ตอนที่ 34
[วีร์ ฮึก! มึงมาหากูหน่อย กู ... กูท้องอ่ะ]
“มึงว่าไงนะ” ปัณณวีร์หาเสียงตัวเองไม่เจอกว่าจะถามออกไป
[มาหากูหน่อย มึงมาคนเดียวนะ] น้ำหนึ่งมองที่ตรวจครรภ์ที่ตอนนี้มันขึ้นสองขีดอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ที่แน่ๆ คือเธอกำลังกลัวและกังวลไปหมด ไม่กล้าบอกแม้กระทั่งผู้จัดการส่วนตัว คนเดียวที่เธอนึกถึงก็คือเพื่อนสนิทอย่างปัณณวีร์
“ได้ รอกูก่อนเดี๋ยวกูรีบไป” ปัณณวีร์ตอบกลับก่อนจะวางสายแล้วหันมองหน้าศิลาสลับกับศรุต
“มีอะไรรึเปล่าครับ” ศิลาเอ่ยถามเพราะเห็นปัณณวีร์หน้าซีดไป
“ไว้จะกลับมาเล่าให้ฟัง พี่ต้องไปหาน้ำหนึ่งก่อน”
“หนึ่ง ทำไมหรอเขาเป็อะไร” พอพูดถึงชื่อนี้ศรุตก็ถามขึ้นด้วยความเป็ห่วง
“เอาไว้ค่อยคุยกันรุต” ปัณณวีร์ไม่กล้าที่จะบอกเื่ใหญ่แบบนี้กับใครเพราะ้าคุยกับน้ำหนึ่งซะก่อนว่าเื่เป็มายังไง
“พี่ไปก่อนนะ” ปัณณวีร์บอกกับศิลาแล้วรีบรุดออกจากห้อง ภายในห้องเหลือเพียงสองพี่น้อง ศิลาจึงหันมองพี่ชายตัวเองที่ดูจะกังวลใจ
“พี่บอกผมมาดีกว่า เมื่อกี้ที่เราคุยกันค้างไว้ พี่บอกไม่ได้ข่มขืนแต่ไม่ปฏิเสธแสดงว่าพวกพี่ ... มีอะไรกันใช่ไหม”
ศรุตรู้สึกเหมือนนักโทษที่ถูกเรียกมาสอบสวน ริมฝีปากแห้งผากจนต้องเลียให้ความชุ่มชื้น คิดคำตอบอยู่นานสุดท้ายจำต้องพยักหน้าแทนคำพูด ทำเอาศิลายกมือขึ้นมากุมขมับเบาๆ
“เื่มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับเนี่ย” ศิลาแทบมองไม่เห็นเลยว่าพี่ชายตัวเองกับเพื่อนสนิทของแฟนตัวเองจะมาลงเอยกันตรงนี้ จะเห็นก็มีแต่เถียงกัน ตีกันอย่างเด็กๆ แถมคนเป็พี่ชายยังเคยพูดว่าจะไปทำลงได้ยังไง น้ำหนึ่งชอบผู้หญิง ยิ่งคิดศิลาก็ยิ่งคิดหนักแทน ศรุตจึงเล่าเื่ที่เกิดขึ้นให้ฟัง
ปัณณวีร์ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงใน่เที่ยงของวันซึ่งรถค่อนข้างติดมาจากบริษัทเจทีเอ็นมาที่คอนโดของน้ำหนึ่ง เ้าตัวมีคีย์การ์ดสำหรับขึ้นไปข้างบนอยู่แล้วไม่ต้องรอให้เ้าของห้องลงมารับเพราะน้ำหนึ่งให้ไว้เผื่อว่าเธอไม่สบายหรือมีเื่อะไรปัณณวีร์จะได้มาหาได้เลย และอีกอย่างปัณณวีร์ก็เป็เหมือนเพื่อนและครอบครัวที่อยู่ที่นี่ของเธอ
ปัณณวีร์เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเ้าของห้องเดินไปเดินมาอยู่ที่ระเบียง พอเห็นเพื่อนมาถึงน้ำหนึ่งก็รีบตรงเข้ามาหาทันทีถามเอ่ยถามซ้ำๆ
“วีร์ ฉันจะทำไงดีวะแก ทำยังไงดีอ่ะ”
“ใจเย็น ใจเย็นก่อนหนึ่ง ก่อนอื่นเลยนะแกต้องเล่าให้ฉันฟังก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
"ฉัน..." น้ำหนึ่งอึกอัก ปัณณวีร์จึงจับจูงเพื่อนมานั่งที่โซฟาคุยกันดีๆ และไม่เร่งเร้าให้อีกฝ่ายเล่านัก เพราะยังไงน้ำหนึ่งก็ต้องเล่าอยู่แล้วเพียงแต่ว่าคงยังเรียบเรียงไม่ได้ว่าจะต้องเล่าตรงไหนยังไงก่อน
"หน้าซีดมากเลยว่ะ ดื่มน้ำหน่อยดีกว่า" ระหว่างที่รอให้น้ำหนึ่งคิดกับตัวเอง ปัณณวีร์ก็ลุกไปเอาน้ำดื่มและแก้วอย่างถือวิสาสะ กลับมานั่งที่เดิมก็รินน้ำให้ตัวเองและเ้าของห้องราวกับเป็เ้าของห้องซะเอง
"วีร์ ฉัน...ฉันเผลอไปมีอะไรกับศรุต" น้ำหนึ่งพูดมันออกมา เื่ที่เก็บไว้นานและไม่เล่าให้ใครฟังเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็ลืมมันไปเอง ไม่อยากให้ใครต้องมารับรู้ ถึงจะบอกว่าเผลอแต่กลับรู้สึกดีในตอนนั้นจนไม่ยับยั้งใจ
เพราะมันเป็เื่ที่เกิดขึ้นจากความเมามายของตัวเองทั้งสิ้น ตัวเขาไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้วหากว่าคืนนั้นศรุตไม่ได้ป้องกัน เธอกังวลมาตลอดแม้จะกินยาคุมฉุกเฉินแล้วแต่ก็ยังไม่มั่นใจเพราะตอนซื้อมาทานเธอได้อ่านจากอินเทอร์เน็ตแล้วต้องทานหลังมีเพศสัมพันธ์เร็วที่สุด แต่่วันสองวันศรุตมาหาตลอดจนเธอไม่ได้ลงไปไหนเลย นึกได้อีกทีก็เกือบจะ 70 กว่าชั่วโมงแล้ว และยาคุมกำเนิดฉุกเฉินก็ไม่ได้ยับยั้งการตั้งครรภ์ได้ 100%
น้ำหนึ่งเล่าเื่ในวันนั้นให้ปัณณวีร์ฟัง ว่าเธอกับศรุตแข่งกันดื่มเหล้า เป็เธอเองที่แพ้และเมาไปก่อน ศรุตยังคงพอมีสติอยู่บ้างแต่เพราะไม่มีแอลกอฮอล์ในร่างกาย ไม่อยากขับรถกลับ จึงได้เปิดห้องที่โรงแรมซึ่งอยู่ใกล้ๆ กันนั้นและก็ไม่ได้มีแค่พวกเขาที่เปิดห้องนอน ยังมีอีกหลายคนที่เมาและไม่อยากขับรถกลับก็ทำเช่นกันจึงดูเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเธอที่ตามติดศรุตแจ จนอีกฝ่ายต้องพาไปนอนที่ห้องซึ่งเปิดคนละห้องอยู่แล้ว และก็เป็เธอที่เป็ฝ่ายเริ่มก่อน เป็คนที่ดึงศรุตมาจูบก่อน เพราะแบบนี้ด้วยเธอจึงไม่กล้าสู้หน้าศรุต โกรธตัวเองที่ไม่มีสติมากพอจะควบคุมอารมณ์ โกรธศรุตที่ปล่อยเลยตามเลย ไม่รู้ว่ามองหน้ากันยังไงติด แต่เพราะตอนที่ทำนั้นเธอรู้สึกดีมากจริงๆ จึงไม่คิดจะห้ามใจตัวเอง
"แล้วทำไมพี่ไม่หักห้ามใจตัวเองบ้าง" ศิลาเอ่ยถามหลังจากพี่ชายเล่าเื่ทั้งหมดให้ฟัง
"คือตอนนั้นมันก็เมา ถึงจะมีสติอยู่แต่อารมณ์มันนำ รู้ว่าผิดเต็มๆ ที่ไม่หักห้ามความ้าของตัวเอง" ศรุตตอบกลับ
"พี่ชอบพี่น้ำหนึ่งใช่ไหม"
"อะไร" ศรุตขมวดคิ้ว
"คนเราถ้าไม่ชอบหรือไม่มีใจคิดจะชอบเขามาก่อน จะมีอารมณ์นำพาไปขนาดนั้นหรอ อีกอย่างถ้าพี่อยากทำจริงก็แค่เรียกเด็กของพี่มา พี่บอกพี่ไม่ได้เมามากถึงขั้นไม่มีสติ แสดงว่าที่ทำลงไปก็เพราะส่วนลึกในใจของพี่้าพี่เขาใช่ไหมล่ะ"
คำพูดของน้องชายพูดตรงราวกับล่วงรู้นี้ความรู้สึกของเขา ณ ตอนนั้น ศรุตผลักอีกฝ่ายออกไป หรือหนีจากการพันธนาการของผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้แต่ก็ไม่ เพราะลึกๆ แล้วเขาดัน้าให้มันดำเนินไปต่อ
"ไม่เป็ไรนะ มันเกิดขึ้นแล้วมันมีทางออกเสมอ" ปัณณวีร์พูดปลอบเพื่อนสนิท "แต่ว่านะหนึ่ง ถ้าให้ฉันมองในมุมของคนนอกที่เห็นแกสองคนมาตลอดนะฉันขอถามเลยว่าแกชอบรุตใช่ไหม"
"ถามบ้าอะไร" หนึ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย
"จริงๆ นะ ฉันขอถาม เอาความจริงเลยนะเราโตๆ กันแล้ว ตอนแกมีอะไรกับเขาแกรู้สึกยังไง แล้วพอหลังจากนั้นล่ะรู้สึกยังไง ไม่ต้องตอบฉันก็ได้นะ ตอบตัวแกเอง" น้ำหนึ่งนิ่งไปและคิดตามที่ปัณณวีร์ถามก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง
เธอรู้สึกดี หลังจากมีสติใหน่อยแต่หลังจากนั้นดันเผลอคิดถึงััของอีกฝ่ายอีกครั้ง นั่นเป็เื่ที่น่าอาย น้ำหนึ่งจึงไม่กล้าไปเจอหน้าศรุต
“เราก็ 30 แล้วนะ คุยกันไหม ในเมื่อเื่มันเกิดแล้วก็ต้องหาทางออกร่วมกัน จะเอายังไงก็ต้องคุยกันอย่าคิดตัดสินใจคนเดียวเด็ดขาด เพราะทำก็ทำด้วยกัน รุตมีสิทธิ์ที่จะได้รู้” ปัณณวีร์ลูบไหล่เล็กเป็การปลอบเบาๆ
“จะบอกเขายังไงดี” น้ำหนึ่งถามเสียงแ่พลางเอามือลูบที่หน้าท้องของตัวเอง เพราะเด็กที่เกิดมานี้น้ำหนึ่งไม่รู้ว่าศรุตจะ้าให้เกิดไหม เขาเป็ผู้ชายรักสนุกไม่คิดจะผูกมัดกับใคร
“อย่าคิดอะไรมากเลย ก็บอกไปตามตรง เขาจะเอายังไงก็ค่อยว่ากันอีกที”
“ถ้าเขาไม่ได้้าล่ะ” ดวงตาคู่สวยส่อแววกังวล
“แล้วแก้ารึเปล่าล่ะ” ปัณณวีร์ถามกลับ “เขาไม่ต้องแล้วถ้าแกไม่้าหรือยังไม่พร้อมก็เอาเด็กออก”
คำพูดเมื่อครู่ของปัณณวีร์อาจจะดูโหดร้ายไปบ้างแต่มันคือความจริง คนเราหากไม่พร้อมไม่ว่าทางด้านไหน ก็ไม่ควรจะให้เด็กเกิดมาแล้วทำให้เขามีปมหรือเกิดมาแต่เราไม่เลี้ยงดูเขาให้ดี แต่ปัณณวีร์เชื่อว่ายังไงเพื่อนสนิทของเขาก็ไม่มีทางทำอย่างแน่นอน
“ไม่! ต่อให้ศรุตไม่ได้้า ฉันก็จะเก็บเด็กไว้” น้ำหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันหาเงินมาเยอะขนาดนี้ ลูกคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้กัน”
ปัณณวีร์ยิ้ม “แบบนั้นก็ดี แต่ก็ควรบอกเื่นี้ให้รุตได้รู้ด้วยนะ”
“อื้อ” น้ำหนึ่งตอบรับในลำคอพลางก้มมองท้องตัวเองที่ยังคงแบนราบอยู่
“แล้วเื่นี้ผู้จัดการส่วนตัวแกรู้รึยัง”
“ยัง”
“อย่าเพิ่งบอก แกต้องเคลียร์กับศรุตให้เข้าใจกันก่อน ไม่งั้นจะเป็เื่ใหญ่เอาได้” น้ำหนึ่งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ปัณณวีร์จึงเป็คนโทรบอกให้ศรุตมาเจอกันที่ห้องของศิลาหลังเลิกงานแต่ก็ยังไม่ได้บอกว่ามีเื่อะไรต้องคุย
“เดี๋ยวแวะซื้อของแป๊บนะ แกรออยู่บนรถนี่แหละ” ปัณณวีร์แวะร้านสะดวกซื้อทางเข้าซอยของคอนโดก่อนเพราะเครื่องดื่มต่างๆ ที่ชอบดื่มหมดรวมถึงของใช้ส่วนตัวบางอย่าง
หลังปัณณวีร์ลงรถแล้วเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป ก็มีผู้หญิงสองสามคนเดินมาที่ข้างๆ ฝั่งคนขับพร้อมกับลิปสติกมาเขียนที่กระจกข้างรถคำว่า ‘เลิกกับศิลาซะ!!’ น้ำหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถเห็นเหตุการณ์ก็ถึงกับอึ้งเอามือถือมาถ่ายรูปคนที่มาเขียนเอาไว้ทันที ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเอ่ยถาม
“ทำอะไรน่ะ!!” พอเห็นว่ามีคนอยู่ในรถและเห็นหน้าพวกเธอ พวกเธอจึงได้ปิดหน้าปิดตาแล้ววิ่งหนีไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที คงเพราะเมื่อครู่รีบมากจนไม่ทันได้มองว่ามีคนนั่งอยู่ข้างใน น้ำหนึ่งถือโทรศัพท์อยู่ก็เอาขึ้นมากดถ่ายรูปรถคันนั้นไว้อีกทีเพื่อเอาไว้เป็หลักฐานในการแจ้งความ
“มีอะไรอ่ะหนึ่ง” ปัณณวีร์ที่เลือกซื้อของอยู่เห็นน้ำหนึ่งออกมาจากรถและผู้หญิงที่วิ่งไปจึงรีบออกมาดู
“ดูดิ มาเขียนรถแกแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไปแจ้งความกัน”
ปัณณวีร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “ไม่เลิกจริงๆ สินะ งั้นก็ต้องทำให้เห็นหน่อยแล้วแหละว่าที่ไม่ตอบโต้ไม่ใช่ว่ากล้าทำอะไรพวกเขา”
“แฟนคลับศิลาหรอ”
“ใช่ ก็ยังมีบางกลุ่มที่ไม่ชอบฉัน เอาง่ายๆ คือไม่ชอบให้ศิลามีแฟน ต่อให้เป็คนอื่นก็โดนแบบนี้แน่นอน”
“ศิลารู้รึเปล่าเนี่ย”
“ยังไม่ได้บอกอ่ะ เดี๋ยวไว้ค่อยบอก ตอนนี้เคลียร์เื่ของแกก่อนดีกว่า”
“ห่วงแต่เื่คนอื่นตลอด ซื้อของยังเนี่ย” เพราะเห็นว่าปัณณวีร์ออกมามือเปล่าจึงถามขึ้น
“อ่อ ยังไงเดี๋ยวแกเข้าไปรอในรถก่อน”
“อื้อๆ” ปัณณวีร์กลับเข้าไปเลือกซื้อของอีกรอบ จากนั้นก็ขับรถกลับคอนโด โดยที่ยังคงมีรอยลิปสติกที่เช็ดไม่ออกติดอยู่แต่ก็ไม่เป็ตัวหนังสือแล้ว ปัณณวีร์คิดแล้วก็เหนื่อยที่ต้องเอารถไปล้างอีกแล้วเพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกันที่โดน ทั้งที่คิดว่าพวกเขาเ่าั้จะคิดได้บ้างที่เขาไม่เอาเื่แต่คงจะใจดีเกินไปหน่อย คนคิดไม่ได้ก็ยังคิดไม่ได้อยู่วันยังค่ำ
ศิลากับปัณณวีร์ขึ้นมานั่งเล่นรับลมเย็นๆ บนดาดฟ้าของคอนโดที่ถูกจัดเป็สวนสาธารณะจำลอง มีส่วนที่เป็ห้องโถงยาว กระจกรอบด้านหลับคนที่ชอบนั่งข้างใน ส่วนด้านนอกก็มีโต๊ะเก้าอี้วางตามจุดตามมุมต่างๆ มีต้นทั้งต้นไม้จริงและต้นไม้ปลอม ผู้คนขึ้นมาบนนี้ไม่ได้เยอะนัก ส่วนใหญ่ก็เหมือนขึ้นมานั่งเล่นนั่งชิล บ้างก็มาเพื่อนั่งทำงานถือว่าเป็สถานที่ทำงานได้ดีทีเดียว
ศิลาก็เอากระดาษและดินสอขึ้นมาเพื่อนั่งวาดรูปด้วย พร้อมกับน้ำผลไม้คนละกระป๋อง ที่ปลีกตัวออกมาเพราะอยากให้ศรุตกับน้ำหนึ่งคุยกับเคลียร์ใจกันเอาเอง ปัณณวีร์คิดว่าศรุตเองก็คงอยากจะเก็บเด็กไว้นั่นแหละ ไม่ใจร้ายใจดำอะไร ปัณณวีร์กังวลเพียงแต่คนซึนๆ กับคนซื่อบื้อเื่ความรักอย่างน้ำหนึ่งและศรุตจะคุยกันลงเอยยังไงเท่านั้น
“ทะ ... ท้องจริงๆ หรอ” จากที่ต่างคนต่างเงียบอยู่นานหลังน้ำหนึ่งบอกออกไปว่าเธอท้อง ศรุตก็เอ่ยถามขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด
“อืม” ทั้งสองนั่งโซฟาตรงข้ามกัน มีโต๊ะกระจกเตี้ยๆ คั่นกลางอยู่ ศรุตเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ในหัวยังคงประมวลผลไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง มือหนาผสานเข้าหากันแน่น
น้ำหนึ่งมองคนที่นั่งตรงข้าม เห็นท่าทีที่ดูจะคิดมากและสับสนมึนงงจึงได้พูดขึ้น “ฉันแค่บอกให้รับรู้ ไม่ได้้าให้มารับผิดชอบอะไร นายจะอยากได้เด็กคนนี้หรือไม่ฉันก็จะเก็บเขาเอาไว้”
“ไม่ใช่ไม่อยากได้” ศรุตรีบตอบออกไป “เพียง...เพียงแต่มันเร็วเกินไปเลยยังตั้งตัวไม่ถูก”
“จะต้องตั้งตัวอะไร คนท้องคือฉัน”
“แต่ฉันเป็พ่อเด็ก ก็ต้องรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบยังไง แต่งงานงั้นหรอ คนรักสนุกแบบนายฉันเอาไม่อยู่หรอกนะ ถ้าจะต้องมาแต่งงานอยู่ด้วยกันเพราะลูกแล้วยังคงทำตัวเ้าชู้อยู่ฉันไม่เอาด้วย ฉันเลี้ยงของฉันเองได้ไม่อยากมีเื่ให้ต้องปวดหัว” แม้ปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจน้ำหนึ่งก็แอบหวั่นๆ นิดหน่อย
“น้ำหนึ่ง” ศรุตเองก็มีความคิดตีกันไปมา อย่างที่น้ำหนึ่งว่า ตัวเขาพร้อมที่จะหยุดแล้วจริงๆ อย่างนั้นหรอ
“เื่ลูกในท้องฉันมาบอกเพื่อให้รับทราบแค่นั้น ไม่ต้องมารับผิดชอบหรอก ฉันเข้าใจนายดี อีกอย่างเื่นี้ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ฉันเอง” น้ำหนึ่งสูดหายใจเข้าแล้วยิ้มให้บางๆ แค่นั้น ศรุตไม่รู้จะทำยังไงแต่ก็อยากจะรับผิดชอบอีกคนจริงๆ จากใจไม่ใช่เพียงแค่อีกฝ่ายท้อง คิดเปรียบเทียบในหัวว่าหากคนที่มาบอกว่าท้องไม่ใช่น้ำหนึ่งที่จะบอกว่าเป็เพื่อนก็ไม่ใช่คู่กัดก็ไม่เชิง ศรุตคงจะมีวิธีจัดการได้ดีกว่านี้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่อยากรับผิดชอบนี้เป็เพราะเกรงใจอีกฝ่าย ไม่อยากให้หมางเมินกันหรือเพราะ้าจะรับผิดชอบจากความรู้สึกกันแน่
“ขอเวลาหน่อยได้ไหม” ศรุตพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืนเมื่อน้ำหนึ่งกำลังจะก้าวเดิน
“ขอเวลาทำไม?” ทั้งสองมองสบสายตากัน ศรุตไม่กล้าพูดออกไปว่าขอเวลาให้เขาได้คิดทบทวนตัวเองอีกสักหน่อยว่าเขาได้ชอบเธออย่างที่น้องชายบอกไว้ไหม เพราะหากไม่ใช่ การแต่งงานกันเพื่อลูกก็คงจะเป็เหมือนที่น้ำหนึ่งพูดเมื่อครู่
“อย่าเสียเวลาเลย” น้ำหนึ่งเป็คนเด็ดขาดมาตลอด ตอนนี้ก็เช่นกัน เธอหันหลังให้และเดินต่อ ศรุตรีบก้าวขาตามทันทีอัตโนมัติแล้วคว้าเอวบางมากอดเอาไว้ทำเอาน้ำหนึ่งเองก็ใ
“อาจจะดูเห็นแก่ตัวไป แต่ให้เวลาฉันหน่อยนะ ฉัน...” ไม่อยากให้เธอเดินหันหลังให้แบบนี้เลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“เห็นแก่ตัวมากจริงๆ นั่นแหละ” น้ำหนึ่งตอบออกไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แกะมือของอีกคนออกจากเอว “ไปคิดเถอะ คิดให้ดีว่าจะเอายังไงซึ่งฉันยังยืนยันคำเดิมว่าไม่ต้องมาแต่งงานรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น หรือถ้าอยากจะรับผิดชอบก็รับผิดชอบแค่ลูกก็พอ ยังไงซะเขาก็เป็ลูกของนาย”
“แล้วแม่ของลูกล่ะ”
“รุต เราไม่ได้เริ่มต้นกันด้วยความรักนะ ไม่ต้องมารู้สึกสงสารหรือเห็นใจอะไรฉันหรอก ต่างคนต่างใช้ชีวิตนั่นแหละดีแล้ว”
ศรุตนิ่งไปเมื่อรู้สึกได้ว่าน้ำหนึ่งกำลังแกะมือตัวเองออกจึงได้พูดขึ้น “งั้นเราลองมาเริ่มนับหนึ่งไปด้วยกันดีไหม”
คนฟังอึ้งไปบ้าง ไม่คิดว่าคาสโนวาตัวพ่ออย่างศรุตจะพูดคำนี้ เมื่อไม่ได้ยินคำตอบ ศรุตก็กระชับกอดแน่นขึ้นราวกับว่าหากไม่ตอบก็จะไม่ได้ออกจากอ้อมกอดนี้ น้ำหนึ่งหันมองคนด้านหลังเล็กน้อยทำให้ใบหน้าใกล้กันมากขึ้นแล้วจึงพูดขึ้นว่า
“มั่นใจแค่ไหนที่พูดแบบนี้ ยอมทิ้งชีวิตที่มีสีสันของนายได้หรอ”
“บางครั้งชีวิตเราก็ไม่ได้้าสีสันตลอดไปนะ หากว่าเจอสีที่เวลามองแล้วสบายตาสบายใจก็อยากจะหยุดมองอยู่แค่นั้น ตอนนี้เธออาจจะไม่เชื่อฉันเพราะฉันเองก็ไม่กล้าที่จะสัญญาอะไรที่ยังไม่แน่ใจว่าจะทำได้ แต่ว่า ... ให้โอกาสฉันได้ทำมันได้ไหม ให้ฉันทำมันให้เธอเห็น”
“ลูกผู้ชายพูดออกมาแล้วคืนคำมันน่าอายนะศรุต นายไปคิดให้ดีๆ เถอะแล้วค่อยว่ากันอีกที” น้ำหนึ่งยอมรับว่ารู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยออกมาแบบนั้นแต่ก็ยังไม่กล้าจะเชื่อนัก เพราะศรุตเป็ยังไงเธอเองก็รู้และเห็นมาตลอด เธอเอามือของอีกคนออกจากเอวได้สำเร็จก็รีบเดินออกจากห้องทันทีแล้วลงไปยังห้องของปัณณวีร์เพราะมีคีย์การ์ดอยู่ เนื่องจากอยากคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ และให้เวลาศรุตได้คิดเหมือนกัน ส่วนเ้าของห้องทั้งสองห้องก็คงไม่กลับลงมาง่ายๆ
“สอนพี่วาดบ้างสิ พี่ก็อยากวาดรูปศิเป็บ้าง” ปัณณวีร์เดินมาดูรูปภาพที่ศิลาวาดให้ เป็ภาพของเขาที่เป็นายแบบ ใช้เวลาั้แ่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินจนตอนนี้ไม่มีแสงจากท้องฟ้าแล้ว เปลี่ยนเป็แสงจากหลอดไฟแทน
“สอนพี่คงยากเกินไป” ศิลาอมยิ้ม ก่อนจะถูกหยิกเข้าที่ต้นแขน
“ฝีมือพี่ก็ไม่ได้เลวร้ายนะ พอได้อยู่เหอะ” ทั้งสองเถียงกันทะเลาะกันเล่นตามประสา ั้แ่ที่เปิดตัวให้ทุกคนรู้ไม่ต้องปิดบังก็ทำให้ศิลาและปัณณวีร์สบายใจและเป็อิสระมากขึ้น จากเดิมที่ต้องขึ้นมาบนดาดฟ้า่ดึกๆ เพราะไม่มีคน ตอนนี้พวกเขาสามารถขึ้นมานั่งบนนี้ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันได้แล้วแม้จะมีคนก็ตาม
“ขอโทษนะคะ” ทั้งสองหันไปมองพร้อมกับก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินจูงมือเด็กผู้หญิงมาด้วย ในมือข้างที่ว่างมีโทรศัพท์อยู่ “พี่ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะน้องศิ”
ศิลายิ้มบางๆ และพยักหน้า ปัณณวีร์จึงอาสาทำหน้าที่เป็ตากล้องให้ ถ่ายสองสามภาพก่อนผู้หญิงคนนั้นจะบอกว่า “น้องวีร์ไปถ่ายคู่กับศิลาแล้วก็ลูกสาวพี่หน่อยได้ไหมคะ”
ปัณณวีร์งงเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมมานั่งยองๆ ข้างเด็กผู้หญิงน่ารักๆ ที่ยืนแล้วก็ยังคงสูงไม่ถึงหัวพวกเขาสองคน เมื่อถ่ายรูปเสร็จเธอก็บอกว่าเป็แฟนคลับของศิลา แต่ไม่ได้ไปตามเท่าไหร่ทำเพียงคอยซัปพอร์ตผลงาน รู้ว่าศิลาอยู่คอนโดเดียวกันแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอ วันนี้โชคดีมากที่ได้เจอแถมยังได้เจอปัณณวีร์อีก เธอมองพวกเขามาสักพักแล้ว เห็นทั้งสองพูดคุยและยิ้มแย้มกันก็ทำให้รู้สึกเบิกบานใจเพราะไม่ค่อยเห็นศิลายิ้มและหัวเราะแบบนี้ที่ไหนเลย เธอจึงถือวิสาสะแอบถ่ายเอาไว้
“ไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังคงติดตามผลงาน สู้ๆ นะคะ”
“ขอบคุณครับ” ศิลาตอบกลับ
“ฉู้ๆ นะคะ” เด็กน้อยพูดตามผู้เป็แม่ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามยิ้มออกมา ศิลาก้มลงแล้วลูบผมด้วยความเอ็นดู
“ขอบคุณนะคะ” ศิลาพูดกับเด็กน้อยอย่างอ่อนโยนพร้อมยิ้มให้ ทำเอาคนผู้เป็แม่ที่เป็แฟนคลับแทบกรี๊ดเมื่อศิลาพูดคะขา
“ขอบคุณนะคะ ทำไมอบอุ่นแบบนี้ล่ะคะ” ปัณณวีร์เอ่ยแซว
“ทำไมครับ อยากให้ผมพูดแบบนี้ด้วยสินะ”
“อืออ ไหนลองพูดซิ” ปัณณวีร์ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหน้าเห่อแดงเมื่ออีกฝ่ายพูด
“เอาไว้พูดตอนที่พี่อยู่บนเตียงแต่ใต้ร่างผมดีกว่า” ศิลาพูดจบก็รีบชิงเดินหนีก่อนเพราะรู้ว่าต้องถูกฝ่ามือน้อยๆ ตีเข้าให้แน่ๆ
“ไอ้เด็กทะลึ่ง! มาให้ตีซะดีๆ”
และแล้วคืนนั้นศิลาก็ไม่ได้นอนกับปัณณวีร์เพราะน้ำหนึ่งนอนที่ห้องของปัณณวีร์ เ้าตัวเลยบอกจะกลับไปอยู่เป็เพื่อนเธอ แม้จะเห็นว่าเธอแข็งแกร่งประกาศปาวๆ ว่าเลี้ยงลูกเองคนเดียวได้ต่อหน้าพ่อของลูกแต่ยังไงเธอก็เป็ผู้หญิงคนหนึ่ง และยังเป็ดาราดังคนหนึ่งเช่นเดียวกัน แน่นอนว่าจะต้องกังวลอยู่แล้วถึงไม่พูดออกมา ส่วนศรุตก็นอนที่ห้องของศิลา ถูกน้องชายเทศนาไปหลายบทเื่ความเ้าชู้ซึ่งก็ไม่แปลกหากน้ำหนึ่งจะไม่เชื่อใจ
“รถพี่ไปโดนอะไรมา?” ศิลาเห็นรอยลิปสติกของเมื่อวานจึงถามขึ้น ปัณณวีร์ดันลืมไปสนิทเอาว่ารถมีซากอารยธรรมฝีมือแฟนคลับของศิลาอยู่ น้ำหนึ่งที่เดินมาด้วยจึงพูดแทน
“เมื่อวานมีคนเอาลิปสติกมาเขียนรถวีร์ว่า เลิกกับศิลาซะ คิดว่าเป็ฝีมือใครอ่ะ”
“หนึ่ง” ปัณณวีร์เอ่ยห้ามไม่ทัน ไม่อยากให้ศิลารู้สึกว่าตัวเองเป็สาเหตุทำให้เขาถูกแฟนคลับตามรังควานแบบนี้
“ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ ั้แ่เมื่อไหร่กัน” ศิลาหันมาถามเ้าตัวเอง แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมา
“คือพี่ไม่อยากให้เป็เื่ใหญ่ แต่พอเมื่อวานมีอีกก็กะว่าจะบอกศิ แล้วก็จะเอาเื่แต่เพราะมัวแต่สนใจเื่ของหนึ่งเลยลืมบอก” ปัณณวีร์ไม่ได้แก้ตัวเพียงแต่เขาลืมจริงๆ
“พวกเขาไม่ได้ทำอะไรให้พี่เจ็บตัวใช่ไหม”
“ไม่” ศิลาไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่นักแต่ก็ทำเป็เชื่อเพราะรู้จักนิสัยปัณณวีร์ดี คงไม่อยากให้เขาเป็ห่วงแต่เพราะแบบนี้จึงยิ่งเป็ห่วง
หลังจากแยกกันไปทำงานแล้ว ศิลาถึงได้โทรถามพอสที่ก่อนหน้าตามดูแลปัณณวีร์ แต่ตอนนี้ปัณณวีร์บอกว่าเขาหายดีแล้วไม่ต้องให้ใครตามดูแล ไม่ค่อยชินเท่าไหร่เขาจึงตามใจ เมื่อโทรถามและได้รู้เื่ราวที่ปัณณวีร์ไม่เคยบอกให้ฟังก็ทำเอาศิลาเืขึ้นหน้า แม้จะไม่ได้รับาเ็แต่ก็ทำปัณณวีร์ใเสียขวัญอยู่หลายครั้ง
“พี่ดาครับ ก่อนซ้อมถ่ายรายการพอจะมีเวลาว่างไหมครับ”
“ก็น่าจะพอมีอยู่แหละ ทำไมหรอหรือว่าศิอยากทานข้าวก่อน” ดารินเลิกคิ้วเป็เชิงถาม
“ไม่ใช่ครับ แต่ผมต้องจัดการอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะล้ำเส้นผมเกินไปกว่านี้” น้ำเสียงนิ่งเข้มของศิลาทำเอาดารินเสียวสันหลังไปด้วย ดารินไม่รู้ว่าเป็เื่อะไรแต่ดูแล้วคงทำให้ศิลาโกรธเข้าให้แล้วถึงได้แผ่รังสีความเย็นะเืออกมาแบบนี้
TBC.
