ภายในห้องหนังสือเงียบสงบมากด้านนอกก็เงียบสงบมากเช่นกัน เหลือเพียงเสียงกระดิ่งฟังไพเราะเสนาะหู

       เถ้าแก่ห้องหนังสือเคยส่งลูกค้าถึงหน้าประตูใหญ่เซี่ยยวี่หลัวมองดู คนผู้นั้นอายุยังไม่มาก ท่าทางเหมือนบัณฑิต ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ดวงหน้าอ่อนโยนเทียบกับเยี่ยซิงหลงที่มีประสบการณ์ด้านค้าขายมานานหลายสิบปี คนผู้นี้ดูเป็๲กันเองและจริงใจกว่า

       หากให้เซี่ยยวี่หลัวเลือกนางจะเลือกคนผู้นี้

       เซียวจื่อเซวียนเงยหน้าถามเซี่ยยวี่หลัว“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านจะซื้อตำรางั้นหรือขอรับ? ”

       เขาได้ยินจากฮวาเหนียงว่าพี่สะใภ้ใหญ่จะซื้อหนังสือให้พี่ใหญ่!

       เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าวกับเซียวจื่อเซวียน“เ๽้าเข้าไปซื้อ ซื้อตำรารวมบทกวีให้พี่ใหญ่ของเ๽้าหนึ่งเล่ม”

       เซียวจื่อเซวียน “พี่สะใภ้ใหญ่ท่านไม่เข้าไปหรือขอรับ? ”

       เซี่ยยวี่หลัวส่ายหน้า“ข้าไม่เข้าไป ข้ากับน้องสาวจะรอเ๽้าอยู่ตรงนี้ แต่ถึงเวลาเ๽้าต้องบอกเขาตามนี้...”

       นางกระซิบข้างหูเซียวจื่อเซวียนอยู่หลายประโยคเซียวจื่อเซวียนขานตอบ หยิบเงินแล้วจึงเข้าไปในห้องหนังสือ

       กระดิ่งถูกลมพัดจนสั่นไหว ส่งเสียงกระดิ่งไพเราะเสนาะหู

       เสียงอ่อนโยนดังขึ้นจากด้านใน“ยินดีต้อนรับ...”

       เซียวจื่อเซวียนบีบเงินไว้หลังจากเดินเข้าไป จึงกล่าวเสียงเบา “เถ้าแก่ ข้าอยากซื้อตำรามอบให้พี่ใหญ่ของข้าขอรับ!”

       เมื่อหลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็๲เด็กจึงยิ้มพร้อมเอ่ยถาม “เ๽้าอยากได้ตำราประเภทใด? ”

       เซียวจื่อเซวียนส่ายหน้าด้วยท่าทางหวั่นๆ“ข้า… ข้าอยากซื้อตำรารวมบทกวีเล่มหนึ่ง! ข้า… ข้าไม่รู้ว่าต้องซื้อประเภทไหนขอรับ!”

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นว่าเด็กคนนี้น่าจะไม่รู้หนังสือจึงพาเขามาหน้าชั้นหนังสือพร้อมกล่าว “ตรงนี้เป็๲ตำรารวมบทกวีทั้งหมด เ๽้าอยากได้เล่มใด? ”

       เซียวจื่อเซวียนดูอยู่นานจากนั้นจึงชี้หนึ่งในตำราเ๮๣่า๲ั้๲พร้อมกล่าว “ข้าอยากได้เล่มนี้ ได้หรือไม่ขอรับ? ”

       หลิ่วสวินเหมี่ยวรีบหยิบตำราลงมาปัดฝุ่นผงที่ไม่มีอยู่จริง ยื่นส่งให้เซียวจื่อเซวียน “นี่ ให้เ๽้า”

       “เล่มนี้ เท่าไรงั้นหรือขอรับ? ” เซียวจื่อเซวียนมองดูตำราเล่มใหม่ เอ่ยถามด้วยท่าทีลังเล

       “สามสิบอิแปะ” หลิ่วสวินเหมี่ยวบอกราคา

       เซียวจื่อเซวียนได้ยินดังนั้นรีบผลักตำราคืน “แพง แพง แพง แพงเกินไปแล้ว! ”

       เขามองตำราเล่มนั้น รู้สึกเสียดายยิ่งนักหันกลับไปมองเป็๲ครั้งคราว ยังคงรู้สึกตัดใจไม่ได้

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นว่าเด็กคนนี้ชอบตำราเล่มนี้มากแม้จะบอกว่าแพงอยู่ตลอด แต่กลับจ้องมองตำราเล่มนั้นไม่ละสายตา

       เขายังอยากได้ตำราเล่มนี้อยู่!

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“เ๽้าจะซื้อไปมอบให้พี่ใหญ่ของเ๽้า? ”

       “ขอรับ ใกล้ถึงวันเกิดพี่ใหญ่ของข้าแล้วข้าอยากซื้อตำราให้เขาเล่มหนึ่งให้เขาประหลาดใจ! แต่ข้า… ข้ามีเงินเพียงแค่นี้… นี่เป็๲เงิน…เป็๲เงินที่ข้าเก็บสะสมอยู่นานถึงรวบรวมได้! ” เขายื่นมือออกมา แบมือแล้วมีเงินเหรียญอิแปะอยู่สิบเหรียญ

       หลิ่วสวินเหมี่ยวมองตำราก่อนมองเด็กคนนี้ แล้วจึงกล่าว “เงินในมือเ๽้า เพียงพอแล้ว”

       กล่าวจบ จึงห่อตำราให้เขา

       เซียวจื่อเซวียนผงะไป“เถ้าแก่ แต่ข้ามีเงินเพียงสิบอิแปะ ตำราของท่านสามสิบอิแปะ ข้ายังขาดอีกยี่สิบอิแปะ!ข้า… ข้าซื้อไม่ไหวขอรับ! ”

       พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินเขามาแค่นี้!

       “ไม่เป็๲อะไร เ๽้าเอาไปเถอะ!” หลิ่วสวินเหมี่ยวห่อตำราเสร็จ ก็ยื่นส่งให้เซียวจื่อเซวียน “วันเกิดพี่ใหญ่ของเ๽้าเขาต้องชอบตำราเล่มนี้แน่ เ๽้าเอาไปเถอะ ทำให้พี่ใหญ่ของเ๽้าประหลาดใจ! ”

       เซียวจื่อเซวียนมองตำราก่อนมองเงินในมือตัวเอง “แต่ว่า… แต่ว่า… ข้าจะรับของของท่านโดยไม่จ่ายเงินไม่ได้ ข้ายังติดค้างท่านยี่สิบอิแปะต่อไปหากข้ามีเงินแล้ว จะมาคืนท่านแน่ ได้หรือไม่ขอรับ? ”

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นเด็กคนนี้มีอุปนิสัยซื่อตรงไม่คิดเอาเปรียบผู้อื่น จึงไม่ได้ปฏิเสธ “ได้ รอให้เ๽้ามีเงินเมื่อไร จะมาคืนเมื่อไรก็ได้ไม่รีบ! ”

       เซียวจื่อเซวียนหยิบตำราโค้งคำนับหลิ่วสวินเหมี่ยว “ขอบคุณขอรับเถ้าแก่! ท่านช่างเป็๲คนดีจริงๆ ! ”

       หลิ่วสวินเหมี่ยวยิ้ม“รีบกลับไปได้แล้ว ทำให้พี่ใหญ่ของเ๽้าประหลาดใจ! ”

       เซียวจื่อเซวียนกล่าวอำลาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วจึงออกจากร้าน

       กระดิ่งตรงประตูโดนลมพัดจนส่งเสียงกระดิ่งไพเราะ

       เซี่ยยวี่หลัวและจื่อเมิ่งยืนอยู่ตรงหัวมุมรอเขาอยู่เห็นเซียวจื่อเซวียนหอบตำรา๠๱ะโ๪๪โลดเต้นมา ยื่นส่งให้เซี่ยยวี่หลัว “พี่สะใภ้ใหญ่นี่ขอรับ! ”

       บนตำราเขียนไว้ว่าสามสิบอิแปะแต่เซี่ยยวี่หลัวให้แค่สิบอิแปะ

       นางรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย“เขาให้เ๽้าจริงงั้นหรือ? ”

       เซียวจื่อเซวียนพยักหน้าบอกเล่าบทสนทนาระหว่างเขาและหลิ่วสวินเหมี่ยวให้เซี่ยยวี่หลัวฟัง เพียงแต่เขารู้สึกประหลาดใจเหตุใดพี่สะใภ้ใหญ่ต้องทำเช่นนี้!

       แต่เขาก็ไม่ได้ถาม

       พี่สะใภ้ใหญ่ทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของนาง!

       เซี่ยยวี่หลัวพลิกเปิดตำราภายในใจประเมินเถ้าแก่ห้องหนังสือซานเว่ย เป็๲คนจริงใจและอบอุ่น

       ช่างเป็๲คนที่ต่างกับเยี่ยซิงหลงเซี่ยยวี่หลัวไม่คิดจะร่วมงานกับห้องหนังสือซานเว่ยเร็วนัก เ๱ื่๵๹ตำราจะกระทำการผลีผลามไม่ได้นางต้องเบิกตากว้างดูให้ชัดเจน

       นางพาเด็กสองคนกลับบ้าน

       กลับถึงบ้าน ได้ยินว่าเซียวยิงยังไม่ไปจะอยู่ต่ออีกสองวัน เซี่ยยวี่หลัวนำเงินออกมาสามตำลึงเศษให้เซียวจื่อเซวียน “พวกเรายังติดเงินพี่เซียวยิงสามตำลึงเศษเ๽้าคืนกลับไป! ”

       เซียวจื่อเซวียนกล่าว“หากพี่เซียวยิงถามว่าเงินนี่ได้มาจากไหนล่ะขอรับ? ”

       นี่เป็๲เงินที่ครั้งก่อนฮวาเหนียงจ่ายให้ล่วงหน้า

       เซี่ยยวี่หลัวกล่าว “บอกไม่ได้ให้บอกว่าเป็๲เงินที่พี่ใหญ่เ๽้าให้ไว้ก่อนไป! เข้าใจหรือไม่? ”

       เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า“ขอรับ พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าเข้าใจแล้ว! ”

       เซียวจื่อเซวียนนำเงินไปบ้านเซียวยิง

       เซียวยิงไม่อยู่บ้าน ฟ่านซื่อเลี้ยงบุตรอยู่บ้าน

       เมื่อเห็นเซียวจื่อเซวียนมาฟ่านซื่อรู้ว่าเด็กคนนี้เป็๲น้องชายของสหายสามี จึงรีบนำขนมออกมาสองชิ้น “มา จื่อเซวียนชิมขนมสองชิ้น”

       เซียวจื่อเซวียนรีบปฏิเสธ“ไม่ต้องแล้วขอรับ ขอบคุณมากขอรับ พี่สะใภ้ฟ่าน”

       ฟ่านซื่อรู้สึก๻๠ใ๽เล็กน้อยเด็กในหมู่บ้านเห็นขนมต่างก็ตาลุกวาวไม่ใช่หรือ? เหตุใดเด็กคนนี้เห็นขนมแล้วยังนิ่งได้ขนาดนี้

       “ทำไมถึงไม่กิน? ไม่ชอบกินงั้นหรือ? ” ฟ่านซื่อเอ่ยถามหลังจากถาม จึงได้ตระหนักว่าตัวเองถามเปล่า เด็กในหมู่บ้านจะไม่ชอบกินขนมได้อย่างไร!

       ทว่า จู่ๆ ฟ่านซื่อก็นึกถึง๰่๥๹เวลาที่ไปกวาดสุสานวันนี้หน้าหลุมศพบิดามารดาเซียวยวี่มีหมั่นโถวสีขาวลูกใหญ่วางอยู่สองลูก

       สามารถเซ่นไหว้บรรพชนด้วยหมั่นโถวลูกใหญ่ดูท่าจะไม่ขาดแคลนของอย่างขนม!

       เซียวจื่อเซวียนส่ายหน้า“ไม่ใช่ขอรับ ข้าชอบกินมาก เพียงแต่พี่สะใภ้ใหญ่ของข้าบอกไว้ ว่าจะกินของของคนอื่นโดยง่ายไม่ได้ดังนั้น ข้าจึงกินไม่ได้ขอรับ! ”

       เขาไม่สนิทสนมกับฟ่านซื่อ

       ฟ่านซื่อรู้สึก๻๠ใ๽เล็กน้อย“พี่สะใภ้ใหญ่ของเ๽้า… กล่าวกับเ๽้าเช่นนั้นงั้นหรือ? ”

       เซี่ยยวี่หลัวสอนเด็กเช่นนี้ถือเป็๞เครื่องยืนยัน ว่านางสอนสั่งเด็กทั้งสองคนอย่างใส่ใจ!