แหวนโบราณแห่งชีวิต : ไอเทมระดับเงิน,
เงื่อนไขในการสวมใส่ : ไม่มี
นานมาแล้วเ้าเมืองเริ่มต้นหมายเลข 60001 ค้นพบแหวนวงหนึ่งในป่าด้วยความบังเอิญ แหวนมีที่มาไม่ชัดเจน ต่อมาได้ผ่านการหลอมด้วยความตั้งใจของช่างตีเหล็กหวังแห่งเมืองเริ่มต้นหมายเลข 60001 ทำให้ยกระดับความสามารถขึ้นมาได้เป็อย่างมาก
คุณสมบัติ : พลังชีวิต +200, ฟื้นฟูค่าพลังชีวิตโดยอัตโนมัติ 5 หน่วยทุกวินาที
มันคือไอเทมระดับเงิน อีกทั้งคุณสมบัติของมันในเวลานี้ก็เพิ่มขึ้นจากเมื่อวานถึง 2 เท่า!
ความตื่นเต้นเข้าครอบงำจิตใจของเขา เย่เทียนเซี่ยสวมแหวนแห่งชีวิตลงบนนิ้วมือของตัวเอง ค่าพลังชีวิตของเขาเพิ่มขึ้นทันทีเกือบหนึ่งเท่าตัว เขาพูดต่ออย่างมีมารยาท “ขอบคุณท่านลุงช่างตีเหล็ก การหลอมของท่านช่วยผมได้มากเลยครับ”
“ฮ่าๆ เ้าพูดเช่นนี้ข้าก็โล่งอก” ช่างตีเหล็กหวังพยักหน้าหัวเราะ แล้วตอบกลับมา
เย่เทียนเซี่ยจัดการซื้อหมั่นโถวที่มีราคาสูงกว่าราคาปัจจุบันจำนวนหนึ่งจากร้านขายของเพื่อตุนเอาไว้ เขาเดินอย่างรีบเร่งขึ้นไปทางเหนือ เป้าหมายของเขายังคงเป็หุบเขาหมาป่า อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้เล่นคนไหนเข้าไปในเขตแดนของหมาป่าโลหิต ตอนนี้ที่นั่นยังคงเป็ของเขาเพียงผู้เดียว
หลังจากผ่านการ “พักผ่อน” มาหนึ่งคืน เดินแดนหม่าป่าโลหิตที่ถูกเย่เทียนเซี่ยกวาดล้างจนเกลี้ยงก็มีฝูงหมาป่าเดินเตร็ดเตร่อยู่ทั่วบริเวณนี้อีกครั้ง บางทีอาจจะเป็เพราะการบุกรุกของศัตรูที่แข็งแกร่งเมื่อวาน วันนี้พวกมันจึงมีการรวมกลุ่มกัน บางกลุ่มมีสามถึงห้าตัว บางกลุ่มมีเจ็ดแปดตัว มองดูแล้วไม่มีหมาป่าโลหิตตัวไหนเลยที่เดินอยู่เพียงลำพัง แต่นี่ยิ่งสะดวกสำหรับเย่เทียนเซี่ย เขาก้าวเข้าไปในเขตแดนหมาป่าโลหิต หลังจากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปทางฝูงหมาป่าโลหิตโดยไม่ลังเล เวลานั้นหุบเขาหมาป่าที่เคยเงียบสงัดก็มีเสียงเห่าหอนของหมาป่าโลหิตดังกึกก้องขึ้นมาอีกครั้ง
ใช้เวลาไม่นานฝูงหมาป่าที่รวมตัวกันอยู่อย่างหนาแน่นก็ค่อยๆเบาบางลงอีกครั้ง เนื่องจากมีความเกี่ยวพันกับเมืองเริ่มต้นทำให้ความเร็วในการกวาดล้างหมาป่าโลหิตก่อนหน้าเป็ไปได้อย่างเชื่องช้า แต่ระดับความเร็วในการกวาดล้างอีกครั้งตอนนี้ห่างไกลกับความเร็วในการทำลายล้างก่อนหน้าของเย่เทียนเซี่ยจนไม่เห็นฝุ่น เสียงคำรามก่อนตายของพวกหมาป่าปลุกกั่วกัวที่กำลังฝันหวานให้ตื่นขึ้นมาในที่สุด ห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ในมือของเย่เทียนเซี่ยทอประกายแสงสีขาวออกมาจางๆ ร่างของกั่วกัวปรากฏขึ้นข้างไหล่ของเย่เทียนเซี่ย ดวงตาปรือปรอย เธอบิดี้เีไปมา “โอ้ การนอนครั้งนี้มันช่างสบายจริงๆ”
ห้วงเวลาแห่งโชคชะตาที่กวัดแกว่งไปมาตามมาด้วยเสียง “ชิ้ง” หมาป่าสี่ตัวที่ถูกเย่เทียนเซี่ยดึงดูดมารวมกันก็ล้มลงตรงหน้าเขาในเวลาเดียวกัน เย่เทียนเซี่ยหมุนตัวกลับมาพูดกับกั่วกัว “กั่วกัว เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?”
กั่วกัวยังคงกระพริบตาปริบๆด้วยดวงตาไร้เดียงสา “เห? มีด้วยหรือเ้าคะ...... ข้าจำไม่เห็นได้เลย”
“เมื่อวานเธอพูดว่าถ้าฉันซื้ออมยิ้มให้เธอกินเธอจะบอกฉันว่าห้วงเวลาแห่งโชคชะตาคืออะไร ฉันไม่ชอบเด็กผู้หญิงที่ไม่รักษาคำพูดหรอกนะ” เย่เทียนเซี่ยยักคิ้ว แล้วแทงห้วงเวลาแห่งโชคชะตาไปด้านหน้าที่หมาป่าโลหิตตัวหนึ่งที่เขาเพิ่งจัดการไป
กั่วกัวลูบดวงตาไปมา ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วพูดออกมา “วะฮ่าๆๆๆ ข้าคิดออกแล้วเ้าค่ะ ข้าเคยพูดไว้จริงๆด้วย ฮิๆ อมยิ้มที่นายท่านให้ข้ากินมันอร่อยมากจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่พี่สาวบอกว่า......เอ่อ ห้วงเวลาแห่งโชคชะตาคืออะไรงั้นเหรอเ้าคะ......เอ่อ เหมือนข้าจะลืมอะไรไปบางอย่าง ขอข้าคิดก่อนนะเ้าคะ”
“........” เย่เทียนเซี่ย
เงาร่างของเย่เทียนเซี่ยวูบไหวอยู่ท่ามกลางการโจมตีของหมาป่าโลหิต บางครั้งก็เปลี่ยนตำแหน่งอย่างประหลาดภายในเวลาไม่กี่วินาที กั่วกัวก็เป็เหมือนเงาเล็กๆตามตัวเขาที่ลอยไปลอยมาไม่ห่างกายอยู่ด้านหลัง ดวงตาเหมือนคริสตัลมองไป้า มือเล็กๆที่ขาวราวกับหิมะจิ้มอยู่ที่คางเหมือนพยายามจะหวนคิดถึงอะไรบางอย่าง แต่ผ่านไปพักใหญ่เย่เทียนเซี่ยก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่เขารอคอย
“ฮิๆ.....ข้าคงจะจำไม่ได้แล้วจริงๆ นายท่านไม่ต้องรีบนะเ้าคะ ข้าจะค่อยๆคิดให้ออกแน่นอนเ้าค่ะ” กั่วกัวยิ้มอย่างรู้สึกผิดก่อนจะพูดออกมา ด้านหลังของเย่เทียนเซี่ยเธอขยับมือเล็กไปมาอมยิ้มแท่งหนึ่งก็ปรากฏอยู่ในมือเล็กนั่น เมื่อเธอมีประสบการณ์ได้ลิ้มลองอมยิ้มไปแล้วครึ่งหนึ่ง ครั้งนี้เธอจึงค่อยๆแกะกระดาษห่ออมยิ้มอย่างสบายๆแล้วทิ้งมันลงพื้น พยายามครุ่นคิดพร้อมกับเลียอมยิ้มเบาๆไปด้วย
ภายใต้การกระตุ้นของอมยิ้มการรับรู้ของกั่วกัวก็ราวกับจะเพิ่มระดับขึ้น อยู่ๆเธอก็ะโขึ้นมาข้างหูเย่เทียนเซี่ยอย่างกะทันหัน ทำให้การเคลื่อนไหวอันคล่องแคล่วของเขาสะดุดจนเกือบจะถูกหมาป่าโลหิตกัดเอาแล้ว กั่วกัวพูดขึ้นอย่างดีใจ “นายท่าน ข้าคิดออกแล้วเ้าค่ะ พลังแห่งโชคชะตาก็คือพลังงานหลักของห้วงเวลาแห่งโชคชะตาที่อยู่ในมือของนายท่านตอนนี้ มีทั้งหมด 7 ชิ้นเ้าค่ะ”
เย่เทียนเซี่ยทำอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อย เขาจัดการหมาป่ารอบกายไปจนหมดก่อนจะหันกลับมาพูด “พลังงานหลัก?”
“อื้มๆ มันคือพลังงานหลักเ้าค่ะ นายท่านดูสิเ้าคะ.......ช่องว่างทั้งเจ็ดบนห้วงเวลาแห่งโชคชะตาเดิมทีมีพลังแห่งโชคชะตาอยู่เจ็ดอย่าง ต่อมาไม่รู้ทำไมมันถึงได้หายไป ดังนั้นพลังของห้วงเวลาแห่งโชคชะตาจึงเปลี่ยนเป็อ่อนแอลงมากๆ....... ข้าคิดก่อนนะเ้าคะ.....พลังแห่งโชคชะตามีทั้งหมด 7 อย่าง เจ็ดอย่างนั้นคือ.....เอ่อ อันแรกเหมือนจะเป็สีแดง เรียกว่าขนนกโลหิต..... ต่อมาก็อันที่สอง......จำไม่ได้แล้วเ้าค่ะ ข้าจำได้แค่สีของมันก็คือสีส้ม ต่อมาก็สีเหลือง สีเขียว สีคราม สีน้ำเงิน สีม่วง.....” กั่วกัวพยายามคิดไปด้วยและพยายามพูดสิ่งที่คิดได้ออกมาอย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกันลิ้นเล็กๆก็เลียอมยิ้มในมือไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
เย่เทียนเซี่ยสงบจิตสงบใจไม่รบกวนกั่วกัว สายตาก้มมองห้วงเวลาแห่งโชคชะตาในมือ เห็นได้ชัดตามที่กั่วกัวพูด ช่องว่างแปลกๆที่มีรูปร่างต่างกันเจ็ดช่องบนห้วงเวลาแห่งโชคชะตาเดิมทีแล้วเคยมีพลังแห่งโชคชะตาเจ็ดอย่างฝังอยู่ พลังแห่งโชคชะตาแต่ละอันล้วนมีพลังแข็งแกร่ง และห้วงเวลาแห่งโชคชะตาก็คือสิ่งรองรับพลังทั้งเจ็ดแห่งโชคชะตา หากห้วงเวลาแห่งโชคชะตาไม่มีพลังแห่งโชคชะตา ห้วงเวลาแห่งโชคชะตาก็ไร้พลังที่แท้จริง และไม่อาจเรียกได้ว่าเป็ห้วงเวลาแห่งโชคชะตา
แดง ส้ม เหลือง เขียว คราม น้ำเงิน ม่วง......... ช่องว่างทั้งเจ็ดบนห้วงเวลาแห่งโชคชะตาจะสะท้อนให้เห็นถึงแสงที่เปล่งออกมาจากบนลงล่างต่างกันไป สีพวกนี้แบ่งชัดเจนตามแสงทั้งเจ็ดที่กระจายออกมาของดวงอาทิตย์!
พลังอย่างแรกของโชคชะตาคือสีแดง......ขนนกโลหิต
ขนนกโลหิต? หมายถึงขนนกสีเืหรือเปล่า?
สายตาของเย่เทียนเซี่ยมองไป้าตรงช่องว่าง้าสุด เห็นได้ชัดว่ารูปร่างของมันคล้ายกับขนนก รูปร่างของช่องว่างทั้งเจ็ดของห้วงเวลาแห่งโชคชะตานั้นเย่เทียนเซี่ยค่อนข้างคุ้นเคยอยู่บ้าง ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามันคือรูปร่างของเปลวไฟที่มีลักษณะเรียวยาวกองหนึ่ง
“แล้วพลังทั้งเจ็ดแห่งโชคชะตาไปอยู่ที่ไหนหมดแล้วล่ะ?” เย่เทียนเซี่ยเงยหน้ามองกั่วกัว เขาเพียงเอ่ยปากถามออกมา อารมณ์ของเขาก็เป็อันต้องสะดุด ม่านตาหดลงอย่างชัดเจนราวกับมองเห็นเื่เหลือเชื่ออะไรบางอย่าง
“ไม่รู้เหมือนกันเ้าค่ะ แต่ข้ารู้ว่าห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์นี่มันสุดยอดมากๆ เมื่อนานมาแล้วอยู่ดีๆห้วงเวลาแห่งโชคชะตาก็ได้ปรากฏขึ้น ณ ทวีปที่หายสาบสูญ ไม่มีใครรู้ว่ามันมาจากไหน.......และต่อมาผู้นำสูงสุดของทวีปที่หายสาบสูญก็ใช้ห้วงเวลาแห่งโชคชะตาเอาชนะปีศาจที่น่ากลัวที่สุดพวกนึงได้ ปีศาจที่น่ากลัวพวกนั้นก็ถูกห้วงเวลาแห่งโชคชะตาผนึกไว้ที่หอคอยแห่งโชคชะตา แต่ว่าต่อมาดูเหมือนอยู่ๆห้วงเวลาแห่งโชคชะตาก็หายไป แล้วก็มาปรากฏอยู่ในมือของนายท่านเนี่ยแหละเ้าค่ะ แปลกมากเลยนะเ้าคะ” กั่วกัวพูดออกมาด้วยใบหน้าแปลกใจ.......มีเื่เดียวที่เธอไม่สงสัยก็คือ.....ทำไมเธอถึงได้ปรากฏตัวออกมาจากห้วงเวลาแห่งโชคชะตาได้!?
“ไม่ว่าจะเกิดเื่อะไรขึ้น พลังแห่งโชคชะตาก็ไม่มีทางที่จะสูญหายไปได้แน่นอน ถ้านายท่านสามารถค้นหาพลังแห่งโชคชะตามาได้ล่ะก็ จะต้องกลายเป็คนที่ยอดเยี่ยมที่สุดแน่นอนเ้าค่ะ......เอ๋? นายท่าน ทำไมท่านถึงมองข้าแบบนี้ล่ะเ้าคะ.....เอ๋ๆๆๆ? นายท่านอยากกินอมยิ้มเหรอเ้าคะ ไม่ได้ๆๆๆๆ อมยิ้มมีไว้ให้กั่วกัวเด็กสาวที่น่ารักและเชื่อฟังที่สุดกินเท่านั้นเ้าค่ะ นายท่านจะกินมันไม่ได้นะเ้าคะ”เมื่อมองเห็นสายตาของเย่เทียนเซี่ยหยุดลงที่อมยิ้มที่เธอถืออยู่ในมือ กั่วกัวก็เหมือนรับรู้ได้ถึงความกลัวบางอย่างเธอถืออมยิ้มไว้ในมืออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ร่างเล็กๆก็ขยับลอยไปไกลทางด้านหลังอย่างระมัดระวัง ดวงตาคู่นั้นมองมาทางเขาอย่างหวาดระแวง
