นี่เป็ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของผม อืม ลุยเข้าไปจัดการมันเลยดีไหมนะ ไม่แน่อาจทำให้คทาเวทในมือมันดรอปออกมาก็ได้ คทาเวทอันนั้นก็ดูไม่เลวเลย
ในเมื่อบอกว่าลุย งั้นเราก็ลุย!
ผมวิเคราะห์อยู่สักพักก่อนเหวี่ยงกำปั้นขึ้นหมายจะฟาดไปที่นักเวทิญญาผู้ชั่วร้าย ในตอนนั้นเองผมถึงเห็นว่ามือของตัวเองเหลือแค่กระดูกสีขาว!
“เวรล่ะ!”
ผมหยุดชะงักไปทันทีก่อนจะก้มลงไปมองสำรวจลำตัวด้านล่าง ทันทีที่ทำเช่นนั้นผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เพราะผมเห็นแค่กระดูกขาขาวๆ หนึ่งคู่ถูกปิดไว้ด้วยเศษผ้าขาดๆ หนึ่งชิ้นเท่านั้น!
ตายแล้ว ผมยื่นมือไปแหวกกางเกงขาดลุ่ยนั่นออก แล้วทันใดนั้นในหัวของผมก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาด จบเห่แล้ว น้อง...น้องชายของผมเน่าเฟะ แถมกระดูกเชิงกรานยังโผล่ออกมาจนมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“ว่าอย่างไร เ้าเห็บน้อย ในที่สุดก็ฟื้นแล้วสินะ!”
นักเวทิญญามองมาที่ผมแล้วพูดออกมาพลางกลั้วหัวเราะ “ในเมื่อเป็เช่นนี้ก็หยิบดาบของเ้า แล้วเดินทางเข้าสู่สนามรบนองเืเพื่ออำนาจการปกครองของเหล่าิญญารัตติกาลเถิด!”
“ติ๊ง~!”
ระบบแจ้งเตือน: ท่านผู้นำของหมู่บ้านเริ่มต้นเขตล่วนซื่อ (ิญญาผันผวน) มอบอาวุธสำหรับผู้เล่นมือใหม่หนึ่งชุด ประกอบด้วย— ดาบเหล็กผุพัง และเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งให้แก่ท่าน!
......
“ติ๊ง” เสียงอาวุธถูกเก็บเข้ามาในช่องเก็บของของผมดังขึ้น เมื่อเรียกดูหน้าต่างโพรไฟล์ก็พบว่ามีดาบเก่าๆ หนึ่งเล่มกับผ้าขาดๆ หนึ่งผืนอยู่ในช่องเก็บของจริงๆ ดาบไม่สมประกอบนี้เป็ดาบสำหรับมือใหม่โดยแท้ เพราะค่าพลังโจมตีของมันมีเพียง 0-1 หน่วย ส่วนผ้าขาดวิ่นผืนนั้นก็มีค่าพลังป้องกันแค่ 1 หน่วยเท่านั้น
ผมเลือกอาวุธสองชิ้นออกมาสวมใส่จากนั้นก็เปิดหน้าต่างแสดงคุณสมบัติขึ้นมาดู ทันทีที่เห็นผมก็ต้องโอดครวญไม่หยุด เดิมทีผมคิดว่าอาชีพนักดาบิญญาคงต้องเป็ผู้เก่งกล้า ใครจะไปคิดว่าเป็อาชีพกระจอกแบบนี้!
ID : เจ๋อจี่เฉินซา
อาชีพ : นักดาบิญญา (ฝึกหัด)
เลเวล : 0
พลังชีวิต : 100
พลังโจมตี : 1-2
พลังป้องกัน : 1
พลังเวท : 0
ชื่อเสียง : 0
ค่าโชค : 0
......
ดีจริงๆ พลังโจมตีเริ่มที่ 1-2 แถมพลังป้องกันยังเริ่มที่เลข 0 อันงดงามนั่นอีก ยังดีที่มีผ้าผืนนั้นทำให้ค่าพลังป้องกันเพิ่มขึ้นมา 1 หน่วย ไม่อย่างนั้นละก็แค่เผชิญหน้ากับไก่สักตัว ผมคงได้ตายในสนามรบอย่างน่าอับอายแน่นอน
เซิร์ฟเวอร์เปิดได้ไม่ถึง 5 นาทีก็มีผู้เล่นจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาใน่เวลาสำคัญแบบนี้ ผมคิดอยู่สักพักก็เห็นว่าการสุ่มเก็บเลเวลไปมั่วๆ เหมือนแมลงวันไม่มีหัว* เป็เื่ไร้สาระอย่างเห็นได้ชัด เขตล่วนซื่อที่ผมอยู่เป็หมู่บ้านของผู้เล่นมือใหม่ แต่ผมไม่เหมือนกับผู้เล่นส่วนใหญ่เพราะผมถูกดึงเข้ามาเป็ “ตัวร้าย!”
ิญญารัตติกาลเป็ิญญาที่เร่ร่อนไปในยามค่ำคืน หนึ่งในนั้นก็มีโครงกระดูกนักรบแบบผม และยังรวมทั้งพวกิญญาชั่วร้าย พ่อมด แม่มดและภูตผีปีศาจอีกด้วย สรุปคือตัวละครเหล่านี้สนุกไปกับการสร้างความเดือนร้อนให้กับพวกมนุษย์ คนเถื่อน รวมถึงปีศาจ รบกวนจนทำให้พวกเขาไม่อาจอยู่อย่างสงบได้
ร่างกายของผมที่เหลือแต่โครงกระดูกก้าวเดินอย่างองอาจไปรอบสุสานใหญ่ของเขตล่วนซื่อ จนในที่สุดผมก็พบร่างคนเถื่อนที่เน่าเปื่อยไปครึ่งหนึ่ง นั่งอยู่ใต้ต้นสนเตี้ยๆ ที่แห้งตายไปแล้ว เขาใกล้จะตายเต็มที สีหน้าของเขาแสดงความเ็ปทรมานออกมาชัดเจน เขายกมือขึ้นไปวางบนหัวก่อนออกแรงดึง ทึ้งผมและหนังศีรษะของตัวเองลงมา
ที่บริเวณเหนือหน้าอกของเขามีตัวอักษรเรียงเป็แถวเขียนเอาไว้ว่าผู้พิทักษ์แห่งล่วนซื่อ
เมื่อเห็นดังนั้นผมก็ตัดสินใจก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “พี่ชาย ผมจะช่วยอะไรท่านได้บ้าง?”
คนเถื่อนเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วตอบกลับมา “โครงกระดูกน้อย หน่วยสอดแนมของพวกมนุษย์เจอพวกเราแล้ว เขตล่วนซื่อไม่ใช่ที่เล่นสนุกของพวกเราอีกต่อไป เราต้องส่งิญญาซึ่งถูกทอดทิ้งจำนวนมากไปโจมตีหมู่บ้านมนุษย์ แต่ก่อนหน้านั้นเ้าต้องมุ่งหน้าไปยังนอกเขตหมู่บ้าน ที่นั่นมีฝูงกระต่ายหูโตน่ารำคาญกำลังสร้างความวุ่นวายให้กับพวกพ้องของเราอยู่”
“ติ๊ง~!”
ระบบแจ้งเตือน: รับภารกิจ สังหารกระต่ายหูโต! (ระดับภารกิจ : ระดับ F ขั้นต่ำ)
รายละเอียดภารกิจ : ฆ่ากระต่ายหูโต 20 ตัว และเก็บขนของกระต่ายหูโตจำนวน 5 เส้นมามอบให้กับผู้พิทักษ์แห่งล่วนซื่อ จากนั้นท่านจะได้รับของรางวัลตอบแทน!
ิญญาซึ่งถูกทอดทิ้ง? หมายความว่าตัวละคริญญานักดาบของผมไม่ได้อยู่หนึ่งในสองสมาคมใหญ่ของพวกิญญารัตติกาลน่ะสิ ในเมื่อไม่ใช่ทั้งคนของสมาคมจันทร์สีเงินหรือสมาคมิญญารัตติกาล หรือผมจะเป็ิญญาอิสระ? งั้นก็ดี ไม่ต้องมากความ แถมยังไปเก็บเลเวลได้มากกว่าด้วย
โอเค ออกเดินทางได้!
ภารกิจในเทียนจ้งเดิมทีก็น้อยจนแทบจะไม่มีอยู่แล้ว ในหมู่บ้านเริ่มต้นแบบนี้คงจะมีแค่ภารกิจนี้ให้ทำเท่านั้น
ผมถือดาบสภาพผุพังเดินออกจากสุสานใหญ่ ภายนอกหมู่บ้านเป็ป่าทึบกว้างใหญ่ ผมเห็นกระต่ายหูโตจำนวนหนึ่งกำลังะโไปมาอยู่ด้านนอก พวกมันมีั้แ่เลเวล 1 ไปจนถึงเลเวล 3 เทียบกับเลเวลของผมที่เป็ 0 แล้วคิดว่าคงจัดการได้ยากลำบาก
บริเวณใกล้กันมีหนูดินจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าอย่างสนุกสนาน หนูตัวน้อยที่ไม่เป็ภัยทั้งกับคนและสัตว์มีเลเวลแค่ 1 เท่านั้น พวกมันเหมาะที่สุดที่จะเป็คู่ต่อสู้ให้กับผู้เล่นมือใหม่เพื่ออัปเลเวล ต่อให้เป็พวกกากที่เพิ่งเข้าเกมมาก็ต้องจัดการได้แน่ งั้นผมที่มีปัญหาเื่เคลื่อนไหวช้าไป 3 วินาทีก็ควรเลือกเ้าหนูดินนี่เป็คู่ต่อสู้ถึงจะถูก
แต่ผมกลับเลิกคิ้วขึ้นมาหนึ่งครั้ง “ไอ้กระต่ายบ้าเอ๊ย อย่างฉันน่ะเหรอจะจัดการแกไม่ได้”
ผมถือดาบค่อยๆ เข้าประชิดตัวเ้ากระต่ายหูโตตัวหนึ่งอย่างเงียบๆ ผมสังเกตดูอย่างละเอียดก็พบว่ามอนสเตอร์ประเภทนี้เคลื่อนไหวได้ปราดเปรียวมาก ความเร็วในการโจมตีของพวกมันน่าจะประมาณ 1.4 วินาทีต่อการโจมตีหนึ่งครั้ง ดังนั้นพลังโจมตีของกระต่ายหูโตเลเวล 1 ผมอาจจะพอรับมือไหว แต่ถ้าเป็การโจมตีของเลเวล 3 คงทำให้ผมตายทันทีแน่นอน
ถ้าอย่างนั้นตรงหน้าผมคือกระต่ายหูโตเลเวล 1 ดีล่ะ ผมจะใช้มันเป็ที่ลับคมดาบของผมเลย! อึก ช่างเถอะ ดาบเหล็กผุพังนี่...
ผมพุ่งตัวลอยไปหากระต่ายหูโตตามความเคยชิน เมื่อระยะห่างลดเหลือแค่ 10 หลาผมก็วาดดาบขึ้นและใช้แรงฟันมันลงไป!
นี่คือการวางยุทธวิธี!
ถูกต้อง มันคือความสามารถที่ผู้เล่นฝีมือดีต้องมี ผมรู้ว่าการเคลื่อนไหวของตัวเองจะโจมตีได้ช้ากว่าที่สมองสั่งงานไป 3 วินาที ผมจึงต้องวางแผนการให้รัดกุมอยู่เสมอ ดังนั้นต่อให้ผมอยู่ในสภาพที่สมองใช้การไม่ได้ แต่ผมก็ยังสามารถไต่ชาร์ตรายชื่อ 100 สุดยอดฝีมือของหลิงโถ้งได้!
“วืด!”
แต่แล้วเื่ที่ทำให้ผมตกตะลึงจนหน้าถอดสีก็เกิดขึ้น ดาบเหล็กผุพังฟาดลงไปไม่โดนเป้าหมาย การโจมตีครั้งนี้ล้มเหลวแล้วอย่างนั้นหรือ?
ไม่ใช่เพราะความแม่นยำของผมมันแย่ แต่เป็เพราะระยะการโจมตีของผมห่างกับเ้ากระต่ายหูโตห่างกันอยู่ถึง 7 เมตร แล้วแบบนี้ผมจะฟันโดนได้ยังไงล่ะ?
แถมการกระทำของผมยังดึงดูดความสนใจของเ้ากระต่ายหูโตขึ้นมาทันที มันส่งเสียงร้อง “จี๊ดๆ” แล้วพุ่งตรงมาที่ผมก่อนจะใช้ขาหลังอันเปี่ยมไปด้วยพละกำลังถีบเข้าใส่หน้าผมเต็มแรงประหนึ่งถีบก้อนขี้วัวก้อนหนึ่ง!
“12!”
ตัวเลขความเสียหายลอยขึ้นมา ผมสามารถต่อสู้ด้วยพลังชีวิตที่มีอยู่แค่ 100 หน่วยได้ตามที่คาดไว้จริงๆ ด้วย
“ซู่ๆ!”
ผมลอยตัวถอยไปหนึ่งก้าวแล้วตวัดดาบลงไปหนึ่งที!
“ฉับ!”
“9!”
พลังโจมตี 1-2 ของผมสร้างความเสียหายได้มากที่สุดก็เท่านี้ แต่กระต่ายหูโตมีปริมาณเืเพียงแค่ 30 ฉะนั้น โจมตีอีก 3 ครั้งก็คงไม่ยาก
“ฉับๆๆ!”
ดาบเหล็กผุพังถูกตวัดไปกลางอากาศเพื่อโจมตีกระต่ายหูโตติดต่อกัน 3 ครั้ง ทว่าเท้าของผมก็ยังไม่หยุดดีดตัวถอยหนี ทำให้ั้แ่เริ่มต้นจนจบ เ้ากระต่ายหูโตโจมตีผมได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
“อี๊ดๆ”
เสียงร้องอันน่าเวทนาดังขึ้น ขาของกระต่ายหูโตถูกตัดจนขาด ขณะที่มันกำลังร่วงไปบนพื้น มันก็ะโคำสั่งเสียออกมา “ให้ตายสิ เ้าิญญารัตติกาล อ๊า! ขาของข้า ขาขนปุยที่วิ่ง 100 เมตรได้ใน 3 วินาทีของข้า!”
ไม่มีไอเทมหรือสิ่งของใดดรอปออกมาจากร่างมอนสเตอร์ แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังแหงนหน้าหัวเราะลั่น “์ เห็นหรือเปล่า ผม...ลั่วเฉินกลับมาแล้ว!”
กระต่ายหูโตตัวอื่นๆ ที่กำลังเล็มหญ้าอยู่รอบนั้นต่างเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนมองคนบ้าสติหลุดก็ไม่ปาน
ผมยังดีใจกับตัวเองไม่หยุดที่การโจมตีอย่างต่อเนื่องเมื่อสักครู่ทำให้ความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนของผมกลับคืนมา ทำไมน่ะหรือ? ก็เพราะว่าการเคลื่อนไหวที่ช้าไป 3 วินาทีได้หดสั้นลงแล้ว จากที่ได้ทดสอบ ตอนนี้การเคลื่อนไหวที่ยืดยาดของผมลดลงเหลือเพียงไม่เกิน 1 วินาที ซึ่งถือเป็ขีดจำกัดที่ผมพอจะรับได้ ถ้าแค่ 1 วินาที แม้จะเป็ยอดฝีมือไม่ได้แต่อย่างน้อยผมก็มั่นใจมากที่สุดว่าคงจะเบียดเข้าไปอยู่ในรายชื่อยอดฝีมือได้
ขณะที่กำลังดีใจอยู่ เสียงหัวเราะของผมดึงดูดกระต่ายหูโต 3 ตัวให้เข้ามารุมโจมตีผมทันที แถมหนึ่งในนั้นเลเวล 3 ด้วย แค่มันพุ่งเข้ามากัดหนึ่งครั้ง ปริมาณเืของผมก็ลดไปถึง 41 หน่วยแล้ว
“27!”
“41!”
“14!”
“39!”
ผมถูกฆ่าตายภายในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนที่สัญลักษณ์ที่บอกว่าตัวละครตัวนี้เสียชีวิตแล้วในเกมเทียนจ้งจะโผล่ออกมาอย่างงดงาม
ความเ็ปแผ่ซ่านทั่วร่างกาย จากนั้นผมกลับมาคืนชีพขึ้นในสุสาน ก่อนจะพบว่าบนตัวไม่มีเสื้อผ้าที่มีพลังการป้องกัน 1 หน่วยนั่นแล้ว ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเจ็บใจเหมือนทำของสำคัญหล่นหาย จนต้องรีบวิ่งออกไปนอกหมู่บ้านเริ่มต้น โชคดีที่มันยังอยู่ ผมจึงรีบหยิบมันขึ้นมาสวมใส่แล้วรีบเดินเข้าไปในป่า เพื่อตามหาพวกกระต่ายหูโตที่เหลือแล้วจัดการมันเสีย
เนื่องจากเลเวลของผมต่ำมากเกินไป ทั้งยังไม่ได้เรียนรู้เทคนิคการต่อสู้ ผมจึงทำได้เพียงฟาดฟันไปอย่างเดียวเท่านั้น
ยังดีที่ผมมีประสบการณ์โชกโชนจากการเล่นเกมมาหลายปี ทำให้การเคลื่อนไหวของผมสามารถต่อกรกับพวกมอนสเตอร์ได้ แม้ว่าจะไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีของพวกมันได้ แต่ช่วยลดปริมาณความเสียหายที่พวกมันสามารถสร้างให้ผมลงไปจนถึงระดับที่ต่ำที่สุด
“ซู่ๆ...”
ผมลอยตัวถอยหลังพร้อมออกแรงตวัดดาบไปสองครั้ง ส่งผลให้กระต่ายหูโตตายไปอีกหนึ่ง
“ฟุบ!”
เสียงไอเทมดรอปออกมาดังขึ้น สิ่งนั้นคือขนกระต่ายเส้นหนา 1 เส้น ซึ่งเป็ของที่ภารกิจนี้้า
ผมกระโจนไปหาเป้าหมายถัดไปพร้อมกับแอบหวังในใจว่า ถ้ามันดรอปไอเทมระดับสูงที่ผมเอาไปใช้ได้ออกมาก็คงดี ดาบเหล็กผุพังอันนี้สู้กับมอนสเตอร์เลเวล 1 ยังกินแรงพอสมควร ดังนั้นผมคงไม่กล้าเอาไปสู้กับกระต่ายหูโตเลเวล 3 หรอกและถ้าหากเป็อย่างนี้ต่อไปการเก็บเลเวลของผมคงไม่ขยับไปไหนเสียที
ผมไล่ฆ่ากระต่ายหูโต 20 ตัวไปได้สักพักก็ทำภารกิจสำเร็จเรียบร้อย แต่ขนกระต่ายยังขาดอยู่อีก 1 เส้น
เมื่อเวลากลางคืนมาถึง น้ำค้างก็ซึมผ่านเสื้อผ้าลงมาเกาะกับโครงกระดูก จนทำให้รู้สึกอึดอัดมากสุดๆ ตอนนี้ผมถือดาบเดินเข้าไปในป่าทึบโดยไม่รู้ตัวเลยว่าได้เข้าไปถึงส่วนลึกของป่าแล้ว
“ฉับ!”
ตอนที่จัดการกับกระต่ายหูโตตัวที่ 24 ได้สำเร็จ ในที่สุดเลเวลของผมก็เลื่อนขึ้น 1 เลเวล ผมได้รับคะแนนมา 5 แต้มเลยเลือกเพิ่มค่าพละกำลัง ทำให้พลังโจมตีของผมเพิ่มขึ้นมาเป็ 4-7 หน่วย และตอนนี้ผมก็สามารถต่อสู้กับกระต่ายหูโตเลเวล 3 ได้แล้ว
ผมเดินเข้าไปใกล้กระต่ายหูโตเลเวล 3 จากทางด้านหลังแล้วเข้าจู่โจมโดยไร้เสียง!
“พึ่บๆ!”
ผมเหวี่ยงดาบ เล็งไปที่ต้นคอของกระต่ายหูโต ซึ่งเป็จุดอ่อนที่จะเพิ่มอัตราความเสียหายได้อีก 50%!
“31!”
“37!”
เป็ไปตามคาด หลังจากเพิ่มแต้มพละกำลังแล้วการโจมตีก็คมกริบมากยิ่งขึ้น
กระต่ายหูโตเลเวล 3 มีปริมาณเือยู่ที่ 120 หน่วย ผมฟันมันหนึ่งครั้งเืก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง และพอผมขยับเท้าไปอีกนิด ก็ถอยไปได้ไกลถึง 3 หลา ก่อนที่ผมจะตวัดดาบวาดผ่านอากาศไป
“40!”
เยี่ยมมาก คมดาบโดนตรงจุดอ่อนของกระต่ายหูโตพอดี
แต่ขณะเดียวกันนั้น ผมรู้สึกเจ็บหน้าอกจนจุก การจู่โจมของกระต่ายหูโตหนึ่งครั้งทำให้ผมสูญเสียพลังชีวิตไปถึง 41 หน่วย แต่นี่เป็เพียงโอกาสเดียวเท่านั้นที่มันจะโจมตีผมได้ ผมไม่รอให้กระต่ายหูโตสบโอกาสโจมตีผมซ้ำอีกเป็ครั้งที่ 2 ดาบของผมก็ปาดไปที่คอของมันจนปลิดชีพมันได้ในทันที!
“ชิ้ง!”
ผมเก็บขนกระต่ายได้อีก 1 เส้น สมบูรณ์แบบ ภารกิจสำเร็จแล้ว! นอกจากนี้ยังมีขวดเืขั้นต้นซึ่งเพิ่มปริมาณเืได้ถึง 80 หน่วยในพริบตาเดียวดรอปออกมาอีกด้วย!
ผมเก็บขนกระต่ายขึ้นมาด้วยความดีใจแล้วหันหลังเดินกลับไปยังหมู่บ้านเริ่มต้น แต่ผมกลับคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมีความเย็นเยียบผุดขึ้นมาจากด้านหลัง และเพียงเหลือบไปมองหัวใจผมก็เต้นรัวแรงดัง "ตุ้บๆๆ " ขึ้นมาทันที ความรู้สึกของผมในตอนนี้ประกอบไปด้วยความตื่นเต้นและความหวาดกลัวอย่างละครึ่งหนึ่ง
ใต้เงาไม้ในป่าทึบมีกระต่ายหูโตขนาดมหึมาที่ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวกำลังจ้องเขม็งมาที่ผม เห็นได้ชัดว่าเ้ากระต่ายหูโตตัวนี้ไม่เหมือนกับตัวอื่นๆ
หัวหน้ากระต่ายหูโต (บอส ระดับ F ชั้นต่ำ)
LV-5
ผมสั่นไปทั้งตัว นึกไม่ถึงว่าจะเจอกับมอนสเตอร์ระดับหัวหน้า
ในเกมเทียนจ้งระดับต่ำสุดของบอสก็คือ F และสูงสุดคือระดับ SSS ซึ่งแต่ละระดับยังแบ่งย่อยออกเป็ระดับสูง กลาง ต่ำ 3 ระดับ ส่วนหัวหน้ากระต่ายหูโตที่อยู่ตรงหน้าผมคือบอสระดับ F ชั้นต่ำ อืม มันเป็บอสระดับต่ำที่สุดแล้วก็จริง แต่ด้วยสภาพดาบเหล็กผุพังและเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ถ้าเป็คนที่มีสติหน่อยคงหนีไปแล้ว เพราะมอนสเตอร์ระดับบอสไม่ใช่คู่มือที่ผู้เล่นมือใหม่จะต่อกรได้
*แมลงวันไม่มีหัว เป็สำนวนที่มีความหมายว่า การกระทำที่ไร้ซึ่งทิศทาง , ทำแบบมั่วๆ ไม่มีหลักการ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้