เมื่อจุนห่าวกลับมาถึงบ้าน เขาก็ได้เล่าเื่ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้หานรุ่ยฟัง ทั้งสองจึงเริ่มเก็บข้าวของ ข้าวของของทั้งคู่มีไม่มาก จุนห่าวและหานรุ่ยเก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่เพียงไม่กี่ชุด และเก็บเสื้อผ้าที่เขาหาเพิ่มมาเองใน่สองเดือนที่ผ่านมา เขาไม่แตะต้องเสื้อผ้าของร่างเดิมเลยแม้แต่น้อย ส่วนข้าวของภายในจวน ทั้งคู่ก็ไม่ได้แตะเลยสักชิ้น ทั้งสองคนไม่ได้รู้สึกใจหายอะไรกับการออกจากบ้านของตระกูลจุนเลย แต่เดิมจุนห่าวก็เป็คนนอกอยู่แล้ว และตอนนี้ในใจของเขาก็ขอเพียงแค่มีหานรุ่ย ที่นั่นคือบ้านของเขา ส่วนหานรุ่ยเองก็ยิ่งไม่รู้สึกอะไรกับที่เขาอยู่ที่นี่มาหลายเดือน อีกทั้งเขามีความทรงจำกับที่นี่ไม่ดีนัก ทั้งสองคนเก็บข้าวของเสร็จและออกจากบ้านตระกูลจุน จุนห่าวได้จ้างรถม้าดี ๆ เตรียมไว้ ซึ่งได้มารอพวกเขาอยู่ข้างนอกแล้ว
ทันทีที่จุนห่าวและหานรุ่ยออกไป จุนหรูและคนรับใช้สองสามคน ก็บุกเข้ามาด้วยท่าทีเหิมเกริม คนรับใช้มองไปรอบ ๆ จวน เมื่อไม่พบใคร จึงพูดกับจุนหรูที่ยืนอยู่ตรงกลางว่า “นายน้อย ข้าไม่พบใครเลย ดูเหมือนว่าพวกมันจะไปแล้ว”
ไม่ต้องให้คนรับใช้พูด จุนหรูก็รู้ว่าจุนห่าวไปแล้ว จุนหรูโกรธจนพาลถีบโต๊ะและเก้าอี้ในจวน ถ้าเป็เช่นนี้เขาคงไม่มีที่สำหรับระบายโทสะอีกต่อไป แต่เดิมเขาวางแผนจะพาคนมาทำลายข้าวของที่จุนห่าวเก็บสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าไอ้สวะจุนห่าวจะหนีไปได้เร็วปานฉะนี้
เมื่อมองดูจุนหรูที่กำลังบันดาลโทสะอยู่นั้น ผู้รับใช้ส่วนตัวคนหนึ่งของจุนหรูก็กล่าวขึ้นมาอย่างระแวดระวังและปลาบปลื้มว่า “นายน้อย เื่จัดการไอ้สวะจุนห่าว ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ยามนี้มันถูกขับไล่ออกจากตระกูลแล้ว มันก็เหมือนกับหมาตกน้ำ ไม่ว่าใครก็เหยียบเท้ามันได้ ไม่ต้องถึงขั้นที่เราต้องจัดการมันด้วยตัวเองหรอก ถ้าเราปล่อยข่าวว่ามันถูกไล่ออกจากตระกูล ข้าเชื่อว่าจะต้องมีคนเหม็นขี้หน้ามัน และจะจัดการมันเอง พวกเราแค่มองดูห่าง ๆ ก็พอแล้ว”
หลังได้ฟังคำพูดของคนรับใช้ สีหน้าของจุนหรูก็เปลี่ยนไป และกล่าวด้วยดวงตาเป็ประกายว่า “วิธีของเ้าไม่เลวเลย ถ้าอย่างนั้นเ้ารีบไปจัดการซะ ตอนนี้ไอ้สวะจุนห่าวกลายเป็หมาข้างถนนแล้ว ไม่ควรค่าที่นายน้อยอย่างข้าจะต้องลงมือลงแรงด้วยตัวเอง”
หลักจากที่จุนหรูมีเหตุผลในการเข้าข้างตนเอง จึงพูดกับบรรดาคนรับใช้ว่า “ไปกันเถอะ” เมื่อพูดจบคนที่ท่าทางเหิมเกริมก็พากันออกไป ภายในจวนจึงเหลือเพียงโต๊ะและเก้าอี้ที่ถูกถีบ เตือนให้รู้ว่าพวกเขาได้มาแล้ว
จุนห่าวไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เขาจากมา ต่อให้เขารู้ เขาก็คงไม่ได้โต้ตอบอะไร จุนห่าวและหานรุ่ยกำลังมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านเหมยหลินก่อนที่ฟ้าจะมืด จุนห่าวได้ทำการปรับปรุงบ้านใหม่เรียบร้อยแล้ว เขาได้เติมของใช้ในบ้านเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
เมื่อมาถึงประตูหน้าบ้าน จุนห่าวจ่ายเงินค่าจ้าง และรถม้าก็จากไป จุนห่าวเปิดประตูและโอบกอดหานรุ่ยเข้าไปข้างใน หานรุ่ยไม่ได้ต่อต้าน เขาเองก็เหน็ดเหนื่อยจากการนั่งรถม้ามาครึ่งวัน เขายื่นมือของเขาไปโอบรอบเอวและเอนศีรษะลงบนแผงอกของจุนห่าว เวลาที่ได้ฟังเสียงหัวใจเต้นของจุนห่าว หานรุ่ยจะรู้สึกสงบและปลอดภัย นับวันหานรุ่ยยิ่งไม่อยากปล่อยมือจุนห่าวผู้นี้ หานรุ่ยคิดในใจ จุนห่าวเป็ของเขา ถ้าใครจะแย่งเขาไป เขาจะไม่เกรงใจคนนั้นแน่
จุนห่าววางหานรุ่ยลงบนเตียงในห้องนอน ถอดรองเท้าและห่มผ้าห่มให้ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “เ้านอนพักก่อน เดี๋ยวข้าจะทำอาหารมื้อใหญ่ เพื่อชดเชยให้เ้า” จุนห่าวมองเห็นความเหน็ดเหนื่อยในแววตาของหานรุ่ย เขารู้ว่าการตั้งครรภ์เป็เื่ที่ยากลำบาก จุนห่าวเคยแอบผูกหมอนสองใบยัดไปในท้องของเขา เมื่อได้ลองััด้วยตัวเอง จึงรู้ว่าการเป็ชายตั้งครรภ์นั้นไม่ง่ายเลย
“อื้อ ข้าอยากกินหมูสันในเปรี้ยวหวาน หมูตุ๋นน้ำแดง ปลาต้มซุปหมาล่า แล้วก็อยากกินหมูสับบะช่อนึ่งด้วย” พอหานรุ่ยได้ยินว่าจุนห่าวจะเตรียมอาหารมื้อใหญ่ให้ เขาจึงพูดสิ่งที่เขาอยากกินทั้งหมดออกมา เสี่ยวไป๋คิดในใจว่า ั้แ่ที่จุนห่าวรู้ว่าการกินเนื้อสัตว์อสูรสามารถเพิ่มพลังปราณได้ จุนห่าวก็นำเนื้อจากสัตว์อสูรที่แฝงด้วยพลังปราณให้หานรุ่ยกิน หลังจากนั้นเนื้อสัตว์ธรรมดาก็ไม่เคยปรากฏต่อหน้าหานรุ่ยอีกเลย
เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวไป๋ จุนห่าวก็ขู่ไปหนึ่งครั้งและพูดว่า “เ้าหุบปากไปเลย!” พลางคิดในใจ ชาติที่แล้วเขาทำบาปอะไรไว้นะ ถึงได้ให้อาวุธวิเศษเช่นนี้กับเขา เมื่อหานรุ่ยได้ฟังจุนห่าวกล่าวเช่นนั้น จึงมองไปที่จุนห่าวพลางกระพริบตาปริบ ๆ และกล่าวว่า “ข้ากินพวกนี้ไม่ได้หรือ แต่ข้าอยากกินจริง ๆ นะ” จุนห่าวกล่าวพลางหัวเราะว่า “ได้แน่นอนอยู่แล้ว เ้าอยากกินอะไร ข้าก็จะทำให้กิน ข้ากำลังพูดกับเสี่ยวไป๋ต่างหาก”
หานรุ่ยเห็นสีหน้าของจุนห่าวเปลี่ยนจากโกรธเป็ดีใจ จึงยิ้ม “ข้ารู้ว่าเ้ากำลังพูดกับเสี่ยวไป๋ มีเพียงเสี่ยวไป๋เท่านั้นแหละ ที่มีทำให้เ้าโกรธจนกระทืบเท้าเช่นนี้ เขายังเด็ก เ้าควรให้อภัยเขาให้มากหน่อย”
เมื่อเห็นใบหน้าอึมครึมเปลี่ยนเป็สดใสของจุนห่าว เสี่ยวไป๋ก็กล่าวอย่างเหงาหงอยว่า “จุนห่าวไม่ยุติธรรม ทีกับข้าเ้าเ็าใส่ตลอด ทีกับหานรุ่ยยิ้มอย่างกะดอกไม้บานเลยนะ”
จุนห่าว: ...... ใครให้หานรุ่ยเป็ภรรยาข้าล่ะ แล้วข้าก็ชอบที่จะยิ้มให้ภรรยาของข้า ถ้าเ้าอิจฉาข้า ก็ไปหาเสือตัวผู้สิ แล้วก็ให้มันยิ้มอย่างดอกไม้บานให้เ้า
เสี่ยวไป๋คำรามว่า “ข้าเป็ตัวผู้ ไม่สิ ข้าคือเพศเมีย ข้า้าเพศเมียที่อ่อนโยนและมีความเข้าใจสักตัวมาเป็ภรรยา”
เมื่อหานรุ่ยได้ยินจุนห่าวกำลังพูดกับตัวเอง เขาจึงรู้ว่าจุนห่าวกำลังปะทะฝีปากกับเสี่ยวไป๋อีกแล้ว ต่อหน้าเขา จุนห่าวจะไม่ใช้จิตสำนึกรับรู้สื่อสารกับเสี่ยวไป๋ ชายคนนี้ปฏิบัติกับเขาอย่างดีและค่อยเป็ค่อยไป
จุนห่าวปะทะฝีปากกับเสี่ยวไป๋ โดยไม่ลืมพูดกับหานรุ่ยว่า “เสี่ยวรุย เ้ารู้หรือ?”
เสี่ยวไป๋ได้ยินสิ่งที่จุนห่าวพูด และย้ำว่า “ไม่ใช่เสือตัวเมียซะหน่อย คือเพศเมียต่างหาก”
จุนห่าว: เสือเพศเมีย ก็คือเสือตัวเมียมิใช่หรือ? ก็แค่เปลี่ยนวิธีพูดเท่านั้นเอง เสี่ยวไป๋ เ้านี่ช่างหลอกลวงตัวเองเสียจริง
เสี่ยวไป๋: ใครบอกว่าข้ามองหาเสือตัวเมียล่ะ ข้ามองหาหงส์ขาวที่สวยสง่าและมีเกียรติมาเป็ภรรยาของข้าต่างหากเล่า
จุนห่าว: ...... เสี่ยวไป๋้ามีความสัมพันธ์แบบข้ามเผ่าพันธ์อย่างนั้นหรือ แต่เขาไม่รู้ว่าหงส์ขาวสง่างามนั้นจะดูถูกเสี่ยวไป๋หรือไม่ เสี่ยวไป๋ต้องอ่านนิทานสำหรับเด็กของสุ่ยหลานซิงไปหลายรอบเป็แน่
หานรุ่ย: เ้ารีบไปทำกับข้าวเถอะ ข้าหิวแล้ว วันไหนที่จุนห่าวไม่ได้แกล้งเสี่ยวไป๋คงจะอึดอัด จุนห่าวชอบเห็นท่าทางคำรามของเสี่ยวไป๋เป็ที่สุด และเขาก็ไม่รู้ว่าจุนห่าวคิดอะไรอยู่
จุนห่าว: น้อมรับคำสั่งขอรับ เสี่ยวรุ่ย เ้ารอเดี๋ยว อีกไม่นานอาหารมื้อใหญ่ก็พร้อมแล้ว ถ้าเ้าและลูกน้อยหิวจะไม่ดี หลังจากพูดจบ จุนห่าวก็กลับตัวไปทางห้องครัว และเริ่มทำอาหารมื้อแรกหลังจากที่ย้ายมายังบ้านใหม่ของเขา
หานรุ่ยมองเงาของจุนห่าวที่ลับไป พลางลูบท้องของตัวเองแล้วพูดว่า “ลูกจ๋า ดูสิว่าพ่อของเ้าดีขนาดไหน แถมยังทำอาหารให้พวกเรากินอีก เดี๋ยวเราก็จะได้กินอาหารมื้อใหญ่แล้ว พวกเ้าดีใจไหม” หลังหานรุ่ยพูดจบเด็กทั้งสองก็ดิ้นอย่างให้ร่วมมือ สองเดือนมานี้ หานรุ่ยมักจะพูดถึงจุนห่าวกับลูก ๆ แม้เด็กทั้งสองจะยังไม่เกิดมา แต่ก็รู้แล้วว่าตัวเองมีพ่อที่ดี
เมื่อจุนห่าวได้ยินสิ่งที่หานรุ่ยพูดกับลูก ๆ ก็ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม และเร่งความเร็วในการก้าวเดิน
