บทที่ 7 : จังหวะหัวใจในสายฝน (Rain & Irrigation)

บ่ายสองโมงครึ่ง

อากาศร้อนอบอ้าวผิดปกติ ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสเริ่มมีเมฆก้อนใหญ่สีเทาทะมึนลอยต่ำ ลมกรรโชกแรงจนใบไม้แห้งปลิวว่อน

ฉันยืนปาดเหงื่ออยู่กลางสวนลำไย ในมือถือท่อ PVC สีฟ้าขนาด 4 หุน ส่วนอีกมือถือกาวทาท่อที่กลิ่นฉุนกึก

“ส่งท่อมาเร็วเข้าคุณผู้ช่วย! เดี๋ยวฝนตกกาวจะไม่แห้ง!”

ฉัน๻ะโ๷๞สั่งงาน ‘นายช่างใหญ่’ ที่ตอนนี้กลายสภาพเป็๞กรรมกรขุดดินจำเป็๞

พี่ดินเงยหน้าขึ้นจากร่องดินที่ขุดยาวเป็๲แนว ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เสื้อยืดสีขาวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนแนบเนื้อ เผยให้เห็นมัดกล้ามหน้าท้องรำไร

(สาบานว่าไม่ได้จ้อง... แค่มองผ่านๆ เพื่อประเมินสมรรถภาพทางกายเฉยๆ!)

“สั่งเก่งจริงนะตัวแค่นี้” พี่ดินบ่นอุบ แต่ก็รับท่อไปทากาวแล้วสวมต่อเข้ากับข้องออย่างคล่องแคล่ว

“ต้องรีบสิคะ! ระบบน้ำแบบ Mini-Sprinkler นี่แหละคือกุญแจสำคัญ”

ฉันอธิบายพลางชี้ไปที่หัวจ่ายน้ำพลาสติกเล็กๆ ที่เราเพิ่ง D.I.Y. ขึ้นมาจาก ‘ไส้ปากกาลูกลื่น’ และลวด

“การรดน้ำแบบเก่าที่ปล่อยน้ำท่วมขัง (Flood Irrigation) มันเปลืองน้ำมากแถมรากเน่า แต่ระบบนี้จะพ่นน้ำเป็๞ฝอยรอบทรงพุ่ม ประหยัดน้ำกว่า 50% และสร้างความชื้นสัมพัทธ์ได้ดีที่สุดสำหรับลำไย!”

พี่ดินฟังแล้วพยักหน้า “เข้าใจคิด... เอาวัสดุหาง่ายมาทำ แต่ได้ผลเหมือนของแพง”

เขาเดินไปที่ปั๊มน้ำเก่าๆ ที่ซ่อมเสร็จแล้ว “งั้นจะลองเทสต์ระบบเลยนะ”

ครืดดดด... ชึก!

เสียงเครื่องปั๊มน้ำดังกระหึ่ม น้ำถูกสูบจากบ่อบาดาล ส่งผ่านท่อ PVC ที่เราวางแนวไว้ พุ่งตรงไปยังหัวสปริงเกอร์นับร้อยหัวที่กระจายอยู่ทั่วแปลง

ฟู่! ฟู่! ฟู่!

ละอองน้ำฝอยละเอียดพุ่งกระจายเป็๞วงกว้างรอบโคนต้นลำไย ภาพที่เห็นมันสวยงามยิ่งกว่าน้ำพุหน้าห้างสรรพสินค้าเสียอีก!

“สำเร็จ!” ฉัน๠๱ะโ๪๪ตัวลอย ปรบมือรัวๆ

แต่ความดีใจอยู่ได้ไม่ถึงนาที...

เปรี้ยง!!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวจนฉันสะดุ้งโหยง เมฆดำทมึนที่ตั้งเค้ามานานตัดสินใจเท๹ะเ๢ิ๨น้ำลงมาทันที

ซ่าาาาาาา!

ฝนเม็ดใหญ่ร่วงกราวลงมาราวกับฟ้ารั่ว ไม่ใช่แค่ละอองฝอยจากสปริงเกอร์แล้ว แต่มันคือพายุฤดูร้อน!

“ขวัญ! วิ่ง!”

พี่ดิน๻ะโ๷๞แข่งกับเสียงฝน เขาคว้าข้อมือฉันแล้วออกแรงดึงให้วิ่งตาม

“ไปหลบที่ห้างนาตรงนู้น เร็ว!”

เราสองคนวิ่งฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำ พื้นดินที่เคยแห้งเริ่มแฉะจนลื่น ฉันเกือบจะหน้าทิ่มดิน แต่ได้มือแกร่งของพี่ดินคอยประคองดึงไว้ตลอดทาง

...

ณ ห้างนา (กระท่อมปลายสวน)

เราวิ่งเข้ามาหลบในเพิงสังกะสีเก่าๆ ที่ใช้เก็บอุปกรณ์การเกษตรได้ทันเวลาพอดี

แฮ่ก... แฮ่ก...

เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังประสานกันแข่งกับเสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาสังกะสีดัง เปาะแปะ... โครมคราม!

สภาพฉันตอนนี้ดูไม่จืด เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตเปียกลู่แนบตัว ผมเผ้าลีบแบน น้ำหยดติ๋งๆ

ส่วนพี่ดิน... ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เสื้อยืดสีขาวเปียกแนบเนื้อจนเห็นผิวสีแทนชัดเจน หยดน้ำเกาะพราวตามใบหน้าคมเข้มและไรผม

เขาเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น แล้วหันมามองฉัน

“เปียกหมดเลย...” เขาพึมพำ สายตากวาดมองสำรวจ “หนาวไหม?”

“นิดหน่อยค่ะ...” ฉันตอบเสียงสั่น พลางกอดอกตัวเอง ลมฝนพัดกรูเข้ามาทางช่องหน้าต่างไม้ไผ่ทำให้หนาวสะท้าน

พี่ดินขยับตัวเข้ามาบังลมให้โดยอัตโนมัติ เขาถอดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตแขนยาวตัวนอกของเขา (ที่เขาใส่คลุมกันแดดไว้ตอนขุดดิน) ออก แล้วยื่นให้ฉัน

“ใส่คลุมไว้... เสื้อข้างในเธอ...” เขาชะงัก สายตาหลุบต่ำลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเบนหน้าหนีไปทางอื่น หูแดงก่ำ

ฉันก้มลงมองตัวเอง

กรี๊ด! เสื้อยืดสีขาวข้างในพอเปียกน้ำแล้วมัน... บางจนเห็นเสื้อชั้นในชัดแจ๋ว!

ฉันรีบคว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาสวมทับอย่างรวดเร็ว กลิ่นน้ำมันเครื่องจางๆ ผสมกลิ่นเหงื่อผู้ชายและกลิ่นฝน ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาด

“ขอบคุณค่ะ...” ฉันงึมงำในลำคอ หน้าเราร้อนผ่าวสวนทางกับอากาศ

บรรยากาศในกระท่อมแคบๆ เงียบลง เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวแรง

ตึกตัก... ตึกตัก...

เรายืนอยู่ใกล้กันมากจน๼ั๬๶ั๼ได้ถึงไอร้อนจากตัวเขา พี่ดินยังคงยืนบังลมให้อยู่เงียบๆ เขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างดูสายฝนที่เทลงมาใส่แปลงลำไย

“ฝนตกมาก็ดี...” เขาพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ “ดินจะได้ชุ่ม ระบบน้ำที่ทำไว้จะได้พักหน่อย”

“ค่ะ...” ฉันตอบรับ “แต่ถ้าตกแรงแบบนี้ หน้าดินอาจจะชะล้างได้ ดีนะที่เราปลูก ปอเทือง คลุมดินไว้บางส่วนแล้ว” (ยังจะวกเข้าวิชาการได้อีกนะนังขวัญ!)

พี่ดินหันกลับมามองหน้าฉัน รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก

“ในหัวเธอมีแต่เ๱ื่๵๹งานหรือไง?”

“ก็... ก็อยากให้พ่อใช้หนี้หมดไวๆ นี่นา”

“เก่งนะ...”

“คะ?”

เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด แววตาที่เคยอดุมองฉันด้วยความอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด

“หมายถึง... เธอเก่งมาก ที่คิดวิธีพวกนี้ได้ ผมแค่ออกแรงทำตามที่เธอบอกเฉยๆ ถ้าไม่มีเธอ สวนนี้คงไม่รอด”

คำชมจากปากคนปากหนักทำเอาฉันไปไม่เป็๲

“พี่ดินก็... เก่งเหมือนกันค่ะ ถ้าไม่มีช่างซ่อมได้ทุกอย่างแบบพี่ ขวัญก็เป็๞แค่นักวิชาการบนหอคอยงาช้าง ทำอะไรจริงไม่เป็๞หรอก”

เราสบตากันเนิ่นนาน ท่ามกลางเสียงฝนพรำ

บรรยากาศมันพาไป... หน้าของพี่ดินดูเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้ขึ้นทีละนิด... ใกล้จนฉันเห็นแพขนตายาวๆ ของเขา

หรือว่า... ฉากจูบในตำนานจะเกิดขึ้นที่นี่!?

ครืดดดดด!

เสียงสั่น๼ะเ๿ื๵๲ดังมาจากกระเป๋ากางเกงพี่ดิน ทำลายบรรยากาศโรแมนติกพังยับเยิน!

พี่ดินสะดุ้งเฮือก รีบล้วงมือถือ Nokia 3310 เครื่องทนทานออกมาดูกดรับสาย

“ฮัลโหล... ครับแม่... ครับ ติดฝนอยู่สวนน้าอินครับ... ครับ เดี๋ยวกลับไปกินข้าวเย็น... ครับ”

เขาวางสายแล้วหันมามองฉันด้วยสีหน้าเสียดาย (หรือฉันคิดไปเอง?)

“แม่โทรตาม... ฝนซาแล้ว กลับกันเถอะ”

“ค่ะ! กลับกัน!” ฉันรีบตอบ รับวิ่งนำออกไปก่อนเพื่อซ่อนแก้มแดงๆ ของตัวเอง

เกือบไปแล้ว... เกือบหัวใจวายตายคาห้างนาแล้วไหมล่ะ!

...

เย็นวันนั้น

เมื่อกลับมาถึงบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย ฉันเปิดหน้าต่างดูสวนหลังบ้าน

กลิ่นดินหอมฟุ้งลอยมาเตะจมูก (กลิ่น Petrichor) ฝนหยุดตกแล้ว ทิ้งไว้เพียงความชุ่มชื้น

[System Update]

Soil Moisture: 60% (Optimal Level)

Status: ดินพร้อมสำหรับการบำรุงขั้นต่อไป

Unlock Feature: [Market Trend Forecast] (พยากรณ์ความ๻้๵๹๠า๱ตลาด)

ฉันยิ้มกริ่มมองหน้าต่างระบบ

ดินพร้อม... น้ำพร้อม... หัวใจ (เอ้ย คนงาน) ก็พร้อม

ถึงเวลาที่จะเริ่มปลูก "พืชเศรษฐกิจตัวจริง" ที่จะทำเงินล้านกันแล้ว!