หลิวเฟินมองน้องสาวผู้กำลังคร่ำครวญหวนไห้
ที่แท้หลิวฟางก็ร้องไห้เป็ เสียใจเป็ อ้อนวอนเป็
ในเมื่อรักเหลียงฮวนมาก ทำไมไม่รู้จักเห็นใจลูกสาวของคนอื่นกัน? หลิวฟางไม่มีเหลียงฮวน ยังมีลูกชายอีกคน ถ้าหลิวเฟินไม่มีเซี่ยเสี่ยวหลาน นั่นคือเธอไม่มีอะไรแล้ว เพื่อเซี่ยเสี่ยวหลาน หลิวเฟินถึงกล้าขอหย่า กล้าใช้มีดฟันเซี่ยต้าจวิน
หลิวเฟินไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!
“ฉันไม่ให้เสี่ยวหลานฆ่าน้องหรอก เสี่ยวหลานยังสาวอยู่นี่ ฉันฆ่าเอง! ฆ่าคนแล้วฉันจะไปเข้าคุก รัฐจะปะาฉันก็ช่าง ฉันยอมรับผิด ตอนนี้กระทั่งเธอฉันก็อยากฆ่า เธอรักลูกสาวตัวเอง แต่ผลักไสเสี่ยวหลานไปตกที่นั่งลำบาก เธอดูถูกเสี่ยวหลาน และดูถูกฉันที่เป็พี่สาวคนนี้ด้วย... ในเมื่อฟังไม่รู้เื่ว่าฉันกับเสี่ยวหลานปฏิเสธตั้งหลายหน ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าเหลียงฮวนเสีย เธอจะได้จำได้”
หลิวเฟินเงียบหงิมมาโดยตลอด น้อยครั้งที่จะพูดยาวเหยียดขนาดนี้
กระต่ายที่ตื่นตระหนกย่อมกัดคน หลิวเฟินอยากกัดเหลียงปิ่งอันและหลิวฟางให้ตายเหลือเกิน
คนอื่นดูแคลนเธอได้ แต่มีสิทธิอะไรมาดูแคลนเสี่ยวหลาน? เสี่ยวหลานลำบากมากเหลือเกิน อีกทั้งเสี่ยวหลานก็เยี่ยมยอดขนาดนั้น ถ้าเทียบเหลียงฮวนกับเสี่ยวหลาน ช่างน่ารำคาญและน่าผิดหวัง ไม่คู่ควรแม้แต่จะเปรียบกับเสี่ยวหลานด้วยซ้ำ... ขอแค่ให้เวลาเสี่ยวหลาน ลูกสาวของเธอจะต้องสุดยอดกว่าแน่นอน! ชีวิตของสองแม่ลูกกำลังค่อยๆ เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น หาเงินทอง สอบเข้ามหาวิทยาลัย แถมคบหากับคู่หมายที่น่าพอใจ
ใครมีปัญหากับเสี่ยวหลาน หลิวเฟินยอมที่จะสู้กับอีกฝ่ายสุดใจขาดดิ้น
ท่าทางของเธอบ้าคลั่งยิ่งนัก เซี่ยเสี่ยวหลานแสร้งคลั่งเพื่อแสดงละคร ทว่าหลิวเฟินถูกกระตุ้นยั่วให้โมโหจริง
เหลียงปิ่งอันรู้สึกแข้งขาอ่อนเช่นเดียวกัน เืบนคอของเหลียงฮวนไหลออกมาเป็ทางแบบนั้น ถ้ายังไหลต่อไปจะทำให้เธอเสียชีวิตได้
ต่อให้เป็คนเืเย็นขนาดไหน เห็นลูกสาวแท้ๆ ใกล้ตายตรงหน้าตนเอง ไม่มีทางเฉยเมยอยู่ได้
เหลียงปิ่งอันมิอาจใจเย็นต่อไปแล้ว
“เธอปล่อยเหลียงฮวนก่อน ทุกอย่างค่อยพูดค่อยจากันได้ การไม่แต่งงานกับฝานเจิ้นชวน ตอนนี้ไม่ใช่น้าที่มีอำนาจตัดสินใจ แต่พวกเราปรึกษาหาวิธีแก้ไขได้... ใช่ วิธีแก้ไข เธอรีบไปต่างเมืองเดี๋ยวนี้เลย ไปแล้วก็อย่ากลับอวี้หนาน พาแม่เธอไปด้วยกันเสียเลย!”
วิธีที่เหลียงปิ่งอันเสนอเหมือนกันวิธีของแม่บ้านคนนั้นอย่างไม่คาดคิด
ถ้าจะไม่แต่งงานกับฝานเจิ้นชวน ทำได้เพียงหนีไป
จากไปยิ่งไกลเท่าไรยิ่งดี เพื่อให้ฝานเจิ้นชวนตามหาเธอไม่พบ
ฝานเจิ้นชวนมีเชื่อเสียเหลือคณานับในเขตเหอตงแน่นอน เผด็จการท้องถิ่นแบบนี้ ไม่มีใครในเขตเหอตงสามารถจัดการเขา แล้วถ้าเป็ทั่วมณฑลอวี้หนานเล่า?
เหลียงปิ่งอันเห็นว่าเซี่ยเสี่ยวหลานไม่หือไม่อือ นึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋าตนใส่เงินไว้หนึ่งหมื่นหยวน เดิมทีเงินจำนวนนี้ก็จะมอบให้เซี่ยเสี่ยวหลานอยู่แล้ว หากไม่เอาออกมาแลกกับชีวิตของเหลียงฮวนในเวลานี้ จะให้ใช้ตอนไหนกัน!
เหลียงปิ่งอันโยนกระเป๋าถือของตนออกไป
“ข้างในนั้นมีเงินอยู่หนึ่งหมื่นหยวน เธอรับเงินและพาแม่เธอไปที่อื่นเสีย พอใช้จ่ายสองสามปี นี่เพียงพอสำหรับการแสดงความจริงใจของฉันแล้วสินะ?”
“หลังจากฉันปล่อยน้า และน้าก็จะไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ ฉันทั้งขโมยเงินน้า ทั้งทำร้ายลูกสาวน้า ทั้งหมดทั้งมวลเพียงพอสำหรับเกณฑ์การปราบปรามแล้วใช่ไหมเล่า? น้าเขยผู้แสนดีของฉัน น้าพูดจาจริงครึ่งไม่จริงอีกครึ่ง ยังไม่ซื่อสัตย์เท่าไรนัก น้าต้องยินดีที่จะพูดความจริงอีกครึ่งออกมา ไม่เช่นนั้นฉันจะแทงมีดนี่อย่างแรงแล้ว!”
เหลียงปิ่งอันโดนเปิดโปงความคิด ทำเอาเขาตกตะลึงไม่น้อย
เขาคิดจะไปแจ้งความ ทว่าไม่ใช่ในเมืองมณฑล แต่จะขอให้สถานีตำรวจเขตเหอตงมาจับเธอ พาเซี่ยเสี่ยวหลานกลับเขตเหอตง จะจำคุกหรือจับแต่งงานกับฝานเจิ้นชวน ขึ้นอยู่กับการเลือกของเซี่ยเสี่ยวหลานทั้งหมด
สองแม่ลูกฝากชีวิตไว้ซึ่งกันและกัน ต่อให้เซี่ยเสี่ยวหลานไม่สนใจตนเอง จะไม่สนใจมารดาได้หรือ
ใครจะรู้ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้หลอกลวงง่ายเลยสักนิดเดียว
เหลียงปิ่งอันทั้งใและโมโห หน้าตาสะสวยแถมเฉียบแหลม กลับไม่รู้ว่าตนเองควร้าอะไร?
การแต่งงานกับฝานเจิ้นชวนมีอะไรที่ไม่ดีกัน ด้วยความฉลาดเฉลียวของเซี่ยเสี่ยวหลาน คาดว่าไม่ต้องใช้เวลานาน ก็ก่อเกิดอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิดของฝานเจิ้นชวน บุรุษควบคุมโลก สตรีควบคุมบุรุษ เหลียงปิ่งอันไม่ได้สรุปออกมาเป็ประโยคเช่นนี้ แต่ความคิดของเขานั้นคลับคล้ายคลับคลาเช่นนั้น
เขาถึงกับอยากกระโจนเข้าไปสู้ด้วยชีวิตกับเซี่ยเสี่ยวหลาน ทว่าอยู่ดีๆ เซี่ยเสี่ยวหลานก็เก็บมีดสั้น
“คุยกับพวกน้าด้วยเหตุผลไม่รู้เื่หรอก รอฉันทำในสิ่งที่พวกน้าคาดไม่ถึงเมื่อไร พวกน้าถึงจะรู้สึกว่าตัวเองน่าขันราวกับกบก้นบ่อน้ำ[1] ไสหัวไปกันให้หมดเสียเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกน้า ถ้าฉันแต่งงานกับฝานเจิ้นชวน อันดับแรกคือฉันจะไม่ปล่อยบ้านเหลียงไปแน่! น้าเขย น้าเป็คนฉลาด น้าต้องชั่งน้ำหนักระหว่างผลประโยชน์กับความสูญเสียในนั้นให้ดี จะแจ้งเื่นี้ต่อบ้านฝานหรือไม่ ขึ้นอยู่กับน้าเลือกเอง”
เซี่ยเสี่ยวหลานถีบเก้าอี้อย่างรุนแรง เหลียงฮวนจึงล้มลงบนพื้นไปพร้อมกับเก้าอี้
หลิวฟางกระเสือกกระสนพุ่งเข้าไป “ห้ามเืเร็ว เหล่าเหลียงรีบพาฮวนฮวนไปโรงพยาบาล...”
เหลียงปิ่งอันฉีกแถบผ้าที่มัดเหลียงฮวน จากนั้นดึงเทปกาวบนปากเหลียงฮวนออก ร่างกายท่อนบนทั้งหมดของเหลียงฮวนถูกย้อมด้วยเืจนแดงฉาน แต่ยังมีลมหายใจอยู่ เหลียงปิ่งอันรีบอุ้มเหลียงฮวนขึ้นและวิ่งไปที่รถทันที
หลิวฟางตะลีตะลานหนีตามไปด้วยความกลัว สองสามีภรรยารีบร้อนส่งเหลียงฮวนไปรับการรักษาอย่างฉุกเฉินที่โรงพยาบาล จึงไม่มีใครอยู่คิดบัญชีเซี่ยเสี่ยวหลาน
รถยนต์ออกจากประตูบ้านย่าอวี๋ไปว่องไวราวกับบิน
ย่าอวี๋และหลี่เฟิ่งเหมยอยู่ในบ้านอย่างเงียบเชียบั้แ่ต้นจนจบ ย่าอวี๋เดินออกมา เซี่ยเสี่ยวหลานยิ้มแหยแฝงความรู้สึกผิด
“อาจจะสร้างความเดือดร้อนให้บ้านคุณก็ได้น่ะค่ะ”
“ปล่อยพวกเขามา สถานการณ์ที่ยายแก่อย่างฉันเคยประสบพบเจอ ร้ายแรงกว่านี้มากนัก”
หลี่เฟิ่งเหมยไม่ค่อยแน่ใจ “แบบนี้ก็จบแล้วหรือ?”
เซี่ยเสี่ยวหลานส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่ นอกจากแค่ทำให้คนบ้านเหลียงตื่นกลัวเกือบตาย ไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาเื่ฝานเจิ้นชวนบังคับแต่งงานเลยแม้แต่น้อย”
หลี่เฟิ่งเหมยพูดไม่ออก
เช่นนั้นจะอุตส่าห์ทำขนาดนี้เพื่ออะไรเล่า?
“เพื่อระบายความโกรธน่ะสิ ป้าลองถามแม่ฉันดู สาดเศษอาหารเป็ถังใส่พวกเขาแล้ว ในใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากใช่หรือเปล่า? คนเราขุ่นเคืองใจก็อย่าเก็บ กลั้นไว้นานเข้าจะกลายเป็โรคภัยไข้เจ็บ แทนที่ตัวเองจะต้องอึดอัด ฉันยอมทำให้คนอื่นไม่สบายใจดีกว่า!”
คำพูดของเซี่ยเสี่ยวหลานมิอาจหาสิ่งใดมาหักล้างได้
หลิวเฟินสบายใจไหม?
ในใจยังคงอึดอัดอยู่ ทว่าพอได้ปลดปล่อยแล้ว ก็เหมือนจะสบายขึ้นไม่น้อย
--------------------------------------------------
หลิวฟางโอบเหลียงฮวนพลางน้ำตาไหลมาตลอดทาง
ตอนเหลียงฮวนถูกส่งตัวมาถึงโรงพยาบาล ลมหายใจก็เริ่มรวยรินเต็มทีแล้ว มีเด็กสาวเืเปื้อนทั่วร่างถูกส่งมากลางดึก หมอเองก็กลัวไม่แพ้กัน ได้ยินว่าโดนคนเอามีดแทง เมื่อหมอพิจารณาปริมาณการเสียเืนี้ ก็รีบปฏิบัติการรักษาฉุกเฉินด้วยความตึงเครียด
หลิวฟางมีกลิ่นเหม็นหึ่งทั่วทั้งตัว ไม่เหลือภาพลักษณ์ภรรยาข้าราชการแต่อย่างใด
ขณะส่งเหลียงฮวนให้กับแพทย์ เธอยังยืนไม่มั่นคงด้วยซ้ำ เหลียงปิ่งอันประคองเธอ ใจเต้นเร็วไม่น้อยไปกว่ากัน เพราะกลัวหมอจะบอกว่าช่วยชีวิตเหลียงฮวนไม่ได้
“จับเธอเข้าคุก เราต้องจับเธอเข้าคุกให้ได้...”
หลิวฟางพึมพำ เหลียงปิ่งอันเข้าใจความหมายนั้นดี ตอนนี้หลิวฟางไม่อยากให้เซี่ยเสี่ยวหลานแต่งงานเข้าตระกูลฝานไปเสวยสุข เพราะพอเปรียบเทียบเื่ของเหลียงฮวนกับอนาคตของเหลียงปิ่งอันแล้ว หลิวฟางยินดีส่งเซี่ยเสี่ยวหลานไปจำคุกมากกว่า!
ตราบใดที่แจ้งความในพื้นที่เกิดเหตุ ไม่ปล่อยให้ตำรวจจากเขตเหอตงมาจับเธอไป ในเมืองมณฑลที่ใครๆ ต่างจับจ้องดูแล ฝานเจิ้นชวนไม่สามารถคว้าตัวเซี่ยเสี่ยวหลานออกมาได้
เมื่อเลือกวิธีจัดการแบบนี้ เซี่ยเสี่ยวหลานจะต้องเข้าคุกแน่นอน
เหลียงปิ่งอันไม่พูดไม่จา อาการาเ็ของเหลียงฮวนเป็อย่างไรนั้นยังไม่ทราบสถานการณ์
ผ่านไปสักพัก คุณหมอคนเมื่อครู่ถือกรรไกรเปื้อนเืออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม คมกรรไกรเกือบทิ่มหน้าของเหลียงปิ่งอันแล้ว
“พวกคุณคือพ่อแม่เธอใช่หรือไม่? พวกคุณเป็พ่อแม่กันอย่างไร ไม่คิดตรวจสอบสักนิดก็ส่งมาโรงพยาบาลเลย... พวกเรารักษาาแนี้ไม่ได้หรอกนะ!”
ตุบ!
ในชั่วอึดใจ เหลียงปิ่งอันประคองหลิวฟางไม่อยู่แล้ว สองสามีภรรยาล้มลงบนพื้นด้วยกันทันที
เชิงอรรถ
[1] 井底之蛙 กบก้นบ่อน้ำ เปรียบเปรย โลกทัศน์แคบ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้