“พ่อจะให้หนูกลับไป.......กลับไปไหนล่ะคะ? กลับไปบ้านน่ะเหรอ?” ซูเฟยเฟยถอยหลังไปอีกก้าว เธอถอยหลังไปจนติดกับผนังห้องด้านหลังแล้วพิงร่างกับผนังอย่างหมดแรง “ไม่! หนูไม่อยาก..... หนูไม่อยากกลับไปที่นั่น...... ในที่สุดหนูก็หาสถานที่ที่ดีพร้อมที่หนูอยากจะอยู่ได้แล้ว...... ต่อให้เส้นทางนี้จะเป็เส้นทางที่ไม่ถูกต้องแต่หนูก็จะไม่กลับไป.....”
หัวใจของซูลั่วสั่นไหวเล็กน้อย ทั้งสีหน้า น้ำเสียงและสายตาของลูกสาวของเขาในเวลานี้ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเ็ปเหมือนมีอะไรปักลงไป
“พ่อคะ..... หนูเป็ลูกพ่อ..... พ่อเป็ห่วงหนู แต่พ่อเข้าใจหนูจริงๆหรือเปล่า? รู้ไหมว่าหนู้าอะไร ในใจของหนูคิดอะไรอยู่รู้บ้างหรือเปล่า? ั้แ่ตอนที่แม่ตายไปเมื่อตอนเก้าขวบ หนูก็เหลือพ่อเพียงคนเดียว........ แต่ว่าพ่อก็มีธุรกิจมากมายที่ต้องจัดการ ไหนจะต้องสานความสัมพันธ์อะไรต่อมิอะไร ต้องรับมือกับคนอีกเยอะแยะ........ ไม่เคยอยู่ดูแลหนูทุกวันเหมือนที่แม่ทำเลย....... พ่อรู้บ้างหรือเปล่า ั้แ่แม่จากไป ตลอดสิบปีที่ผ่านมาหนูใช้ชีวิตอยู่มาได้ยังไง...... ั้แ่เด็กจนถึงตอนนี้หนูต้องเจอกับการลักพาตัวและการลอบสังหารอย่างน้อยสองครั้งในทุกๆอาทิตย์ กลางวันหนูก็กลัว กลางคือก็ยังกลัว ทุกครั้งที่ออกจากบ้านก็มีแต่ความหวาดกลัว แม้กระทั่งอยู่ในบ้านหนูก็ยังไม่เคยรู้สึกปลอดภัยจริงๆเลยซักครั้ง...... ตอนนั้นที่แม่ตาย หนูมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะแม่ปกป้องหนูเอาไว้ แต่พ่อรู้บ้างไหมบางครั้งหนูก็อยากให้ตัวเองตายไปพร้อมกับแม่ั้แ่ตอนนั้นเลย...... ตายไปภายใต้น้ำมือของศัตรูที่พ่อเป็คนสร้างขึ้นมานั่นไง!”
ไหล่ของซูเฟยเฟยสั่นไหว เธอที่ทำตัววุ่นวายต่อหน้าเย่เทียนเซี่ยและทำตัวสูงส่งต่อหน้าบอดี้การ์ดในตอนนี้ได้แต่พิงกำแพงซุกกายอยู่อย่างนั้นราวกับลูกไก่ตัวน้อยที่กำลังาเ็ น้ำเสียงของเธอยิ่งทวีความเ็ปมากขึ้น น้ำตาของเธอไหลรินออกมาท่วมดวงตาทั้งสองข้างจนเปียกไปทั้งแก้มขาวของเธอ
รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียนเซี่ยหายไป เขามองซูเฟยเฟยเงียบๆอยู่พักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นน้อยๆแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เฟยเฟย.......” คำพูดของลูกสาวเหมือนค้อนที่ทุบลงมาหนักๆที่หัวใจของเขา เขาจ้องมองไปยังลูกสาวที่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก หัวใจของเขาก็ยิ่งสั่นไหวอย่างเ็ป
เส้นทางแห่งความสำเร็จของเขาต้องเหยียบย่ำผู้คนไปนับไม่ถ้วน มันมีทั้งศีรษะและซากศพของผู้แพ้นับไม่ถ้วนที่เขาได้ข้ามผ่านมา ดังนั้นเขาจึงมีศัตรูอยู่มากมาย มีทั้งคนที่อยากได้ทรัพย์สมบัติของเขา คนที่ล้มละลายเพราะเขาและคนที่บ้าคลั่งเนื่องจากตกอยู่ภายใต้ความสิ้นหวังและอยากจะฆ่าคนทั้งครอบครัวของเขา เขายังมีคู่แข่งอีกนับไม่ถ้วน มีแม้กระทั่งพวกโรคจิตที่ร่ำรวยเงินทอง......... เขามีศัตรูมากมายจริงๆ
สิ่งเหล่านี้เขายอมรับได้และเคยชินกับมันแล้ว และลูกสาวของเขาก็รับเื่นี้ได้เหมือนกับเขามาโดยตลอด
เวลาที่เขาได้ดูแลลูกสาวนั้นมีน้อยมากจริงๆ ทุกครั้งที่กลับบ้านเขาก็จะพบกับลูกสาวที่งดงาม สดใส ร่าเริงราวกับว่าไม่เคยพบเื่ยุ่งยากอะไรมาก่อน ทุกครั้งที่มองไปยังลูกสาวความเหนื่อยล้าและความหงุดหงิดทั้งหมดของเขาก็จะถูกกวาดหายไปไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียว แต่เวลานี้เขาเพิ่งจะรู้ว่าเขาคิดผิดไป เขาคิดผิดมาโดยตลอด....... หลายปีมานี้สิ่งที่เขาเห็นมาโดยตลอดเป็เพียงสิ่งที่ลูกสาวอยากทำให้เขาสบายใจ เพื่อจะได้ไม่ต้องเพิ่มความกังวลใจให้กับเขาเธอจึงปกปิดอีกด้านหนึ่งของเธอเอาไว้ และมันทำให้เขารู้ว่าเขาไม่เคยเข้าใจหัวอกของลูกสาวคนนี้จริงๆเลยซักครั้ง
“........หลายปีมานี้ คนที่ลักพาตัวหนูมีใครเคยทำสำเร็จจริงๆบ้าง แต่ก็มีหลายครั้งที่หนูเกือบจะ....... ครั้งเดียว อีกแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว....... พ่อเคยคิดบ้างไหมคะ ถ้าหนูตกไปอยู่ในน้ำมือของคนพวกนั้น หนูจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง จะต้องตายไปเหมือนแม่หรือว่าจะต้องอยู่ต่อไปแบบทรมานยิ่งกว่าตาย......”
“หนูกลัว กลัวอยู่ทุกวัน...... พ่อจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าทุกวันนี้หนูต้องฝันร้ายขนาดไหน พ่อคิดไม่ถึงหรอกว่าเมื่อเวลากลางคืนมาถึงหนูต้องร้องไห้ไปมากเท่าไรเพราะความกลัว....... แต่ต่อให้กลัวยังไงก็ไม่มีใครคอยอยู่เป็เพื่อนหนูจริงๆเลยสักคน ปีที่แล้วทั้งปีพ่ออยู่บ้านแค่สิบสามวันเท่านั้นเอง เวลาอื่นๆหนูก็ไม่รู้เลยว่าพ่อไปอยู่ที่ไหน ปีนี้จนถึงตอนนี้ พ่อก็อยู่บ้านแค่เจ็ดวัน........ นอกจาก่เวลาสั้นๆไม่กี่วันนั้นหนูก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด....... แม้แต่คนที่จะสามารถเปิดอกพูดคุยได้ซักคนยังไม่มีเลย!!”
ร่างกายของซูลั่วสั่นสะท้าน มือของเขาสั่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาซีดขาวไปหมดจนแทบไม่มีสีเื เขารักลูกสาวและภรรยาของเขามาก เพราะพวกเธอทั้งสองคนเขาจึงไม่เคยแต่งงานใหม่เลยจนมาถึงวันนี้ เพราะเขาไม่อยากรู้สึกผิดต่อภรรยาที่จากไป และกลัวว่าลูกสาวของเขาจะรับไม่ได้กับสิ่งนั้น
เขาพยายามเติมเต็มความ้าทุกอย่างของเธอ ซื้อของที่ดีที่สุดให้เธอ......แต่ทว่าเวลานี้เขาถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเขาเป็พ่อที่ไร้ความสามารถขนาดไหน
ซูเฟยเฟยยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า “แต่ตอนนี้ในที่สุดหนูก็หาคนที่ทำให้หนูไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไปเจอแล้ว...... วันนั้นหนูเกือบจะถูกลักพาตัวไปแล้ว เป็เขาที่ช่วยชีวิตหนูไว้ เขาเก่งมาก เก่งกว่าคนที่หนูเคยคิดว่าเก่งที่สุดในโลกซะอีก ตอนที่เขาช่วยชีวิตหนูกลับมา หนูคิดว่าเขาปรากฏตัวออกมาจากในความฝันเพื่อปกป้องหนู เป็เทพผู้พิทักษ์ที่จะไม่ทำให้หนูต้องรู้สึกกลัวอีกต่อไป...... เพราะหนูหวาดกลัวมาหลายปี พ่อไม่เข้าใจหรอกว่าหนูปรารถนาให้คนอย่างเขาปรากฏตัวขึ้นมามากแค่ไหน แล้วพ่อก็ยิ่งไม่เข้าใจหรอกว่าความรู้สึกแบบนี้มันสำคัญกับหนูขนาดไหน........ ั้แ่วันนั้นมาหนูก็คิดถึงแต่เขา เพราะหนูบอกตัวเอง และเชื่อมาเสมอ........ ว่าขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว จะไม่มีใครสามารถลักพาตัวหนูหรือลอบฆ่าหนูได้อีกแล้ว....... พ่อคะ แม้แต่ความปรารถนาสูงสุดของหนูพ่อก็จะมาพรากมันไปด้วยเหรอคะ!”
“.............” ซูลั่ว
“หนูไม่ได้โง่ หนูไม่ได้โง่มาตลอดนั่นแหละ แล้วหนูก็ไม่ได้ถูกล่อลวงด้วย...... รอบตัวของหนูมีเพื่อนมากมายทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง แต่หนูกลับรู้สึกว่าหนูโดดเดี่ยวมาโดยตลอด หนูเกลียดพวกเขา เกลียดที่พวกเขาพาหนูไปปาร์ตี้พวกนั้น ผู้หญิงพวกนั้นทำไมต้องจงใจเข้าหาหนูนัก? ผู้ชายพวกนั้นทำไมถึงได้ไล่ไม่ยอมไปเหมือนแมลงวันนัก? ไม่ใช่เพราะหนู....... แต่เป็เพราะครอบครัวของพ่อ ทรัพย์สมบัติของพ่อ! เพราะพ่อมีหนูเป็ลูกยังไงล่ะ ถ้าได้แต่งกับหนูพวกเขาก็จะได้ทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ แต่พ่อ........รู้ดียิ่งกว่าหนูว่าชีวิตภายใต้เปลือกนอกที่สวยหรูและจิตใจที่ถูกหล่อหลอมมาพวกนั้นมันสกปรกแค่ไหน เมื่อเทียบกับการลักพาตัวแล้ว สิ่งที่หนูกลัวยิ่งกว่าก็คือกลัวว่าซักวันหนูจะกลายเป็เหยื่อที่ต้องแต่งงานไปเพราะผลประโยชน์........ ไอ้สิ่งที่เรียกว่าชีวิตในสังคมไฮโซนั่นไม่ใช่สิ่งที่หนู้า สิ่งที่หนูฝันและปรารถนาก็คือหนูอยากเป็แค่ลูกสาวของครอบครัวธรรมดาเท่านั้น หวังว่าอีกครึ่งชีวิตของหนูจะเป็ไปตามที่ใจหนู้าและตามหามาตลอด หนูอยากอยู่กับคนที่หนูชอบ ไม่ใช่เป็เพียงแค่เบี้ยที่เอาไว้ทำประโยชน์!!”
ทุกอย่างพลันเงียบลงไปทันที นอกจากร่างกายของซูลั่วที่สั่นเท่าแล้วแม้แต่ลมหายใจของเขาก็แทบจะััไม่ได้ สายตาที่จ้องมองมาและใบหน้าขาวซีดนั่น.......... ราวกับว่าวิญาณของเขาได้หลุดออกจากร่างและล่อยลอยหายไปไม่รู้ทิศทาง
ร่างของซูเฟยเฟยยังคงพิงกำแพงอยู่อย่างนั้น เธอกอดไหล่ตัวเองแล้วทรุดลงพบพื้น ก่อนจะร้องไห้ “ฮือๆๆ” ออกมาด้วยความเ็ป เธอมีชีวิตอยู่อย่างเหนื่อยล้าจริงๆ แต่เมื่อสิ่งที่เธอ้ามากที่สุดได้ปรากฏขึ้นมาแล้ว ไม่มีใครเข้าใจเลยว่ามันสำคัญสำหรับเธอมากแค่ไหน และที่เธอดึงดันและรีบร้อนขนาดนี้ก็เพื่อทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
คนที่เธอ้าก็คือคนที่จะมาปกป้องเธอ คนที่ทำให้เธอไม่ต้องใช้ชีวิตภายใต้เงาแห่งความหวาดกลัวอีกต่อไป และเป็คนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นถี่แรง ไม่ใช่คนที่เธอเกลียดพวกนั้น......
ในที่สุดเธอก็หาจนเจอ
บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆทั้งหกคนนิ่งเงียบ พวกเขามองไปยังคุณหนูที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร แล้วในใจของพวกเขาก็เกิดความรู้สึกเ็ปขึ้นมาพร้อมๆกัน พวกเขาเข้าใจดีว่าพ่อลูกคู่นี้มักจะพบเจอกับเื่อะไรบ้าง และเธอต้องมีชีวิตอยู่อย่างเหนื่อยล้าขนาดไหน