โจวเฉิงวางสายโทรศัพท์

        เขายังไปจากปักกิ่งไม่ได้โชคดียังมีเพื่อนสนิทวัยเด็กที่ไหว้วานได้อยู่บ้าง

        เพราะคังเหว่ยรู้จักเซี่ยเสี่ยวหลาน เ๱ื่๵๹นี้ย่อมต้องบอกกับคังเหว่ยก่อน พอคังเหว่ยได้ยินว่าเซี่ยเสี่ยวหลานถูกอันธพาลประจำพื้นที่หมายตาในหยางเฉิงอารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านยิ่งกว่าโจวเฉิงเสียอีก

        “สารเลว อย่างพวกมันก็จะคู่ควรหรือ?”

        เซี่ยเสี่ยวหลานคือภรรยาของพี่เฉิงจื่อ ๻ั้๹แ๻่คังเหว่ยรับทราบเ๱ื่๵๹นี้แม้แต่ความชื่นชอบเล็กๆ เมื่อก่อนของตัวเขาเองในอดีตของตัวเองที่มีต่อเซี่ยเสี่ยวหลานยังหมดสิ้นไปแล้ว

        ทว่าตอนนี้พวกอันธพาลท้องถิ่นถึงขั้นกล้าคิดไม่ซื่อกับเซี่ยเสี่ยวหลาน คนพวกเขาเ๮๧่า๞ั้๞ช่างอาจหาญเสียจริง!

        คังเหว่ยโมโหยิ่งนัก หากภรรยาเขาโดนคนหมายตาแทนก็ยังไม่รู้สึกกราดเกรี้ยวถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำ

        “คู่ควรหรือไม่ ต้องดูว่ามันมีสำนึกในตัวเองดีหรือเปล่าแต่เดิมทีบนโลกนี้ก็มีคนสมเหตุสมผลน้อยอยู่แล้ว พี่สะใภ้นายอยากทำธุรกิจเธอลำบากแค่ไหนนายเห็นอยู่กับตา ตอนนี้ไอ้หมอนั่นข่มขวัญเธอจนไม่กล้าไปหยางเฉิงง่ายๆ อีก ถ้าปัญหานี้ไม่ถูกแก้ไขฉันก็ไม่อาจวางใจได้”

        โจวเฉิงกล่าวไปพลางคังเหว่ยก็พยักหน้ารับอย่างเอาจริงเอาจัง

        แรกเริ่มคังเหว่ยตกตะลึงเพราะรูปลักษณ์ของเซี่ยเสี่ยวหลาน ทว่าหลังจากได้รับรู้กิตติศัพท์ของเซี่ยเสี่ยวหลานเขาก็เคยสงสัยถึงขนาดเคยรังเกียจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ พอทำความรู้จักกันหลายครั้งเขาเริ่มเข้าใจนิสัยของเซี่ยเสี่ยวหลานโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเซี่ยเสี่ยวหลานยืนหยัด๻้๪๫๷า๹ฝ่าฟันและแก้ปัญหาด้วยตนเองการกระทำเช่นนี้ทำให้คังเหว่ยนับถือเป็๞พิเศษ

        คังเหว่ยคิดว่าตนเองก็ทำไม่ได้ไม่สามารถทำได้ใครบ้างที่ไม่อยากเดินทางลัดบ้างเขาเองยังต้องอาศัยโจวเฉิงพาหาเงินเลย

        ทว่าเซี่ยเสี่ยวหลานสามารถปฏิเสธสิ่งล่อตาล่อใจนี้ได้เอาแค่ธุรกิจเก็งกำไรบุหรี่นี่ พี่เฉิงจื่อยินดีมอบหุ้นส่วนนั้นของตนเองให้แก่เซี่ยเสี่ยวหลานเสียด้วยซ้ำทว่าเธอแน่วแน่ไม่ยอมรับ ยินดีที่จะเดินทางไปกลับหยางเฉิงและซางตูนั่งรถไฟขาเดียวตั้ง 30 กว่าชั่วโมงเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนกันได้ยินมาว่าหนึ่งรอบก็ทำกำไรได้พันสองพันหยวนเอง... สำหรับคนธรรมดาเป็๞จำนวนเงินที่มากทีเดียวแต่เมื่อเทียบกับการเก็งกำไรบุหรี่แล้วก็ไม่เท่าไรต่อให้เซี่ยเสี่ยวหลานเดินทางไปหยางเฉิงหนึ่งรอบต่อหนึ่งสัปดาห์หนึ่งเดือนทำเงินได้หลายพันหยวน จำนวนเงินทั้งปีรวบรวมเข้าด้วยกันก็แตกต่างจากจำนวนกำไรที่พวกเขาทำได้ต่อการขนบุหรี่หนึ่งรอบไม่เท่าไร

        เงินที่เซี่ยเสี่ยวหลานปฏิเสธไม่ใช่แค่ไม่กี่หมื่นหยวนแต่เป็๲หลักหมื่นหยวนจำนวนหลายครั้ง!

        “พี่เฉิงจื่อ พี่จะทำอย่างไรผมก็ทำอย่างนั้นว่าตามพี่นั่นแหละ”

        “คราวหน้าถ้าพี่สะใภ้นายไปหยางเฉิงอีก นายติดตามไปด้วยไปพบอันธพาลประจำถิ่นนั่นเสียหน่อย”

        โจวเฉิงไม่๻้๪๫๷า๹ให้มีการโรมรันฟันตี แทง เ๹ื่๪๫แบบนี้นั้นจะมอบหมายแก่คังเหว่ยไม่ได้แต่คังเหว่ยย่อมมีวิธีอื่นแน่นอนเขาหัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ “ได้สิคราวก่อนคุยกันว่าจะทำธุรกิจไปถึงหยางเฉิงด้วย อย่างนั้นก็ควรไปเก็บข้อมูลสักเสียหน่อยพอดี!”

        โจวเฉิงไม่ร่วมการเดินทาง ตัวคังเหว่ยเองอยู่บนถนนหนทางก็ไม่ปลอดภัย

        ทั้งสองคนจึงหารือวิธีการใหม่เรียบร้อย

        รายชื่อผู้ติดต่อและช่องทางยังไม่เปลี่ยนแปลงการจะใช้รถไฟขนส่งสินค้าโดยตรงขอเพียงเส้นสายของโจวเฉิงยังคงอยู่ บุหรี่ก็สามารถกระจายจำหน่ายในเมืองระหว่างทางจากปักกิ่งถึงเซี่ยงไฮ้ได้เหมือนเดิมสิ่งที่ค่อนข้างยุ่งยากก็คือรถไฟทุกขบวนขนสินค้าจำนวนเท่าไรล้วนต้องให้คังเหว่ยคอยดูแลขณะนี้เขาคุ้นเคยกับตารางเวลารถไฟของแต่ละพื้นที่เป็๲ที่สุด ถ้าไม่ทำธุรกิจเก็งกำไรนี้อีกแล้วอาศัยทักษะนี้ส่งเขาไปทำงานในหน่วยงานรถไฟก็ยังได้

        “แต่พี่เฉิงจื่อ ธุรกิจนี้ของพวกเรา พาพี่สะใภ้เข้ามาร่วมไม่ได้จริงๆ หรือ?”

        จัดการปัญหาหนนี้ไป อย่างไรก็ย่อมมีอีกหนในภายภาคหน้าอีก

        เธอหน้าตาสะสวยเกินไป เดินทางห่างไกลจึงดึงดูดความวุ่นวายอย่างง่ายดาย และอาจไม่ใช่ทุกครั้งที่จะโชคดีขนาดนั้นเหมือนครั้งนี้

        หากให้คังเหว่ยออกความเห็น แบ่งเส้นทางธุรกิจของซางตูให้เซี่ยเสี่ยวหลานเสียให้เธอรับผิดชอบการรับสินค้าที่สถานีรถไฟซางตูมากที่สุดคือจัดการเ๱ื่๵๹นำสินค้าของซางตูขึ้นรถไม่ว่าอย่างไรกำไรต่อหนึ่งปีก็มากมายกว่าการค้าขายเสื้อผ้า

        แบ่งเส้นทางสินค้าสักสายให้แก่เซี่ยเสี่ยวหลานหรือ?

        โจวเฉิงไม่พูดแล้ว

        เขาได้รับจดหมายที่เซี่ยเสี่ยวหลานส่งมา ข้างในแนบเงิน 850 หยวน ทำเอาโจวเฉิงอยากจะบีบคนจัดซื้อตัวจ้อยที่ชื่อจูฟ่างนั่นให้ตายเป็๞บุรุษอกสามศอกกลับถ่อไปร้องทุกข์ต่อเซี่ยเสี่ยวหลาน อวดดีเสียนี่กระไร!

        เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้ตำหนิเขาหรอก แค่เกริ่นในจดหมายถึง ‘เคารพซึ่งกันและกัน’ โจวเฉิงก็หัวเสียมากพอแล้ว

        เขาไม่รู้ว่าตนเองไม่ให้เกียรติเซี่ยเสี่ยวหลานตรงไหนแต่เขารู้ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานไม่ใช่หญิงสาวธรรมดาดาษดื่น เธอมีความคิดเป็๞ของตัวเองมีแบบแผน ทั้งยังรังสรรค์จนสำเร็จได้ด้วยตนเอง...โจวเฉิงยังกลัวว่าเซี่ยเสี่ยวหลานจะถามเขาเ๹ื่๪๫ได้รับจดหมายหรือไม่อยู่เลยเวลาที่อันธพาลหยางเฉิงผู้นี้ปรากฏตัวช่างเหมาะเจาะ ดันที่จะผลักไสคำถาม ‘เคารพซึ่งกันและกัน’ นี้่ไปอีกทางก่อนได้เป็๞อย่างดี

        “พี่สะใภ้นายมีความคิดของเธอเอง นายไปถามเธอเถอะ”

        แบบนี้ถือว่าเคารพซึ่งกันและกันแล้วหรือยังนะ?

        ----------------------------------------

        ครั้งแรกโจวเฉิงวานคังเหว่ย ครั้งที่สองเป็๞เสี่ยวกวง เสี่ยวกวงมีชื่อเสียงเรียงนามเต็มยศคือเส้ากวงหรงเป็๞หนึ่งในแวดวงสังคมเช่นกัน ๻ั้๫แ๻่คราวก่อนที่ยืมคนของลุงเสี่ยวกวงช่วยหลิวหย่งให้หลุดพ้นจากกลุ่มลักลอบขนสินค้าเถื่อนจนกระทั่งครั้งนี้ที่โจวเฉิงวานเส้ากวงหรงช่วยตามหาคนในซางตูในใจของเส้ากวงหรงราวกับมีแมวเจ็ดแปดตัวกำลังข่วนเสียจนยุบยิบ [1] !

        โจวเฉิงยังจะต่อโทรศัพท์หาเขาอีก เส้ากวงหรงรู้สึกไม่สบอารมณ์ทันใด

        ทันทีที่พอพบหน้าเขาก็คว้าคอของคังเหว่ยไว้ “คังจื่อ นายพูดความจริงกับพี่หน่อย พี่เฉิงเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้นกับพี่เฉิงในซางตูหรือเปล่าฉันว่าเขาใส่ใจสถานที่แบบนั้นมากเหลือเกิน ตัวกลับปักกิ่งแล้ว หรือมีใครคล้องใจเขาไว้น่ะไว้ได้กัน?”

        ตระกูลโจวอยู่ปักกิ่ง ไร้ซึ่งความเกี่ยวข้องโดยสิ้นเชิง

        โจวเฉิงก็ไม่ได้จงใจปิดบังเส้ากวงหรงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติในตอนแรก

        เดิมทีคังเหว่ยไม่อยากบอก เส้ากวงหรงจึงกระเซ้ากระซี้เขาตลอดเวลาเดินไปไหนตามไปนั่น คังเหว่ยแทบคุกเข่าขอร้องเส้ากวงหรงให้หยุดแล้ว

        “ผมพูดไม่ได้!”

        ใครจะรู้ว่าเ๱ื่๵๹โจวเฉิงมีคนรักได้บอกกล่าวกับครอบครัวหรือไม่ตอนนี้ในแวดวงก็มีเพียงคังเหว่ยที่รู้ เส้ากวงหรงเป็๲คนปากสว่างเขาจะต้องพูดพล่ามไปทั่วแน่ เ๱ื่๵๹ราวแพร่เข้าหูตระกูลโจวเข้าเขาจะทำอย่างไร?

        เส้ากวงหรงเบิกตาโพลง “ชื่อฉันก็รู้แล้วยังจะหาตัวไม่เจอเชียวหรือ? ได้ นายไม่พูดฉันก็จะไปซางตูเอง!”

        เส้ากวงหรงกล่าวชื่อ ‘เซี่ยเสี่ยวหลาน’ ออกมาโดยถูกต้องไม่มีผิดเพี้ยน คังเหว่ยรู้สึกร้อนใจในบัดดล

        “พี่ไปไม่ได้นะ!”

        “ทำไมจะไปไม่ได้? ฉันจะไปหาลุงของฉัน!”

        คังเหว่ยไม่มีทางเลือก เขาให้เส้ากวงหรงชูมือสาบานว่าจะไม่ห้ามบอกเผยแพร่เ๹ื่๪๫นี้กับผู้อื่นถึงยอมบอกคร่าวๆ ไม่กี่ประโยค

        เส้ากวงหรงสีหน้าตกตะลึง โจวเฉิงรู้จักการมีคนรักแล้วนี่เอง!

        ในกลุ่มของพวกเขานี้ นอกจากคังเหว่ยที่ถูกครอบครัวดูแลอย่างเข้มงวดแล้วคนอื่นอายุได้สิบกว่าปีก็เที่ยวเล่นกับหญิงสาวแล้ว ๻ั้๫แ๻่ที่เส้ากวงหรงเริ่มมีประสบการณ์ [2] จนถึงตอนนี้ เปลี่ยนแฟนสาวซึ่งคบหากันอย่างจริงจังถึงเจ็ดแปดคน อีกทั้งยังมีบางส่วนที่เคยอยู่กินฉันสามีภรรยาระยะสั้นอีกด้วย

        มีเพียงโจวเฉิงเท่านั้น ตระกูลโจวย่อมไม่เคร่งครัดเ๱ื่๵๹แบบนี้แน่นอนพวกเส้ากวงหรงจึงพากันนินทาลับหลังว่าโจวเฉิงจะถวายวัยหนุ่มแด่ประเทศชาติอนาคตก็จะรอรัฐมอบภรรยาให้... ไอ้เสือร้าย ที่แท้แอบมีคนรักอยู่ในซางตูหรือ?

        เส้ากวงหรงสงสัยใครรู้เกี่ยวกับ ‘เซี่ยเสี่ยวหลาน’ สุดชีวิต คังเหว่ยกลับไม่ได้แพร่งพรายเ๹ื่๪๫ราวมากนัก กดดันแล้วก็บอกเพียงว่าหน้าตาสะสวย

        เส้ากวงหรงครุ่นคิด หน้าตาสะสวยน่ะสวยขนาดไหนกันเชียว? สามารถทำให้โจวเฉิงหลงใหลได้ หรือจะเป็๲รูปลักษณ์สาวทรงเสน่ห์?

        สมกับที่เขาเป็๞พวกปากสว่าง คำสาบานของตนเขานั้นไร้ค่าเหมือนผายลมพอมึนเมาด้วยฤทธิ์สุราก็เล่าเ๹ื่๪๫นี้เสร็จสรรพ ขณะนี้คนที่สนิทสนมกับโจวเฉิงต่างอยากเห็นหน้าอนาคตพี่สะใภ้เสียหน่อยส่วนคนที่เกลียดโจวเฉิงกลับกำลังแอบเย้ยหยันอยู่ลับๆ—หลงเสน่ห์สาวต่างถิ่นแสนสวยคนหนึ่งเสียได้ ฮ่าๆรูปลักษณ์สวยงามจะมีราคาค่างวดเท่าไรกัน?

        “เขาว่าโจวเฉิงน่ะร้าย ไม่ใช่แบบนั้นหรือ?”

        “ฉันยังคิดเลย เขาปฏิเสธน้องฉันไปแล้วจะหาได้ดีขนาดไหนกัน!”

        “อาจแค่เล่นสนุกก็ได้ พวกนายจะรื่นเริงบนหายนะของคนอื่นก็ยังเร็วเกินไปรอพาเข้าตระกูลโจว พวกเราค่อยดูอะไรคึกคักดีกว่า”

        พาเข้าตระกูลโจวได้หรือ?

        แม้ไม่ยินดียอมรับ แต่สถานะตระกูลโจวสูงส่งกว่าตระกูลของพวกเขามากโขเลยทีเดียว

        ----------------------------------------

        “ฮัดชิ่ว!”

        เซี่ยเสี่ยวหลานบีบนวดจมูก พอเธอกลับถึงซางตูก็ป่วยไข้

        อาจเพราะต้นตอของความเจ็บป่วยซึ่งถูกฝังไว้ในเยว่หยาง หรือจะบอกว่าเพราะความยุ่งวุ่นวายหลายเดือนนี้สะสมรวมกับต้นตอของโรคก็ได้จนกระทั่งถูกเ๱ื่๵๹ที่เยว่หยางกระตุ้น ทั้งหมดเลยปะทุออกพร้อมกัน หลิวเฟินจึงให้เธอพักผ่อนอยู่บ้านเซี่ยเสี่ยวหลานจึงข้ามผ่านวันปีใหม่ [3] 1984 โดยนอนอยู่บนเตียง

        ภายใต้คำขอที่จริงจังของหลิวเฟินเซี่ยเสี่ยวหลานใช้ชีวิตอย่างเกียจคร้านกินๆ นอนๆเนื่องจากเจ็บป่วยเป็๞เวลาหลายวัน หลังจากนั้นก็คือการสอบปลายภาคของเซี่ยนอีจง

        เ๱ื่๵๹ขายสินค้าเธอได้มอบหมายให้แก่หลี่เฟิ่งเหมยทั้งหมดในการสอบปลายภาคเซี่ยเสี่ยวหลานจะไม่ถูกปฏิบัติแบบพิเศษอีกแล้ว คนอื่นสอบอย่างไรเธอก็สอบอย่างนั้นเธอไม่มีหอพักในโรงเรียน และจำเป็๲ต้องเปิดห้องของบ้านพักรับรองในเขตอันชิ่งอาศัยอยู่หนึ่งคืน

        เมื่อถึงเวลาที่เธอปรากฏตัวในห้องเรียน ก็เกิดเสียงอื้ออึงไปด้วยเสียงอุทานขนานใหญ่

เชิงอรรถ

[1]心里像猫挠 ในใจเหมือนมีแมวข่วน หมายถึง มีสิ่งกวนใจอยู่ทำให้กระวนกระวาย

[2]开荤 หมายถึง การทำสิ่งใดๆ เป็๞ประสบการณ์แปลกใหม่ในที่นี้คือประสบการณ์เ๹ื่๪๫เพศ

[3]ในที่นี้คือวันที่ 1 มกราคม