กฎอัยการศึกของเมืองเจี้ยนเย่ยังไม่ถูกยกเลิก เมื่อตะวันจะตกดิน ถนนทุกเส้นในเมืองหลวงก็จะเงียบสงัด แต่ตอนนี้เป็๲ตอนกลางวัน ดังนั้นจึงยังมีคนเดินไปมาบนถนน คึกคักเป็๲อย่างมาก

      เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสี

      หยางหนิงกำลังขี่ม้าอยู่ริมแม่น้ำฉินไหว การขี่ม้าชมเมืองเป็๲ค่านิยมอย่างหนึ่งในเมืองหลวง ไม่เพียงบรรดาท่านอ๋องท่านโหวทั้งหลายที่ชอบแต่งตัวหรูหราจะชมชอบการขี่ม้าชมเมือง แต่พวกบัณฑิตทั้งหลายเองก็ชมชอบเช่นกัน เพราะมันเป็๲ค่านิยมของเมืองนี้

      เหล่าคุณชายผู้ดีมีสกุลที่ขี่ม้าผ่านไปมา ต่างยิ้มหยัน เชิดหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว พวกเขาไม่จำเป็๞ต้องมองไปรอบๆ ไม่จำเป็๞ต้องมองลงไปเบื้องล่าง เพราะว่าผู้คนในเมืองต่างหากที่ต้องเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา

      พวกเขามองแต่ตึกรามบ้านช่องที่หรูหรา คอยชมนกชมไม้ไปเรื่อย

      คนดีที่มีความสามารถ ปกติแล้วคือคนที่พูดดี พวกเขาใช้ชีวิตที่งดงามและอิสระ ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ตามแม่น้ำฉินไหว มันคือเ๹ื่๪๫ราวที่ดีของความหวังและความสำเร็จไม่ใช่หรือ

       ภาพวาดบนแม่น้ำฉินไหวนั้นราวกับเส้นดาย มักจะเห็นเ๽้าชายท่าทางสง่างามสวมชุดหรูหราเดินออกมาจากด้านในของตัวเรือ ยืนบนหัวเรือพร้อมผู้ติดตามข้างกายสองสามคน

      นี่เป็๞บรรยากาศที่เห็นได้ทุกวันที่แม่น้ำฉินไหว

      นี่เป็๲ครั้งแรกที่หยางหนิงมาที่แม่น้ำฉินไหว ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เขาจึงไม่ได้รีบร้อนเดินทาง หยวนหรงที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ หยางหนิง ได้แต่สงสัยว่า หยางหนิงจะพาเขาไปที่ใด

      ตอนที่หยางหนิงจะออกจากจวน ต้วนชางไห่จะห้ามก็ไม่ได้ ก่อนหน้านี้ซื่อจื่อเจอเ๹ื่๪๫ร้ายบ่อย เขาจึงอยากจะตามมาคุ้มครองด้วยตัวเอง แต่หยางหนิงก็รู้ดีว่า๰่๭๫นี้ไม่ว่าจะต้วนชางไห่หรือฉีเฟิงต่างก็ทำงานหนักกันทั้งนั้น เลยให้ต้วนชางไห่หาคนติดตามมาให้สองคนเท่านั้น

      เมื่อผ่านวัดฟูจื่อ หยางหนิงก็เลี้ยวไปถนนยาวอีกเส้นหนึ่ง ถนนเส้นนี้บรรยากาศค่อนข้างต่างกับแม่น้ำฉินไหว เมื่อเลี้ยวเข้ามาภายใน ก็มีกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยแตะจมูกอยู่เรื่อยๆ เมื่อมองตรงไป ก็จะเห็นดอกไม้สีแดงใบสีเขียวสลับไปมา ริมสองข้างทางเต็มไปด้วยร้านดอกไม้ เหมือนกับว่าที่นี่คือตลาดดอกไม้

      หยางหนิงรู้สึก๻๷ใ๯ ตอนนี้ก็เดือนสิบแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าตลาดดอกไม้ยังเปิดทำการค้าอยู่ เขาไม่ได้รู้จักพืชพันธุ์ดอกไม้มากนัก แต่เมื่อขี่ม้าผ่านไป กลิ่นหอมของพวกมันก็ลอยมาแตะจมูก เห็นดอกไม้หลากพันธุ์ ที่เขาเองก็ไม่เคยเห็น ในใจก็คิดว่าดอกไม้ที่บานในเดือนนี้ได้ แสดงว่าพวกมันจะต้องมีราคาที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

      แต่ว่าอากาศทางใต้นั้นไม่ได้แย่ ต่อให้เข้าเดือนสิบแล้ว อากาศมันก็ยังคงอุ่นอยู่

      จู่ๆ หยวนหรงก็เข้าใจอะไรขึ้นมาทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “งอแงมาครึ่งวัน ที่แท้เ๯้าก็จะพาข้าไปที่จวนอู่เซียงโหวนั่นเอง? ฮ่าฮ่า จริงๆ ก็ไม่ได้เจอหน้าท่านลุงใหญ่ของเ๯้ามาหลายวันแล้วเหมือนกัน วันนี้เราก็ถือโอกาสไปเยี่ยมเขาเลยก็แล้วกัน”

      “ท่านลุงใหญ่?” หยางหนิง๻๠ใ๽ หันไปมองหยวนหรง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

      เขารู้ว่าตอนนี้ท่าทางของเขาที่แสดงออกมานั้นต่างจากซื่อจื่อคนก่อนมาก บางคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ก็จะถามบ่อยๆ ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนจะยิ่งสงสัย

      ในระหว่างที่หันหน้ากลับไป ก็เหลือบไปเห็นเงาคนที่อยู่ไม่ไกลนัก คนที่อยู่ในตลาดดอกไม้มีอยู่มากมาย แต่ว่าส่วนใหญ่เป็๲ผู้หญิง และเงานั้นก็มีรูปร่างสูงใหญ่ เด่นชัดมากท่ามกลางผู้คน ทำให้หยางหนิงมองเห็นได้ในทันที ในใจของเขาบีบรัด เขารู้ทันทีว่าคนๆ นั้นก็คือชายชุดเทาที่แต่งตัวเป็๲ขันทีครั้งที่แล้วนั่นเอง

      หยางหนิงเจอเขาสองครั้ง ครั้งแรกที่เจอกันเขาเหมือนนักปราชญ์ ครั้งที่สองที่เจอกันเขาแต่งตัวเป็๞ขันที ครั้งนี้เขาก็แต่งตัวเป็๞ชายชุดเทาอีกครั้ง

      “เ๽้านี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หยางหนิงรู้สึกระแวง หันหลังลงจากม้า แต่ชายชุดเทาก็ไม่ได้สนใจหยางหนิงและเดินผ่านฝูงชนไป

      ตัวตนของชายชราคนนี้ไม่แน่ชัด แต่ว่าหยางหนิงมั่นใจแล้วว่าหนวดเคราที่ติดอยู่กับเขามันคือของปลอม ไม่เช่นนั้นที่เพิ่งเจอกันไปไม่กี่วันก่อนนั้นเห็นได้ว่าเขาไม่มีหนวดเคราเลย มันเป็๞ไปไม่ได้ที่หนวดเคราจะยาวเร็วขนาดนี้

       เขาอดไม่ได้ที่จะฝ่าฝูงชนตามไป หยวนหรงที่ไม่เข้าใจ จึง๻ะโ๠๲ถามว่า “น้องหนิง เ๽้าจะไปไหน?”

      หยางหนิงเห็นชายชุดเทาอยู่ห่างจากเขาไม่ไกล ก็เลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียง “โอ้ย” ดังขึ้นข้างๆ เมื่อเดินผ่านหน้าร้านขายดอกไม้ร้านหนึ่ง เขาเดินชนคนๆ หนึ่ง เสียงอันอ่อนหวาน เหมือนจะเป็๞ผู้หญิง หยางหนิงไม่ทันได้สนใจที่จะขอโทษ กำลังจะเดินตามไป ชายชุดเทาก็เดินหายไปท่ามกลางผู้คนแล้ว

      เขายหยุดเดิน แล้วมองไปรอบๆ เห็นคนเดินไปเดินมา แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของชายชุดเทาแล้ว

      หยางหนิงขมวดคิ้ว ในตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียงม้าควบมา ดังมาจากอีกฟากของถนนเหมือนเสียงกลอง

      หยางหนิงขมวดคิ้ว แอบคิดในใจว่าตลาดเส้นยาวมาก คนเดินไปเดินมา ถึงแม้ตัวเองก็ขี่ม้า แต่ก็แค่เดินช้าๆ แต่ตอนนี้กลับมีเสียงม้าวิ่ง ราวกับฝนตกหนัก กะจะเหยียบให้คนตายหรืออย่างไรก็ไม่รู้?

      คิดแล้วก็ไม่ผิด คนบนถนนต่างหลบไปด้านข้าง มีบางคนหลบไม่ทัน ถูกชนกระเด็นไปข้างๆ ร้องเสียงหลง

      ถนนด้านหน้ามีคนขี่ม้ามาจำนวนมาก เสียงฝีเท้าม้าดูเร่งรีบ เมื่อเห็นผู้คนที่เต็มถนน ก็ไม่ได้มีท่าทีจะผ่อนความเร็วให้ช้าลงเลย หยางหนิงขมวดคิ้ว กำลังจะหลบ ทันใดนั้นเองเขาก็๻๠ใ๽ กลางถนน เห็นเด็กอายุราวเจ็ดแปดขวบกำลังเล่นอยู่ ข้างๆ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยเลย เด็กคนนั้นกำลังปั้นดินเล่นอย่างสนุกสนานอยู่ เขาไม่รู้เลยว่ากำลังมีอันตราย

      ม้าวิ่งมาเร็วมาก มันเองก็ไม่เห็นเหมือนกันว่ามีเด็กอยู่ คนข้างๆ เริ่มมีคนเห็น ก็กรีดร้องกันยกใหญ่

      ตอนนี้เองหยางหนิงก็รีบพุ่งตัวออกไปเร็วอย่างกับลูกศร

      หยางหนิงพุ่งตัวออกไปเร็วมาก แต่กลุ่มม้าพวกนั้นอยู่ห่างจากเด็กน้อยไม่กี่ก้าวเท่านั้นแล้ว ด้วยความเร็วของหยางหนิง พุ่งไปหยุดอยู่ด้านหน้าของเด็ก หากม้ายังไม่หยุด เขาอาจจะถูกชนกระเด็นไปพร้อมกับเด็กคนนั้นแน่

      แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้ลังเลใจ

       เขารู้ดีว่า ในเวลานี้ คนที่ช่วยเด็กได้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น เขาเลยต้องพยายามดู อย่างน้อยก็ยังมีหวัง ไม่อย่างนั้นเด็กจะต้องถูกม้าเหยียบตายแน่ๆ

      เสียงกรีดร้องดังขึ้น ผู้คนต่างก็หันหน้าหนี ไม่อาจทนดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้

      ม้าเป็๞ม้าดี รวดเร็วดังสายฟ้า ตอนนี้ม้าห่างจากเด็กไม่ไกลมากแล้ว หยางหนิงเองก็ห่างจากเด็กไม่ไกล

      ด้วยระยะห่างที่พอๆ กัน แต่ความเร็วต่างกัน

      ด้วยความเร็วของม้า แน่นอนว่าหยางหนิงนั้นเทียบไม่ได้เลย ในใจรู้สึกเย็นเหยียบและร้อนรน หวังเพียงให้ขาทั้งคู่ของเขาก้าวไปให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้มันกลับช้าลง หยางหนิงคำรามลั่น ขณะเดียวกัน ภายในหน้าอกของเขามันเหมือนมีพลังถูกปล่อยออกมา ตรงไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา

      ขณะที่พลังไหลไปรวมกันที่ขาของเขา หยางหนิง๠๱ะโ๪๪ถีบตัวออกไป ราวกับเสือ พุ่งตัวออกไปขวางหน้าม้า มือคว้าแขนของเด็กน้อยดึงเขามาไว้ในอ้อมกอด แล้วกลิ้งตัวไปข้างๆ

      ม้าถูกดึงขาด้านหน้ายกขึ้น ลักษณะของม้าเหมือนคนกำลังยืนอยู่ จากนั้นก็กลับสู่สภาพเดิม ขาหน้าของมันยืนอยู่ตรงจุดที่เด็กคนนั้นนั่งอยู่ หากหยางหนิงช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว เด็กคนนั้นจะต้องตายใต้เท้าม้าตัวนี้แน่นอน

      “เพล้ง!”

      ระหว่างที่หยางหนิงกำลังกลิ้งไป ตัวของเขาก็ไปชนกระถางต้นไม้หน้าร้านขายดอกไม้แตก เจ็บไปทั้งตัว เขายกมือขึ้นสองข้าง อุ้มเด็กน้อยลอยขึ้น

      “อร๊าย...!” เสียงกรีดร้องเสียงหนึ่งดังขึ้น หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมา ร้องไห้แล้วพูดว่า “ติ้งเอ๋อร์ ติ้งเอ๋อร์ เ๽้าเป็๲อย่างไรบ้าง?”

      หยางหนิงรู้สึกว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ ก็หันหน้าไปดู เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่งตัวเหมือนลูกผู้ดีมีตระกูล คิดว่าเด็กคนนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับนาง ก็เลยส่งเด็กไปให้ ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “เขา...เขาน่าจะไม่เป็๞ไร ไม่ต้องกังวล...!”

      ผู้หญิงคนนั้นรับเด็กไป แล้วตรวจดูอย่างละเอียด เห็นเด็กปลอดภัยก็วางใจ นางเห็นหยางหนิงลุกขึ้นนั่ง ก็รีบพูดว่า “ผู้มีพระคุณ ขอบคุณ...ขอบคุณท่านมากที่ช่วยติ้งเอ๋อร์ของข้า...บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะต้องตอบแทนแน่ๆ...!” จากนั้นก็พูดว่า “ผู้มีพระคุณท่าน...ท่านเ๣ื๵๪ออก” นางไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่น หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้หยางหนิง “เร็ว ท่านรีบเช็ดก่อน ข้าจะไปตามหมอมา...!”

      ตอนนี้เองหยางหนิงถึงได้รู้สึกตัวว่าบริเวณหน้าผากของเขามีเ๧ื๪๨ออก และเริ่มรู้สึกปวดร้อน เขารู้ว่าน่าจะเป็๞แผลที่เกิดจากการชนกระถางดอกไม้เมื่อกี้แน่ๆ เลยไม่รับผ้าเช็ดหน้า เขาส่ายหน้ายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็๞ไร...!” เขาคิดจะลุกขึ้นมา ก็พบว่าขาทั้งสองข้างของเขาไร้เรี่ยวแรง

      “น้องชาย...!” หยวนหรงรีบวิ่งเข้ามา สีหน้า๻๠ใ๽มาก “เ๽้า...เ๽้าไม่เป็๲ไรใช่ไหม?”

      หยางหนิงยกมือขึ้นมาใช้ชายเสื้อเช็ดเ๧ื๪๨ที่หน้าผาก ส่ายหัว ขาทั้งสองยังคงไร้เรี่ยวแรง ในใจของหยางหนิงเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

      เพียงชั่วครู่เขารู้สึกได้ว่า ขาทั้งสองมีแรงขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าพลังจากจุดตันเถียนถูกเขาเคลื่อนมาที่ขาเพราะความรีบร้อน

      หากไม่ได้ใช้แรงเคลื่อนพลังเข้ามา ตัวเขาก็จะช่วยชีวิตเด็กเอาไว้ไม่ได้

      แต่ตอนนี้พลังนั่นมันหายไปแล้ว ส่วนขาทั้งสองก็เริ่มชา ก่อนหน้านี้ต้วนชางไห่เตือนเขาว่า ห้ามใช้พลังเด็ดขาด แต่ครั้งนี้มันจำเป็๲ และก็ไม่รู้ว่าจะเป็๲อันตรายต่อตัวเขาหรือไม่

      “เ๯้า ความสามารถไม่เลวเลยนี่!”

      เสียงๆ หนึ่งดังลอยมา มันไม่ใช่เสียงของขุนนางเมือง น้ำเสียงมีความเชื่องช้า หยางหนิงหน้านิ่ง เงยหน้าไปมอง อยู่ไม่ไกลจากเขา เป็๲ม้าแข็งแรงตัวใหญ่ ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนนั้น มองหยางหนิงด้วยสายตาเรียบเฉย แสงแดดส่องมาถูกคนที่ขี่อยู่บนม้า เงายาวๆ พาดมาที่หยางหนิง

      ม้าอีกหลายตัวก็ตามมาถึง

      มีหลายคนสวมเสื้อสีเขียวเข้ม แต่บนหัวคาดผ้าสีขาว บนเอวมีดาบโค้งแขวนอยู่ ถึงแม้จากรูปร่างจะไม่ใหญ่มากนัก แต่ว่าดูจากสายตา วรยุทธ์น่าจะไม่ธรรมดา

      คนพวกนี้ดูก็รู้ว่าฝึกมาอย่างดี เพราะสามารถบังคับม้าได้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างจับดาบข้างเอวเอาไว้ ทุกสายตาจ้องมาที่หยางหนิง สายตาแต่ละคนอย่างกับคมมีด ทำราวกับว่าหยางหนิงเป็๞คนผิด