“ไม่เป็ไรนะ?” เขาถามฉันพร้อมกับประคองให้ฉันยืนดีๆสายตาสีเขียวมรกตนั้นมองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ
ฉันมองใบหน้าที่นิ่งงันของเขาด้วยความสงสัย "เป็อะไรเหรอ"
เขาชี้หน้าฉัน "เธอดำหมดแล้ว"
ดำหมดแล้ว?
ฉันมองตัวเอง เวร! ตัวฉันดำไปทั้งตัว
มือฉัน ตัวฉันความร้อนที่อยู่บนหน้าฉันตอนนี้ ฉันรีบวิ่งไปส่องดูตัวเองตรงน้ำพุ อะไรเนี่ยอย่างกับมาจากแอฟริกาเลย หน้าดำจนมองเห็นแค่ตาขาวที่เหลืออยู่นิดเดียว
ฉัน
ฉัน
ฉันทน...
ฉันพยายามระงับความโกรธลงสู่ก้นบึ้งของจิตใจหมุนตัวกลับมามองหน้าโม่ิ "นายไปจัดการเ้าไก่ตัวนั้นให้ฉันเดี๋ยวนี้!"
"ฉันทำไม่ได้" เขาปฏิเสธอีกแล้ว
"งั้นนายยังมีหน้ามาบอกว่าให้ฉันเป็เ้านายอยู่อีกเหรอ" ฉันสะบัดมือออกแล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเขาเขายังคงใช้ดวงตาสีมรกตนั้นจ้องมองฉันอย่างเรียบนิ่ง " ไม่ผิดหรอก ฉัน้าให้เธอมาเป็เ้านายฉัน ดังนั้นเธอก็ต้องไปสู้กับไก่ตัวนั้นเอาเอง"
ตรรกะอะไรเนี่ย
คนรับใช้ต้องเชื่อฟังเ้านายไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมคนที่เอาแต่พูดว่า้าให้ฉันเป็เ้านายของเขาถึงไม่เคยฟังคำสั่งฉันเลย
ถุย!
"พวกประสาท! ฉันไม่ทำแล้ว" ฉันกระชากผ้ากันเปื้อนที่โดนเผาจนไหม้ปาลงพื้นและสะบัดตัวเดินหนีก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินออกมาฉันยังมองเห็นสายตาที่ตึงเครียดของเซวียนหยวนเฉินที่จ้องมองเราสองคนจากทางหน้าต่างบานนั้นสบายใจได้ ฉันไม่สนใจผู้ชายของนายเลยสักนิด ฉันไสหัวออกไปจากที่นี่ดีกว่า
แต่โม่ิก็ยังตามฉันมา "ฉันจะพาเธอลงไป"
"ไม่ต้อง!" ฉันยกนิ้วดำๆ ชี้ขึ้น้าและยืนอยู่บนพื้นหญ้าด้านล่างพื้นหญ้าคืออาคารเล็กๆ ที่ซ้อนกันเป็ชั้นๆฉันมองหน้าเขาด้วยความกรุ่นโกรธ "นายอยู่ให้ห่างๆ ฉันเลยนะไปหาคนที่เก่งที่สุดของนายโน่นไป "
เขายังคงมองหน้าฉันนิ่งๆ " เธอลงไปไม่ได้ เธอเป็คนธรรมดานะ" สายตาเขายังคงนิ่งอยู่อย่างนั้นแต่ยิ่งนิ่งก็ยิ่งแทนคำพูดของเขาที่คิดว่าฉันไม่มีทางลงไปได้แน่ๆ และอีกอย่างไม่ว่าจะมองจากมุมไหน คนธรรมดาอย่างฉันคนนี้ก็ไม่สามารถลงไปจากที่นี่ด้วยตัวเองได้
ฉันกระตุกริมฝีปากยกยิ้มอย่างเ็า " เื่ที่พวกนายคิดว่าฉันทำไม่ได้เซี่ยเสี่ยวหลันคนนี้ยิ่งจะต้องทำให้พวกนายดู"
"อย่ามาทำอะไรโง่ๆ!" เขาเอื้อมมือมาดึงแขนฉันไว้ สายตานั้นเหมือนกับกลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตาย
"ถอยไป!" ฉันสะบัดมือออกมาจากมือเขา กระทืบเท้าและออกคำสั่งเสียงดัง "พาฉันลงไป"
ทันทีที่พูดจบใต้พื้นหญ้านั้นก็มีเถาวัลย์สองสายงอกออกมาทันทีจากนั้นก็เข้ามาพันล้อมรอบตัวของฉันไว้ สายตาสีเขียวมรกตคู่นั้นมองมาทางฉันด้วยความใเถาวัลย์นั้นพันตัวฉันและโอบอุ้มตัวฉันเคลื่อนออกจากพื้นหญ้านั้นฉันยืนตัวตรงอยู่กลางอากาศ ชี้นิ้วลงบนขมับแล้วมองโม่ิที่กำลังยืนอึ้งอยู่ "ฉันเป็คนธรรมดา แต่ฉันไม่ได้โง่ ฉันคาดคะเนหลักการและเหตุผลได้เมื่อไหร่ที่ฉันอยากจะเช็ดกระจก พื้นหญ้านี้ก็พาฉันขึ้นไปได้ พูดให้ชัดๆ ก็คือปราสาทหลังนี้มันแสนรู้ หึ ฉันไม่เป็เ้านายของนายหรอกฉันไม่้าคนรับใช้ที่ไม่เชื่อฟังเ้านาย แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นหน้านายอีก" พูดจบเถาวัลย์ที่พันอยู่บนตัวฉันก็พาฉันดิ่งลงด้านล่างด้วยความรวดเร็ว ฉันเห็นอาคารเล็กที่สวยงามผ่านหน้าฉันไปทีละหลัง "ปึง!" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของฉันที่ลงสู่พื้นดินด้านล่างอย่างปลอดภัยตรงหน้าฉันคือบ้านพักผุๆ พังๆ หลังนั้น และรูมเมตของฉัน
ชิงิ เจียงเหยี่ยน ซืออีนั่ว และเหมาเหมานั่งอยู่ที่หน้าประตูตอนที่พวกเขาเห็นฉัน ก็พากันวิ่งเข้ามาหาด้วยความเป็ห่วงและมองหน้าฉันด้วยความใ "เธอเป็อะไร"
"พี่เสี่ยวหลันทำไมพี่ถึงดำแบบนี้ล่ะ" เหมาเหมาเข้ามาลูบหน้าฉัน "เมื่อตอนสายพี่ไปไหนมา ทุกคนเป็ห่วงพี่มากเลยนะ ที่นี่มันคือแดนเทพนะพี่ยังไม่คุ้นเคยกับมันเลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมาพวกเรา..." เหมาเหมาหยุดคำพูดไว้ และในตอนนั้น เจียงเหยี่ยน ชิงิและซืออีนั่วก็มองไปทางด้านหลังของฉัน
ฉันขมวดคิ้ว ไม่ต้องหันไปมองก็รู้แล้วต้องเป็นายสุนัขผู้ภักดีนั่นตามมาแน่ๆ
"ระรุ่นพี่โม่ิ!" หลังจากที่สิ้นเสียงของซืออีนั่วตัวเขาเองก็รีบไปหลบอยู่ข้างหลังชิงิ
"พี่!" เหมาเหมาวิ่งออกมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังฉันด้วยความประหลาดใจ "พี่มาที่นี่ทำไม"
ฉันเบนสายตาไปมองด้านหลังเล็กน้อยจากนั้นน้ำเสียงเรียบนิ่งของโม่ิก็ดังขึ้น"เพราะว่า ฉัน้าให้เซี่ยเสี่ยวหลันมาเป็เ้านายของฉัน"
"ตุบ!" ถุงเืในมือของเจียงเหยี่ยนหล่นลงพื้น เืสุนัขในถุงก็ค่อยๆ ไหลออกมา
สีหน้าฉันนิ่งขรึมไปทันที "เหมาเหมา บอกให้พี่ชายเธอไปกินยาด้วย!" พูดจบ ฉันก็ก้าวเท้าวิ่งเข้าบ้านทันทีไอ้หมาบ้านั่นเดินตามหลังฉันเข้ามาทันที
"ฉัน้าให้เธอมาเป็เ้านายของฉัน" เสียงของโม่ิยังคงดังตามหลังฉันมา
"บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก" ฉันเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องครัว
"พี่คะนี่พี่จริงจังใช่ไหม"
"อืมฉันจริงจังมาก"
"ถึงนายจะจริงจังยังไงแต่นายก็บังคับฉันไม่ได้หรอก" ฉันสะบัดตัวหนี และเห็นว่าทุกคนไปยืนเบียดกันอยู่ตรงประตูหน้าห้องครัวทั้งเจียงเหยี่ยน ชิงิ แล้วก็ซืออีนั่ว
โม่ิกับเหมาเหมาเข้ามายืนข้างๆ ฉันโม่ิยังคงจ้องหน้าฉันอย่างจริงจังจนผิดปกติ"เธอจำเป็ต้องเป็เ้านายของฉัน"
ฉันหรี่ตาลง พับแขนเสื้อขึ้น " จะฆ่ามนุษย์หมาป่าต้องใช้อะไร"
"ะุเงิน" โม่ิยังคงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และชี้ต่อไปที่หัวใจ "ตรงนี้ แล้วก็ ตรงนี้" เขาชี้ไปที่กลางหว่างคิ้ว "แต่ว่า ฉันไม่คิดว่าเธอจะสู้ฉันได้"
ฉันจ้องหน้าโม่ิด้วยสายตาเกลียดชังดวงตาสีเขียวมรกตนั่นก็จ้องมองฉัน ทุกคนที่อยู่หน้าประตูไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมายืนเบียดกันอยู่พลางมองฉันและโม่ิไปด้วย
เหมาเหมาร้อนรนขึ้นมาทันทีเธอดึงแขนโม่ิไว้ "พี่คะพี่้าให้พี่เสี่ยวหลันมาเป็เ้านายของพี่แต่พี่จะมาใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้ไม่ได้นะ พี่เสี่ยวหลันเป็ผู้หญิงพี่ต้องทำเหมือนว่าเข้าไปจีบเธอ..."
"แบบนั้นยิ่งเป็ไปไม่ได้" โม่ิพูดขัดคำพูดเหมาเหมาขึ้นมาทันที เขาหันไปมองหน้าเหมาเหมา "ฉันไม่ได้ชอบเขา แล้วจะไปจีบเขาได้ยังไง"
ให้ตายเถอะคำพูดแบบนี้จำเป็ที่จะต้องมาพูดต่อหน้าฉันไหมเนี่ย ถึงฉันจะไม่ใช่แมรี่ ซูแต่ก็ช่วยไว้หน้าฉันหน่อยจะได้ไหม
"ไม่ใช่แบบนั้น~~~" เหมาเหมาแอบมองหน้าฉันพร้อมกับถลึงตาใส่โม่ิ "ฉันบอกว่าทำเหมือนกับว่าจีบ..."
"แล้วถ้าเซี่ยเสี่ยวหลันคิดจริงจังขึ้นมาล่ะ" โม่ิยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ฉันแค่อยากให้เขามาเป็เ้านายของฉัน ไม่ได้อยากให้เขามาเป็แฟนฉันสักหน่อย"
"พวกเธอพูดจบรึยัง" ฉันอยากจะฆ่าคนจริงๆ
เหมาเหมาหยิกแขนโม่ิเต็มแรง " พี่ ถ้าพี่ยังพูดแบบนี้พี่เสี่ยวหลันไม่ยอมไปเป็เ้านายของพี่แน่ๆ พี่ออกไปเลย พี่ออกไปก่อน ไปเลย!" เหมาเหมายิ้มให้ฉันด้วยอาการทำตัวไม่ถูกพร้อมออกแรงดันร่างของโม่ิออกไป
ตอนที่โม่ิเดินผ่านหน้าเจี่ยงเหยี่ยนและคนอื่นที่เหลือนั้นเจียงเหยี่ยนก็หันไปหาเขาทันที "ถ้าหากนายยอมให้เซี่ยเสี่ยวหลันเป็เ้านายละก็ นายก็จะต้องอยู่ที่นี่ไม่ใช่ที่ปราสาท นายคิดดีแล้วใช่ไหม"
โม่ิยืนอยู่ตรงหน้าเจียงเหยี่ยนใช้สายตาคู่นั้นมองหน้าเจียงเหยี่ยนด้วยสีหน้าจริงจัง " แน่นอนว่าฉัน..."
"ไปได้แล้ว!" เหมาเหมาลากตัวเขาออกไป โม่ิเซไปข้างหลังเล็กน้อยเนื่องจากถูกเหมาเหมาทั้งดึงทั้งลากให้ออกไป
"ฟู่..." ฉันดึงกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดหน้า เช็ดหน้าดำๆ นี่สักหน่อยแล้วกัน
"ทำไมเธอถึงไม่ตอบตกลงล่ะโม่ิเป็มนุษย์หมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดเลยนะ" ในมือของเจียงเหยี่ยนยังคงถือถุงเืนั้นไว้เขาขยับตัวเข้ามายืนดูดเือยู่ข้างๆ ฉันพร้อมกับพูดไปด้วย
ฉันกุมมืออยู่ในอ่างล้างจากพลางหันหน้าไปมองพวกเขา "ฉันไม่ไว้ใจเขา แล้วก็ฉันไม่เชื่อเขาฉันได้ยินมาว่า" ฉันหันหน้ากลับไปยืนชิดกับอ่างล้างจาน "โม่ิจะยอมให้คนที่เก่งที่สุดเป็เ้านายเขาเท่านั้นเซวียนหยวนเฉิน้าเขามาตลอด แต่โม่ิก็ไม่ยอมให้เขาเป็เ้านายพวกเธอคิดว่าฉันเก่งกว่าเซวียนหยวนเฉินตรงไหน" ฉันหันไปมองพวกเขา
ใบหน้าของซืออีนั่วเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของเสี่ยวไป๋แล้วเห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะขัดใจฉัน
เจียงเหยี่ยนมองฉัน "ไม่มีตรงไหนที่เธอเทียบเขาได้เลย"
"อืม" ชิงิส่งเสียงย้ำขึ้นมา
"นี่แหละคือปัญหา" ฉันยกมือขึ้นกอดอก "ไม่รู้ว่าพวกเ้าชายที่อยู่ในปราสาทนั้นเกิดเบื่อจนสร้างเื่อะไรขึ้นมารึเปล่า"
"พวกเ้าชาย?" เจียงเหยี่ยนถามกลับด้วยความสงสัย
สีหน้าฉันจริงจังขึ้นมา "ก็พวกนายเซวียนหยวนเฉิน ฝูซู กวางเฉินแล้วโม่ินั้นไง แล้ววันนี้ฉันก็ไปทำความสะอาดที่ปราสาทนั่นมา"
"พรูดดดด แค่กแค่ก แค่ก" เจียงเหยี่ยนถึงกับพ่นเืออกมาทันทีชิงิเขาไปลูบหลังให้เขาพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้ฉัน "สุดยอด!"
ซืออีนั่วชะโงกหน้าออกมามองฉันด้วยสายตานับถือผ่านผมหน้าม้ายาวนั้น" พี่เสี่ยวหลัน พี่กล้ามากจริงๆ..."
ฉันชี้ไปที่เสื้อผ้าของฉันอย่างโกรธเคือง "ฉันนึกเสียใจจะตายอยู่แล้วฉันนึกแปลกใจอยู่แล้วเชียวว่าพวกเขาเป็ถึงเทพ แล้วทำไมถึงต้องให้คนไปทำความสะอาด"
"มันต้องมีสไตล์ไง" ชิงิพูดขึ้นมา ฉันมองสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกของเขา "สไตล์?"
"อื้ม" เขาพยักหน้าและหันไปมองหน้าเจียงเหยี่ยน เหมือนกับ้าให้เจียงเหยี่ยนอธิบายต่อเจียงเหยี่ยนเช็ดเืที่ติดอยู่ตรงมุมปากออก "หมายความว่าถ้ามีคนคอยให้บริการก็จะเป็การบ่งบอกถึงฐานะที่ร่ำรวยและความน่าเคารพของพวกเขา"
"แบบนี้นี่เอง"
"หลอกล่อผู้หญิงได้ตามอำเภอใจ" เจียงเหยี่ยนดูดเืไปด้วยพลางพูดเสริมไปด้วย "เพราะพวกเขารู้ว่าถ้ามีงานนี้ผู้หญิงมากมายจะพากันแห่ไปที่นั่นและพวกเขาก็สามารถย่ำยีผู้หญิงพวกนั้นได้ตามอำเภอใจ"
"พวกเขาเป็แบบนั้นจริงๆ" ฉันกำหมัดแน่นอย่างโมโห "พวกเขามันน่าขยะแขยงที่สุดฉันยังคิดอยู่เลยนะว่านายเซวียนหยวนเฉินนั้นเป็ชาวราศีกันย์ที่้าความสมบูรณ์แบบแบบสุดๆพวกเขาทำตัวแปลกๆ กันหมด โดยเฉพาะนายโม่ิคนนั้น ชอบทำตัวแปลกๆ จนบอกไม่ถูก"
"แต่นิสัยของเทพหมาป่าเป็เผ่าเทพที่มีคำพูดที่เชื่อถือได้" น้ำเสียงของเจียงเหยี่ยนจริงจังและเคารพมาก "เพราะงั้น โม่ิไม่หลอกเธอหรอก"
"ทำไมล่ะ" ฉันยังไม่เข้าใจจริงๆ ฉันมองหน้าพวกเขา สีหน้าของพวกทุกคนดูสับสนยากเกินจะอธิบาย ได้แต่มองหน้ากันไปมา
"เพราะพี่ชายฉันคิดว่าคนที่สามารถทำงานที่ไม่น่าจะสำเร็จให้สำเร็จลงได้..." เสียงของเหมาเหมาพูดขึ้น เธอมองออกไปทางประตูอย่างไร้ชีวิตชีวา ทุกคนผละตัวออกห่างเหมาเหมาถอนหายใจและมองหน้าฉัน "ถึงจะเป็คนแข็งแกร่งที่สุดพี่เสี่ยวหลัน พี่ชายของฉันชอบพี่จริงๆ นะ"
"ฮะ!" ฉันช็อกไปเลย
การเลือกคนที่แข็งแกร่งสำหรับโม่ิแล้วเขามีการกำหนดไม่เหมือนคนอื่นโดยปกติคนที่เก่งที่สุดก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุด แต่เขากลับคิดว่าคนที่ทำเื่ที่ไม่น่าจะสำเร็จให้สำเร็จลงได้คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอถ้างั้นงานที่ทำไม่สำเร็จจะถูกกำหนดไว้แบบไหนล่ะ