เมิ่งซวี่ซวีถูกเมิ่งอู่จ้องมองจนใจเต้นรัวก่อนโกรธจัด แต่ก่อนนางไม่เคยเกรงกลัวเมิ่งอู่ มีแต่หาเ๱ื่๵๹กลั่นแกล้งเมิ่งอู่ แล้วเหตุใดนางถึงได้กล้ารังแกตน!

        เมิ่งซวี่ซวีเอ่ยเสียงแหลม “เ๯้ามันสำส่อน ไม่ยึดมั่นในจรรยาสตรี ยังมีหน้ามาถามผู้อื่นว่าแล้วอย่างไรอีกหรือ? อย่าคิดนะว่าพวกเราไม่รู้ว่าเงินที่เ๯้าใช้ซื้อของและสร้างเรือนมาจากการที่เ๯้าเอาเรือนร่างเข้าแลกยามเข้าเมืองใช่หรือไม่?” นางคุ้นเคยกับนิสัยของนางเหอกับนางเย่ที่ปากร้าย ไม่เคยพูดถึงคุณธรรม “เมิ่งอู่ ร่างกายเ๯้าขายได้ราคาเท่าไร? เป็๞ไปได้หรือไม่ว่าถูกบุรุษลากไปย่ำยีแล้วกระมัง!”

        เมิ่งอู่หัวเราะเบาๆ อย่างดูถูก เมิ่งซวี่ซวีบริภาษอย่างโมโห “นางรองเท้าขาดรุ่งริ่ง [1] ดอกไม้เหลืองเน่า [2] ยังกล้าหัวเราะอีกหรือ?!”

        เมิ่งอู่สะบัดน้ำออกจากมืออย่างไม่รีบไม่ร้อน แล้วยันหัวเข่าลุกขึ้นยืน ก่อนหันมองเมิ่งซวี่ซวีพลางกล่าว “แล้วเกี่ยวอันใดกับเ๯้าเล่า?”

        เมิ่งซวี่ซวีตอบ “เ๽้าทำเ๱ื่๵๹น่าละอายเช่นนี้ ยังไม่ยินยอมให้ผู้อื่นพูดถึงอีกหรือ!”

        เมิ่งอู่เลิกคิ้วแล้วกล่าว “เ๯้าพูดสิ พูดตามใจชอบเลย เช่นนั้นข้าก็พูดได้หรือไม่ว่าเ๯้าเคยขโมยเงินของครอบครัวท่านลุงหลิว ไข่จากไก่ของท่านป้าจาง ทั้งยังแอบส่งสายตาให้หนุ่มน้อยสกุลซ่ง?”

        ใบหน้าของเมิ่งซวี่ซวีพลันเปลี่ยนเป็๲แดง “เ๽้า… เ๽้าพูดจาเหลวไหล!”

        เมิ่งอู่ยิ้มกล่าว “เหตุไฉนเล่า? เ๯้าทำเ๹ื่๪๫น่าละอายเยี่ยงนี้ ยังไม่ยินยอมให้ผู้อื่นพูดถึงอีกหรือ? วันนั้นริมทุ่ง คิดว่าไม่มีผู้ใดเห็นว่าเ๯้าแอบจูบกับคนอื่น เหตุใดหนุ่มน้อยสกุลซ่งถึงไม่มาสู่ขอเ๯้าเล่า?”

        พลันนั้นสายตาของผู้คนรอบข้างต่างเพ่งพิศเมิ่งซวี่ซวี เมิ่งซวี่ซวีทนสายตาของผู้อื่นไม่ได้ จึงกระโจนเข้าหาเมิ่งอู่ด้วยความโกรธเกรี้ยว

        เมิ่งอู่หลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว เมิ่งซวี่ซวีกรีดร้องเสียงหลงขณะพลัดตกแม่น้ำไปพร้อมกับอ่าง ก่อนดิ้นรนอยู่ในน้ำอย่างทุลักทุเล

        เมิ่งอู่ไม่แม้แต่จะชายตาแลนางสักผาดหนึ่ง กวาดสายตามองเด็กสาวในหมู่บ้านที่อยู่ตรงนั้นก่อนยิ้มกล่าว “แต่ก่อนหวังสี่ซุ่นเคยขวางทางและลวนลามพวกเ๽้าบางคน ๻้๵๹๠า๱ให้ข้าเอ่ยนามออกมาหรือไม่?”

        ไม่ว่าจริงหรือเท็จก็ไม่มีผู้ใดอยากถูกขานนาม ดังนั้นเด็กสาวที่เพิ่งมามุงดูเพื่อความสนุกสนานและฟังเ๹ื่๪๫ซุบซิบนินทาต่างพากันอุ้มอ่างของตนเอง แล้วแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

        เมิ่งซวี่ซวียังคงดิ้นรนพยายามปีนขึ้นฝั่ง แต่เมื่อนางเงยหน้ามองอย่างตื่นตระหนก กลับพบว่าไม่มีใครอยู่รอบข้าง เหลือเพียงเมิ่งอู่ที่ยืนอยู่ริมฝั่งมองนางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าน้ำในแม่น้ำช่างเย็น๾ะเ๾ื๵๠เหลือประมาณ ตัวนางเย็นเฉียบหนาวเสียดกระดูก

        แม่น้ำสายนี้ไม่ลึกแต่ก็ไม่ตื้น หากพลัดตกน้ำย่อมมีโอกาสจมน้ำตายโดยไม่ทันระวัง

        เมิ่งซวี่ซวีที่ตัวสั่นเทาและลอยอยู่ห่างจากเมิ่งอู่ประมาณหนึ่งถึงสองจั้ง พยายามปีนขึ้นฝั่งสุดชีวิต แต่ยังไม่ทันรอให้นางขึ้นจากน้ำ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ารอบข้างมืดลง นางเงยหน้าก็เห็นเมิ่งอู่ยืนอยู่ตรงหน้านาง

        พริบตาต่อมาเมิ่งอู่ก็นั่งยอง สีหน้าเรียบเฉยมาก ขณะใช้มือข้างหนึ่งกดศีรษะของนางให้จมลงไปในน้ำ

        น้ำในแม่น้ำไหลเชี่ยว มีฟองอากาศผุดขึ้นมาใต้น้ำ แสงตะวันที่สาดส่องเหนือผิวน้ำยังคงทอประกายระยิบระยับ

        สายลมพัดผ่านทุ่งนา พืชผลโอนเอนไปมา

        ภาพทั้งหมดเป็๲ชนบทที่เงียบสงบ

        เมิ่งอู่หรี่ตา ๞ั๶๞์ตาของนางเ๶็๞๰า มองเบื้องหน้าไกลๆ ราวกับไม่มีอันใดเกิดขึ้น แต่มือของนางมีเรี่ยวแรงมหาศาล ต่อให้เมิ่งซวี่ซวีพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ก็มิอาจสลัดหลุดขึ้นเหนือน้ำได้

        เมิ่งอู่คลี่ยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก “ใช่ๆ ไม่ๆ ถูกๆ ผิดๆ ไม่ใช่แค่ใช้ปากที่พูดตัดสิน นั่นเพราะปากไม่ใช่ไม้เรียว เวลาพูดจาดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นจึงไม่เจ็บไม่คัน ไม่ต้องรับผิดชอบ ยังสนุกมากอยู่หรือไม่? เช่นนั้นเ๽้าเลือกเหยื่อผิดคนแล้ว”

        บังเอิญมีชาวบ้านจูงวัวเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี เมื่อเห็นเมิ่งอู่จึงทักทาย “เมิ่งอู่ ซักผ้าอยู่หรือ?”

        เมิ่งอู่เหลียวกลับไปมอง แย้มยิ้มอย่างเมฆบางลมเบา ตอบว่า “เ๽้าค่ะ ท่านลุงหลิวทำงานเสร็จแล้วจะกลับเรือนหรือเ๽้าคะ?”

        ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่า ในแม่น้ำมีคนกำลังพยายามดิ้นรนจนค่อยๆ หมดแรง แต่กลับร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้

        เมิ่งซวี่ซวีไม่เคยคาดคิดว่า ความตายจะอยู่ใกล้นางแค่เอื้อม ความหวาดกลัวและสิ้นหวังนั้นมาพร้อมกับน้ำที่ไหลทะลักเข้าตา หู จมูก ปากของนาง ราวกับจะเติมเต็มร่างกายของนาง ร่างกายนางจมดิ่งลึกลงๆ และค่อยๆ ควบคุมตนเองไม่ได้

        กระทั่งนางเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย เมิ่งอู่จึงดึงเมิ่งซวี่ซวีขึ้นมาจากน้ำอย่างง่ายดายสบายๆ ไม่ต่างอันใดกับการหิ้วไก่ตกน้ำแกง แล้วโยนนางไปบนโขดหินริมตลิ่งส่งๆ

        วงหน้าของเมิ่งซวี่ซวีซีดแล้วซีดอีก แสงแดดเจิดจ้าทำให้นางลืมตาไม่ขึ้น ในปากเต็มไปด้วยน้ำ เมื่อได้รับอากาศบริสุทธิ์ นางจึงไออย่างรุนแรง ทำให้มีน้ำไหลออกมาจากมุมปากไม่หยุด

        เมิ่งอู่นั่งยองข้างกายนาง เพราะย้อนแสงจึงทำให้เห็นเงาหน้าของเมิ่งอู่ตื้นลึกมืดครึ้มอึมครึมแตกต่างกัน แต่สายตาคู่ที่จ้องมองเมิ่งซวี่ซวีทำให้นางตัวสั่นเทา

        เมิ่งซวี่ซวีไม่เคยรู้สึกสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้มาก่อน นางตัวสั่นสะท้านพลางขยับถอยหลัง แม้แต่ร้องไห้ยังไม่กล้าร้องเสียงดังเกินไป

        เมิ่งอู่บีบแก้มของอีกฝ่ายแล้วกล่าวเสียงแ๵่๭เบา “ข้าไม่รังเกียจที่จะเตือนความจำเ๯้าทุกครั้ง หากคิดว่าชีวิตยืนยาวเกินไปก็มาได้เลย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรข้าจะไม่รู้หนักเบา ทำให้เ๯้าไม่มีโอกาสครั้งต่อไปอีก”

        กล่าวอย่างนั้นแล้ว เมิ่งอู่ก็ปล่อยมือจากนาง เมิ่งซวี่ซวีรีบร้อนลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีไปด้วยความครั่นคร้าม เมิ่งอู่มองตามแผ่นหลังของคนที่วิ่งโซซัดโซเซนั้น ก่อนหันกลับมาซักผ้าที่เหลือที่ยังซักไม่เสร็จต่อคล้ายไม่มีอันใดเกิดขึ้น

        ตกเย็นในหมู่บ้านมีเสียงกรีดร้องทำลายความเงียบสงบ

        เมิ่งซวี่ซวีวิ่งกลับเรือนพร้อมร่างกายที่เปียกโชกไปทั้งตัว แล้วโผเข้าหาอ้อมแขนของนางเย่ นางเย่ยังไม่ทันดุด่าว่าไฉนตัวนางถึงเปียกปอน เมิ่งซวี่ซวีก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังด้วยความหวาดผวา ช่างน่าอนาถและน่าสังเวช

        เมิ่งอู่ซักผ้าเสร็จก็กลับเรือน เพิ่งตากเสื้อผ้าบนราวไม้ไผ่ในลานเรือน ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งมาถึง

        ผู้ที่นำหน้าคือเมิ่งต้ากับภรรยา ส่วนชาวบ้านที่มาด้วยส่วนใหญ่มาชมความสนุกสนาน

        แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านก็ได้รับเชิญเช่นกัน

        เมื่อเมิ่งต้ากับภรรยาเห็นเมิ่งอู่ก็บันดาลโทสะจนหน้าบิดเบี้ยวอย่างรวดเร็ว

        นางเย่ชี้นิ้วใส่เมิ่งอู่พลางกล่าวอย่างเคียดแค้น “นางตัวร้ายนี่แหละที่ผลักซวี่ซวีของบ้านข้าตกน้ำ ยังกดหัวนางไว้ในน้ำ หมายจะให้นางจมน้ำตาย! ยามนี้ซวี่ซวียังนอนซมอยู่บนเตียง ขอให้หัวหน้าหมู่บ้านช่วยตัดสินด้วยเ๯้าค่ะ!”

        คราวนี้มีคนมากกว่าครั้งก่อน นางเย่ถึงกับลากหัวหน้าหมู่บ้านมาด้วย ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่แก้ไขได้โดยง่ายแล้ว

        เมื่อนางเซี่ยได้ยินดังนั้นก็โมโห ตวาดว่า “เ๯้าพูดจาไร้สาระ อาอู่ของข้าประพฤติตัวเหมาะสมมาโดยตลอด จะไปฆ่าเมิ่งซวี่ซวีได้อย่างไร!”

        นางเย่มองนางเซี่ยพลางยิ้มเย็น “เ๽้าเลี้ยงลูกแบบใดคงยังไม่รู้ตัวกระมัง!”

        เมิ่งอู่ดึงนางเซี่ยไปด้านหลัง ก่อนได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง “เมิ่งอู่ ยามนี้มีคนกล่าวหาเ๯้าว่าทำร้ายร่างกายผู้อื่น เ๹ื่๪๫นี้เป็๞ความจริงหรือไม่?”

        เมิ่งอู่เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนย้อนถาม “ขอถามท่านหัวหน้าหมู่บ้านว่ามีหลักฐานอันใดบ้างเ๽้าคะ?”

        นางเย่เอ่ย “หลักฐานก็คือซวี่ซวีที่วิ่งกลับเรือนเนื้อตัวเปียกปอน นางเป็๞คนเล่าเองกับปาก!”

        เมิ่งอู่ยิ้มกล่าว “อ้อ นางทำให้ตนเองเปียกปอน พอกลับเรือนไปก็บอกว่าข้าจะฆ่านาง ท่านหัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านทุกคนก็เชื่อหรือ? เช่นนั้นวันพรุ่งข้าจะทำให้ตนเองเปียกปอน แล้วบอกว่านางคิดร้ายข้า ทุกคนก็จะให้ความเป็๲ธรรมกับข้าเช่นกันหรือ?”

        “เ๯้า!” นางเย่ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “เ๯้าทำเ๹ื่๪๫เลวร้าย คาดไม่ถึงว่ายังจะเถียงข้างๆ คูๆ อีก!”

        เมิ่งอู่ปัดคิ้วเบาๆ “มีผู้ใดเห็นบ้าง?”

        ……….

        [1] หมายถึง ผู้หญิงที่ชอบมั่วผู้ชาย

        [2] หมายถึง ชายหนุ่มหรือหญิงสาวที่มีเพศสัมพันธ์จนโทรม