บุหงานั่งฟังเสียงฝน…

    สายตามองไปยังภาพวาดมากมาย ใส่กรอบไม้ประดับเอาไว้ข้างฝาผนังที่ด้านหนึ่งเป็๞ปูนเปลือย

    มีทั้งสีชอล์ก สีน้ำ และสีน้ำมัน เป็๲งานศิลปะหลากหลายสไตล์แต่ล้วนสวยงามน่าชม

    ที่มุมห้องก็มีประติมากรรมไม้แกะสลักเป็๞รูปอวัยวะเพศชายลำยาวใหญ่มหึมา ขนาดพอๆ กับท่อนแขนเด็ก ทำเอาบุหงาเห็นแล้วรู้สึกเขินอายเมื่อเผลอเพ่งมองรายละเอียดอย่างพิจารณา

        ครู่สั้นๆ ต่อมา…

    เ๯้าของบ้านเดินกลับเข้ามาพร้อมด้วยเบียร์สองกระป๋องเย็นเฉียบที่เพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็น

        “เธอดื่มเบียร์ได้ไหม… แก้หนาว… ”

        บดินทร์ทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหนังสีน้ำตาล

        “ขอบคุณค่ะ… ”

        บุหงารู้สึกหนาวน้ำฝนอย่างที่เขาว่า…

        หล่อนเผลอยกมือขึ้นมาลูบไล้ต้นแขนตัวเองด้วยความลืมตัว

    อาจเป็๞เพราะว่าบ้านไม้หลังนี้ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา บรรยากาศจึงชื้นเย็นถึงขั้นหนาวได้ง่ายๆ เมื่ออุณหภูมิแปรเปลี่ยนอย่างเร็ว

        “คุณอยู่คนเดียวหรือคะ… ”

        บุหงาชวนคุยแข่งกับเสียงฝน…

        พอจะรู้จากปากลูกชายเขามาบ้างว่าบดินทร์คนนี้เป็๲พ่อม่าย เป็๲ศิลปินผู้รักงานศิลปะและธรรมชาติ

        จึงเลือกมาใช้ชีวิตอย่างสันโดษอยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรห่างไกลความเจริญ

        “ใช่… ฉันโสดมาเกือบสิบปีแล้ว”

        บดินทร์กล่าวพลางยกเบียร์ขึ้นดื่ม…

    อดไม่ได้ที่จะมองเรือนร่างเอิบอิ่มเย้ายวนของบุหงา หล่อนเป็๲ผู้หญิงที่สวยมาก

    ไม่ใช่สวยธรรมดา แต่ทรวดทรงเนื้อนมไข่ อกใหญ่สะโพกเย้ายวนแบบนี้แหละสเปคของบดินทร์ ทำเอารู้สึกใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้

        “แล้วไม่คิดจะแต่งงานใหม่หรือคะ… ”

        บุหงายกเบียร์ในกระป๋องของหล่อนขึ้นกระดกดื่มบ้าง ตายังมองร่างกำยำที่สวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาก๊วยสีน้ำตาลเข้ม

        “ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้ว… ”

        บดินทร์จ้องมองตาบุหงาด้วยความลืมตัว…