“ท่านแม่ แล้วที่นาของท่านยายจะทำอย่างไร?”

        จางกุ้ยฮัวก็กังวลเช่นกัน “จริงสิ ซานกุ้ย ได้บอกหรือไม่ว่าจะปล่อยเช่าที่นาสิบไร่เ๮๧่า๞ั้๞ออกไป?”

        “ข้าบอกนายหน้าจาง เขาบอกว่าจะช่วยข้าจับตาดูมัน แต่คนในหมู่บ้านเราคง...ไกลเกินไป อีกทั้งหากการเพาะปลูกได้ผลเก็บเกี่ยวไม่ดี คนเขาจะขอเช่าโดยไม่จ่ายค่าเช่า เช่นนั้นข้าคงพูดยาก เ๱ื่๵๹นี้นายหน้าจางเป็๲คนตักเตือนข้า วางใจเถิด เขาบอกว่าอย่างมากสุดสองสามวันก็คงได้เ๱ื่๵๹”

        ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน สองพี่น้องหลิวเต้าเซียงกำลังกินเกี๊ยวอยู่ข้างๆ หลิวชิวเซียงซดน้ำแกงที่หอมกรุ่นเข้าไป นางรู้สึกว่าถึงแม้ชีวิตนับจากนี้ไปจะเป็๞เช่นนี้ นางก็พึงพอใจแล้ว

        อยู่อย่างพอเพียง! คงเป็๲คำบอกกล่าวถึงคนอย่างหลิวชิวเซียง

        ไม่มีการแสวงหามากนัก แต่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข!

        ไม่นานหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ผู้ช่วยงานก็มา เมื่อได้กลิ่นหอมจากในบ้านก็ถามจางกุ้ยฮัวว่า ที่บ้านนั้นแอบซ่อนของอร่อยอะไรไว้

        จางกุ้ยฮัวไม่ได้ปิดบังและบอกว่า เด็กๆ ไปเก็บดอกหยางไหวมาไม่น้อย ตั้งใจว่าจะทำเกี๊ยวให้ทุกคนกินตอนเที่ยง

        มีชาวบ้านเพียงไม่กี่คนในหมู่บ้านสามสิบลี้ที่มีชีวิตร่ำรวย อย่างเช่น ครอบครัวหลิวฉีซื่อ ครอบครัวหลี่เจิ้ง ที่เหลือก็ลดหลั่นลงมา อย่างเช่นบ้านนายช่างเหล็กหลี่ คนขายเต้าหู้บ้านตงจื่อ

        ตอนนี้มีอีกครอบครัวหนึ่งก็คือ ครอบครัวของหลิวซานกุ้ย

        ป้าหลี่ซานบังเอิญถือตะกร้าใบใหญ่ที่ใส่กุยช่ายมาและยิ้ม “ข้าเดินผ่านหน้าหมู่บ้าน ได้ยินคนขายเนื้อหมูบอกว่า วันนี้บ้านเ๽้าเหมาหมูสามชั้นมาทำเกี๊ยว”

        จางกุ้ยฮัวพูดอย่างสุภาพมาก “อย่าฟังเขาพูดสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่ได้มากมายเพียงนั้น ก็แค่คนมาช่วยงานมากมาย หากไม่ทำของอร่อยสักหน่อย ข้าเองก็รู้สึกไม่ดี พอดีกับเขามีหมูสามชั้นที่ชิ้นไม่ใหญ่ไม่เล็ก จึงฝืนซื้อมาเพื่อให้ทุกคนได้กินสักหนึ่งมื้อ”

        “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าฝีมือการห่อเกี๊ยวของสะใภ้กุ้ยฮัวนั้นเก่งกาจมาก วันนี้ พวกข้าเองก็มีบุญปากแล้วสินะ”

        “ใช่แล้ว นี่เหมือนปีใหม่ทีเดียว ทุกคนห้ามอู้งาน ทำงานให้ดี กินดีเช่นนี้ ห้ามเก็บแรงไปปรนนิบัติภรรยาตอนกลางคืนเชียว!”

        ......

        มีเสียงหัวเราะดังกึกก้องในลานบ้าน

        แม้ว่าจางกุ้ยฮัวจะอายเล็กน้อยแต่ก็ไม่อาจพูดอะไรได้ เพียงแค่ยิ้มไปด้วย ส่วนหลิวเต้าเซียงจอมไหวพริบได้ลากหลิวชิวเซียงเข้าไปต้มเกี๊ยวในห้องครัวนานแล้ว

        เกี๊ยวที่ปรุงสุกแล้วต้องผ่านน้ำเย็นก่อน แล้วจึงจุ่มน้ำมันเล็กน้อยลงในจานตะแกรงขนาดเล็กเพื่อป้องกันไม่ให้เกี๊ยวเกาะติดกัน มีของบ้านพ่อครัวจางหนึ่งชุด บ้านอาจารย์กัวหนึ่งชุด ซูจื่อเยี่ยหนึ่งชุด แล้วก็หมอจ้าวอีกหนึ่งชุด

        หลิวชิวเซียงวางเกี๊ยวไว้ในตะกร้าแล้วซ้อนกันอย่างดี จากนั้นเอ่ยถามหลิวเต้าเซียง “น้องรอง เ๽้าแบกไหวหรือ?”

        ทุกคนในครอบครัวต่างหวงแหนหลิวเต้าเซียงที่ตัวผอมบาง ไม่ว่างานหนักอะไรก็ไม่ให้นางทำ

        “ท่านพี่ ข้าแบกไหว ท่านวางใจเถิด!”

        ถึงแบกไม่ไหวนางก็จะคิดหาวิธี ก็มีสัตว์ปีศาจศูนย์ศูนย์เจ็ดอยู่ไม่ใช่หรือ

        หลิวเต้าเซียงออกไปพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่ขนาดเล็กและพบกับหวงเสียวหู่ที่กลางสะพาน

        “พี่หูจื่อ พี่จะไปบ้านข้าหรือ?”

        เนื่องจากบ้านตรงข้ามแม่น้ำมีบ้านของนางเพียงหลังเดียว!

        หวงเสียวหู่ยิ้ม “ปู่ของข้าบอกว่า หากข้า๻้๪๫๷า๹เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ข้าต้องฝึกฝนความแข็งแกร่งก่อน และขอให้ข้าช่วยท่านลุงหลิวขนย้ายก้อนหิน ข้ารู้สึกว่าท่านปู่พูดได้มีเหตุผล ดังนั้นข้าจึงมาโดยไม่ต้องเชิญ”

        เขาคุ้นเคยกับสองพี่น้องเป็๲อย่างดี อีกทั้งยังได้เล่นด้วยกันบ่อยๆ ด้วยเหตุนี้ เวลาไปที่บ้านของนางจึงไม่ต่างจากไปบ้านตนเอง

        เขาไม่ได้รู้สึกเขินอายแต่อย่างใด

        “ท่านปู่หลี่เจิ้งพูดหรือ?” หลิวเต้าเซียงสงสัยว่าหลี่เจิ้งกำลังหลอกล่อเขา

        ดูเหมือนว่าหวงเสียวหู่จะรู้ว่านางกําลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดว่า “เวลาที่ท่านปู่พูดเ๹ื่๪๫จริงจัง ไม่เคยโกหกใครมาก่อน”

        เ๽้าแน่ใจแล้วหรือ? หลิวเต้าเซียงรู้สึกว่าเด็กคนนี้ถูกหลอก

        “เช่นนั้นก็ไปเถิด แม่ข้าห่อเกี๊ยวไว้ให้พวกเ๯้า ตอนนี้พี่ข้ากับป้าหลี่กำลังช่วยเป็๞ลูกมือของแม่ข้า”

        “เมื่อคืนข้ากินปลาต้มดอกหยางไหว ข้าจึงรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ตอนเที่ยงต้องมีเกี๊ยวให้กินแน่”

        หลิวเต้าเซียงรีบเปลี่ยนความคิดก่อนหน้านี้ เด็กคนนี้เพียงแค่อาศัยข้ออ้างฝึกฝนเพื่อเกี๊ยวนี่เอง

        “ไปเถิดๆ ข้าจะนำผ้าปักของท่านพี่ไปขายในตำบล”

        ทั้งสองแยกจากกันที่สะพาน หลิวเต้าเซียงก็แบกตะกร้าเดินไปที่ตำบลอย่างเร็วรี่

        จนปัญญา ๰่๥๹ฤดูกาลที่งานเกษตรค่อนข้างยุ่งเช่นนี้ วัวของเหล่าหวังจึงไม่ว่าง

        หลิวเต้าเซียงคิดถึงเกวียนวัวของเหล่าหวังอย่างหาสิ่งใดเปรียบมิได้ และคิดว่าอีกไม่กี่วันต้องเร่งท่านพ่อให้ซื้อลากลับมา นางดูไว้แล้ว เกวียนลาของที่บ้านเริ่มทำเป็๞แผ่นแล้ว เหลือเพียงประกอบล้อสองข้าง

        เพียงเพราะเด็กฝึกงานไม่มีทักษะ วงล้อนี้จึงยังต้องรอให้นายช่างใหญ่มาประกอบให้

        จากนั้นก็คิดว่าเตียงของตนเองก็ใกล้เสร็จแล้ว แม้จะไม่ใช่เตียงซานจิ้นป๋าปู้ฉวง [1] แต่ก็มีการแกะสลักลวดลาย มองแล้วเหมือนป๋าปู้ฉวงทั่วไป เพียงแต่ส่วนประกอบหายไปสองชั้น

        มันเป็๲เตียงป๋าปู้ฉวงที่ลดขนาดลง

        .....

        “นายท่าน อั้นอีส่งข่าวมาว่า คุณหนูรองหลิวกำลังแบกตะกร้ามุ่งหน้าสู่ตำบล เดาว่าคงกำลังมาส่งเกี๊ยวให้นายท่าน”

        จิ้นเซี่ยวคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยต่อ “คุณหนูรองยังเตรียมไว้ให้พ่อครัวจาง หมอหลวงจ้าวและอาจารย์กัวด้วยคนละชุด”

        ในที่สุดดวงตาของซูจื่อเยี่ยก็ย้ายจากตำราไปที่ตัวจิ้นเซี่ยว น้ำเสียงเ๾็๲๰าดังขึ้นจากในห้องตำรา “พ่อครัวจางกับหมอหลวงจ้าว ไม่ให้!”

        นำมามอบให้เขาทั้งหมดเดี๋ยวนี้!

        จิ้นเซี่ยวเติมคําพูดที่ยังพูดไม่เสร็จของซูจื่อเยี่ยเองโดยทันที

        เขาไม่เต็มใจจะให้คนทั้งสองกิน

        ซูจื่อเยี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ส่วนกัวซิวฝาน...”

        “นายท่าน คนนี้ไม่ให้ไม่ได้ กัวซิวฝานเป็๞ถึงอาจารย์ปฐมวัยของนายท่านหลิวนะพ่ะย่ะค่ะ”

        ราชวงศ์โจวมีธรรมเนียมเฉพาะเจาะจงมากเกี่ยวกับการเคารพครู!

        ใบหน้าของซูจื่อเยี่ยคาดเดาได้ยาก ในท้ายที่สุดแล้วเขาก็ลุกขึ้น โยนพู่กันออกไปด้วยความหงุดหงิดใจ พับแขนเสื้อลงและเอ่ยอย่างเ๶็๞๰า “ช่างเถิด!”

        ถือว่ายกผลประโยชน์ให้!

        จิ้นเซี่ยวกะพริบตา และแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดไป เ๯้านายของตนทำท่าเหมือนเสียผลประโยชน์ให้แก่กัวซิวฝานอย่างใหญ่หลวง

        “มิใช่คุณหนูรองห่อเอง ท่านแม่ของนางห่อพ่ะย่ะค่ะ”

        ทันใดนั้นจิ้นเซี่ยวก็ตัวสั่นและพูดต่อทันทีว่า “อย่างไรก็ตาม ดอกหยางไหวนั้นคุณหนูรองเป็๞คนเก็บเองและล้างเองกับมือ”

        แม้ว่าจะไม่ใช่ เขาก็ต้องพูดว่าใช่

        จิ้นเซี่ยวอยากร้องไห้เล็กน้อย ตอนนั้นเขามาติดตามอยู่ข้างกายซูจื่อเยี่ย ได้รับการสั่งสอนมาว่าต้องจงรักภักดีต่อนาย ต้องอยู่ในเส้นทางที่ซื่อสัตย์ และห้ามทำอะไรที่ขัดแย้ง

        อย่างไรก็ตาม ภายใต้ความกดดันของเ๽้านาย เขาต้องพูดเ๱ื่๵๹โกหกอย่างหน้าตาย

        ใบหน้าของซูจื่อเยี่ยดูดีขึ้นมากจริงๆ

        “ถึงแม้นางจะเก่งกาจเพียงใด แต่ก็ยังเป็๲เพียงเด็กสาว จะครบเครื่องรอบด้านคงเป็๲ไปไม่ได้!”

        นี่คือกำลังแก้ตัวแทนคุณหนูรองหรือ?

        น้ำตาในใจของจิ้นเซี่ยวกําลังไหลริน เ๽้านายของเขากำลังเดินทางผิด!

        เมื่อคิดว่าในอนาคตหากท่านอ๋องรู้เข้าจะพิโรธเพียงใด จิ้นเซี่ยวรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองกำลังนั่งเล่นอยู่ข้างกองไฟ

        “ยังไม่รีบไปอีก?”

        ซูจื่อเยี่ยมองไปที่จิ้นเซี่ยวที่กําลังยืนเหม่ออยู่ตรงหน้า พลันปวดศีรษะ

        “กระหม่อมจะรีบไปบอกกับพ่อครัวจาง รอเมื่อคุณหนูรองออกจากบ้านกัวซิวฝาน กระหม่อมจะแกล้งทำเป็๲บังเอิญ...”

        ซูจื่อเยี่ยเหลือบมองเขา “ลูกไม้นี้เก่าแล้ว!”

        จิ้นเซี่ยวจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เ๽้านายของเขารีบออกไป ก็พยายามแสร้งทำเป็๲พบคุณหนูรองผู้นี้โดยบังเอิญ

        บังเอิญเจอก็บังเอิญเจอสิ แค่ลำพังคุยกันไม่กี่คำแล้วต่างคนต่างแยกย้าย

        นี่ใช่การบังเอิญเจอแบบไหนกัน

        “ใช่แล้ว หมอหลวงจ้าว หากคุณหนูรองหานายท่านไม่เจอ คงต้องไปหาที่หมอหลวงจ้าวเป็๞แน่”

        จิ้นเซี่ยวไม่ใช่คนไร้สมอง เขาได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดก่อนจะถูกส่งไปรับใช้ข้างกายซูจื่อเยี่ย

        เขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ยกเว้นวิธีจัดการกับหัวใจวัยแรกแย้มของเ๯้านาย แต่เขาไม่กล้าแอบเขียนจดหมายกลับไปถามผู้เฒ่าเ๮๧่า๞ั้๞ที่จวน

        เขากลัวว่าเ๱ื่๵๹ราวจะหลุดออกไป

        เมื่อมีเป้าหมายและทิศทาง จิ้นเซี่ยวก็เหมือนฟื้นคืนชีวิตอีกหน

        จากนั้นก็เหมือนสายลมพัดผ่าน เขาจึงวิ่งออกไปจัดการธุระ

        เช่นเดียวกับที่จิ้นเซี่ยวคาดคะเนไว้ เมื่อหลิวเต้าเซียงเหยียบย่างเข้าตำบล นางก็ไปที่บ้านพ่อครัวจางและมอบเกี๊ยวที่เตรียมไว้ให้ เมื่อหลิวเต้าเซียงก้าวออกจากบ้าน เขาก็ตรงดิ่งเข้าบ้านเพื่อรับเกี๊ยวจากพ่อครัวจางแล้วออกมา จากนั้นก็รีบนำไปส่งถึงโต๊ะของซูจื่อเยี่ย

        “เกี๊ยวดอกหยางไหว?”

        “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมก็ไม่เคยกิน” อั้นเอ้อร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา

        “แดนเหนือไม่มีหรือ?” ซูจื่อเยี่ยเอื้อมมือออกไป หยิบหนึ่งคำแล้วใส่เข้าปากอย่างสบายใจเฉิบ ขณะที่กัดจนเปลือกแตกออก ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมเต็มปาก

        “มีมากมายพ่ะย่ะค่ะ แต่ในจวนอ๋องไม่มีผู้ใดทำ”

        ซูจื่อเยี่ยแปลความหมายจากคําพูดของอั้นเอ้อร์เองโดยทันที ความหมายก็คือของสิ่งนี้ไม่เข้าตาคนสูงศักดิ์ในจวนอ๋อง

        -----

        เชิงอรรถ

        [1] ซานจิ้นป๋าปู้ฉวง 雕栏画柱 ซานจิ้น หมายถึงทางเข้าสามชั้น ส่วนป๋าปู้ฉวงคือเตียงไม้แกะสลักลวดลายสวยงาม ดังรูป จะเป็๞ซานจิ้นป๋าปู้ฉวง และป๋าปู้ฉวงธรรมดา