางูอัคนีและเสิ่นเสวียน
พญางูอัคนีที่เดิมทีจะกระโจนเข้าใส่เสิ่นเสวียนเห็นเสี่ยวเหยียนเข้ามาขวางจึงพยายามหยุดร่างกายใหญ่โตของมันเอาไว้ ดวงตาสีแดงเพลิงฉายความหวาดกลัวออกมา
เมื่อเห็นดังนั้น เสิ่นเสวียนเข้าใจสถานการณ์ที่นี่ได้คร่าวๆ
เมื่อครู่มัวแต่สนใจรากจักรพรรดิ คิดไม่ถึงว่ายังมีปัจจัยอื่นๆ อีก โดยทั่วไปแล้วสิ่งล้ำค่าจะมีสัตว์วิเศษที่แข็งแกร่งเติบโตขึ้นมาพร้อมกัน สัตว์วิเศษเหล่านี้พึ่งพาหลังชี่ที่แผ่กระจายออกมาจากสิ่งล้ำค่าเ่าั้ในการฝึกฝน
หลินจือโมราสองพันปีจะไม่มีสัตว์วิเศษที่เกิดมาคู่กันได้อย่างไร ดูจากพลังที่แสดงออกมาเมื่อครู่แล้ว พญางูอัคนีตัวนี้อาจเป็สัตว์วิเศษขั้นหก เทียบได้กับการบำเพ็ญเพียรขั้นหยวนก่อกำเนิด
“จี๊ด จี๊ด!”
เสี่ยวเหยียนขวางอยู่ด้านหน้า เขาแหลมบนหัวโดดเด่น ทั่วทั้งร่างมีเปลวเพลิงลุกโชนดูดุร้ายมาก ลำแสงจางๆ เปล่งประกายออกมาจากเขาของมัน ดูจากพลังที่แผ่ซ่านออกมาจากร่าง เสี่ยวเหยียนเทียบอีกฝ่ายไม่ได้เลย
ทว่าตอนนี้พญางูอัคนีตัวนั้นกลับไม่ได้จู่โจมออกมา ความหวาดกลัวในส่วนลึกของแววตาปรากฏชัดเจน
“ฟ่อ!”
พญางูอัคนีตัวนี้ส่งเสียงขู่ใส่เสี่ยวเหยียนอีกครั้ง แสดงให้เห็นอำนาจของตนเพื่อให้เสี่ยวเหยียนหวาดกลัวแล้วล่าถอยไป แต่เมื่อเทียบกับเสียงขู่ก่อนหน้านี้กลับด้อยกว่ากันมาก
เสี่ยวเหยียนแววตาไร้ความกลัวแม้ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าตนเอง พลังของมันยังคงไม่ลดลง ระหว่างที่อีกฝ่ายส่งเสียงขู่ออกมา ร่างของเสี่ยวเหยียนก็กลายเป็แสงเพลิงพุ่งตรงเข้าใส่อีกฝ่าย
พญางูอัคนีรู้ว่าหากมันล่าถอย ของล้ำค่าที่ปกป้องมาอย่างยาวนานจะหลุดมือไป มันจึงสะบัดหางของตนออกไปปะทะกับพลังโจมตีของเสี่ยวเหยียนอย่างรุนแรง
แต่การปะทะนี้ทำให้ร่างของพญางูอัคนีสั่นะเืราวกับโดนสายฟ้าฟาด ลาวารอบๆ เดือดพล่าน ความร้อนแรงแผ่กระจายเข้าใส่เสิ่นเสวียนไม่หยุดหย่อน แม้จะมีเปลวเพลิงของเสี่ยวเหยียนป้องกันตัวอยู่ ทว่าเขายังรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงที่แผดเผา
“ฟ่อ! ฟ่อ!!!”
พญางูอัคนีกำลังเดือดดาล ส่งเสียงขู่ออกมา ฟังคล้ายเสียงฟ้าผ่าและัคำราม
เสิ่นเสวียนจ้องเขม็ง เห็นเพียงเขาของเสี่ยวเหยียนแทงเข้าไปในร่างของพญางูอัคนีแล้ว แรงดูดมหาศาลจากเขาของมันกำลังกลืนกินพลังของพญางูอัคนีเข้าไป
หากเป็เช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานพญางูอัคนีจะโดนดูดพลังจนหมดสิ้น ก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนยังสามารถดูดกลืนลาวาในูเาไฟเข้าไปได้ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงพญางูอัคนีตัวหนึ่งเลย
สวบ!
เสียงเคลื่อนตัวดังขึ้น เสี่ยวเหยียนที่กำลังกลืนกินพลังของพญางูอัคนีโดนพลังที่แข็งแกร่งของอีกฝ่ายสะบัดร่างออกไป เสี่ยวเหยียนตั้งหลักได้และเตรียมกระโจนเข้าไปกลืนกินอีกครั้ง พญางูอัคนีสะบัดหัวหนีลงไปยังลาวาเบื้องล่างโดยไม่สนใจรากจักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย
สัตว์วิเศษเช่นนี้มีลักษณะพิเศษที่เด่นชัดอยู่ แม้รู้ว่ามิอาจปกป้องของล้ำค่าไว้ได้ แต่ก็จะไม่ทำลาย พญางูอัคนีก็เป็เช่นนี้เหมือนกัน
เสี่ยวเหยียนเห็นว่าพญางูอัคนีหนีลงไปด้านล่างแต่ก็ไม่ได้ไล่ตามไป ทว่าหันกลับมาหาเสิ่นเสวียนแทน แล้วใช้ดวงตากลมโตของมันจ้องมองเสิ่นเสวียน
“ขอบใจเ้ามาก เสี่ยวเหยียน”
เสิ่นเสวียนยื่นมือออกไปลูบหัวของเสี่ยวเหยียนเบาๆ พลางกล่าวขอบคุณจากใจจริง
“จี๊ด จี๊ด...”
เสี่ยวเหยียนส่งเสียงร้องออกมาด้วยท่าทางเป็มิตร
จากนั้นเสิ่นเสวียนสังเกตไปรอบๆ อีกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอันตรายอย่างอื่นอีก เขาก็เหาะตรงเข้าไปยังเหง้าของหลินจือโมราพร้อมกับเสี่ยวเหยียน
เสิ่นเสวียนมองรากจักรพรรดิขนาดเท่าแขนของเด็กทารกด้วยแววตาลุกวาว
“เสี่ยวเหยียน เ้าออกห่างไปหน่อย”
“จี๊ด จี๊ด”
เสี่ยวเหยียนเชื่อฟังคำสั่งเป็อย่างดี มันเคลื่อนตัวถอยไปด้านหลังเพื่อทิ้งระยะห่างออกจากเสิ่นเสวียน
เสิ่นเสวียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้เขาอยู่ภายในลาวา กำลังมองรากจักรพรรดิผ่านม่านเปลวเพลิงป้องกันตัว เขาเก็บกระบี่ในมือแล้วเหาะไปเบื้องหน้ารากจักรพรรดิ ไอพลังหลิงชี่ก่อตัวขึ้นที่ใจกลางฝ่ามือของเขา มันคมกริบอย่างน่าประหลาด
หลังจากนั้นเขาก็ฟันมือออกไปแทนดาบ
มือที่ฟาดตัดลงไปตรงปลายรากจักรพรรดิอย่างแม่นยำ
ฉับๆๆๆ
เดิมทีรากจักรพรรดิมีรอยแยกปรากฏขึ้นแล้ว แสงสีทองทอประกายออกมาจากรอยแยกนั้นหลอมรวมเข้ากับลาวาที่อยู่รอบๆ
เขาฟันมือลงไปอีกครั้ง ปลายอีกด้านหนึ่งของรากจักรพรรดิโดนเสิ่นเสวียนฟันขาดไป จากนั้นรากจักรพรรดิขนาดเท่าแขนเด็กทารกก็ร่วงหล่นลงสู่มือของเสิ่นเสวียน เขาจับรากจักรพรรดิเอาไว้แน่น ััได้ถึงพลังน่ากลัวที่ผสมผสานอยู่ภายในรากจักรพรรดิ เขารู้สึกเหมือนกับฝันไป
ทว่าเขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาปลาบปลื้ม จึงรีบเก็บรากจักรพรรดิไว้ภายในมิติของผังเมืองซานเหอ ตอนนี้ภายในมิติยังมีร่างไร้ิญญาและกระบี่ของพี่ใหญ่ผู้นั้นจากเผ่าอนธการเก็บซ่อนอยู่ด้วย
จากนั้นเสิ่นเสวียนก็ยื่นมือออกไปดึงเส้นไหมสีทองของรากจักรพรรดิที่โดนตัดขาดเอาไว้ แล้วเขาก็เชื่อมต่อรอยตัดทั้งสองส่วนเข้าด้วยกัน เป็การต่อให้มันเกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง
ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรมีข้อกำหนดที่ไม่ได้เป็ลายลักษณ์อักษร นั่นคือหากพบเจอสิ่งล้ำค่า เมื่อเก็บเกี่ยวจะต้องทำให้มันยังมีชีวิตอยู่ต่อไป ห้ามตัดแบบถอนรากถอนโคน ในอนาคตมันจะเกิดขึ้นใหม่อีกครั้งในสถานที่เดิม
ในจุดที่เสิ่นเสวียนต่อไว้ หลังจากนี้อีกร้อยปีจะมีรากจักรพรรดิรากใหม่งอกออกมา
หลังจากกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้งและมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เสิ่นเสวียนและเสี่ยวเหยียนจึงพากันขึ้นไป้าของลาวา
ณ ปากปล่องูเาไฟ
เสิ่นล่างรออยู่้ามาระยะหนึ่งแล้ว เขามองดูบ่อลาวาที่ไม่มีการเคลื่อนไหวเลยด้วยจิตใจที่ร้อนรน แต่ก็คิดมาตลอดว่าคงไม่เป็ไรหรอก ไม่เป็ไร
ทันใดนั้นบ่อลาวาที่อยู่เบื้องล่างเดือดพล่านขึ้นมา เสิ่นเสวียนและเสี่ยวเหยียนทะยานออกมาจากบ่อ ม่านเพลิงบนร่างของเสิ่นเสวียนอ่อนแรงลงไปมากแล้ว หากครั้งนี้ไม่มีเสี่ยวเหยียนเขาคงรอดชีวิตออกมาได้ยาก มันเกินจะจินตนาการได้ว่าเบื้องล่างของบ่อลาวาแอบซ่อนสัตว์วิเศษขั้นหกในตำนานเอาไว้
“ท่านผู้นำ เป็อย่างไรบ้าง”
เสิ่นล่างที่รออยู่้ากล่าวกับเสิ่นเสวียนด้วยสีหน้าตื่นเต้น เหมือนผ่านความเป็ความตายมาก็ไม่ปาน
“ลำบากผู้เฒ่าล่างแล้ว ข้าไม่เป็ไร”
เสิ่นเสวียนส่งยิ้มให้เสิ่นล่าง จากนั้นจึงเหาะไปที่หลินจือโมรารูปร่างเหมือนพัดขนาดใหญ่ เขาใช้มือแทนดาบฟันลงไป สันมือผสมผสานพลังหลิงชี่ฟันลงไปยังเหง้าของหลินจือโมราอย่างแม่นยำ แล้วเขาก็กอดหลินจือโมราเหาะขึ้นมาจากปากปล่องูเาไฟ
“นี่คือหลินจือโมราอย่างนั้นหรือ”
เสิ่นล่างกล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ ั้แ่ออกเดินทางมาเขาไม่เคยคาดหวังเลย เพราะูเาไฟมีความร้อนสูงมากจนแม้แต่เขายังรับมือไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการเก็บหลินจือโมราเลย
ทว่าเสิ่นเสวียนทำสำเร็จแล้ว
เขามองหลินจือโมราราวกับกำลังอยู่ในความฝัน
อันที่จริงแม้แต่เสิ่นเสวียนยังคิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นขนาดนี้ ไม่เพียงหาหลินจือโมราเจอ ยังขุดเอารากจักรพรรดิในตำนานขึ้นมาได้อีก และการได้เจอกับเสี่ยวเหยียนในครั้งนี้ทำให้ประหยัดยากายาเย็นเยือกน้ำแข็งอัคคีที่เขาปรุงขึ้นด้วย
“รีบเก็บมันเร็วเข้า เดี๋ยวคนอื่นสังเกตเห็น”
“ได้”
เสิ่นเสวียนเก็บหลินจือโมราทันที พวกเขาอยู่ที่นี่นานนักไม่ได้ หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เสิ่นเสวียนก็พาเสี่ยวเหยียนและเสิ่นล่างออกไปจากปากปล่องูเาไฟพร้อมๆ กัน
ทว่าหลังจากพวกเขาออกไปไม่นาน มีลำแสงสามสายพุ่งลงมาจากท้องฟ้า
ลำแสงสามสายนั้นมีสีม่วง สีขาว และสีแดง
ลำแสงเ่าั้พุ่งไปถึงปากปล่องูเาไฟ พลันกลายเป็คนสามคน บุรุษสองคน สตรีหนึ่งคน
“ดูเหมือนวังดาราของพวกเ้าจะให้ความสนใจที่นี่เหมือนกันนี่!”
บุรุษผู้หนึ่งกล่าวกับบุรุษอีกคนด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มเย้ยหยัน