เมื่อได้เห็นซู่เหนียงหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะความเ็ปกู้เจิงก็ปวดใจไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้นางมองหวังซู่เหนียงเป็เหมือนญาติสนิทคนใกล้ชิดอีกฝ่ายล้วนคิดวางแผนเพื่อบุตรสาวหรือก็คือเพื่อตัวกู้เจิงเอง เอาเถอะอันที่จริงความคิดของซู่เหนียงกำลังเปลี่ยนไปนางไม่คิดที่จะให้กู้เจิงไปเป็อนุสูงศักดิ์ขององค์ชายห้าแล้ว กล่าวตามตรงการกระทำของซู่เหนียงยังนับว่ามีปณิธานมุ่งมั่นอย่างยิ่งทว่าวิธีการที่กระทำนั้นออกจะไม่ถูกต้องนัก กู้เจิงได้แต่ภาวนาในใจ
ชุนหงผลักประตูเข้ามา “คุณหนูใหญ่ ยาสมุนไพรต้มเรียบร้อยแล้วเ้าค่ะรอให้เย็นแล้วบ่าวจะนำมาป้อนให้ซู่เหนียงนะเ้าคะ”
กู้เจิงส่งเสียงอืมเบาๆ
“คุณหนูใหญ่ ท่านอย่ากังวลใจเลยเ้าค่ะท่านหมอบอกว่าซู่เหนียงพักสักสองสามเดือนก็หายดีแล้วเ้าค่ะ”
“าเ็ที่เอ็นกระดูกร้อยวัน[1] ่สองสามเดือนนี้ซู่เหนียงคงต้องทนเ็ปแล้ว”เมื่อมองหน้าซู่เหนียงที่ทำททุกอย่างเพื่อนางแล้วแม้จะอยากโกรธแต่กู้เจิงก็โกรธไม่ลง
อยู่ๆ ประตูได้ถูกผลักเปิดออกแม่เฒ่าซุนบ่าวข้างกายของเว่ยซื่อสาวเท้าเดินเข้ามาหากู้เจิงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก พร้อมกล่าวว่า “คุณหนูใหญ่นายท่านเชิญคุณหนูใหญ่ไปที่ห้องโถงใหญ่เ้าค่ะ”
กู้เจิงตอบกลับแม่เฒ่าซุนอย่างเ็าว่า“เช่นนั้นขอเชิญแม่เฒ่าซุนกลับไปแจ้งแก่ท่านพ่อ กระดูกซี่โครงของซู่เหนียงหักตอนนี้นางยังไม่ได้สติ ข้าต้องเฝ้าอยู่ข้างกายซู่เหนียงรอนางฟื้นขึ้นมา”
แม่เฒ่าซุนลืมตาขึ้นมองกู้เจิงครู่เดียวก็หลับตาลงอีกครั้งสีหน้าราบเรียบดุจน้ำ เอ่ยว่า “คุณหนูใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรเื่ที่เกิดขึ้นวันนี้ท่านยังต้องไปชี้แจงกับนายท่านและนายหญิงสักหน่อยนะเ้าคะ”
กู้เจิงไม่ตอบอะไร
แม่เฒ่าซุนคิดว่าคุณหนูใหญ่ท่านนี้คงจะไม่ไปกับนางเป็แน่ ขณะที่นางกำลังจะกลับไปแจ้งแก่ผู้เป็นายกู้เจิงก็ลุกขึ้นตามนางไป
กู้เจิงเดินก้มหน้าเล็กน้อย ก้าวเท้าอย่างไม่รีบร้อนนางกำหนดลมหายใจเข้า และหายใจออกเป็จังหวะ ให้หัวสมองโล่ง
นางพยายามตั้งสติ เพื่อจัดการกับ หนทางข้างหน้า
กู้เจิงคิดว่าที่กู้หงหย่ง้าพบนางเพราะเล่นงานตนทว่ากลับไม่ใช่
เมื่อไปถึงกู้หงหย่งและนายหญิงเว่ยซื่อกำลังนั่งคุยกันอยู่บนที่นั่งเมื่อเห็นนางต่างก็ยิ้มจางๆ และไม่พูดถึงเื่ก่อนหน้าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อวี๋เอ๋อร์ เมื่อครู่แม่ได้นำดวงวันเกิดของเ้ามอบให้เสิ่นเยี่ยนไปแล้วเสิ่นเยี่ยนก็ได้ให้คำมั่นไว้ หลักจากนี้หนึ่งเดือนเราต้องจัดงานแต่งงานขึ้น”แววตาที่เว่ยซื่อมองนางนั้นช่างรักใครยิ่ง ในที่สุดบุตรีอนุผู้นี้ก็จะได้แต่งงานออกไป นับจากนี้ไปนางก็ไม่มีเื่ให้ต้องกังวลใจอีกเว่ยซื่อจึงอารมณ์ดีมาก “เ้าเห็นว่าอย่างไร?”
กู้เจิงเงยหน้าขึ้นอย่างใ “หนึ่งเดือน? นี่มันเร็วไปเ้าค่ะ”การแต่งงานในสมัยโบราณต้องให้ความสำคัญกับหกพิธีการนั่นคือการสู่ขอการขอวันเดือนปีเกิด การดูดวงสมพงษ์ การมอบสินสอดเพื่อหมั้น การดูฤกษ์และการรับตัวเ้าสาว แต่บัดนี้เหมือนอยู่ที่ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว
“ไม่เร็วไปหรอก” กู้หงหย่งตอบพร้อมคิดว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งเป็การดี ด้วยกลัวว่าเสิ่นเยี่ยนจะเปลี่ยนใจภายหลัง“ที่ซู่เหนียงพยายามทุกวิถีทางก็ไม่ใช่เพื่อสิ่งนี้หรอกหรือ? นี่ก็สำเร็จตามความปรารถนาของนางแล้วข้าคิดว่านางคงอยากให้เ้าแต่งกับเสิ่นเยี่ยนเสียแต่วันพรุ่งนี้เสียด้วยซ้ำ”
เมื่อเอ่ยถึงซู่เหนียงใบหน้าซีดขาวของมารดาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ลอยมา กู้เจิงทอดสายตามองไปยังบิดาที่ภายนอกอากัปกิริยาสุภาพอ่อนโยนแต่ทว่าความเป็จริงกลับเ็าไร้ความปราณี นางพยายามระงับโทสะแต่เสียงในใจยังคงพร่ำบ่น “ท่านพ่อ ซู่เหนียงถูกท่านถีบจนกระดูกซี่โครงหักไปสองซี่ถึงอย่างไรนางก็เป็อนุของท่าน ไยท่านจึงออกแรงหนักปานนั้นเ้าคะ”
ยามเอ่ยถึงอนุชั้นต่ำผู้นั้นอารมณ์ดีๆ ของกู้หงหย่งก็ค่อยๆ หายไปเขาแค่นเสียงเย็นตอบ “ตอนนั้นข้าอยากจะถีบนางให้ตายเสียด้วยซ้ำ ไหนเ้าว่ามาสิการแต่งงานที่เดิมทีเว่ยซื่อหาให้เ้ามีตรงไหนไม่คู่ควรกับเ้าหรือ? เขาเป็ซิ่วไฉที่ขยันจนสอบรับราชการได้ วันหน้าย่อมมีอนาคตที่ดีแต่นางกลับไม่้า เ้าทำเื่ไร้ยางอายเหลวไหลต่อองค์ชายห้ายังไม่พอเหตุใดจึงยังหาเื่เข้าไปเกี่ยวพันกับที่ปรึกษาของท่านด้วยอีกเล่า?”
“ท่านพ่อกล่าวเช่นนี้ ก็เพื่อให้ลูกไตร่ตรองความผิด”
“หรือว่าเ้าไม่ผิด?”
“ในเมื่อลูกทำผิด ลูกจึงปฏิเสธการแต่งงานนี้เหตุใดท่านพ่อจึงไม่เห็นด้วย?”
“เ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ? เื่มาถึงจุดนี้แล้ว และเสิ่นเยี่ยน้าแต่งกับเ้าข้าย่อมต้องเห็นชอบด้วย”
“เพราะการเห็นชอบนี้มีผลดีต่อท่านพ่อ ใช่หรือไม่เ้าคะ?”
กู้หงหย่งมองไปยังบุตรีอนุผู้นี้ด้วยความเ็านางมองมาที่เขาอย่างดื้อรั้น ความกรุ่นโกรธในเสียงของนางเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “ใช่องค์ชายห้าเป็ผู้มีอนาคต เสิ่นเยี่ยนสามารถเป็ที่ปรึกษาที่องค์ชายห้าโปรดปรานได้ย่อมต้องเป็คนควรค่าอย่างแน่แท้ แผนการของแม่เ้าก็ไม่ใช่เพื่อสิ่งนี้หรอกหรือ? ส่วนวันข้างหน้าเ้าจะร่ำรวยมีเกียรติเหมาะสมกับเขาได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเ้าแล้ว”
กู้อิ๋งและกู้เหยาที่กำลังแอบฟังอยู่นอกห้องโถงสบสายตากัน
กู้เหยาแลบลิ้นและดึงพี่สาวร่วมสายเืออกห่างจากห้องโถงถึงได้พูดว่า“ท่านพี่ พี่ใหญ่ของเราผู้นี้ช่างหาเหาใส่หัวจริงๆ นางแต่งให้สกุลเสิ่นด้วยเื่เช่นนี้สกุลเสิ่นคงจะทำดีต่อนางหรอก”
“สมน้ำหน้า” กู้อิ๋งพูดอย่างเ็า ก้มหน้าลงมองน้องสาวที่น่ารัก“เ้ายังเด็ก ลืมสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เสียเถอะวิธีการของหวังซู่เหนียงมีแต่จะทำให้หูของเ้าแปดเปื้อน เข้าใจหรือไม่?”
กู้เหยาร้องเฮอะเสียงเบา“ข้าเป็ถึงคุณหนูสองของจวนป๋อเจวี๋ยอันสง่าผ่าเผยท่านตาของข้าเป็แม่ทัพเก่านามฉางผิงโหวที่มีชื่อเสียงเกริกก้องเกรียงไกรจะไปสนใจแผนการเหล่านี้ได้อย่างไรกันเ้าคะ ว่าแต่ท่านพี่เถอะท่านไม่รู้สึกว่าพี่ใหญ่เปลี่ยนไปหรือเ้าคะ? ”
“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน”กู้อิ๋งนึกย้อนถึงความเปลี่ยนแปลงของพี่ใหญ่ใน่หลายวันมานี้“เมื่อก่อนล้วนเป็หวังซู่เหนียงออกหน้าให้นาง แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยเอ่ยปากพูดไม่ว่าเื่อะไรล้วนเป็หวังซู่เหนียงรับผิดชอบจัดการ วันนี้ทำให้ข้าต้องมองนางใหม่จริงๆแต่ถ้านางเปลี่ยนแปลงไปในทางดีขึ้นได้หลังจากนี้แต่งออกไปก็ไม่เสียหน้าจวนป๋อเจวี๋ยเราแล้ว”
กู้เหยาพยักหน้า
--------------------------------------------
[1] าเ็ที่เอ็นกระดูกร้อยวัน หมายถึง ให้ผู้าเ็ได้พักสักร้อยวันโดยไม่เคลื่อนไหวซึ่งต้องใช้เวลาประมาณสามเดือนในการฟื้นฟูหลังจากกระดูกหรือเส้นเอ็นได้รับาเ็เป็กระบวนการพักฟื้นที่ค่อนข้างยาวนาน
