ภายใต้รัตติกาลมืดมิด สายลมหอบหนึ่งตีตลบไปด้านหลัง จนเข้าปากและจมูกของโม่เสวี่ยถง เบื้องหน้าสายตามืดสลัวมองเห็นไม่ชัด ทว่านางกลับอ้าแขนโอบรอบเอวของผู้ที่ก้าวเข้ามาโดยสัญชาตญาณ ฝังศีรษะลงบนแผงอกที่แข็งแกร่ง ค่อยพรูลมหายใจช้า ๆ กลิ่นกายบุรุษอันคุ้น...