หลังจากร้องเพลงประจำโรงเรียนจบเสียงดังลั่นพร้อมกับดัมเบิลดอร์ และได้ดูปีศาจจอมก่อกวนอย่างพีฟส์แล้ว เดม่อนก็เดินขึ้นบันไดจากโถงชั้นหนึ่งมาจนถึงชั้นแปด เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวเบา ๆ

จุดที่ไม่ค่อยดีของกริฟฟินดอร์ก็คงจะเป็๞ที่พักรวมอยู่บนชั้นแปดนี่แหละ ไม่ว่าจะไปเรียนหรือไปกินข้าวก็ลำบากทั้งนั้น...แต่ก็เอาเถอะ ลำบากก็ยอม เพราะเขาชอบพวกคนเหล่านี้นี่นา

ที่ปลายทางเดิน มีภาพวาดขนาดใหญ่แขวนอยู่ ภาพวาดเป็๲ผู้หญิงรูปร่างท้วม สวมชุดสีชมพูทั้งตัว

"รหัสผ่าน?" เธอเอ่ยถาม

"๬ั๹๠๱ผุพัง" เพอร์ซีย์ หัวหน้าชั้นกล่าว

ภาพวาดสั่นไหวแล้วเลื่อนออกไปด้านหน้า เผยให้เห็นช่องกลม ๆ บนกำแพง เดม่อนยื่นตัวเข้าไปอย่างสนใจ ด้านในคือห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือห้องกลม ๆ ที่เต็มไปด้วยเก้าอี้นุ่ม ๆ ผนังห้องมีภาพวาดแขวนอยู่หลายจุด

บนยอดบันไดวน เดม่อนก็เจอที่นอนของตัวเอง เตียงห้าหลังมีเสาสี่ต้น แต่ละเตียงห้อยผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงเข้ม กระเป๋าเดินทางถูกส่งมาถึงที่เรียบร้อย

ทุกคนดูเหน็ดเหนื่อยเต็มที แต่แฮร์รี่กับเนวิลล์ก็ยังอารมณ์ดีพอจะพูดออกมาอย่างร่าเริงว่า:

"เดม่อน นายอยู่ห้องเดียวกับพวกเราด้วย! สุดยอดไปเลย!"

ส่วนรอนกับซีมัสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และดูเหมือนจะอยากพูดอะไร ก็ถูกมองข้ามไปชั่วคราว

"อืม ๆ ดีจริง ๆ ไปนอนเถอะเด็ก ๆ"

เดม่อนที่เปลี่ยนเป็๲ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว โบกมือให้เด็ก ๆ ก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว วันนี้มันช่างแปลกใหม่และสนุกเกินไปสำหรับเขา เขาเองก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน

ส่วนคนอื่น ๆ หากไม่ใช่เพราะดีใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกับเดม่อน พวกเขาคงจะหลับไป๻ั้๫แ๻่แตะหมอนแล้ว

ชีวิตการเรียนของนักเรียนปีหนึ่งที่ฮอกวอตส์ค่อนข้างสบาย

เฉลี่ยวันละแค่สองคาบเท่านั้น เว้นแต่คืนวันพุธที่มีวิชาดาราศาสตร์ คาบเรียนที่เหลือทั้งหมดอยู่ใน๰่๭๫กลางวัน

วันแรกของการเปิดเรียนคือวันจันทร์ ตารางเรียนระบุว่าเช้าต้องเรียนสมุนไพรศาสตร์กับประวัติศาสตร์เวทมนตร์ ๰่๥๹บ่ายกับค่ำไม่มีเรียน

เรียกได้ว่าเป็๞วันแรกที่ผ่อนคลายสุด ๆ ใช่ไหมล่ะ?

เดม่อนตื่นแต่เช้าโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุก เขายิ้มรับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่าน

ลุกจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าแปรงฟัน โดยพยายามไม่ให้เกิดเสียงดังเกินไป

แกร๊ก

เมื่อเดม่อนปิดประตูห้องเบา ๆ ความเงียบก็กลับคืนสู่ห้องอีกครั้ง แต่ทันใดนั้น ทุกคนก็ลืมตาขึ้นมา

"เดม่อนตื่นเช้าจริง ๆ ทั้งที่ยังเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าจะถึงคาบแรก" รอนพึมพำงัวเงีย พลิกตัวเอาหน้าซุกหมอนต่อ

แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่งเงียบ ๆ มองดูนาฬิกาข้างเตียง ยังเช้าจริง ๆ ถ้าเป็๞คนอื่น เขาอาจจะพลิกตัวตามรอนนอนต่อ

แต่...

แฮร์รี่จ้องมองรองเท้าข้างเตียง ดึงม่านเตียงออก แสงอาทิตย์สาดเข้ามาในห้อง อากาศยามเช้าเย็นสดชื่นปนหมอกบาง

เดม่อนทั้งเก่งและโดดเด่นขนาดนั้น แต่ก็ยังตื่นเช้า เตรียมตัวแบบไม่รีบร้อน นั่นยิ่งทำให้แฮร์รี่รู้สึกทึ่ง

"นายไม่คิดเหรอว่าเราน่าจะไปดูห้องเรียนก่อน?" แฮร์รี่พูดกับรอนเบา ๆ น้ำเสียงลังเลนิด ๆ

รอนคลุมโปงตอบเสียงอู้อี้ "จะรีบไปทำไมล่ะ แฮร์รี่ ฉันไม่อยากให้ใครคิดว่าฉันตื่นเต้นเวอร์"

"รอน นายคิดว่าเดม่อนเป็๞คนแบบนั้นเหรอ"

"เฮ้! เดม่อนก็คือเดม่อน ฉันก็คือฉัน นายอยากไปก่อนก็ไปเลย ฉันจะนอนต่อ"

แฮร์รี่ลังเลจะทิ้งรอนไว้คนเดียว แต่พอได้ยินแบบนั้น เขาก็นึกถึงแผ่นหลังของเดม่อนตอนเดินจากไป ก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียง

เนวิลล์กับซีมัสก็ตื่นตามเพราะบทสนทนานั้น เมื่อรู้ว่าเดม่อนตื่นแล้ว เนวิลล์ถึงกับเด้งตัวขึ้นมาราวกับถูกเข็มแทง เริ่มล้างหน้าเงียบ ๆ

ซีมัสเห็นคนอื่นลุกหมดก็ตามขึ้นมา ตอนนี้เหลือแค่รอนยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

พอทุกคนล้างหน้าแปรงฟันเสร็จและกำลังจะออกจากห้อง แฮร์รี่ก็หันไปกระซิบเบา ๆ

"รอน รอน นายยังไม่ตื่นเหรอ?"

ไม่มีเสียงตอบรับ

แกร๊ก

เสียงประตูปิดลงอีกครั้ง บนเตียง รอนลืมตาโพลง แต่นิ่งอยู่แบบนั้น ไม่ยอมลุก

...

คาบวิชาสมุนไพรจัดที่ด้านหลังปราสาทฮอกวอตส์ เพื่อรองรับพืชเวทมนตร์ที่มีลักษณะแตกต่างกันไป โรงเรียนจึงสร้างเรือนกระจกพิเศษไว้ที่นั่น

เดม่อนเดินลงจากชั้นแปดอย่างสบาย ๆ ผ่านโถงใหญ่ที่ชั้นหนึ่ง แวะชมภาพวาดเวทมนตร์ตามทางเดินอย่างเพลิดเพลิน ภาพพวกนี้มีชีวิต บางคนยิ้ม บางคนขมวดคิ้ว บางคนถึงกับหันหัวตามเขาอย่างสงสัย

เมื่อมาถึงโต๊ะของกริฟฟินดอร์ในห้องอาหาร เขานั่งลงจานบนโต๊ะก็เสกอาหารออกมาเองทันที ทั้งเบคอน ไส้กรอก ถั่วอบ ไข่ปิ้ง ขนมปัง น้ำผลไม้ ซีเรียล ฯลฯ

อาหารหลากหลายขนาดนี้ แม้แต่ชีวิตในชาติก่อน เดม่อนก็ยังไม่เคยอยู่ดีขนาดนี้มาก่อน

เขาหยิบเหรียญทองแดงใส่ถุงหนังเล็ก ๆ ที่ผูกไว้กับขานกฮูก หยิบหนังสือพิมพ์ เดอะเดลี่พรอเฟ็ต มาจากปากมัน

ในฐานะกระบอกเสียงของกระทรวงเวทมนตร์ เดม่อนไม่ได้สนใจข่าวสารเท่าไรนัก อ่านเล่น ๆ ฆ่าเวลา เพราะหนังสือพิมพ์ที่รูปขยับได้ก็ยังแปลกใหม่ดี

อีกอย่าง คอลัมน์บทสนทนาในนั้นก็เหมือนอ่านเ๱ื่๵๹สั้น มีกลิ่นอายของความบันเทิงอยู่

"นายอ่านอะไรน่ะ?" แฮร์รี่กับเพื่อน ๆ วิ่งเข้ามานั่งข้างเขาแทบจะทันทีที่เขานั่งลง

"เดลี่พรอเฟ็ต หนังสือพิมพ์ของโลกพ่อมดน่ะ คิดซะว่าเป็๲หนังสือพิมพ์ข่าวซุบซิบก็ได้"

เดม่อนยื่นหนังสือให้แฮร์รี่ เขารับไปดูแวบหนึ่ง ก่อนจะส่งคืนโดยไม่ได้สนใจอะไรมากนักนอกจากภาพที่ขยับได้

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ สุภาพบุรุษทั้งหลาย" เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงฝั่งตรงข้ามเดม่อน "โอ๊ะ นี่หนังสือพิมพ์เหรอ?"

"ใช่จ้ะ หนังสือพิมพ์โลกเวทมนตร์" เดม่อนส่งต่อให้เธอ

"สมัครที่ไหนเหรอ ฉันคิดว่านี่จะช่วยให้พวกเราเข้าใจโลกภายนอกมากขึ้น"

เธอดูสนใจมากกว่าฮาร์รี่เยอะ

"แค่เหรียญแน็ตเดียวเอง ถ้าซื้อครั้งแรก แมวน้ำ (นกฮูก) ก็จะส่งให้ทุกวันเอง"

เดม่อนใส่ไส้กรอกเข้าปากอย่างพอใจ ทว่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเบา ๆ จากด้านข้าง

เขาหันไปมอง ก็พบกับกลุ่มแม่มดน้อยหน้าแดงที่ส่งเสียงแหลม ๆ เขาจึงยิ้มโบกมือให้พวกเธอ เสียงก็กรี๊ดหนักขึ้น

"อา...น่ารำคาญจริง ๆ เช้าอันสดใสพังหมดเลย" เฮอร์ไมโอนี่กลอกตา ยื่นหนังสือพิมพ์คืนให้เดม่อน แล้วก้มหน้ากินอาหารด้วยสายตาแน่วแน่

คาบแรกวันนี้คือวิชาสมุนไพรศาสตร์ คืนก่อนเธอถึงกับหยิบ พันสมุนไพรวิเศษและเห็ดแปลกพิสดาร มาอ่านทวนอีกรอบ

วันนี้...เธอต้องเก่งกว่าเดม่อนให้ได้แน่นอน!

เพลงประจำโรงเรียน

ฮอกวอตส์ ฮอกวอตส์

ฮอกวอตส์ ฮอกวอตส์

ช่วยสอนพวกเราที

ไม่ว่าเราจะหัวล้านเป็๲คนแก่

หรือเป็๞เด็กเข่าถลอก

สมองของเรายังว่างพอ

ที่จะรับเ๹ื่๪๫สนุก ๆ

เพราะตอนนี้สมองเราว่างเปล่า

เต็มไปด้วยอากาศ

แมลงวันตายกับเ๱ื่๵๹ไร้สาระ

สอนสิ่งมีค่าบ้างเถิด

เ๱ื่๵๹ที่เราลืมไปแล้ว

เอาคืนมาให้พวกเราที

พวกคุณแค่ตั้งใจสอน

ส่วนพวกเราจะตั้งใจเรียน

เรียนจนหัวกลายเป็๲โจ๊กเลยทีเดียว

จบบท