เช้านี้เซี่ยโม่นอนเพลินไปหน่อย คุณยายถึงกับต้องส่งเสียงปลุก

    หรือนาฬิการ่างกายจะรวน? ที่เป็๞เช่นนี้คงเพราะเมื่อคืนเธอถอดความคิดเข้าไปตัดหินในโกดังสินค้าอย่างแน่นอน

        เซี่ยเฉินเฟิงลุกจากเตียงเพื่อจะรีบไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลานี้เองที่สายตาหันไปเห็นว่า ที่นอนของพี่สาวอยู่ไกลกับของตัวเองมาก

        “พี่ครับ ทำไมไปนอนตั้งไกล ไม่รักผมแล้วเหรอ” เขาถามพี่สาวด้วยสีหน้าน้อยใจ

        “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็รักเฉินเฟิงเสมอ แต่เมื่อคืนเรานอนดิ้นเอาเท้ามาถีบพี่ พี่กลัวจะถูกถีบอีกก็เลยดึงที่นอนออกมาไกลจากเราหน่อย” เซี่ยโม่อธิบายพร้อมรอยยิ้ม

        “พี่ครับ เป็๞เพราะผมนอนดิ้นถีบพี่จนพี่ตื่น พี่ก็เลยนอนไม่หลับ เช้านี้ก็เลยไม่ตื่นใช่ไหมครับ” เด็กชายเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เช้านี้พี่สาวก็ตื่นสายเหมือนกัน

        “ที่พี่นอนไม่หลับไม่ได้เกี่ยวกับเราหรอก” เซี่ยโม่รีบตอบเพราะกลัวว่าน้องชายจะคิดมาก

        ระหว่างรับประทานอาหารมื้อเช้า เซี่ยเฉินเฟิงตัวน้อยเอาแต่ขมวดคิ้วเหมือนมีเ๹ื่๪๫ในใจ

        เซี่ยโม่รู้ดีว่าน้องชายต้องคิดถึงเ๱ื่๵๹เมื่อเช้าอยู่แน่ เธอเลยพูดปลอบ “เฉินเฟิง ไม่ต้องคิดมาก เ๱ื่๵๹มันผ่านไปแล้ว กินข้าวเถอะ”

        ได้ยินดังนั้นเด็กชายถึงค่อยเลิกคิด แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว

        เธอขี่จักรยานพาน้องชายกับสือโถวไปส่งที่โรงเรียน มาถึงหน้าโรงเรียนประถมเธอเอ่ยกับเด็กชายทั้งสองว่า “ตอนเที่ยงพี่มีธุระ เดี๋ยวพี่จะให้ขนมเอาไว้ให้พวกเรากินเป็๲มื้อเที่ยงนะ”

        เด็กชายทั้งสองคนพยักหน้า “พี่ครับ ขนมอะไรเหรอ อร่อยไหม”

        เซี่ยโม่หยิบขนมเค้กน้ำผึ้งออกมาจากกระเป๋านักเรียน

        ขนมนี้ไม่เหมือนขนมเค้กแห้งๆ แข็งๆ ที่ขายกันตามร้านสหกรณ์ในยุคนี้ แต่เป็๞ขนมเค้กที่ทั้งนุ่มและหวานแบบที่ขายกันในยุคปัจจุบัน

        “ขนมนี้ชิ้นใหญ่ พวกเธอสองคนกินไม่หมดแน่ อย่าลืมแบ่งให้โฉ่วหวาด้วยนะ”

        “ได้ครับ”

        เด็กทั้งสามคนเป็๲เพื่อนกลุ่มเดียวกัน ความสัมพันธ์ค่อนข้างสนิทสนมกันมากทีเดียว

        จากนั้นเธอถึงค่อยขี่จักรยานไปที่โรงเรียนของตัวเอง

        เวลา๰่๥๹เช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข้อสอบกลางภาคยังตรวจไม่เสร็จ คุณครูทุกคนจึงงานยุ่งกันมาก ตอนบ่ายทางโรงเรียนเลยให้นักเรียนอ่านหนังสือด้วยตัวเอง

        เซี่ยโม่ขอลาหยุดกับคุณครู จากนั้นขี่จักรยานไปในที่ปลอดคน ก่อนจะหยิบขนมเค้กออกมากิน ตามด้วยผิงกั่วหนึ่งลูก และดื่มน้ำตบท้าย เพียงเท่านี้ก็แก้ปัญหาเ๹ื่๪๫มื้อเที่ยงได้แล้ว

        เธอขี่จักรยานไปที่ร้านของเก่า

        คุณปู่ยังคงนั่งอยู่ที่หน้าร้านของเก่าเหมือนทุกที หากวันนี้สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความร้อนใจ คอยมองไปทางถนนไกลๆ อยู่ตลอด

        พอเห็นเด็กสาวกำลังขี่จักรยานมาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

        หากเป็๞หลายปีก่อนตอนที่ฐานะทางบ้านยังดีอยู่ เขาคงช่วยเพื่อนไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาหาเงินได้ไม่มาก ไหนจะต้องเลี้ยงดูตัวเองและหลานอีก จึงไม่สามารถหยิบยื่นความช่วยเหลือให้แก่เพื่อนได้

        เด็กสาวคนนี้ดูมีฐานะ ทั้งยังดูชอบหินที่เพื่อนเขา๻้๵๹๠า๱ขาย ถึงจะขายได้แค่ไม่กี่ก้อนก็ถือว่าได้ช่วยเหลือเพื่อนทางหนึ่งแล้ว

        ทำไมเขาจะไม่ทราบว่าหินพวกนั้นคือหยกดิบ เพียงแค่แกล้งทำเป็๞ไม่รู้เท่านั้น

        พอเห็นเด็กสาว เขายิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยถาม “สาวน้อย คุณตาเธอไม่ได้มาด้วยเหรอ”

        “คุณตาเชื่อใจฉัน บอกว่าฉันเป็๞คนโชคดีก็เลยไม่ได้มาด้วย แต่คุณตาสั่งมาว่าให้ซื้อแค่ไม่กี่ก้อนก็พอแล้วค่ะ” เซี่ยโม่ตอบอย่างฉะฉานมั่นใจ

        ได้ยินเช่นนั้นชายชราก็ยกยิ้มมุมปาก คุณตาของเด็กสาวคนนี้หน้าใหญ่ใจใหญ่ไม่ใช่น้อย ราคาหินก้อนละตั้งสิบหยวน แต่กลับปล่อยให้หลานสาวเลือกเอาเองตามใจชอบ ในเมื่อทางนั้นตัดสินใจมาแบบนี้แล้ว เขาจึงไม่ทักท้วงอะไร

    “ได้ งั้นพวกเราไปกันเลยไหม”

        “ค่ะ รบกวนคุณปู่ด้วยนะคะ”

        “ได้ งั้นขอฉันปิดประตูร้านก่อนนะ”

        สิบห้านาทีต่อมาคุณปู่ก็พาเซี่ยโม่มายังบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่แถวๆ นอกตำบล

        บ้านหลังนี้ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นนานแล้ว ตัวบ้านสร้างจากอิฐ มุงด้วยหลังคากระเบื้อง

        น่าเสียดายที่สภาพของมันกำลังเสื่อมไปตามกาลเวลา ตัวบ้านดูชำรุดทรุดโทรม กระเบื้องที่มุงหลังคาตอนนี้เหลืออยู่แค่ไม่กี่แผ่น จุดที่กระเบื้องหายไปถูกแทนที่ด้วยกระดาษน้ำมัน

        พอลมพัดมาก่อเกิดเป็๞เสียงดังพึ่บพั่บ ทำให้บรรยากาศบ้านหลังนี้ดูวังเวงราวกับบ้านร้าง

        “ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันเคาะประตูให้” คุณปู่ร้านขายของเก่าบอกกับเซี่ยโม่

        “ค่ะ”

        ไม่นานชายอายุประมาณสามสิบกว่าปี รูปร่างผอมบางก็เปิดประตูออกมา

        พอเห็นว่าเป็๞คนรู้จัก คนที่มาเปิดประตูพลันยิ้มกว้างอย่างดีใจ “พี่ มาได้ยังไง”

        “ฉันพาแขกมาด้วยหนึ่งคน เธอสนใจหินที่นายจะขาย”

        “พี่ ผมขอบคุณพี่มาก” ชายเ๯้าของบ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

        แต่พอเลื่อนสายตาไปยังเซี่ยโม่ ความรู้สึกผิดหวังก็เข้ามาแทนที่รอยยิ้มบนใบหน้า

        “พี่ แขกที่พี่พูดถึงคือเด็กสาวคนนี้น่ะเหรอ”

        “ใช่ ตาของเด็กสาวคนนี้สนใจหินพวกนั้น ก็เลยให้เธอมาเลือก”

        ผู้ชายที่มาเปิดประตูมองเซี่ยโม่อย่างพิจารณา “ยังเด็กอยู่เลย”

        หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยออกมา “สาวน้อย ฉันไม่ได้ให้หินเปล่าๆ นะ แต่ขายก้อนละสิบหยวน ถ้าซื้อไปแล้วฉันไม่รับคืนเด็ดขาด จะขอแลกเป็๲อย่างอื่นก็ไม่ได้ แล้วจะพาพ่อกับแม่มาเอาเ๱ื่๵๹ทีหลังก็ไม่ได้เหมือนกัน”

        เซี่ยโม่ดูออกทันทีว่า แม้ผู้ชายคนนี้จะ๻้๪๫๷า๹ใช้เงินแต่ก็เป็๞คนดี เห็นเธอยังเด็กถึงได้พูดเตือน

        เธอตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “พี่ชาย คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันเคารพกฎของการซื้อขาย ถ้าเป็๲ของที่ฉันถูกใจจะไม่มีการตามมาเอาเ๱ื่๵๹เด็ดขาด เ๱ื่๵๹ภายในบ้านฉันเป็๲คนตัดสินใจ คุณตาคุณยายไม่มีทางคัดค้านแน่นอน”

        อีกฝ่ายถึงค่อยให้แขกทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน “งั้นก็ดี เข้ามาก่อนสิ”

        เธอเดินตามคุณปู่ร้านของเก่าเข้าไปในบ้าน

        “ไม่รู้ว่าพี่ฉันบอกเธอหรือยังว่าหินพวกนั้นอยู่ในห้องใต้ดิน เดี๋ยวฉันพาเธอลงไป หรือจะให้ฉันขนขึ้นมาให้ดู?” ชายเ๯้าของบ้านพูดพลางเกาศีรษะ

        “มีเยอะไหมคะ”

        ชายหนุ่มพยักหน้า “เยอะ มีประมาณร้อยก้อน ทางที่ดีฉันว่าลงไปเลือกดีกว่า ให้ขนขึ้นมาคงเปลืองแรงไม่ใช่น้อย”

        “ได้ค่ะ”

        ความจริงเซี่ยโม่รู้สึกระแวงอยู่เหมือนกัน เธอกลัวว่าหากลงไปชั้นใต้ดินจะมีคนปิดประตูขังเธอเอาไว้ข้างใน ถ้าเป็๞เช่นนั้นถึงอยากหนี ต่อให้มีปีกก็บินออกมาไม่ได้

        ยุคนี้มีพวกโจรลักพาตัวอยู่ทุกที่ เธอไม่อยากถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวไปหลังกลับชาติมาเกิดใหม่หรอกนะ

        แม้ก่อนหน้านี้เ๯้าของบ้านจะดูเป็๞คนดี แต่ท่าทีพวกนั้นอาจแค่แกล้งทำก็ได้ใครจะไปรู้

    ถ้าอีกฝ่ายลงไปห้องใต้ดินด้วยเธอถึงจะวางใจ

        “ขอบใจน้องสาวมาก งั้นพวกเราลงไปกันเลยเถอะ” ชายผู้เป็๞เ๯้าของบ้านเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ ไม่ได้รู้ถึงความหวาดระแวงของเซี่ยโม่เลยแม้แต่น้อย

        ชายหนุ่มเดินนำโดยมีเซี่ยโม่กับคุณปู่ร้านของเก่าตามไป ไม่กี่นาทีต่อมาก็เดินลงมาถึงห้องใต้ดิน

        เซี่ยโม่พบว่าห้องใต้ดินมีขนาดไม่เล็กเลย น่าจะกว้างประมาณห้าถึงหกสิบตารางเมตร ภายในเต็มไปด้วยชั้นไม้สำหรับวางของ

        น่าเสียดายที่ชั้นไม้บางชั้นผุพัง พอไม่ได้รับการซ่อมแซมสภาพของพวกมันจึงหักล้มกองอยู่บนพื้น

        ไม่ว่าจะเป็๞บนชั้นวางหรือที่พื้นล้วนมีหยกดิบวางกองเป็๞ชั้นๆ ขนาดของหินแตกต่างกันไป มีทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก

        เธอลองคำนวณดูด้วยสายตา ทั้งหมดน่าจะมีประมาณร้อยก้อน บิดาของเ๽้าของบ้านทำอาชีพใดกัน ถึงสามารถขนหยกดิบพวกนี้มาไว้ในห้องใต้ดินของบ้านได้

        ความรู้ในชีวิตก่อน ทำให้เซี่ยโม่ทราบว่าที่ประเทศจีนไม่มีเหมืองหยก เหมืองหยกส่วนใหญ่อยู่ในประเทศพม่า

        ถ้าไม่มีประสบการณ์จากชาติที่แล้วเธอคงไม่มีทางดูออกว่าหินพวกนี้คือหยกดิบ และคงไม่ทราบว่าจะผ่าพวกมันอย่างไร

        ห้องใต้ดินไม่มีทางเข้าทางออกอื่นนอกจากทางที่เธอเพิ่งเข้ามา ไม่รู้ว่าอากาศผ่านเข้ามาจากทางไหน ห้องใต้ดินถึงได้มีกลิ่นอากาศบริสุทธิ์สดชื่น

        ประตูห้องชั้นใต้ดินถูกเปิดคาเอาไว้ แสงแดดจากข้างนอกจึงลอดผ่านเข้ามา ทำให้เห็นหยกดิบที่วางกองอยู่ในห้องได้อย่างชัดเจน

        “เยอะจัง!” เธออดอุทานออกมาไม่ได้