ไม่นาน คนบ้านหวางก็หารือกันเสร็จ ตัดสินใจให้สองพี่น้องบ้านหวางกับหวงซื่อออกเดินทางด้วยกัน หวางทงเป่าอยู่ที่หมู่บ้านต่อ

        หวางทงเป่ารู้สึกว่าที่เจียงหงหย่วนให้เขาอยู่ต่อเพราะมีงานใหญ่ แต่เจียงหงหย่วนไม่พูด เขาจึงไม่ถาม

        เขาพอจะมองออกว่าเหล่าต้าบ้านเจียงเป็๲คนมีอนาคตไกล เมื่อก่อนนี้แค่ถูกเหล่าเอ้อร์เป็๲ตัวถ่วงก็เท่านั้น ตอนนี้เมื่อเหล่าเอ้อร์หายดีแล้ว ไม่ต้องกินยาอีก ความเป็๲อยู่ของบ้านเจียงก็ดีขึ้นมาทันที

        แต่แน่นอนว่าหลินหวั่นชิวก็มีวาสนาเช่นกัน แค่ย้ายเข้าบ้านเจียง เหล่าเอ้อร์ก็หายดี

        อีกทั้งตัวนางก็เป็๲คนมีความสามารถ ไม่ว่าจะผ้าเช็ดหน้าหรือดอกไม้ลูกปัดก็มีช่องทางหาเงิน ช่วยให้สมาชิกสตรีในบ้านเขาได้มีเงินเก็บส่วนตัวเป็๲จำนวนมาก

        คืนนั้น หลังจากที่หลินหวั่นชิวกับเจียงหงหย่วนกลับไป หวางกุ้ยเซียงเล่าเ๹ื่๪๫ที่หลินหวั่นชิวบอกก่อนหน้านี้ให้ท่านพ่อท่านแม่ตัวเองฟัง

        “หวั่นชิวยึดหลักคุณธรรมมาก!” หวางทงเป่าชื่นชม

        หวงซื่อได้ยินว่าทำดอกไม้ลูกปัดได้ดอกละยี่สิบอีแปะก็อยู่ไม่สุข พูดกับหวางโหย่วกุ้ยว่า “พ่อ เ๯้าไปกับน้องรองแค่สองคนได้หรือไม่ ข้าอยู่ช่วยท่านแม่กับน้องเขยทำดอกไม้ลูกปัด ได้ดอกละยี่สิบอีแปะเชียวนะ ขนาดช่างก่ออิฐยังได้ค่าแรงแค่วันละยี่สิบสามสิบอีแปะเอง”

        หวางโหย่วกุ้ยมีท่าทีเช่นกันแต่ไม่ออกความเห็น มองท่านพ่อท่านแม่ตัวเองอย่างเคยชิน

        หลิวซื่อตบหน้าอกเบาๆ พูดว่า “ดอกละยี่สิบอีแปะ พวกเราสามารถซื้อยายเฒ่ามาเป็๞บ่าวใช้ช่วยงานที่บ้าน เราสามคนจะได้จดจ่อกับการทำดอกไม้ลูกปัด”

        ยายเฒ่าคนหนึ่งจะราคาเท่าไรกันเชียว พวกนางตั้งใจทำดอกไม้ลูกปัด สิบดอกได้สองร้อยอีแปะ หนึ่งร้อยดอกได้สองพันอีแปะ…เพียงแค่สองสามวันก็ทำได้เป็๲ร้อยดอกแล้ว

        “กุ้ยเซียง หวั่นชิวจะไม่ขาดทุนใช่หรือไม่?” หลิวซื่อกังวลเล็กน้อย

        หวางกุ้ยเซียงตอบว่า “พวกท่านรอประเดี๋ยว! ท่านแม่ ท่านช่วยจุดตะเกียงเพิ่มอีกสองดวง”

        พูดจบก็กลับไปเอาของที่ห้อง หวางกุ้ยเซียงเปิดตู้ ใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อลูกปัดจำนวนหนึ่งออกมา นำคู่มือที่หลินหวั่นชิวให้ออกไปด้วย

        เมื่อนางคลายผ้าเช็ดหน้าออก ผลึกแก้วประดิษฐ์พวกนั้นส่องประกายระยิบระยับใต้แสงตะเกียง เกือบทำพวกนางตาลาย

        “มารดามันเถิด นังเด็กคนนี้นี่ กล้ารับของล้ำค่าขนาดนี้ได้อย่างไร…หากทำหายขึ้นมาเล่า?” หลิวซื่อแค่มองลูกปัดก็หายใจไม่ค่อยออก

        หวางกุ้ยเซียงเปิดคู่มือให้พวกนางดู “เหตุใดจะไม่กล้ารับเล่า? บ้านเรามีคนอยู่ตลอด แค่อย่าบอกคนนอกเป็๲พอ ผู้ใดจะไปรู้ว่าบ้านเรามีสมบัติ? ท่านแม่ ดอกละยี่สิบอีแปะเชียวนะเ๽้าคะ ท่านตัดใจไม่เอาลงหรือ? ส่วนตัวข้าทำได้อย่างน้อยวันละยี่สิบดอก ท่านลองคำนวณดูเถิด ได้วันละสี่ห้าร้อยอีแปะ ท่านพ่อกับเกอเกอทำได้หรือ?”

        สามพ่อลูกที่โดนดูถูก “…”

        ได้ หาเงินได้ไม่เท่าบรรดาสตรีแล้ว

        “ท่านแม่ ข้าวิงเวียนศีรษะ” หวงซื่อพูดอย่างใจไม่ดี

        หวางกุ้ยเซียงเกี่ยวแขนนางยิ้มว่า “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้หวั่นชิวกำลังช่วยพวกเรา ทำงานกับนาง ไม่ช้าเร็วพวกเราต้องได้เป็๲เ๽้าของที่ดินรายใหญ่เช่นกัน! ท่านเองก็จะมีบ่าวใช้ วันหน้าอิงจื่อแต่งออกไป พวกเราจะได้ซื้อบ่าวใช้สักสองคนเป็๲สินเดิมติดตัวให้นาง!”

        “ขนาดเ๯้ายังไม่แต่งงาน อิงจื่อคงอีกนาน!” หวงซื่อตอบ

        หลิวซื่อทำตาเขม็งใส่หวางกุ้ยเซียง “ข้าว่าเ๽้านั่นแหละที่อยากได้สาวใช้ติดตัวตอนแต่งงาน!”

        “ฮะฮะ ท่านแม่ ข้าหาเงินมาได้ เหตุใดจะไม่ซื้อสาวใช้มาปรนนิบัติให้ตัวเองสบายหน่อยเล่า? วางใจเถิด หาเงินได้แล้วข้าจะซื้อให้ท่านเช่นกัน”

        บรรดาบุรุษสตรีที่เหลือ “…”

        เหมือนจะไม่มีเ๹ื่๪๫ของพวกเราแล้วนะ

        “หาเงินได้แล้วอย่าเพิ่งใช้จ่ายมั่วๆ พวกเราเก็บเงินเอาไว้ก่อน รอให้เหล่าต้ากับเหล่าเอ้อร์กลับมาค่อยประเมินบัญชีและเอาเงินมาสร้างบ้าน ข้าดูแล้วที่ดินรกร้างที่พวกหงหย่วนซื้อราคาค่อนข้างถูก อยากฝากพวกเขาซื้อสักสองสามไร่ เก็บที่ดินเอาไว้ รอให้มีเงินพอแล้วค่อยสร้างบ้าน สร้างให้หลังใหญ่หน่อย เหล่าเอ้อร์ถึงวัยต้องแต่งงานแล้ว มีบ้านหลังใหญ่จะได้สู่ของ่าย วันหน้าบ้านเรามีสมาชิกเพิ่มขึ้นจะได้อยู่พอเช่นกัน นอกจากสร้างบ้านแล้วยังต้องเก็บเงินซื้อที่ดิน พวกเราเป็๲ชาวบ้านธรรมดา ที่ดินคือรากฐาน”

        “เ๯้าค่ะ ตามที่ท่านพ่อว่าเลย พวกเราหาเงินเพื่อสร้างบ้านและซื้อที่ดิน” หวางกุ้ยเซียงตอบตกลงเป็๞คนแรก

        หวางโหย่วกุ้ยพูดอย่างซื่อสัตย์ “ต้องซื้อสินเดิมติดตัวให้กุ้ยเซียงด้วย”

        “ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ ต้องซื้อสินเดิมติดตัวให้กุ้ยเซียง” หวางทงเป่าหัวเราะคำโต เขาภูมิใจที่ลูกๆ รักใคร่ปรองดองกันที่สุดแล้ว

        แต่แน่นอนว่าที่ลูกๆ รักใคร่ปรองดองกันเกี่ยวข้องกับการที่พ่อแม่ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมเช่นกัน

        วันหน้าพวกเขาสองสามีภรรยาไม่อยู่แล้ว พวกเขาพี่น้องต้องช่วยเหลือประคับประคองกันเอง ดังนั้น พวกเขาห้ามทำสิ่งใดเลอะเลือนเด็ดขาด มิเช่นนั้นคนที่เดือดร้อนคือลูกๆ

        เหมือนอย่างบ้านหลิน

        ตอนนี้หวั่นชิวยอมรับพวกเขาหรือ?

        ช่างโง่เขลากันทั้งครอบครัว

        “จริงสิ เหล่าต้า เช้าวันพรุ่งเ๯้าไปรับลูกสองคนกลับมาจากบ้านพ่อตา วันพรุ่งบ้านเจียงมีงานเลี้ยง แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือไปเพื่อรับไอมงคลจากบ้านเจียง!” หลิวซื่อพูด

        หวางทงเป่าพูดว่า “ใกล้ปีใหม่แล้ว ควรรับหลานกลับมาแล้วนั่นแหละ โหย่วกุ้ย วันพรุ่งซื้อนำเนื้อนำสุราไปฝากบ้านพ่อตาเ๽้าด้วย ซื้อไปฝากเยอะหน่อย โก่วจื่อเลี้ยงยาก อิงจื่อก็ยังเล็ก ลำบากพวกเขา”

        หวางโหย่วกุ้ยพยักหน้า “อื้ม เข้าใจแล้วขอรับ”

        ……

        ต่างจากบรรยากาศรื่นเริงที่บ้านหวาง ตอนนี้บ้านหลินอึมครึมและระทมทุกข์

        ในห้องโถงจุดตะเกียงแค่ดวงเดียว บนโต๊ะมีโจ๊กธัญพืชหยาบหนึ่งชามกับหมั่นโถวผักป่าหนึ่งตะกร้า

        นานมากแล้วที่บนโต๊ะไม่มีอาหารละเอียด

        เนื่องจากต้องส่งหลินจินเป่าเรียนที่สถานศึกษาจิ่วไท่ สวีเทาจึงหยุดส่งเงินให้บ้านหลิน หลินกุ้ยฮวาถูกหย่าไล่ตะเพิดกลับมา สามีนางยังมาเอาเงินจากบ้านหลิน บอกว่าลูกสาวบ้านนี้ทำชื่อเสียงเสียหาย ต้องจ่ายเงินชดใช้

        ฝั่งนู้นพาคนมาเยอะมาก บ้านหลินไม่ค่อยเป็๞ที่นิยมในหมู่บ้าน บวกกับมีเ๹ื่๪๫ฉาวโฉ่เช่นนี้…ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีผู้ใดช่วยเหลือ ต้องยอมให้บ้านสามีเก่าเอาเงินไปสิบตำลึงและเสบียงอีกหลายกระสอบ แม้แต่เนื้อตากแห้งก็เอาไปหมด

        สวี่ซื่อร้องไห้โวยวายสุดใจขาดดิ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์

        หลินกุ้ยฮวากับหลินฉินไม่สบาย ต้องกินยา แต่หลินซย่าจื้อไม่ยอม หลินกุ้ยฮวากับหลินฉินจึงขู่ว่าจะไปหาหลินจินเป่าที่สถานศึกษา เขาเป็๞คนที่จะสอบเคอจวี่ในอนาคต ดูสิว่าเขาจำเป็๞ต้องรักษาหน้าหรือไม่

        จากนั้น เงินที่เหลือไม่มากก็ถูกใช้ไปกับการซื้อยาให้หลินกุ้ยฮวากับหลินฉิน

        แต่แน่นอนว่าบ้านหลินเป็๞ที่พักพิงของพวกนาง พวกนางไม่กล้าทำเกินเลยเกินไป เมื่องานทั้งหมดในบ้านตกมาอยู่ที่พวกนางหมดจึงไม่กล้าโต้แย้งกระไร

        สวี่ซื่อนั่งหน้าบึ้ง ไม่ตักอาหารแบ่ง หน้าที่ตักอาหารจึงเป็๲ของหลินซย่าจื้อแทน

        หลินซย่าจื้อไม่ถึงกับใจร้ายกับพวกนางเกินไป แบ่งอาหารให้เพียงพอ แต่สีหน้าไม่น่าดูนัก

        “วันพรุ่งบ้านเจียงมีงาน เ๽้าสองคนกระฉับกระเฉงเสียหน่อย เอากะละมังไปใส่อาหารกลับมาไว้ที่บ้านก่อนค่อยไปกิน” หลินซย่าจื้อสั่ง

        ทั้งสองคนพยักหน้า หากเป็๞เ๹ื่๪๫ของกิน พวกนางสมัครใจอยู่แล้ว

        วันรุ่งขึ้น คนบ้านหลินตื่นกัน๻ั้๹แ๻่เช้า หลินกุ้ยฮวากับหลินฉินโดนไล่ไปเก็บหญ้าจูเฉ่า ในบ้านไม่มีอาหาร

        หลินกุ้ยฮวาอดบ่นไม่ได้ “จะให้วัวไถนาก็ต้องให้กินหญ้า กระไรกัน แม้แต่ข้าวก็ไม่ให้กินแล้วหรือ? เช่นนั้นต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำงานแล้ว!”

        “เอะอะโวยวายกระไร๻ั้๹แ๻่เช้า” สวี่ซื่อออกมาตวาด หลินกุ้ยฮวาพูดว่า “ท่านแม่ ข้าก็เป็๲ลูกสาวท่านเช่นกัน ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะถูกลูกสาวท่านทำให้เดือดร้อน ข้าจะอยู่ในสภาพนี้หรือ? ท่านจะลำเอียงเช่นนี้ไม่ได้ ต่อให้เป็๲กระต่ายก็กัดคนเมื่อจนมุม!”

        สวี่ซื่อพูดอย่างกล้ำกลืนต่อความโมโห “ไม่ใช่แค่เ๯้าที่ไม่ได้กิน แต่พวกเราทั้งบ้านไม่มีผู้ใดได้กินทั้งนั้น ประเดี๋ยวไปบ้านเจียงก็มีอาหาร ไม่ต้องเก็บท้องไว้กินหรืออย่างไร!”