เมื่อมีคำปลอบของจ้าวต้าน เวินซีก็อารมณ์ดีขึ้นและไม่วิตกกังวลเหมือนเมื่อครู่ ทั้งสองเดินไปตามทางที่มีลำแสงสว่างนั้น        ไม่นานนักพวกเขาก็เห็นว่าที่นี่ต่างไปจากที่ที่เข้ามา ทำให้เวินซีคิดถึงธารดอกท้อของเถาหยวนหมิง [1] ซึ่งเป็นดินแดนที่ตัดขาดจาก...