คำโปรย
สมการโจทย์นี้...คือร่องรอยคราบเืและน้ำตา
----------------
พันธ์ศักดิ์เดินออกจากห้องของแบร์นาโดโดยไม่กล่าวลา ยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเ้าพ่อสูงวัยส่งสายตาราวมัจจุราชตามหลังเขาไปอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เขากดโทรสายภายในสั่งแม่บ้านให้เอาน้ำแร่ Sparkling ไปบริการหญิงสาวที่เขาเห็นอยู่บนจอทีวี
ตอนนี้แบร์นาโดเองรู้สึกอยากเปิดบทสนทนากับเธอ ผู้หญิงที่มีดวงตาคมขนตาเป็แพแบบนี้ คือนางในฝัน ซึ่งเป็ spec ที่เจอไม่บ่อยเท่าไหร่
‘ไอ้ปุนโต...เข้าใจไปสอยนางมาให้!!!... เดี๋ยวก่อน ...เช็คดูอีกที มันออกไปจัดการเื่ที่ยังทำไม่เสร็จรึเปล่า’ แบร์นาโดละเอียดรอบคอบทีเดียว
มาเฟียสูงวัยเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานกดรีโมทเปิดจอทีวีอีกครั้ง มองสาวใหญ่ั์ตาคมสวยดั่งวีนัส รูปร่างเธอยังเหมือนสาวรุ่นที่นุ่มนวล ประกายตาที่มองชุดชั้นในแวววาวสวยคมราวกับนางฟ้า angelo…
ห้องวีไอพี
“ก๊อก...ก๊อก อะ...แอม...ขอโทษนะ...คุณผู้หญิง” ชายสูงวัยปรากฏกายตรงหน้าประตูห้อง พร้อมเสียงเคาะประตูและกระแอมเล็กน้อย
“SÌ คะ... สวัสดีคะ เออ... จะใช้พื้นที่ห้องนี้ใช่ไหมคะ” บุรณีอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรยังไงเหมือนเธอก็ไม่รู้จักใครเลยในสถานที่แห่งนี้
“ผมเป็เ้าของคฤหาสน์ แบร์นาโด เอสโปสิโต้ หลังนี้” ชายสูงวัยผมหยักศกสีดอกเลาอมเทา รูปร่างยังฟิตเฟิร์มดูไม่แก่เท่าไหร่ในสายตาของบุรณี ความสง่าของชุดสูททำงานสีเทาเข้มบนร่างของชายผู้นี้ช่างดูภูมิฐานและเลิศหรูสมฐานะ ...เ้าของบ้าน
ชื่อเสียงของเขาเป็ที่รู้จักในวงกว้าง บุรณีได้ยินได้ฟังข่าวเกี่ยวกับเขาอยู่เนืองๆ ในเื่การเป็ผู้นำแฟชั่นเครื่องแต่งกายบุรุษและสตรี โดยเฉพาะแบรนด์ชุดชั้นในสตรี เขาจะมีดีไซเนอร์ซึ่งทั้งมืออาชีพและสมัครเล่นคอยเวียนกันออกคอลเลกชันใหม่ๆ ทุกฤดูกาล
“คุณคงหลงใหล ลา เพอร์ลา ซินะ” สายตาที่มองหญิงสาวยิ้มกริ่มอย่างมีชั้นเชิง ทั้งยังหยั่งรู้ความ้าของอีกฝ่าย
“Oh…umm No… ไม่...ไม่ค่ะ แบรนด์ของท่านเลิศหรูกว่านะคะ”
“ถ้าชอบ...งั้นคงไม่ปฏิเสธที่จะทำงานให้กับแบรนด์เรา...” คำพูดประหนึ่งเชิญชวนให้เธอก้าวเข้ามาทำงาน ณ ที่แห่งนี้ ทำหัวใจของหญิงสาวพองโต
“ไม่ทราบจะให้ฉันทำอะไรให้ได้คะ...” บุรณีตอบกลับอย่างลิงโลด
“มาเป็เลขาผม...”
“หา...เออะ...เอ่อ อิตาเลียนของฉันยังไม่ดีนักค่ะ ท่านลองพิจารณาดูใหม่เถอะนะคะ” บุรณีอึกอัก
ยังไม่ทันได้ถามชื่อของบุรณี ชายผู้นี้ก็เดินออกไปจากประตู เขาส่งสัญญาณให้แม่บ้านมาเสิร์ฟน้ำแร่ให้หญิงสาว แต่เธอไม่ค่อยสนใจดื่มน้ำสักเท่าไหร่ พอมองดูขวดแก้วได้วางอยู่ตรงโต๊ะเครื่องดื่มนั้นแล้ว จึงหันกลับมาสาละวนเลือกชุดแต่งงานของแม่สามีต่อ โดยลองทาบชุดที่เอามาเป็ตัวอย่างซึ่งเป็ขนาดที่ปัจจุบันนางใส่อยู่
เวลานี้กระเพาะเธอเริ่มร้องปั่นป่วน เธอจึงเหลือบตามองนาฬิกาแขวนตรงมุมห้องด้านขวาซึ่งบอกเวลาบ่ายโมงกว่า เธอได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเป็จังหวะใกล้เข้ามาแล้วหยุดอยู่หน้าประตู เธอคาดว่าน่าจะเป็ชายหนุ่มที่เธอกำลังรออยู่
“Signora คุณผู้หญิงครับ...คุณปุนโต ขอให้ผมรับไปทานมื้อเที่ยง” เสียงหนุ่มน้อยคนที่เอาเสื้อผ้ามาให้เลือก เอามือรับชุดที่เธอเลือกทั้งหมดแล้วเอาไปไว้ที่รถ จากนั้นจึงขับพาเธอไปที่ร้านอาหารตามคำสั่งของพันธ์ศักดิ์
ร้านอาหารที่ในโรมมีร้านอาหารจีนเสฉวนที่เธอเคยอยากกินมากแถว Milazzo น่าจะใช่ร้านนั้นตามที่หนุ่มนายนี้พูดผ่านเครื่องเสียงที่ดังขึ้นในรถ ปลายทางน่าจะเป็เสียงของพนักงานซึ่งกำลังบอกตำแหน่งที่ตั้ง
บุรณีเดินเข้าร้านตามหนุ่มคนขับที่พามาจนถึงโต๊ะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งเปิดเมนูอยู่ เขาจัดการสั่งอาหารทั้งหมดห้าอย่าง มองดูแต่ละอย่างน่ากินมากจนเธอกลืนน้ำลาย
“ที่นี่ซี่โครงหมูทอดกรอบ...อร่อยมาก ยังมีกุ้งผัดกระเทียมวุ้นเส้น ซุปเต้าหู้กลมกล่อม ไก่ทอดพริกไทยดำ และเป็ดย่าง...น่าจะถูกปากนะ ลาร่า” เขาบรรยายเหมือนเป็เ้าถิ่น คงจะเกร่ไปเกร่มาแถวนี้บ่อย
“เออ...คุณเก่งเลขไหม” พันธ์ศักดิ์เข้าเื่ทันที
“Oh…No… ไม่ค่ะ...ไม่ชัวร์ด้วย น่าจะลืมแล้ว” เธอทำสีหน้าสงสัย มาแปลกๆ เหมือนมาเฟียเฒ่าคนนั้นอีกล่ะ
“จะให้แก้สมการ...”
“ตกเลขสินะ...ต้องซ่อมรึ” หญิงสาวมองหน้าเขาแบบไม่เข้าใจ เธอไม่มีปัญญาสอนได้หรอก
“คุณน่าจะเก่งเลข...” สายตาของเขามองเธออย่างครุ่นคิด น่าจะมีแผนอะไรอยู่ในสมอง
“คุณสอนคณิตศาสตร์ก่อนมาที่นี่…!!!” พันธ์ศักดิ์พูดขึ้นแบบมัดมือชก เขารู้ได้ยังไง แต่ตอนนี้เธอลืมมันไปเกือบหมดแล้ว
“เฮ้ย...อย่ามายัดเยียดให้ฉันเป็จำเลยนะ โจทย์นี้ไม่เวิร์ค...ขอบอกเลย” บุรณีเริ่มรำคาญ เธอหิวจนตาลาย
“หลังกินข้าว ค่อยว่ากัน” ชายหนุ่มตักอาหารใส่ปากทันทีหลังจากอาหารถูกนำมาเสิร์ฟ
ขณะกินข้าวอยู่นั้นใจของชายหนุ่มล่องลอยไปเื่เดิมๆ อีกจนได้ เขาเคยขอให้พิมพ์ชญาช่วยแก้สมการที่เป็รหัสของภาพ NFT ชุดชั้นในเ้าปัญหานั้น เธอเป็คนเก่งมากช่วยค้นข้อมูลเกี่ยวกับระบบบล็อคเชนของภาพนี้จนเกือบจะสำเร็จ แต่ยังไม่ทันแก้รหัสเพื่อเปิดเอาข้อมูลสำคัญก็มาถูกฆ่าเสียก่อน
สมการโจทย์นี้มันจะทำให้บุรณีเดือดร้อนอีกคนหรือเปล่า เขาเริ่มหวาดหวั่นและสังหรณ์ใจว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มมาเฟีย แต่ยังไม่รู้ว่ามันคือกลุ่มใดกัน
เขาได้เปลี่ยนรถออฟโรดสีเงินคันนี้มา แล้วพาเธอไปซื้อของขวัญอย่างเร่งรีบตามที่
สัญญาไว้ จากนั้นจึงขับพาเธอไปส่งบ้าน เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดูเ็า ก่อนจะกล่าวคำลา ciao ciao
“ลาร่า...คุณต้องย้ายที่อยู่...!!!”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้