ม่านตาเหอตังกุยหดลงเล็กน้อย แม้จะใแต่สีหน้ายังนิ่งสงบเช่นเคย ลู่เจียงเป่ยเงียบไปครู่หนึ่ง เขาอ่านความรู้สึกในแววตาอีกฝ่ายทว่ารับรู้เพียงเด็กสาวผู้นี้แตกต่างจากผู้อื่นนัก แววตาของนางดุจบ่อน้ำใต้แสงจันทรา ใสสะอาดและลึกล้ำสุดจะหยั่ง แต่กลับมีบางสิ่งที่เยือกเย็นขวางกั้นอยู่ ทำให้คนที่มองไม่เข้าใจเท่าใดนัก
ลู่เจียงเป่ยเอ่ยต่อ “นามของข้าคือลู่เจียงเป่ย ปฏิบัติหน้าที่ในหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ในปีที่ยี่สิบเจ็ดแห่งราชวงศ์ิหงอู่ เดือนเก้า ข้าได้รับความไว้วางใจจากต้วนเสี่ยวโหลวเพื่อทำหน้าที่สู่ขอคุณหนูเหอ คุณชายต้วนเป็บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลต้วน ยศทหารแม่ทัพอู่เลวี่ยอันดับห้า ตอนนี้ดำรงตำแหน่งองครักษ์เสื้อแพร... เอ่อ เขาเกิดเดือนหนึ่ง ปีเกิงซวี นักษัตรจอ ปีนี้อายุยี่สิบสามปี เขา...เป็บุรุษมีอนาคต เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ รูปงาม ร่างกายแข็งแรงกำยำ นิสัยดี ไม่มีจุดบกพร่อง (ยกเว้นพาสตรีที่พบเห็นระหว่างทางกลับบ้านด้วย) อายุของเขาจัดอยู่อันดับที่เจ็ดในหมู่พวกเราทั้งเก้าคน ตำแหน่งขุนนางจัดอยู่อันดับที่สาม... ตระกูลต้วนเป็บรรดาศักดิ์ชั้นเ้าพระยาที่สืบทอดรุ่นสู่รุ่น เขาเป็บุตรชายเพียงคนเดียวของฮูหยินใหญ่ตระกูลต้วน มีญาติพี่น้องในจวนไม่กี่คน มารดาของเขาเป็สตรีที่นิสัยดีมาก ดูจากคุณชายต้วนก็น่าจะรู้ เขามีนิสัยเหมือนมารดา อบอุ่น โอบอ้อมอารีและรักความยุติธรรม (พาสตรีที่พบเจอระหว่างทางกลับบ้าน)... ที่สำคัญคือในหมู่พวกเราทั้งเก้าคน มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีภรรยา หากเ้าแต่งงานกับเขาก็จะได้เป็ฮูหยินใหญ่ตระกูลต้วน เ้าคิดเห็นว่าอย่างไร?”
ลู่เจียงเป่ยเคยทรมานนักโทษให้สารภาพผิดหลายครั้ง แต่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อสื่อเจรจาสู่ขอเลยแม้แต่ครั้งเดียว มิรู้ว่าพูดออกไปเช่นนั้นเหมาะสมหรือไม่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงขาดความมั่นใจ น้ำเสียงแ่เบาลงทุกที ั้แ่เมื่อเย็นวานนี้ที่เสี่ยวต้วนขอให้เขาเป็พ่อสื่อ หน้าอกของเขาราวถูกยัดด้วยปุยฝ้ายก็ไม่ปาน มักจะหดหู่ใจตลอดเวลา เขาเข้าใจว่านั่นหมายถึงอะไรทว่ากลับไม่อยากครุ่นคิดถึงมัน สตรีงดงามนับหมื่นนับพันคนบนโลกใบนี้ ไม่จำเป็ต้องเป็นาง ไม่ควรเป็นางเลย
เหอตังกุยได้ยินดังนั้นจึงเงียบไปครู่ใหญ่ ทันใดนั้นก็ยกมือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
ลู่เจียงเป่ยมองเหอตังกุยด้วยสายตาแปลกใจ นางสบตากับเขาก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขออภัย “เสียมารยาทแล้ว เมื่อครู่นี้ข้านึกถึงเื่อื่นจึงลืมตัวหัวเราะขึ้นมา” คำพูดจริงใจที่อีกฝ่ายกล่าวนั้นทำให้นางนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเป็แม่สื่อเจรจาสู่ขอในชาติที่แล้ว นางพูดอย่างเร่งรีบและตะกุกตะกัก ประโยคหน้าไม่สัมพันธ์ประโยคหลัง เพราะกลัวจะทำให้การเจรจาสู่ขอล้มเหลว สุดท้ายก็พบว่าครอบครัวที่เป็ฝ่ายถูกสู่ขอพึงพอใจมาก เพียงแต่นางไม่เคยให้โอกาสคนอื่นพูดเลย ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างเป็กังวลและไม่สบายใจถึงครึ่งค่อนวัน
ในใจของลู่เจียงเป่ยงงงวยยิ่งกว่าเดิม ในฐานะสตรี เมื่อได้ยินว่ามีคนมาสู่ขอโดยตรง นางกลับไม่เขินอาย อีกทั้งจิตใจยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขณะฟังอีก หลังจากได้สติก็หัวเราะอย่างนั้นหรือ? มีเื่ประหลาดเช่นนี้บนโลกด้วยหรือ? หรือนางมีเ้าของอยู่แล้วจึงไม่สนใจการสู่ขอของผู้อื่น?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่เจียงเป่ยก็หดหู่ใจยิ่งกว่าเดิมพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า “คุณหนูเหอ เ้า...”
เหอตังกุยก็เงยหน้าแล้วเอ่ยขึ้นในเวลาเดียวกัน “ใต้เท้าลู่ ข้า...”
ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้ม จากนั้นลู่เจียงเป่ยจึงเบนสายตาออกพลางกล่าว “พูดมาเถิด ข้าจะบอกเสี่ยวต้วนตามความจริง”
เหอตังกุยส่ายศีรษะพลางเอ่ย “ขออภัยเ้าค่ะ ข้าไม่สามารถรับสินสอดเหล่านี้ไว้ได้ เื่การแต่งงาน...ข้าก็ไม่สามารถรับปากได้เช่นกัน”
ลู่เจียงเป่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากลั้นหายใจก่อนจะเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว “เพราะเหตุใดรึ? คุณหนูเหอออกเรือนแล้วหรือมีคนในใจอยู่แล้ว?”
เหอตังกุยรีบโบกมือหยุดการคาดเดาของเขาทันที นางปรายตามองต้นไม้เหี่ยวเฉาข้างหน้าต่างด้วยแววตาสดใสดั่งผิวน้ำพลางเอ่ย “โปรดเรียนคุณชายต้วนด้วยนะเ้าคะ ประการแรก ฐานะทางครอบครัวของข้าและเขาไม่เหมาะสมกัน ประการที่สอง คำสู่ขอจากพ่อสื่อแม่สื่อต้องได้รับการยินยอมจากบิดามารดา ดังนั้นผู้ที่เขาควรไปเจรจาสู่ขอจึงไม่ใช่ข้า ประการที่สาม ข้าซาบซึ้งใจต่อเขายิ่งนัก แต่นั่นเป็เพียงความรู้สึกซาบซึ้งใจ...ข้าจึงไม่ปรารถนาจะแต่งงานกับเขา”
เมื่อได้ยินคำปฏิเสธที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ ในใจของลู่เจียงเป่ยเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาคิดมาตลอดว่าเหอตังกุยและเสี่ยวต้วนมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ยิ่งไปกว่านั้นชาติกำเนิดของเสี่ยวต้วน ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขาเลี้ยง “สตรีตกระกำลำบาก” ไว้ในบ้านกว่าร้อยคน คงจะไม่มีทางปฏิเสธคำขออย่างแน่นอน
อีกทั้งข้อมูลจากสายข่าวหลายวันมานี้ เขาและเสี่ยวต้วนได้รู้ว่าชีวิตของเหอตังกุยน่าเวทนายิ่งนัก มารดาและบิดาของนางหย่าร้างกันั้แ่นางยังใส่ผ้าอ้อม มารดาพานางกลับตระกูลหลัวบ้านเกิด ทว่าคนในตระกูลกลับทอดทิ้งนางไว้ที่หมู่บ้านหนงจวงหลายปีโดยไม่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบแม้แต่ครั้งเดียว ภายหลังนางได้กลับไปตระกูลหลัวอีกครั้ง แต่กลับตายโดยไม่ทราบสาเหตุและฟื้นคืนชีพขึ้นมาภายในครึ่งปี ตามความเห็นของเขา เหอตังกุยควรอยากจะหนีออกจากตระกูลนั้นจึงจะถูก ตระกูลต้วนคือหนทางหลบหนีที่ดีที่สุดสำหรับนาง แม้คุณหนูเหอจะไม่คิดเป็อื่นกับเสี่ยวต้วน แต่ก็ไม่ควรปฏิเสธการแต่งงาน นางสามารถนำเื่การแต่งงานนี้ไปคิดอย่างรอบคอบได้ ถือเป็การเปิดทางให้อนาคตของตน เหตุใดจึงไม่ทำเช่นนั้นเล่า?
อย่างไรก็ตาม ลู่เจียงเป่ยรู้จักลักษณะนิสัยของสตรีมาบ้าง ปกติแล้วในสถานการณ์ของสตรีที่ถูกคุณชายรูปงามสารภาพรักและขอแต่งงาน อย่างน้อยก็น่าจะดีใจบ้าง ทว่าเมื่อมองใบหน้าอันงดงามที่เรียบเฉยของสตรีเบื้องหน้าแล้ว ลู่เจียงเป่ยกลับเกิดคำถามในใจ นางซ่อนอารมณ์เก่งหรือนางไม่มีความรู้สึก?
ลู่เจียงเป่ยถอนหายใจในใจพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณหนูเหอ ข้าหวังเพียงเ้าจะพิจารณาอย่างรอบคอบก่อนจะตอบเสี่ยวต้วน เขาจริงจังมากจึงไม่ได้ไปเจรจาสู่ขอกับบิดามารดาของเ้าก่อน เพราะเขาเคารพการตัดสินใจของเ้า จึงอยากให้เ้าตอบตกลงก่อนจะไปสู่ขอที่ตระกูลหลัวตามพิธีการซานเหมยลิ่วไผ[1] เผื่อถึงเวลานั้นแล้วเ้าอาจไม่รู้พิธีการจนตื่นตระหนกหวาดกลัว แม้เสี่ยวต้วนจะตกลงสู่ขออย่างเป็ทางการแล้ว แต่เขายินดีรอเ้าอีกสองสามปี รอให้ใจของเ้ายอมรับเขาและรอให้เ้าโตกว่านี้ ส่วนตั๋วเงินและโฉนดที่ดิน...”
ลู่เจียงเป่ยยังคงทำหน้าที่พ่อสื่อต่อไป เขาผลักกล่องสีสันสวยงามไปข้างหน้าช้า ๆ “ทั้งหมดล้วนเป็เสี่ยวต้วนที่เร่งรัดให้คนลงเขาไปนำมา ไม่นับว่าเป็สินสอดทางการเท่าไรนัก คุณหนูเหอโปรดรับไว้ วันหน้าตระกูลต้วนจะเข้าไปสู่ขอที่จวนตระกูลหลัว ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ของเหล่านี้ก็เป็ของคุณหนูเหอ”
เหอตังกุยหัวเราะเสียงเบา นางมีประสบการณ์สองชาติภพแต่กลับไม่รู้เลยว่าในโลกนี้สามารถได้เงินมาโดยไม่ต้องทำงานอะไรเลย
ลู่เจียงเป่ยมองนางด้วยสายตาสับสน ทำได้เพียงรอคำตอบที่ชัดเจน สตรีแบบไหนกันที่ปฏิเสธเสี่ยวต้วนอย่างตรงไปตรงมา อีกทั้งยังปฏิเสธเงินเช่นนี้?
แววตาทั้งสองสบประสานกันไปมา ทันใดนั้นเหอตังกุยก็เก็บรอยยิ้มกลับไป ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งสงบ “ไม่ว่าเื่แต่งงานจะสำเร็จหรือไม่ ทรัพย์สินหกพันตำลึงนี้ก็ให้ข้าเช่นนั้นหรือ? เฮอะ สิ้นเปลืองเสียจริง ไม่ว่าคุณชายต้วนจะหมายความว่าเยี่ยงไร ข้าน้อยก็ไม่สามารถรับความรู้สึกดี ๆ นี้ไว้ได้ ใต้เท้าลู่ได้โปรดนำของเหล่านี้กลับไปเถิด ข้าไม่ส่งนะเ้าคะ” สิ้นเสียงก็ลุกขึ้นสาวเท้าเดินออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว
ลู่เจียงเป่ยมีสีหน้าร้อนใจขึ้นมาทันที รีบเอ่ยถามเพื่อหยุดนางไว้ “หมายความว่าเยี่ยงไร? มีคำพูดที่ข้ากล่าวไม่เหมาะสมหรือล่วงเกินแม่นางหรือไม่? แม่นางถึงไล่ข้าไปเยี่ยงนี้ แล้วข้าจะอธิบายให้เสี่ยวต้วนฟังเยี่ยงไร?”
“ข้าน้อยกล่าวชัดเจนแล้ว ฐานะทางครอบครัวของข้าและคุณชายต้วนนั้นไม่เหมาะสมกัน ไม่ว่าจะเป็ชาติกำเนิดของครอบครัวบิดาหรือมารดาของข้า ล้วนไม่สามารถเทียบเท่าตระกูลต้วนได้เลย มิหนำซ้ำข้ายังถูกครอบครัวทอดทิ้ง ทั้งที่ข้าปฏิเสธชัดเจนแล้ว ท่านก็ยังจะมอบเงินเ่าั้ให้แก่ข้า ทั้งบอกอีกว่าแม้ไม่ตอบตกลงก็สามารถรับเงินเหล่านี้ไปได้ ใต้เท้าลู่กำลังหลอกข้าน้อยอยู่ใช่หรือไม่?” เหอตังกุยแค่นเสียงเ็าเอ่ยด้วยสายตาแหลมคมบีบหัวใจคน “ข้าขอถามท่าน หากข้ารับไปแล้ว ในอนาคตข้าตอบตกลงแต่งงานกับชายอื่น ข้าจะบอกที่มาของเงินนี้แก่สามีข้าเยี่ยงไร? หากวันหน้าได้พบคุณชายต้วนผู้มีพระคุณกับข้า บอกรักข้า เป็คนมอบเงินให้แก่ข้า ข้าจะทำตัวเช่นไร?”
ลู่เจียงเป่ยเงียบงันไปชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจพลางเอ่ย “ดูเหมือนแม่นาง...จะไม่มีใจให้เสี่ยวต้วนแม้แต่นิดเดียว”
เหอตังกุยกล่าวเ็า “แม้ข้าน้อยจะเป็เพียงสตรีฐานะต่ำต้อย แต่ข้าน้อยก็รู้จักซาบซึ้งต่อความเมตตาของผู้อื่น คุณชายต้วนช่วยเหลือนำจดหมายส่งให้แก่มารดาของข้า เมื่อคืนนี้คุณชายต้วนและแม่ทัพทุกท่านก็ยอมก่อเื่วุ่นวายะเืฟ้าดินในอารามแห่งนี้ เพื่อช่วยให้ข้าน้อยค้นหาจี้ทองที่ข้าน้อยรักมากกว่าชีวิตจนเจอ ข้าน้อยล้วนจดจำทั้งหมดนี้ไว้ในหัวใจ แม้ว่าภายในเวลาสองสามปีนี้ข้าน้อยจะยังไม่สามารถตอบแทนบุญคุณได้ แต่อีกสี่ห้าปี ข้าน้อยอาจจะมีประโยชน์ต่อคุณชายต้วนและใต้เท้าทุกท่าน เมื่อถึงเวลานั้น ขอเพียงทุกท่านเอ่ยปาก ข้าไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน”
ลู่เจียงเป่ยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ น่าประหลาดใจที่เขาไม่มีข้อสงสัยในคำพูดของนางสักนิด สายตากวาดมองใบหน้าเหอตังกุย แววตาแน่วแน่ของนางทำให้หัวใจของเขาคล้ายถูกบางอย่างกดทับ
“บอกข้ามาเถิด บุรุษแบบไหนที่จะได้หัวใจของเ้า?” ลู่เจียงเป่ยเอ่ยถามแ่เบา
เหอตังกุยเอ่ยตอบเสียงแ่ “ข้าไม่มีหัวใจเ้าค่ะ”
ทั้งสองสบตากันโดยไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ก้อนเมฆมืดครึ้มค่อย ๆ รวมตัวกันบนท้องนภา เกิดประกายฟ้าแลบเป็รอยแยกบนขอบฟ้า หยาดฝนเย็นเยือกโปรยปรายลงมาทันใด เหอตังกุยที่ร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด ศีรษะและไหล่ของนางโชกหยาดฝนที่เย็นเยียบ ริมฝีปากซีดไร้เืฝาด ร่างกายสั่นสะท้านตามสัญชาตญาณ
ลู่เจียงเป่ยรีบพานางกลับเข้าห้องแล้วเอ่ยด้วยความเป็ห่วง “คุณหนูเหอ เ้าไม่สบายตรงไหนหรือ? สองวันก่อนข้าก็เห็นสีหน้าเ้าซีดเผือดเช่นนี้”
เหอตังกุยส่ายหน้าไปมาพลางทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียงข้างเตาผิงอย่างช้า ๆ นางเอ่ยโดยไม่ได้ตอบคำถามของลู่เจียงเป่ย “ต้องขออภัย ข้าไม่มีร่มให้ท่านยืม ท่านจะอยู่รอฝนซาที่นี่หรือจะเดินฝ่าฝนไปตอนนี้เลย?” แม้ฝนจะตกหนักแต่วิ่งเพียงไม่นานก็ถึงอาคารฝั่งตะวันตกแล้ว
“ไม่มีร่มอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้น...ข้าขอมือของเ้าสักครู่”
เสียงนั้นแ่เบามาก แต่กลับรู้สึกว่าอยู่ในระยะประชิดเพียงเอื้อม
เหอตังกุยหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพบว่าลู่เจียงเป่ยนั่งอยู่ที่ขอบเตียงใกล้ ๆ นาง ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันมาก ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
นางเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ลู่เจียงเป่ยกำลังทำนั้นหมายความว่าอย่างไร ไม่นานมานี้เขามิใช่เป็พ่อสื่อเจรจาสู่ขอนางให้ต้วนเสี่ยวโหลวอยู่หรอกหรือ? เมื่อนึกถึงความอ่อนโยนและมีมารยาทของลู่เจียงเป่ยที่คุ้นเคย นางไม่รู้ว่าควรจะรับมือกับ “ความเ้าชู้ไก่แจ้” ที่ลู่เจียงเป่ยกำลังแสดงออกอยู่ในขณะนี้อย่างไรดี?
ลู่เจียงเป่ยรู้ว่าตนไม่สามารถ “ขอ” มือของอีกฝ่ายได้ จึงเปลี่ยนเป็ “คว้า” มืออีกฝ่ายแทน ฝ่ามือหนาของเขาคว้ามือเล็ก ๆ ที่เย็นเยียบของเหอตังกุยมากุมไว้ นางขมวดคิ้วฉับ กำลังคิดจะเอ่ยบางสิ่ง แต่กลับรู้สึกเหมือนมีน้ำพุร้อนที่อบอุ่นสายหนึ่งไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายทุกส่วนของนางจากกลางฝ่ามือที่ถูกลู่เจียงเป่ยจับไว้ ร่างกายที่เย็นเยียบค่อย ๆ กลับมาอบอุ่น
เหอตังกุยรู้สึกแปลกใจ นี่คือ...ลมปราณเจินชี่หรือ?
---------------------------------------------------------------
[1] ซานเหมยลิ่วไผ หมายถึง 3 หนังสือ 6 พิธีการ เป็หลักสำคัญที่ขาดไม่ได้ในงานแต่งงานตามความเชื่อจีนโบราณ
