เมื่อชวีเสี่ยวปอคิดขึ้นมาเช่นนั้น เขาจึงยื่นมือไปจับมือของเซี่ยเจิงเอาไว้ที่ใต้โต๊ะ “นายตื่นเต้นไหม? ”

       “ไม่ต้องมองพวกเขาก็พอ” เซี่ยเจิงตอบ ในร้านเหล้านี้เสียงดังมาก ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงเข้าไปกระซิบคุยกันใกล้ๆ

       “ฮะอะไรนะ? ” ชวีเสี่ยวปอยังคงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

       “วันนั้นฉันลองแล้ว” เซี่ยเจิงพูดเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย “ตอนขึ้นไปไม่ต้องมองพวกเขาก็พอ ไม่มองก็ไม่ตื่นเต้น !”

        “วันนี้มองแค่ฉันก็พอแล้ว” ชวีเสี่ยวปออดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา

        สองบทเพลงจบลงไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยเจิงเองก็ไปเตรียมตัวที่ด้านล่างเวทีเรียบร้อยแล้ว ชวีเสี่ยวปอสูดหายใจเข้าไปลึกๆ เขามองเห็นเซี่ยเจิงเดินขึ้นเวทีมาแล้ว อีกทั้งกำลังเทสไมโครโฟนอย่างไม่ประหม่าเลยแม้แต่น้อย แสงไฟอันซับซ้อนในร้านเหล้าล้วนสาดส่องลงไปบนตัวเขา จนกระทั่งในตอนที่เซี่ยเจิงเงยหน้าขึ้นมา ชวีเสี่ยวปอก็ได้ยินเสียงอุทานจากโต๊ะที่มีแต่หญิงสาวซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

       “หล่อมาก !”

        “เขาเพิ่งมาใหม่เหรอ? ”

       “ใช่มั้ง! ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเขาเลย! ”

        “ดูเหมือนจะยังอายุน้อยมากเลยนะ น่าจะยังเป็๲นักเรียนอยู่ละมั้ง? ”

       “ให้ตายสิหล่อสุดๆ ! พวกเธอไม่รู้สึกเหรอว่าเขาเหมือนใคร! เหมือนดาราที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ไง! เดี๋ยวฉันหารูปให้พวกเธอดู! ”

        คำชมจากเหล่าหญิงสาวที่พูดชมเซี่ยเจิงไม่ขาดปากดังเข้ามาในหูของชวีเสี่ยวปออยู่บ่อยครั้ง แต่เขากลับไม่มีเวลาไปสนใจมันเท่าไหร่นัก เพราะในขณะนั้นเซี่ยเจิงกำลังโบกมือมาทางเขา จากนั้นเสียงร้องก็ดังขึ้น

       “ค่ำคืนนี้ยังมีลมโชยพัด

        เมื่อคิดถึงเธอมันช่างอ่อนหวาน

        ในวันเวลาที่มีเธอช่างทำให้รู้สึกสบายใจมากเหลือเกิน

        ทั้งที่ไม่ได้หายจากกันไปไหน

        แต่เพียงแค่คิดถึงเธอมากเกินไป

        ทำไมถึงได้ฝันถึงเธอตลอดทุกเวลากันนะ”

        ชวีเสี่ยวปอคิดไม่ถึงเลยว่าเซี่ยเจิงจะร้องเพลงคนรักที่รู้ใจ [1] เพลงนี้ขึ้นมา ครั้งก่อนตอนที่ไปนอนค้างบ้านเซี่ยเจิง แล้วเซี่ยเจิงร้องเพลงสากลเพลงนั้น ชวีเสี่ยวปอยังคงจำเสียงร้องนั้นได้อยู่ ทว่ามันกลับมีอารมณ์ที่ลึกซึ้งกินใจน้อยกว่าเพลงนี้มากเลยทีเดียว

        ทันใดนั้นชวีเสี่ยวปอก็รู้สึกเหมือนอยากจะวิ่งเข้าไปถามเซี่ยเจิงให้รู้แล้วรู้รอด

       “นายร้องเพลงนี้ให้ฉันใช่หรือเปล่า? ”

        หลังจากที่เพลงนี้จบลง ผลปรากฏว่าเสียงตอบรับดีมาก แม้แต่เถ้าแก่หน้าหนวดที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทียังยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้เซี่ยเจิง แต่ชวีเสี่ยวปอก็รู้ว่าเพลงต่อไปเซี่ยเจิงไม่สามารถที่จะร้องตามใจตัวเองได้แล้ว ถ้าหากมีคนขอเพลงขึ้นมา เขาก็ต้องร้องตามที่ลูกค้าขอ ซึ่งนี่ก็ถือว่าอยู่ในส่วนหนึ่งในเงินส่วนแบ่งที่เขาจะได้

        เพลงที่เซี่ยเจิงร้องล้วนแต่เป็๲เพลงที่เหล่าหญิงสาวโต๊ะนั้นขอขึ้นมา แต่ทว่าโชคดีที่เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก ในตอนที่ลงจากเวทีเถ้าแก่ก็ยื่นเงินจ่ายให้เซี่ยเจิง ทั้งยังบอกเขาว่าให้กลับดีๆ

       “หล่อมากเลยคุณแฟน” ชวีเสี่ยวปอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่านายร้องเพลงเพราะขนาดนี้นะ? ”

       “ไมค์ร้านนี้ดีละมั้ง” เซี่ยเจิงเกาศีรษะ “เพราะไหม? เพลงนั้น”

       “เพลงไหน? ” ชวีเสี่ยวปอถามออกมาทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นมาก่อนอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

       “คนรักที่รู้ใจไง” เซี่ยเจิงเอ่ยขึ้นมา “ฉันตั้งใจเลือกเพลงนี้เลยนะ ชอบไหม? ”

       “นี่นาย...ร้องให้ฉันจริงๆ เหรอ” นอกจากชวีเสี่ยวปอจะคาดไม่ถึงแล้ว ทว่าความรู้สึกที่มากไปกว่านั้นคือความประทับใจ แม้ว่าเขาจะคิดเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมาอยู่ก่อนแล้ว แต่เมื่อคำนี้พูดออกมาจากปากของเซี่ยเจิง มันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

       “ไม่งั้น” เซี่ยเจิงลูบศีรษะชวีเสี่ยปอไปทีหนึ่ง แล้วจึงพูดเสียงเบาว่า : “ฉันจะไปมีคนรักที่รู้ใจที่ไหนได้อีกล่ะ”

       “บ้า...” ชวีเสี่ยวปอที่เมื่อครู่ยังอยู่เดินดีๆ แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้าจึงอดไม่ได้ที่จะผลักเซี่ยเจิงไปหนึ่งที พร้อมทั้งกัดฟันอย่างแรง “ฉันอยากจะจูบนายเดี๋ยวนี้เลย !”

        สิ่งที่ขาดไม่ได้ในถนนที่เป็๲แหล่งรวมร้านเหล้าเช่นนี้ก็คือตรอกเล็กๆ

        อย่าคิดว่าแสงไฟนีออนบนถนนสายหลักนี้จะส่องสว่างมากเพียงไหน แต่ถ้าเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ สักตรอกหนึ่ง ในนั้นล้วนแต่เป็๲มุมอับแสงที่แม้แต่ไฟสักดวงก็ยังไม่มี

        ชวีเสี่ยวปอดึงคอเสื้อคลุมของเซี่ยเจิงเอาไว้ เนื่องจากรีบร้อนเกินไป ทั้งสองคนจึงเกือบจะสะดุดล้มเข้าแล้ว แต่ในตอนที่เขากดเซี่ยเจิงเข้ากับกำแพงและจูบลงไปอย่างไม่ลังเล ชวีเสี่ยวปอกลับรู้สึกขึ้นมาว่าการจูบครั้งนี้ ถ้าจะทำให้เชื่องช้าลงหน่อยหรือยืดระยะเวลาออกไปให้นานหน่อย

        ก็คงไม่เป็๲เป็๲ไร

        จนกระทั่งได้ลิ้มรสคาวเ๣ื๵๪ในปากขึ้นมาเล็กน้อย

        ในตอนนั้นชวีเสี่ยวปอถึงหยุดการกระทำลง

       “ฉันกัดลิ้นนายจนแตกเลยเหรอ? ” ชวีเสี่ยวปอถามขึ้นมา

       “ถ้าเป็๲งั้นนายก็เก่งเกินแล้วละ” เซี่ยเจิงลูบไปที่ริมฝีปากทีหนึ่ง “ไม่ใช่หรอก เมื่อกี้รุนแรงไปหน่อย เลยทำให้ปากแตกน่ะ”

       “อ๋อ” ชวีเสี่ยวปออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “เซี่ยเจิง ฉันรู้สึกว่าฉันยังชอบนายได้มากขึ้นกว่านี้อีก”

       “ฉันคิดซะว่านายกำลังสารภาพรักฉันอยู่ก็แล้วกันนะ” เซี่ยเจิงลูบไล้ไปที่ใบหูของเขา “แต่ทำไมคุณแฟนถึงได้ถอนหายใจออกมาแบบนี้ล่ะ”

       “นายไม่เข้าใจ” ชวีเสี่ยวปอแกล้งทำตัวลึกลับ “มันเป็๲ความรู้สึกแบบที่ว่าคนทั้งโลกชอบนาย แต่นายกลับชอบฉันคนเดียว”

       “ไม่พอให้นายเอาไปอวดได้เหรอ” เซี่ยเจิงหัวเราะขึ้นมา “อีกอย่างคนทั้งโลกที่ไหนจะมาชอบฉันกัน”

       “พอเลย” ชวีเสี่ยวปอพูดกับตัวเอง “นายอย่าบอกนะว่า ตอนอยู่บนเวทีนายไม่ได้ยินเสียงพูดคุยซุบซิบของสาวๆ กลุ่มที่อยู่ข้างล่าง คุยกันดังกว่าเสียงนายร้องเพลงซะอีก”

       “ได้ยิน” เซี่ยเจิงไม่อยากโกหก แต่ก็รีบพูดเสริมขึ้นมาว่า “แต่ฉันมองนายตลอดเลยนะ”

        ชวีเสี่ยวปอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับจูบลงไปบนริมฝีปากของเซี่ยเจิงอีกครั้ง

        ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเดินกลับ ชวีเสี่ยวปอถึงเพิ่งจะเห็นข้อความที่เจียงอี้หยางส่งมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

        เป็๲รูปผัดหมาล่าที่เขาถ่ายมา พร้อมกับประโยคหนึ่งว่า “ทำให้นายสองคนหิวตายไปเลย”

       “เจียงอี้หยางเอาตัวเองออกมาจากความรักที่ยังไม่ทันเริ่มต้นได้แล้วเหรอ? ” ชวีเสี่ยวปอเลือกสติ๊กเกอร์รูปหมีส่ายก้นตัวหนึ่งส่งกลับไป “ไม่เห็นได้ยินเขาพูดถึงเซวียอวี่อีกเลยอะ”

       “เขาแอบกอดผ้าห่มร้องไห้ตอนกลางคืนหรือเปล่า พวกเราก็ไม่รู้นี่นา” เซี่ยเจิงก้มหน้าลงไปเตะก้อนหินเล็กๆ

       “ก็จริงอย่างที่นายว่า” ชวีเสี่ยวปอพลิกดูโทรศัพท์มือถือ ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “คุณแฟน พวกเรามาคุยอะไรกันหน่อยเถอะ? ”

       “อะไรเหรอ? ”

       “รูปโปรไฟล์ของนาย” ชวีเสี่ยวปอกดลงไปบนรูปโปรไฟล์อันดำสนิทของเซี่ยเจิง “ถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนว่าบัญชีนี้ไม่ได้ใช้งานแล้วหรือเปล่านะแบบนั้นเลย”

       “ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนเป็๲รูปอะไรดีน่ะ” เซี่ยเจิงเหลือบมองไปทีหนึ่ง “รูปเซลฟี่เหรอ? ”

       “รูปเซลฟี่...ก็ได้นะ อย่างน้อยก็ไม่เสียดายใบหน้าแบบนี้ของนาย” ชวีเสี่ยวปอพูดขึ้นอย่างจนปัญญา “หรือว่าให้ฉันถ่ายให้นายสักรูปดี? ”

        ตรงนี่แหละ

        ด้านหน้าบ้านเรือนตรงนั้นมีต้นหวูโถงอยู่ต้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าใน๰่๥๹เวลานี้ใบไม้จะร่วงหล่นไปหมดแล้ว แต่ภายใต้แสงไฟจากถนน ทำให้เงาของกิ่งก้านอันสูงใหญ่ที่ทับซ้อนกันตกกระทบลงไปบนกำแพงด้านนอกของบ้านหลังนั้นพอดิบพอดี อีกทั้งให้ความรู้สึกถึงศิลปะของแสงและเงามากเลยทีเดียว

       “ซ้าย ซ้าย ไปทางซ้ายอีกหน่อย” ชวีเสี่ยวปอมองเซี่ยเจิงที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ พร้อมทั้งโบกนิ้วไปทางเขา “ไม่ๆ ซ้ายไปแล้ว เดินกลับมาทางขวาก้าวหนึ่ง”

       “แบบนี้เหรอ? ” เซี่ยเจิงล็อกตำแหน่งเอาไว้

       “ได้” ชวีเสี่ยวปอมองเขา “นายหันหลังไป แล้วหันหน้ามามองฉัน ฉันจะถ่ายนายแค่ครึ่งหน้า”

        ถ้าหากถ่ายแบบนี้ ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเซี่ยเจิงก็จะหลบอยู่ในเงามืดพอดี

       “หนึ่ง! สอง! สาม! ”

        แชะ

       “เป็๲ไงบ้าง? ” เซี่ยเจิงเดินเข้ามาดูโทรศัพท์

        ชวีเสี่ยวปอเปิดอัลบั้มรูปขึ้นมา จากนั้นก็เลือกรูปภาพที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อครู่นี้ โครงหน้าด้านข้างของเซี่ยเจิงดูละมุมขึ้นกว่าเดิมเมื่ออยู่ในเงามัวเช่นนี้ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ สายตาของเขาที่มองมายังกล้องมันช่างดึงดูดผู้คนซะเหลือเกิน

        อืม

        ชวีเสี่ยวปอพูดขึ้นมาในใจ

        เป็๲สายตาตอนที่นายมองมาที่ฉัน

.............................

เชิงอรรถ

[1] เพลงคนรักที่รู้ใจ 《亲密爱人》เป็๞เพลงรักแสนหวานของเหม่ยเยี่ยนฟาง ซึ่งเป็๞นักร้องที่มีชื่อเสียงเป็๞อย่างมากในฮ่องกง