กฎบนโลกใบนี้คือปลาใหญ่กินปลาเล็กและในเกมก็เช่นกัน สิ่งที่มักจะเห็นได้บ่อยก็คือการที่สมาคมใหญ่ๆ บางกลุ่มอาศัยอำนาจของตนกดขี่ข่มเหงกลุ่มผู้ที่ด้อยกว่า
ในหมู่บ้านเริ่มต้นสามแห่งนี้สมาคมจ้าวัผยองนับเป็กลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด ผมกวาดสายตาดูจำนวนคนของพวกเขาต้องมีไม่ต่ำกว่า 20 คนแน่นอน อีกทั้งเลเวลของแต่ละคนก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วย
หลงสิงเทียนเซี่ยถือหอกเหล็กสนิมเขรอะเอาไว้ในมือแล้วมองไปยังคน 4 คนที่สู้กับบอสอยู่ก่อนหน้านั้นด้วยสายตาเหยียดหยามพร้อมกับสะบัดมือออกไปแล้วร้องะโขึ้นมา “ไม่มีใครแล้ว เคลียร์พื้นที่!”
เคลียร์พื้นที่ คำนี้เป็คำที่จองหองมากเพราะมันหมายถึงพื้นที่ตรงนี้ถูกพวกเขาเข้ายึดครองแล้ว ผู้เล่นที่เหลือจะต้องตายสถานเดียว!
......
“เวรเอ๊ย!”
นักรบเวทเลเวล 8 รู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที เขาตั้งหอกยาวขึ้นพร้อมกับะโออกไป “ไอ้บ้าเอ๊ย! จ้าวัผยองเป็ใครมาจากไหนวะ มีสิทธิ์อะไรมาเคลียร์พื้นที่ในพื้นที่เก็บเลเวล?”
นักรบเลเวล 7 อีกคนก็โกรธแค้นขึ้นมาไม่แพ้กัน เขาชักดาบขึ้นมาก่อนจะพูดออกไป “เอาวะ อย่างมากก็แค่ตาย สู้เว้ย!”
ขณะที่พูดคำนี้เขาก็พุ่งตัวเข้าไปด้านหน้าด้วยจังหวะย่างก้าวที่มั่นคงแข็งแกร่ง แล้วในพริบตาเขาก็ตวัดดาบออกไปเป็เส้นโค้งจนดาบยาวพุ่งตรงไปสู่ต้นคอของหลงสิงเทียนเซี่ยพอดี
“หึ!”
หลงสิงเทียนเซี่ยะโออกมาด้วยความโมโหและทันใดนั้นเขาก็พุ่งหอกยาวสวนกลับอย่างรวดเร็วแล้วแทงเข้าสู่ร่างของนักรบอย่างจัง
ผมอดตะลึงไม่ได้เลยเมื่อได้เห็นภาพเ่าั้ หลงสิงเทียนเซี่ยช่างลงมือโเี้และน่ากลัวจริงๆ สมแล้วที่เป็ผู้เล่นฝีมือชั้นสูง สี่คนนั้นเจอหายนะซะแล้วล่ะ
หอกแหลมสั่นสะท้าน หลงสิงเทียนเซี่ยฆ่าหัวหน้ากลุ่มของสี่คนนั้นตายพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเ็า “ส่วนพวกที่เหลืออีกสามคนนั้นก็ฆ่าให้หมด! จำบทเรียนนี้ไว้ให้ดีล่ะ พวกแกไม่ได้ผิด แต่ผิดที่สิ่งล้ำค่า พวกแกไม่ควรมาเจอบอสตัวนี้เลย!”
ผู้เล่นของจ้าวัผยองลุกฮือขึ้นมาแล้วจัดการกับนักรบเวทและนักกลยุทธ์ภายในชั่วพริบตาเท่านั้น จะเหลือก็แค่สาวน้อยนักร้องที่ใจนหน้าขาวซีดและกำลังล้มลุกคลุกคลานเข้าไปในป่า
เธอเป็หญิงสาวอายุราวๆ 20 ปี และตอนนี้ใบหน้าของเธอหวาดผวาจนกระโจนเข้าป่าโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยและทำให้สายตาของผมกับเธอสบกันพอดี
“อ๊ะ?!”
หญิงสาวใจนอ้าปากค้าง อาจเป็เพราะรูปร่างของผมมันน่ากลัว แต่มันก็น่ากลัวจริงๆ นั่นแหละที่มีโครงกระดูกถือดาบเหล็กปรากฏอยู่ตรงหน้า
หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบสนองทันใดนั้นก็มีเสียง “ซวบ” ดังขึ้นมาก่อนจะมีมีดสั้นคมกริบสีมรกตวาววับแทงเข้าไปยังทรวงอกของเธอ มีดเล่มนั้นมาจากนักฆ่าเลเวล 8 นั่นเอง!
ผมมองดูหญิงสาวล้มลงอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางสงบนิ่ง แล้วพริบตาที่หญิงสาวล้มลงนั้นข้างหลังเธอก็เผยให้เห็นใบหน้าของผู้จู่โจม
ทันใดนั้นั์ตาของนักฆ่าก็เบิกโพลงขึ้น เขาเจอผมเข้าแล้ว
“ซุบ! ซวบ!”
ผมกวัดแกว่งดาบต่อเนื่องถึงสองครั้งโดยใช้แรงเกือบทั้งหมดที่ผมมี นักฆ่าคนนั้นถูกฆ่าตายในอึดใจ ไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองเลยด้วยซ้ำ ดาบแรกถูกแทงไปยังต้นคอและครั้งที่สองที่หน้าท้องซึ่งทั้งหมดนี้เป็จุดอ่อนทั้งสิ้น
......
ผมเก็บยาน้ำที่ดรอปออกมาจากหญิงสาวและนักฆ่าก่อนที่ผมจะก้มตัวคุกเข่าลงนั่งในที่ซ่อนแล้วมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอกอย่างเงียบๆ
ในทีมขาดไปหนึ่งคนแต่หลงสิงเทียนเซี่ยก็ยังไม่รู้สึกผิดสังเกตอะไร ตอนนี้ความสนใจของเขาพุ่งเป้าไปยังาาแห่งตั๊กแตนเท่านั้น จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมายกใหญ่จนใบหน้าแดงก่ำ “เหล่าพี่น้องทั้งหลายลุยเข้าไป ให้แบ่งการโจมตีสลับกันไป ถึงจะเป็บอสเลเวล 12 แต่พวกเราก็สามารถอาศัยจำนวนคนที่เยอะกว่าอัดมันได้ ทุกคนไม่ต้องกลัวเื่เลเวลลด ทุกครั้งที่เลเวลตกเวลาฆ่าบอสฉันจะชดเชยให้ 500 หยวน ฮึ!”
ทันใดนั้นั์ตาของเหล่าผู้เล่นในสมาคมจ้าวัผยองก็เปล่งประกายขึ้นมา จากนั้นพวกเขาก็กวัดแกว่งดาบของผู้เล่นมือใหม่แล้วพุ่งตัวออกไปทันที
อัตราการการดรอปของเทียนจ้งต่ำมากและอัตราการดรอปของอาวุธก็ยิ่งต่ำลงไปอีก สมาคมจ้าวัผยองมีผู้เล่น 20 กว่าคนแต่ละคนจะมีอาวุธระดับขาวเหมือนกันหมด แม้แต่อาวุธที่มีคุณสมบัติก็ยังไม่มีติดตัวมาสักชิ้นเลยด้วยซ้ำ เป็จุดที่ชี้ให้เห็นว่าคนพวกนี้มาจากกลุ่มเดียวกัน
“สวบๆ…”
ภายใต้จังหวะการก้าวย่างที่ชุลมุนท่ามกลางพื้นที่ที่เต็มไปด้วยต้นหญ้ามีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งไปทางาาตั๊กแตนสีเขียวและบอสก็รู้ตัวแล้วว่าตนเองกำลังไม่ปลอดภัย ทันใดนั้นมันรีบหันตัวกลับมาอย่างฉับพลันแล้วยกใบมืดคมกริบทั้งสองขึ้นจนเกิดเป็เสียงคมกริบของใบมีดดังขึ้นมาราวกับกำลังประกาศศักดาให้เห็นถึงอำนาจของจอมราชัน!
“ลุย อย่าไปกลัว!”
หลงสิงเทียนเซี่ยแสยะยิ้มหัวเราะ “ระวังตำแหน่งและการประสานงานให้ดี พวกโจมตีระยะใกล้เข้าจู่โจมสักพักให้รีบถอยออกมา ให้เว้นระยะการโจมตีเอาไว้ 1.5 วินาที อย่างน้อยก็ทำให้แน่ใจว่าใน 1 วินาทีนั้นพวกนายจะอยู่ในตำแหน่งที่บอสโจมตีไม่ถึงและต้องช่วยกันควบคุมให้บอสโจมตีพลาดให้ได้มากที่สุดด้วย!”
เยี่ยมมาก ช่างเป็ผู้เชี่ยวชาญจริงๆ!
หลงสิงเทียนเซี่ยพูดปลุกเร้าด้วยน้ำเสียงฮึกเหิมต่อ “เหล่าพี่น้องทั้งหลาย ครั้งนี้พวกเราสมาคมจ้าวัผยองต้องประสบความสำเร็จให้ได้ ถึงจะไม่สามารถเป็สมาคมอันดับหนึ่งของจีน แต่พวกเราจะต้องได้เป็ใหญ่ในดินแดนเจียงหูให้ได้ หึ การฆ่าาาตั๊กแตนเขียวในวันนี้จะเป็ก้าวแรกสู่การเป็าาของพวกเาาวจ้าวัผยอง!”
เมื่อทุกคนถูกปลุกเร้าอารมณ์ กลิ่นอายสังหารของแต่ละคนก็พุ่งสูงเทียมฟ้าก่อนที่พวกเขาจะะโออกมาอย่างบ้าคลั่งจนใบหน้าและลำคอขึ้นสีแดงก่ำ
“ฉึบ ฉับ!”
บอสใช้ใบมีดข้างหนึ่งพุ่งโจมตีแล้วทันใดนั้นสมาชิกจ้าวัผยองคนหนึ่งก็ล้มลง การฆ่าในเสี้ยววินาทีที่งดงามนี้ทำให้ตัวเลขความเสียหายลอยขึ้นมา 421 หน่วย ตัวเลขนั้นน่ากลัวมากพอจะฆ่าผู้เล่นคนใดก็ตามในที่แห่งนี้ได้ในเสี้ยววินาทีเลย
แต่ทว่าคนของสมาคมจ้าวัผยองมีทั้งดาบเหล็ก หอกเหล็ก พัดเหล็ก ขลุ่ยไม้ไผ่ มีดใหญ่และแส้เหล็กอย่างครบครัน พวกเขาใช้อาวุธแต่ละอย่างรุมล้อมและเข้าโจมตีาาตั๊กแตนสีเขียวอย่างพร้อมเพรียงกัน
“อ๊ะ!”
ทุกๆ 2 วินาทีจะมีสมาชิกของสมาคมจ้าวัผยองถูกบอสฆ่าตายในเสี้ยววินาที
หลงสิงเทียนเซี่ยยืนดูอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น เขายืนดูสถานการณ์การสู้รบไปด้วยพร้อมทั้งอดไม่ได้ที่จะมองดูรอบๆ ตัวไปด้วยเพราะเกรงว่าจะมีใครพุ่งตัวเข้ามาทำอะไรอีก และดูเหมือนว่าครั้งนี้สมาคมจ้าวัผยองน่าจะพลาดแล้วล่ะ
......
ภายในป่าลึก ผมยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ถึงแม้หลงสิงเทียนเซี่ยจะมีประสบการณ์ที่ช่ำชองแต่กลับคาดคะเนผิดพลาดไปถนัด ขณะนี้เขาได้เผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจที่ไม่ได้มาจากการคุกคามของผู้เล่นคนอื่น แต่เป็เพราะผู้เล่นของสมาคมตัวเองที่ไม่สามารถจัดการกับาาตั๊กแตนได้ต่างหาก!
หลงสิงเทียนเซี่ยเอาแต่มองจากวงนอกโดยทุกครั้งที่ทีมเสียผู้เล่นไป 1 คนจะทำให้เืของตั๊กแตนสีเขียวลดลงไป 7% ถ้าคิดแบบนี้แล้ว คนตั้ง 25 คนยังไงก็จัดการบอสได้อยู่แล้ว แต่เขามองพลาดไปเพราะเืของบอสกลับเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกทั้งทุกๆ ครั้งที่ทางทีมขาดคนไปหนึ่งคนการโจมตีที่ตั๊กแตนสีเขียวจะได้รับก็จะน้อยลงอย่างต่อเนื่อง แล้วสุดท้ายก็จะไม่สามารถใช้สูตรผู้เล่นตายหนึ่งแลกเืที่ลดลงไป 7% แบบนี้ได้อีกแล้ว
นี่เป็สูตรคณิตศาสตร์ง่ายๆ แต่เสียดายที่เขาคิดเยอะไปหน่อยจนลืมสังเกตเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า หลงสิงเทียนเซี่ยจดจ่ออยู่เพียงแค่อัตราการโจมตีของบอสมากเกินไปแต่กลับลืมกฎพื้นฐานไปเสียได้
สุดท้ายก็เป็ไปตามที่ผมคิด ระหว่างที่กำลังสู้รบอยู่นั้นสีหน้าของหลงสิงเทียนเซี่ยก็ชักจะไม่ดีแล้ว เขาเบิกตาโตขึ้นพร้อมกับร้องะโขึ้นมา “เร็วๆ สิ เร็วขึ้นอีก!”
เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วพูดออกมา “พอถึงเืขีดสุดท้ายของบอสเมื่อไหร่ก็หยุดโจมตีให้ฉันจัดการมันเอง!”
ผมกระจ่างในทันทีว่าทำไมเลเวลของหลงสิงเทียนเซี่ยถึงได้สูงขนาดนี้ เกรงว่ามันคงไม่ไกลไปจากสาเหตุนี้แน่ๆ คนสุดท้ายที่โจมตีบอสจะได้รับค่าประสบการณ์ 50% หลงสิงเทียนเซี่ยรวบรวมคนไปเก็บเลเวลกับมอนสเตอร์ชั้นสูงแบบนี้ถ้าเลเวลของเขาไม่ได้ขึ้นเป็อันดับหนึ่งก็เหลือเชื่อแล้ว
“ฉึกฉับ!”
“ใบมีดตัดเวหา” ของาาตั๊กแตนสีเขียวเริงระบำไปมาอย่างสับสนวุ่นวาย ชั่วพริบตาเดียวมันก็สามารถจัดการได้ 20 กว่าคนแล้ว และเมื่อเืของมันเหลืออยู่ประมาณ 10% สมาคมจ้าวัผยองก็เหลือคนเพียง 4 คนเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ ทั้งหมดนั้นเป็นักรบสามคนกับหลงสิงเทียนเซี่ยอีกหนึ่ง
“เวร!” หลงสิงเทียนเซี่ยถ่มน้ำลายออกมาแล้วถือหอกยาวขึ้นนำด้วยตนเอง สีหน้าเ็าของเขาจ้องไปยังตั๊กแตนเขียวพร้อมกับร้องะโออกมา “ลงนรกไปซะ ไอ้เดียรัจฉาน!”
“เพล้ง!”
หอกทะลุเกราะป้องกันไปได้ พลังการโจมตีของหลงสิงเทียนเซี่ยไม่ถือว่าสูง แต่ตำแหน่งการโจมตีกลับแม่นยำมาก เขาแทงไปโดนซอกของเสื้อเกราะพอดิบพอดีแล้วทะลุไปถึงเนื้อใน ปริมาณเืย่อมลดลงไปอย่างมหาศาลเป็ธรรมดา
“เอื้อ อ๊า อึ่ก!”
เสียงร้องยาวติดต่อกัน 3 ครั้งเป็เสียงของสมาชิกจ้าวัผยองที่ตายเพิ่มไปอีก 3 คน และตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ 2 คน
หลงสิงเทียนเซี่ยรู้สึกโชคดีที่ตนไม่ตาย เขาพุ่งเป้าไปที่เืขีดสุดท้ายของบอสด้วยสายตาโเี้อำมหิตราวกับอดไม่ไหวที่จะกลืนกินมันลงไป
......
แต่ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
“พรวด!”
แสงสะท้อนของดาบแลบขึ้นมาแล้วดวงตาของผู้เล่นนักรบของสมาคมจ้าวัผยองคนสุดท้ายก็เบิกโตขึ้น เดิมทีเขาตั้งใจหลบการโจมตีของบอสแต่กลับโดนดาบที่โผล่มาจากด้านหลังจู่โจมเข้าตรงต้นคอที่จุดอ่อน!
หลงสิงเทียนเซี่ยใมากเมื่อพบว่าผู้ที่โผล่ออกมาลอบจู่โจมอย่างกะทันหันก็คือโครงกระดูกที่ถือดาบเหล็กและสวมเสื้อเกราะที่ส่องแสงสว่างจ้าอีกด้วย!
“หา? นี่แกเป็ใคร?” หลงสิงเทียนเซี่ยพูดขึ้นด้วยความโกรธ
“คนดีที่ชอบช่วยเหลือคน”
“แกจะทำอะไรวะ?”
“จัดการแทน์”
ผมยิ้มสดใสขณะพูดออกไป เสียดายที่รอยยิ้มบนใบหน้าอาจจะดูโหดร้ายไปหน่อย เฮ้อ หน้าโครงกระดูกนี่ชักจะผิดต่อหน้าตาอันหล่อเหลาของผมแต่ก่อนจริงๆ
“ชิ้ง!”
หลงสิงเทียนเซี่ยเห็นใบมีดาาตั๊กแตนเขียวแหวกอากาศดิ่งมา มุมปากของเขาแสยะยิ้มแล้วะโถอยหลังทันทีจนทำให้ใบมีดของบอสที่ไม่ช้าไม่เร็วนั้นเปลี่ยนทิศมาทางผม
“ใช้คนอื่นรีบมีดแทน?”
ผมอดขำไม่ได้เลยจริงๆ ผมใช้เท้าไถลลงเล็กน้อยก็หลบหลีกการโจมตีครั้งนี้ได้อย่างง่ายดายและขณะเดียวกันนั้นผมก็ตวัดดาบพุ่งออกไปทางด้านข้างแล้วแทงเข้าไปที่หน้าอกของหลงสิงเทียนเซี่ยเสียหนึ่งที!
“72!”
ยังดีผมเป็นักรบเลเวล 7 หลงสิงเทียนเซี่ยจึงคิดไม่ถึงว่าพลังโจมตีของผมจะสูงขนาดนี้และยิ่งคิดไม่ถึงด้วยว่ากลยุทธ์และปฏิกิริยาโต้ตอบของผมจะปราดเปรียวถึงขนาดนี้
“แม่มันสิ ตายซะเถอะ!”
หลงสิงเทียนเซี่ยะโขึ้นพร้อมแทงหอกออกมาอีกหนึ่งที ผมรีบเอี้ยวตัวหลบแต่เสียดายที่ผมยังมีการตอบสนองที่ช้าอยู่เกือบ 1 วินาทีทำให้ความเร็วของผมช้าลงและโดนโจมตีเข้าไปหนึ่งที
“24!”
หลงสิงเทียนเซี่ยตื่นตระหนกแล้วรีบพุ่งตัวออกจากขอบเขตการโจมตีของบอสก่อนที่เขาจะเลียริมฝีปากแล้วหัวเราะขึ้นมา “เกราะตัวนั้นไม่เลวนี่ ฉันขอแล้วกัน”
แล้วผมก็หัวเราะขึ้นมา “แกมีปัญญาเอาไปเหรอ?”
ทั้งสองใช้บอสเป็หัวใจหลักแล้วอาศัยฝีมือในการสกัดกั้นและโจมตีผ่านช่องโหว่เพื่อผลักดันให้อีกฝ่ายเข้าไปในตำแหน่งการโจมตีของบอส การเคลื่อนไหวและการรับมือของหลงสิงเทียนเซี่ยถือว่าไม่เลว ด้วยข้อจำกัดด้านเวลาที่ช้าไปหนึ่งวินาทีของผมทำให้การฆ่าเขาถือว่ายากอยู่บ้าง
“เอ๊ะ!”
แต่แล้วเท้าผมก็เสียหลักไปจนทำให้ทั้งร่างสูญเสียการทรงตัว
“ได้โอกาสล่ะ!”
คาดไม่ถึงว่าหลงสิงเทียนเซี่ยดิ่งตรงมาพร้อมกับหอกยาวพุ่งเข้ามาโจมตีราวกับัผยองที่พุ่งมาจากโพ้นทะเล
ผมยิ่งรู้สึกขำมากขึ้นไปอีก แค่จุดพิรุธเล็กน้อยแค่นี้ต้องดีใจขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้าเปลี่ยนมาเป็ผู้เล่นฝีมือชั้นสูงอย่างเทพเ้าาจูหยิ่งล่วนละก็คงไม่ตกหลุมพรางนี้แน่นอน!
“กริ๊ง!”
ผมอาศัยจังหวะที่ดาบเหล็กคล้องทับบนหอกยาว พลิกตัวยกขาเตะไปที่บ่าของหลงสิงเทียนเซี่ยอย่างแรง ร่างกายเขาสั่นะเืไปทั้งตัวแล้วทันใดนั้นเขาก็ตกลงสู่อ้อมกอดของาาตั๊กแตนสีเขียวด้วยมุมที่งดงาม!
“อ๊าก สารเลว!”
หลงสิงเทียนเซี่ยผวาสุดขีดและพูดออกมาด้วยความแค้น “ฉันจะกลับมาอีกแน่ แน่จริงแกอย่าหนี!”
“ฉึกฉับ!”
กรรไกรพิฆาตของตั๊กแตนสีเขียวปลิดชีพหลงสิงเทียนเซี่ยไปในเสี้ยววิแถมยังดรอปหอกของผู้เล่นมือใหม่ด้ามนั้นออกมาด้วย แต่ค่าโจมตี 0-1 แบบนั้นผมก็ไม่สนใจหรอก
“พึ่บ!”
จากนั้นดาบเหล็กตั้งองศาที่ร้ายกาจโจมตีไปยังเนื้ออ่อนขากรรไกรของบอสฉับไวและดุดัน!
“ซวบ!”
“101!”
ค่าความเสียหายสูงจริงๆ
ผมลงมือโจมตีออกไปเพียงครั้งเดียวแล้วเอี้ยวตัวถอยออกมาหลายก้าวโดยไม่คิดโลภมาก จากนั้นผมก็รีบหลบไปอยู่ระหว่างต้นไม้แล้วดาบเหล็กก็พุ่งออกไปอีกครั้งประหนึ่งงูพิษ!
“121!”
โจมตีโดนจุดอ่อนอีกแล้ว!
ในเวลา 2 นาทีท่ามกลางการโจมตีราวกับพายุฝนกระหน่ำในที่สุดาาตั๊กแตนสีเขียวก็ได้มาถึงวาระสุดท้าย เพราะมีเกราะอาวุธหินดำป้องกันไว้ทำให้บอสฆ่าผมไม่ได้ และโชคดีที่ผมติดน้ำยาเืมาเยอะทำให้ผมรอดมาได้!
“ซิกๆ...”
เสียงร้องที่น่าเวทนาดังขึ้นมาแล้วในที่สุดตั๊กแตนสีเขียวก็ล้มลงไป
“ติ้ง~!
ระบบแจ้งเตือน: ยินดีด้วยค่ะคุณได้สังหาราาตั๊กแตนสีเขียวแล้ว คุณได้รับค่าประสบการณ์ 7,000 หน่วยและได้รับค่าชื่อเสียง 40 หน่วย!
......
“พึ่บ!”
เลเวลเลื่อนขึ้นอย่างต่อเนื่องถึง 2 ขั้นจนผมขึ้นไปอยู่เลเวล 9 แล้วและตอนนี้ค่าประสบการณ์ของผมก็ขึ้นมาเป็อันดับหนึ่งในหมู่บ้านเริ่มต้นไปเรียบร้อย ส่วนหลงสิงเทียนเซี่ยเนื่องจากเขาตายจึงทำให้ตกลงไปสู่เลเวล 8 และเสียตำแหน่งอันดับหนึ่งไป
ผมมองดูบนพื้นก็เห็นหินเวทก้อนใหญ่ส่องแสงระยิบระยับตกอยู่ และผมก็พบว่ามันมีคุณภาพตั้ง 98 หน่วยเลยทีเดียว ฮ่าๆ โชคดีแล้วสิเรา!
นอกจากนี้ยังมีดาบที่เปล่งแสงสีมรกตแวววาวนอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้าด้วย นั่นเป็หนึ่งในอาวุธ 2 สิ่งที่าาตั๊กแตนสีเขียวทิ้งไว้ทว่ามันกลับทำให้ใจผมเต้นระรัว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้