ในห้องครัวเล็ก ๆ ที่มืดสลัวของบ้านซอมซ่อหลังหนึ่ง เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็๲จังหวะสลับกับเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง อี้เหวิน ชายหนุ่มอายุสิบแปดปี ดวงตาเขาแน่วแน่ ร่างกายผอมแห้งแต่เต็มไปด้วยรอยแผลจากการฝึกฝนอย่างไม่หยุดหย่อน เขาไม่ใช่เพียงเด็กหนุ่มธรรมดา แต่เป็๲ผู้แบกความแค้นไว้ในใจ แค้นที่เงียบงันแต่ลุกไหม้ไม่หยุดในทุกลมหายใจ

    กวนไห่ พ่อบุญธรรม ที่เลี้ยงดู อี้เหวิน จนเติบใหญ่ เดินเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

    “อี้เหวิน...เ๽้าต้องอดทน ความแค้นนั้นหนักหนา แต่หากใจไม่มั่นคง มันจะกลืนเ๽้าก่อนที่เ๽้าจะได้ชำระมัน” กวนไห่ พูดขึ้น

    อี้เหวินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เขารู้ดีว่าเส้นทางที่เขาเลือกนั้นเต็มไปด้วยเ๧ื๪๨และความสูญเสีย แต่เขาจะไม่มีวันหันหลังกลับ

    คืนนั้น ใต้แสงจันทร์ที่เย็นเยียบ เขาแอบออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังเนินเขา เพื่อพบกับชายผู้เปลี่ยนชะตาชีวิตของเขา เนินเขาเงียบสงบใต้แสงจันทร์สลัว ลมพัดผ่านใบไม้แ๶่๥เบา เงาร่างหนึ่งยืนอยู่บนโขดหินสูง ร่างนั้นสวมชุดคลุมสีหม่น ผมยาวประบ่าแซมขาว ดวงตาคมลึกดั่งผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน

    เขาคือ กวนจิง อาจารย์ที่แอบสอนวิชายุทธให้กับ อี้เหวิน ชายผู้มีอดีต ที่เป็๞เพียงเงาในยุทธภพ

    เมื่ออี้เหวินปรากฏตัว กวนจิง จึงเข้าทดสอบฝีมือ อี้เหวิน

    หลังจากผ่านไปหลายกระบวนท่า กวนจิง ก็หยุดหันหลังให้ แล้ว หันมาช้า ๆ ดวงตาเขามองทะลุจิตใจของศิษย์หนุ่มราวกับรู้ทุกความคิด

    “วิชายุทธของเ๽้าก้าวหน้าไปมาก เ๽้าจำได้มั๊ยว่า เ๽้ามีความแค้นต้องชำระ ใครเป็๲คนฆ่าพ่อแม่เ๽้า” กวนจิงเอ่ยถาม

    เสียงของเขาไม่ดังนัก แต่แฝงด้วยแรงกดดันที่ทำให้อี้เหวินต้องกำหมัดแน่น และเอ่ยตอบ

    “ข้าจำได้ดี ข้าไม่มีวันลืม เป็๲อ๋องแปด แห่งเจียนเฉิง (剑城) “หว่านเหยียนจง”

    “ข้าตามหาเ๯้ามานาน จนเมื่อสามปีก่อน ข้าก็ได้พบเ๯้า และเฝ้าสอนวรยุทธให้เ๯้า เพื่อให้เ๯้าไปล้างแค้น” กวนจิงกล่าวอยากหนักแน่น

    “ต้องขอบคุณอาจารย์เป็๲อย่างยิ่ง ศิษย์ไม่เคยลืมบุญคุณ” อี้เหวิน กล่าวพร้อมยกมือคารวะ

    “แต่ด้วยวรยุทธของเ๯้าตอนนี้ ก็คงไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของ หว่านเหยียนจง ได้แน่ เพราะรอบกาย เค้ามีแต่ยอดฝีมือ เ๯้าจะต้องอดทนฝึกฝนต่อไป เข้าใจมั๊ย อย่าให้ความแค้นนำพาไปสู่ความตาย เ๯้าเข้าใจมั๊ย?” กวนจิงเย้นย้ำ

    “เข้าใจครับ! ศิษย์จะตั้งใจฝึกฝน” อี้เหวินตอบรับอย่างหนักแน่น

    “แล้วอาการเ๯้าเป็๞อย่างไรบ้าง ยังรู้สึกหนาวๆ กลางดึกอีกมั๊ย” กวนจิงเอ่ยถามด้วยความเป็๞ห่วง

    “ดีขึ้นมากแล้วครับ แต่ยังมีอาการอยู่บ้าง” อี้เหวินตอบ

    “เมื่อตอนยังเด็ก เ๯้าถูกพวกโจรชั่ว ลูกน้องของหว่านเยี่ยนจง ทำร้าย แต่ถ้าเ๯้าขยันฝึกฝน อาการเ๯้าก็จะไม่กำเริบ และจะค่อยๆดีขึ้น” กวนจิงกล่าว

    “ขอบคุณอาจารย์ที่เป็๲ห่วง ศิษย์จะตั้งใจฝึกฝน” อี้เหวินกล่าวขอบคุณ

    ลมหนาวพัดแรงขึ้น เสียงใบไม้สั่นสะท้านดังคล้ายคำเตือนว่า ความแค้นที่ถูกซ่อนเร้นกำลังจะเผยตัว และมันจะเปลี่ยนชะตาชีวิตของอี้เหวินไปตลอดกาล