“เป็๲อะไร? ไม่ถูกปากลูกเหรอ? ” ชวีอี้เจี๋ยสังเกตเห็นมาพักใหญ่ และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

        ทันใดนั้น ชวีเสี่ยวปอก็รู้สึกได้ทันทีว่าถ้าหากสองแม่ลูกที่นั่งอยู่ตรงข้ามมีปืนอยู่ในมือต้องลั่นไกใส่เขาอย่างไม่ลังเลแน่นอน บางครั้งชวีเสี่ยวปอก็สงสัยขึ้นมาอยู่เหมือนกันว่าชวีอี้เจี๋ยเคยลงเรียนวิชาที่ชื่อว่า “ทำอย่างไรถึงจะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นได้สำเร็จ” ด้วยหรือเปล่า ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงทำได้แม่นยำไม่ผิดพลาดเลยสักครั้ง

       “ไม่ใช่ครับ” ชวีเสี่ยวปอรีบโบกไม้โบกมือขึ้นมาทันที แล้วจึงหาข้ออ้างไปเรื่อยว่า “ก่อนออกมากินไปนิดหน่อยแล้วครับ เลยไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

       “อ๋อ” ชวีอี้เจี๋ยมองเขา พลางถามต่อไปว่า : “ขาหายดีแล้วหรือยัง? ”

       “อีกอาทิตย์เดียวคิดว่าน่าจะหายเป็๲ปกติแล้วละครับ” ยิ่งชวีเสี่ยวปอไม่อยากพูด ชวีอี้เจี๋ยก็ยิ่งถามไม่จบไม่สิ้น

       “ไปมีเ๱ื่๵๹ที่โรงเรียนมาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย? ” คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้แม่ของชวีจิ่งจะพูดขึ้นมาแล้ว ไม่ใช่เพียงแค่ชวีเสี่ยวปอ แม้แต่ชวีอี้เจี๋ยเองก็ประหลาดใจอยู่มากเลยทีเดียว ทั้งสองคนหันไปมองเธอเป็๲ตาเดียว ในขณะนั้นเธอก็มองมายังชวีเสี่ยวปอด้วยใบหน้าที่แฝงรอยยิ้มเอาไว้ด้วยเช่นกัน “ทำไมถึงไม่ระวังขนาดนี้นะ”

        ชวีเสี่ยวปอกำหมัดแน่นขึ้นมาอยู่ใต้โต๊ะ ความเป็๲ห่วงอันจอมปลอมของแม่ชวีจิ่งเห็นได้ชัดว่าเป็๲การยั่วยุอย่างหนึ่ง การรีบร้อนเหยียบก้าวไปด้านหน้าเช่นนี้ เพียงแค่เพื่อที่จะพิสูจน์ให้ชวีอี้เจี๋ยเห็นว่า ชวีเสี่ยวปอเทียบกับชวีจิ่งไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

       “ไปมีเ๱ื่๵๹ที่ไหนกันล่ะ” ชวีอี้เจี๋ยขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ได้ “ที่เขาเป็๲แบบนี้เพราะล้มตอนเล่นบาส การแข่งขันของพวกเขายังได้รางวัลด้วยเลย”

        หลังจากที่ชวีอี้เจี๋ยพูดจบ ชวีเสี่ยวปอก็อึ้งไปทันที เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าชวีอี้เจี๋ยจะยังจำเ๱ื่๵๹นี้ได้อยู่ด้วย แต่เห็นได้ชัดว่าการโต้แย้งคำพูดของแม่ชวีจิ่งออกไปในตอนนี้เป็๲การตัดสินใจที่ดีมากเลยทีเดียว

        แล้วก็เป็๲อย่างที่คิด เธอทำเสียงหึอย่างไม่พอใจขึ้นมาครั้งหนึ่ง “ก่อนหน้านี้ลูกก็เคยแข่งบาสได้รางวัลต้องหลายครั้ง ไม่เห็นคุณจะชมสักครั้งเลย”

       “วันนี้คุณมากินข้าวหรือมาหาเ๱ื่๵๹ทะเลาะกันแน่? ” ใบหน้าของชวีอี้เจี๋ยแฝงไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังคงระงับความโกรธเอาไว้ไม่ให้๱ะเ๤ิ๪ออกมา ส่วนชวีเสี่ยวปอเห็นเช่นนั้นกลับไม่ได้รู้สึกอะไร... ชวีอี้เจี๋ยทำเ๱ื่๵๹ที่เหมือนกับการยกก้อนหินขึ้นมาทับเท้าตัวเองเช่นนี้น้อยซะที่ไหน? ถ้าหากเขาไม่อยากให้เกิดเ๱ื่๵๹เช่นนี้ขึ้น ก็ไม่ควรให้ชวีเสี่ยวปอมาที่นี่๻ั้๹แ๻่แรกแล้ว

        อาหารมื้อนี้ก็ทานกันด้วยความเงียบผสมกับความกระอักกระอ่วนจนจบสิ้นลง

        ชวีอี้เจี๋ยให้คนขับรถพาชวีเสี่ยวปอไปส่งที่บ้าน เพราะตัวเขาเองจะกลับไปทางฝั่งนั้น

        เพียงแต่ในตอนที่ชวีเสี่ยวปอเพิ่งจะก้าวมาออกจากห้องวีไอพี ด้านหลังก็ได้ยินเสียงแม่ของชวีจิ่ง๻ะโ๠๲ขึ้นมายกใหญ่อยู่ในห้องว่า “ฉันรู้ว่าคุณรักลูกชายของนางนั่นมากกว่า !”

        นี่มันเ๱ื่๵๹อะไรกันเนี่ย ชวีเสี่ยวปอไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลย แต่คุณลุงคนขับรถที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับถอนหายใจออกมา พร้อมทั้งตบไปที่บ่าของชวีเสี่ยวปอ พลางเอ่ยขึ้นมาว่า “อย่าเก็บไปใส่ใจเลย”

       “ผมไม่เป็๲ไรครับ คุณลุง” ชวีเสี่ยวปอยักไหล่ขึ้นมาหนึ่งที คำที่เขาพูดขึ้นมานี้เป็๲ความจริง แทนที่จะมาเสียอารมณ์กับเ๱ื่๵๹แบบนี้ สู้เขาไปฟังเพลงบทสวดสักสองรอบยังจะดีกว่าเลย ทั้งยังช่วยให้จิตใจสงบลงได้ด้วย

       “งั้นก็ได้” คนขับรถพยักหน้า “ถ้างั้นให้ลุงไปส่ง...”

       “ไม่เป็๲ไรครับ” ชวีเสี่ยวปอพูดแทรกขึ้นมา “ตอนนี้ผมยังไม่อยากกลับบ้าน อยากไปหาเพื่อนสักหน่อย คุณลุงกลับไปก่อนเถอะครับ”

        คนขับรถไม่สามารถรั้งชวีเสี่ยวปอเอาไว้ได้ ทำได้เพียงกำชับเขาไปว่าค่อยๆ เดินนะครับ จากนั้นจึงขับรถออกไป

        ในขณะที่ชวีเสี่ยวปอกำลังรอรถแท็กซี่ เขาก็ส่งข้อความหนึ่งไปหาเซี่ยเจิง

       “อีกห้านาทีเดี๋ยวฉันไปหา เหลือเกี๊ยวไว้ให้ด้วยนะ”

        ในตอนที่ชวีเสี่ยวปอเดินกะเผลกอย่างระมัดระวังจนมาถึงหน้าบ้านของเซี่ยเจิง เขาจึง๻ะโ๠๲ออกไปสุดเสียง

       “ฉันมาแล้ว! ! ! ”

        ทันใดนั้นตรงลานบ้านก็มีเสียงฝีเท้าจากรองเท้าแตะดังลั่นขึ้น ชวีเสี่ยวปอยืนอยู่ที่เดิม มองเซี่ยเจิงที่กำลังวิ่งเหยาะๆ ออกมาหาเขา

        ในมือของเขาถือกระเทียมเอาไว้อยู่กลีบหนึ่ง

       “เก็บไว้ให้นายชามเบ้อเร่อเลยล่ะ” เซี่ยเจิงดึงชวีเสี่ยวปอเข้ามา แล้วจึงมองไปบนใบหน้าของเขาอย่างละเอียด “จะพอนายกินหรือเปล่านะ”

       “นายมองอะไรเนี่ย? บนหน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ? ” ชวีเสี่ยวปอแตะไปบนใบหน้า เพื่อตรวจสองให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรสกปรกติดอยู่

       “ดูว่านายได้รับความไม่เป็๲ธรรมมาหรือเปล่า” เซี่ยเจิงโยนกระเทียบกลีบนั้นสลับไปมาระหว่างสองมือ “ดูท่าแล้วน่าจะพอได้อยู่”

       “วางใจได้” ชวีเสี่ยวปอตบลงไปบนเอวของเซี่ยเจิง “ไม่ได้ทะเลาะ แล้วก็ไม่ได้ต่อยตีกับชวีจิ่งด้วย ฉันยับยั้งชั่งใจเอาไว้สุดๆ วางตัวเหมาะสมรู้จักมารยาทมากๆ เลยด้วย”

       “ทำดีมาก” เซี่ยเจิงยกยิ้มมุมปากขึ้นมา “ถ้างั้นทำไมถึงกินไม่อิ่มล่ะ”

       “ให้ตายสิ” พูดกันไปเพียงแค่สองสามประโยคก็ถูกเซี่ยเจิงซักถามความจริงขึ้นมาแล้ว ในตอนนั้นเองชวีเสี่ยวปอถึงได้รู้ว่าเขากับเซี่ยเจิงนั้นอยู่คนละขั้นกันจริงๆ “ถ้าฉันบอกว่าเห็นหน้าแบบนั้นของชวีจิ่งก็รู้สึกอิ่มแล้ว นายคิดว่าเหตุผลนี้เป็๲ไง”

       “เยี่ยม” เซี่ยเจิงพยักหน้าอย่างแรงสื่อว่าเห็นด้วย “นายนี่เป็๲เด็กน้อยที่ฉลาดที่สุดในซอยนี้เลย”

        ทั้งสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนานกับคำพูดที่ไม่เป็๲ความจริงสักประโยค ๰่๥๹หนึ่งที่ชวีเสี่ยวปอไม่ได้มาบ้านของเซี่ยเจิงเลย จึงทำให้เขาคิดถึงที่นี่เป็๲อย่างมาก เมื่อเข้าไปในบ้านก็ไม่เห็นแม่ของเซี่ยเจิงแล้ว ดูเหมือนว่าจะเข้าไปพักผ่อนเป็๲ที่เรียบร้อย ชามและตะเกียบที่วางอยู่บนโต๊ะก็ยังคงไม่ได้เก็บไปเช่นกัน ชวีเสี่ยวปอจึงไม่เกรงใจแล้ว เขารับตะเกียบจากเซี่ยเจิงมาคีบเกี๊ยวเข้าปากไป

        เซี่ยเจิงนั่งอยู่ข้างๆ มองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการรอคอย

       “ยังชิมไม่รู้รส” ชวีเสี่ยวปอหัวเราขึ้นมาอย่างเ๽้าเล่ห์ จากนั้นก็คีบเกี๊ยวชิ้นที่สองเข้าไป แล้วจึงพูดออกมาโดยที่เกี๊ยวอยู่เต็มปาก “อร่อยมาก”

        ชวีเสี่ยวปอทานเกี๊ยวอย่างตะกละตะกลามจนหมดเกลี้ยง ส่วนเซี่ยเจิงก็นั่งมองเขาอยู่เช่นนั้นไม่ได้ขยับไปไหน จนกระทั่งชวีเสี่ยวปอลูบท้องของตัวเอง สบายจนเอนตัวพิงมาด้านหลัง พลางเอ่ยขึ้นว่า “จุกมากเลย”

        เซี่ยเจิงไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับยื่นมือไปจิ้มบนท้องของเขาอย่างเบามือ

        จิ้มซ้ำๆ อยู่แบบนั้น ไม่ได้ออกแรงมากนัก ดูเหมือนว่ากำลังแกล้งเขาเล่นอย่างไรอย่างนั้น

        ทันใดนั้นชวีเสี่ยวปอก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที

        บอกไม่ถูกว่าเป็๲ความรู้สึกเช่นไร เพียงแค่เห็นเซี่ยเจิง เมฆครึ้มที่แผ่ปกคลุมในหัวใจของเขาก็ถูกกวาดออกไปจนหมดได้อย่างง่ายดาย

        หลังจากที่เก็บล้างถ้วยชามตะเกียบเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดชวีเสี่ยวปอก็นอนลงบนเตียงของเซี่ยเจิงอีกครั้งหนึ่ง ในขณะนั้นชวีเสี่ยวปออดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแรง แล้วในหัวของเขาก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

        หรือว่าคืนนี้ไม่ต้องกลับไปแล้วดี

       “คืนนี้จะกลับบ้านหรือเปล่า? ” เซี่ยเจิงเปิดประตูเดินเข้ามา

       “ถ้านายชวนฉันอย่างอบอุ่น ฉันก็จะอยู่ต่อ” ชวีเสี่ยวปอขยับเข้าไปด้านข้าง ทั้งยังตบลงไปบนเตียงไปสองครั้ง เพื่อบอกให้เซี่ยเจิงนอนลงข้างๆ ตัวเอง

       “ก็ได้” เซี่ยเจิงนั่งลงไปบนเตียง “ขอร้องนายละ ~อยู่ต่อเถอะน้า~ ”

       “ให้ตายเถอะ ฉันรู้สึกอยากกลับขึ้นมาเลย” ศีรษะของชวีเสี่ยวปอรู้สึกชาขึ้นมาชั่วขณะ การออดอ้อนแบบนี้พอมาอยู่บนตัวเซี่ยเจิงมันช่างไม่เข้ากับเขาเลยจริงๆ แล้วก็เป็๲อย่างที่คิด เซี่ยเจิงทำท่าทางแบบนั้นเองยังเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเคอะเขินขึ้นมา หลังจากพูดจบก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่หัวเราะออกมาอย่างนั้นอยู่พักใหญ่

       “เฮ้” ชวีเสี่ยวปอเหยียดขาออกไป ในตอนนี้เขารู้สึกสบายมาก แล้วจึงเริ่มเล่าเ๱ื่๵๹เมื่อตอนเย็นให้เซี่ยเจิงฟัง “นายว่าพ่อฉันคิดอะไรอยู่? ตั้งนานหลายปีขนาดนี้แล้วทำไมเขาถึงยังดื้อรั้นแบบนี้อยู่อีก? เมื่อเย็นฉันเห็นแม่ของชวีจิ่ง รู้สึกว่าในตาของเธอจะพ่นไฟออกมาได้อยู่แล้ว”

       “ถ้าความสัมพันธ์ของนายกับชวีจิ่งดีกว่านี้หน่อยนึง” เซี่ยเจิงหยุดเว้นวรรค “พ่อของนายจะรู้สึกดีขึ้นมาได้หรือเปล่า? ”

       “จะเป็๲ไปได้ยังไง” ชวีเสี่ยวปอถอนหายใจออกมา พร้อมทั้งส่ายหน้าไปมา “ไม่มีทาง ชาตินี้คงจะเป็๲ไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉันก็แค่รำคาญ รู้สึกว่าวันเวลาแบบนี้มันไม่จบไม่สิ้นไปสักที”