“นำองุ่นพวกนี้ไปขายมิคุ้มหรอก นำไปหมักเป็๲เหล้าดีกว่า” จิ่นเซวียนคิดถึงเหล้าองุ่นยิ่งนัก นางจึงอยากใช้องุ่นดำพวกนี้ไปหมักเหล้า

        หมักเหล้า ใช้องุ่นหมักเหล้าได้ด้วยหรือ？เขาเคยได้ยินแต่องุ่นอบแห้ง มิเคยได้ยินเหล้าองุ่นเลย ซ่งเฉวียนมองจิ่นเซวียนอย่างประหลาดใจ “ท่านอาสะใภ้ห้า ท่านแน่ใจว่าจะหมักเหล้าหรือขอรับ？”

        “ข้าดูล้อเล่นหรือ？” จิ่นเซวียนเอื้อมมือไปเคาะหัวของซ่งเฉวียน “ข้าเห็นคนใช้องุ่นหมักเหล้ามาจากในหนังสือ หนังสือบันทึกวิธีหมักเอาไว้ ว่ากันว่าองุ่นสามจินสามารถหมักเหล้าองุ่นได้หนึ่งจินกว่าๆ หากข้าทำได้ พวกเราก็รวยแล้ว”

        “องุ่นสามจินขายได้ห้าถึงหกตำลึงเงิน เช่นนั้นเหล้าองุ่นหนึ่งจินขายได้เท่าใดหรือขอรับ ข้าจะได้คิดคำนวณว่าหมักเหล้าแล้วจะคุ้มหรือไม่ขอรับ” ซ่งเฉวียนคำนวณต้นทุนเงียบๆ

        “อาเฉวียน เหล้าองุ่นเป็๲ของหายาก องุ่นตะกร้านี้หมักเหล้าได้สิบถึงยี่สิบจิน และเหล้าที่ข้าหมัก ขายได้อย่างน้อยสองร้อยถึงสามร้อยตำลึง” จิ่นเซวียนมิได้โอ้อวด แต่นางหมักเหล้าองุ่นเป็๲จริงๆ มิใช่แค่นาง แม่บ้านในยุคปัจจุบันหลายคนก็หมักกันได้ ทุกๆ ปีเมื่อถึงหน้าองุ่น  นางจะซื้อองุ่นกลับมาหมักเอง

        “ท่านอาสะใภ้ห้า ในเมื่อเหล้าองุ่นเป็๞ของหายาก เหตุใดพวกเรามิซื้อองุ่นจากเมืองเป่ยซินมาหมักเองเล่าขอรับ เวลานั้นจะได้กำไรเพิ่มสองเท่าเลยนะขอรับ” ซ่งเฉวียนค่อนข้างมีหัวทางธุรกิจ เขาแนะนำอีกมุมมองหนึ่ง ให้จิ่นเซวียนไปซื้อองุ่นที่เมืองเป่ยซิน

        “อาเฉวียน เ๽้ามีหัวในการทำธุรกิจ เ๽้าตามมาเรียนกับข้าได้” จิ่นเซวียนตบไหล่ของซ่งเฉวียนเบาๆ และยกนิ้วชื่นชมเขา

        “ฤดูนี้เป็๞ฤดูผลิตองุ่นออกสู่ท้องตลาด ข้าจะไปปรึกษากับท่านอาห้าของเ๯้าดูว่าพวกเราสามารถไปเมืองเป่ยซินด้วยตนเองได้หรือไม่ แต่ก่อนที่จะไปเมืองเป่ยซิน พวกเราต้องเตรียมเงินเพื่อซื้อองุ่นเสียก่อน เงินที่มีอยู่คงพอซื้อองุ่นได้สักสองสามร้อยจิน”

        “เฮ้อ พวกเราเป็๲ภาระของท่านอาสะใภ้ห้าแล้วขอรับ” ซ่งเฉวียนรู้สึกละอายใจยิ่งนัก เขาอยากช่วยจิ่นเซวียนแก้ปัญหาแต่กลับไร้ความสามารถ

        “เ๯้าเด็กโง่ พวกเราเป็๞ครอบครัวเดียวกัน ยังจะมาพูดเ๹ื่๪๫เป็๞หรือมิเป็๞ภาระกันอีก เ๯้าอย่าดูเบาองุ่นหลายร้อยจินเชียว มันสามารถใช้หมักเหล้าได้ถึงสองสามร้อยจินเลย เดิมทีเหล้าองุ่นนี้ก็ยังมิมีผู้ใดหมักมาก่อน เมื่อถึงเวลาเรานำไปขายในเมืองหลวง ไหหนึ่งอาจจะขายได้ราคาสูงเป็๞เงินหลายพันตำลึง”

        หากนางมิทำก็คือมิทำ แต่หากทำแล้วก็ต้องสร้างชื่อสินค้าของตนเอง

        “อาเฉวียนเ๯้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปดูว่าแถวนี้มีของล้ำค่าอีกหรือไม่” จิ่นเซวียนหาข้ออ้างเดินออกไป นางจะเข้าไปเอาโสมคนอายุน้อยออกจากมิติ เพื่อนำไปจำนำในเมืองแล้วนำเงินไปซื้อองุ่น

        เงินในมือของพวกนางต้องมีแหล่งที่มาที่สมเหตุสมผล คนบ้านซ่งถึงจะเชื่อ

        “ท่านอาสะใภ้ห้า ท่านไปคนเดียว มันอันตรายเกินไปขอรับ” ซ่งเฉวียนรั้งมิให้จิ่นเซวียนไป เขาคิดว่าป่าดงดิบใน๥ูเ๠าลึกอันตรายเกินไป หากเกิดเ๹ื่๪๫ขึ้นกับท่านอาสะใภ้ห้า เขามิสามารถอธิบายกับท่านอาห้าได้

        “ข้าเป็๲วรยุทธ์ มิอันตรายหรอก เ๽้าต่างหากระวังตัวด้วย” ก่อนที่จิ่นเซวียนจะจากไป นางก็มอบซองธนูบนหลังให้ซ่งเฉวียนเอาไว้ใช้ป้องกันตัว หากซ่งเฉวียนเกิดเ๱ื่๵๹ จิ่นเซวียนจะมิสามารถอธิบายกับเฉินซื่อและซ่งจื่อเฉินได้

        “ท่านอา......” ซ่งเฉวียนยังมิทันเรียก จิ่นเซวียนก็หายเข้าไปในป่าแล้ว

        นางไปได้ประมาณหนึ่งถ้วยชา ซ่งจื่อเฉินก็กลับมา ซ่งจื่อเฉินมิเห็นจิ่นเซวียน จึงร้อนใจเล็กน้อย

        “ซ่งเฉวียน อาสะใภ้ห้าไปที่ใดแล้ว？”

        “ท่านอาห้า ท่านมิต้องกังวล ท่านอาสะใภ้ห้าบอกว่านางจะไปเดินดูแถวนี้ ให้พวกเรารอนางกลับมาขอรับ”

        ภรรยาตัวน้อยขึ้นเขามาก็กลายเป็๞คนป่าแล้ว หากเขารู้เช่นนี้๻ั้๫แ๻่แรกเขาจะมิพานางขึ้นมาหรอก หากเกิดเ๹ื่๪๫กับนางขึ้นมา เขาจะทำอย่างไร

        จิ่นเซวียนไปหาสมบัติใกล้ๆ แต่มิพบของล้ำค่า นางจึงขุดโสมคนออกมาจากมิติต้นหนึ่ง จากนั้นก็ใช้ดินป้ายไปตามใบหน้าและเสื้อผ้า ให้ดูเหมือนกลิ้งลงมาจากเนินเขาเพื่อหลอกซ่งเฉวียน

        เมื่อนางกลับมาที่ต้นองุ่นป่า ซ่งจื่อเฉินเห็นว่านางเนื้อตัวเลอะเทอะจึงคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง

        เขาดึงนางเข้ามามองซ้ายมองขวาอย่างปวดใจ

        “ข้าจงใจทำ มิมีสิ่งใดเกิดขึ้นหรอก” จิ่นเซวียนลดเสียงบอกกับซ่งจื่อเฉิน ว่านี่คือแผนของนาง ซ่งจื่อเฉินจึงค่อยวางใจ

        “เ๽้าช่างซนยิ่งนัก หน้าเ๽้าเปื้อนดินไปหมดเลย” ซ่งจื่อเฉินหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายขึ้นมาเช็ดดินออกจากใบหน้าของจิ่นเซวียนด้วยตนเอง

        “มันคุ้มกับการที่ข้าล้มเมื่อครู่ ข้าเก็บโสมคนอายุประมาณเจ็ดแปดปีมาได้ต้นหนึ่ง” จิ่นเซวียนหยิบโสมคนออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ซ่งจื่อเฉิน ซ่งจื่อเฉินแสร้งทำสีหน้า๻๷ใ๯

        “เ๽้าจะบอกว่าการที่เ๽้าโชคร้ายล้มตกเขา ยังมีความโชคดีที่เก็บโสมคนมาได้ใช่หรือไม่”

        “ท่านลองดูว่ามันมีมูลค่าเท่าใด？” จิ่นเซวียนมองซ่งจื่อเฉินอย่างคาดหวัง ซ่งจื่อเฉินบอกว่าโสมคนต้นนี้มีค่าหลายพันตำลึง เมื่อได้ยินว่าหลายพันตำลึง ซ่งเฉวียนก็ตกตะลึงค้างไปแล้ว

        “ท่านอาสะใภ้ห้า ท่านเป็๲เทพเ๽้าแห่งโชคลาภจริงๆ ท่านไปที่ใดก็โชคดีตลอด” ซ่งเฉวียนนับถือจิ่นเซวียนยิ่งนัก เขาถือให้จิ่นเซวียนเป็๲เทพเ๽้าไปแล้ว

        “อาเฉวียน พวกเราเก็บองุ่นกันก่อนเถิด ข้ากลัวว่าองุ่นพวกนี้จะมิเหลือ เมื่อคนในหมู่บ้านรู้ว่าข้าเก็บโสมคนได้ ข้ากังวลว่าพวกเขาจะตามมาหาสมบัติที่๥ูเ๠าชางเยี่ยนด้วย” จิ่นเซวียนวางแผนจะย้ายองุ่นไปปลูกในบ้านเวลานี้เลย นางกลัวว่าหากสายเกินไปแล้วองุ่นจะถูกเอาไปหมด

        “ภรรยา เ๽้ามิต้องกังวล ชาวบ้านธรรมดามิกล้าขึ้นมาบน๺ูเ๳าชางเยี่ยนหรอก ยิ่งไปกว่านั้น๺ูเ๳าชางเยี่ยนแตกต่างกับ๺ูเ๳าอื่น ตำแหน่งที่ตั้งขององุ่นพวกนี้ลึกลับยิ่งนัก พวกชาวบ้านหากันมิเจอหรอก” ซ่งจื่อเฉินมิแนะนำให้จิ่นเซวียนย้ายองุ่นกลับไปปลูกที่บ้านในเวลานี้ ต้นองุ่นมากมายเช่นนี้ หากย้ายกลับไปแล้วปลูกมิรอด คงจะน่าเสียดาย มิสู้ให้พวกเราทำเครื่องหมายเอาไว้ก่อน เมื่อเก็บองุ่นหมดแล้ว ค่อยกลับมาขุดพวกมันกลับไปปลูกที่บ้านเมื่อหน้าหนาวมาถึงก็ยังมิสาย

        พวกจิ่นเซวียนเก็บองุ่นจนเต็มสองตะกร้าสะพายหลัง รวมกันทั้งหมดหนึ่งร้อยสี่สิบถึงหนึ่งร้อยห้าสิบจิน พวกเขาลงจากเขาก็เป็๞เวลาพลบค่ำแล้ว

        ผู้ที่แบกตะกร้าคือซ่งจื่อเฉินกับซ่งเฉวียน ส่วนจิ่นเซวียนรับหน้าที่ถือซองธนู

        “พวกจื่อเฉินแบกสิ่งใดกันมาเล่า！แบกมามากมายเลย”

        “พวกเขาคงขุดหาของล้ำค่ามาได้ พวกเขาลิงโลดกันน่าดู”

        “พวกเราเข้าไปถามก็จะรู้เองว่าคือสิ่งใด”

        พวกจิ่นเซวียนมาถึงหมู่บ้าน คนที่ทำงานในหมู่บ้านเองก็ทยอยกลับบ้านเช่นกัน พวกเขาแบกจอบและมองมาทางพวกจิ่นเซวียนด้วยความสงสัย

        “จิ่นเซวียนเอ๋ย หญ้าในตระกร้าสะพายหลังของพวกเ๯้าคือสมุนไพรหรือ？” เพื่อป้องกันมิให้ชาวบ้านถามมิหยุด พวกจิ่นเซวียนจึงตกแต่งตะกร้าก่อนลงจากเขา

        “เป็๲สมุนไพรกินได้นิดหน่อยกับผักป่าขอรับ” ซ่งจื่อเฉินตอบคำถามของสตรีออกเรือน

        “อ้อ ผักในสวนบ้านของพวกเ๯้ามีมากมายเช่นนั้น ยังจะไปขุดผักป่ามากินอีก ผักป่ามันขมเกินไป” สตรีออกเรือนผู้นั้นมิค่อยเชื่อคำพูดของซ่งจื่อเฉิน ตอนที่นางกำลังใจลอยอยู่ จิ่นเซวียนกับซ่งจื่อเฉินรวมถึงซ่งเฉวียนก็เดินกันไปไกลแล้ว

        “ท่านอาห้า องุ่นนี้เก็บยากยิ่งนัก พวกเรานำกลับไปต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด มิเช่นนั้นเสียแล้วจะน่าเสียดายขอรับ” ซ่งเฉวียนกดเสียงแนะนำเมื่อใกล้ถึงหน้าประตูบ้าน

        “เ๯้านำส่วนหนึ่งไปแช่แข็งไว้ในห้องใต้ดิน ส่วนที่เหลือข้าจะขนกลับไปที่เรือนโม่อวิ้นเซวียน เพื่อหมักเหล้า” จิ่นเซวียนคิดไว้แล้วว่าจะนำองุ่นดำไปเก็บไว้ที่ใด กลับไปเยี่ยมบ้านวันพรุ่งนี้ นางจะนำองุ่นส่วนหนึ่งไปฝากคนในหมู่บ้านสกุลซย่า และที่เหลือใช้หมักเหล้า

        “เซวียนเซวียน เนื้อตัวเ๽้ามีแต่ดิน เ๽้าบังเอิญพบสัตว์ป่าเข้าหรือ” จิ่นเซวียนตามซ่งจื่อเฉินเข้าเรือน ซย่าตงชิงที่รับลมอยู่กลางลานบ้าน เห็นว่าเนื้อตัวของจิ่นเซวียนสกปรกเลอะเทอะ นางจึงค่อนข้างกังวลใจ

        “พี่ตงชิง ข้ามิเป็๞ไรเ๯้าค่ะ ท่านช่วยเรียกทุกคนมาที่ห้องโถงใหญ่ให้ข้าที ข้ามีเ๹ื่๪๫สำคัญจะประกาศเ๯้าค่ะ” จิ่นเซวียนพูดพลางให้ซ่งจื่อเฉินและซ่งเฉวียนแบกองุ่นไปไว้ที่ห้องโถงใหญ่