“เกิดอะไรขึ้น?” นางแซ่หลี่ได้สติกลับมาเป็คนแรก ถามอย่างร้อนใจ
“ข้า... สายพิณขาดสะบั้น บาดมือข้าเป็แผลแล้ว” ซูจิ้งเถียนลนลานจนตาแดงไปหมด
ลำพังสายพิณขาดยังพอว่า แต่มือของนางดันถูกบาดจนเป็แผล เพลงนี้... เล่นต่อไปไม่ได้แล้ว
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของซูเต๋อเหยียนพลันถอดสี ตามที่กล่าวกันว่าเมื่อคาดหวังก็ยิ่งผิดหวัง
ซูจิ้งเถียนเป็บุตรสาวที่เขาเลี้ยงดูและประคบประหงมเป็อย่างดี เดิมทีคิดว่าจะผ่าน่เวลานี้ไปอย่างน่าประทับใจ แต่ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ นี่มันน่าผิดหวังเกินไปแล้ว
“บุตรสาวคนเล็กโง่เขลานัก ขอฝ่าาทรงโปรดอภัย” ซูเต๋อเหยียนลุกขึ้นขออภัยต่อซ่งหลิงซิว เถียนเอ๋อร์ซึ่งเมื่อครู่สนิทสนม ตอนนี้สีหน้าของสาวน้อยพลันกลายเป็เ็า
ซูจิ้งเถียนเห็นแบบนี้ยิ่งเศร้าสลด เหตุใดสายพิณอยู่ดีๆ ก็ขาดสะบั้นได้?
ซ่งหลิงซิวกลับสนองอย่างเรียบง่าย “ไม่เป็ไร สายพิณขาดสะบั้นเป็อุบัติเหตุ ศิลปะการดีดพิณของคุณหนูสี่ไม่ธรรมดา ทำให้ข้าฟังแล้วจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย ทหาร มอบรางวัลพิณโบราณเป่าสีแก่คุณหนูสี่เครื่องหนึ่ง หวังว่าวันข้างหน้าจะมีโอกาสได้ยินเสียงเพลงถวายบรรเลงที่สมบูรณ์ของคุณหนูสี่”
ไม่เพียงไม่โกรธ ทว่ายังทรงประทานรางวัล
ไม่ผิด นี่ก็เป็วิธีที่ซ่งหลิงซิวถนัดใช้!
ทว่านางแซ่หลี่กับสองพี่น้องตระกูลซูกลับดีใจจนแทบะโ
ทหารนำพิณโบราณเป่าสีมา แต่ไม่ได้มอบให้กับมือของซูจิ้งเถียนโดยตรง หากแต่วางลงตำแหน่งเดิมที่วางพิณไว้
ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆ ซูเฟยซื่อจึงรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีนัก
ซ่งหลิงซิวไม่ทำอะไรไร้เหตุผล ถ้าเขาทรงประทานรางวัลย่อมต้องมีแผนการ เพียงแต่ไม่รู้ว่าครั้งนี้แผนของเขาจะเป็อย่างไร
ไม่รอให้ซูเฟยซื่อคิดมาก จู่ๆ ซ่งหลิงซิวก็เอ่ยปาก “ไม่ทราบว่าคุณหนูสามเล่นพิณเป็ไหม?”
เล่นพิณ? ซูเฟยซื่อใแกมพิศวง แต่นางยังตอบว่า “พอเป็บ้างเพคะ”
“ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้คุณหนูสามใช้พิณโบราณเป่าสีนี้เล่นเพลงที่เมื่อครู่เล่นไม่จบเป็อย่างไร?” ขณะที่ซ่งหลิงซิวกล่าววาจานี้ สายตากลับมองซูเต๋อเหยียน ราวกับกำลังถามความเห็นจากอีกฝ่าย
ซูเต๋อเหยียนรีบพยักหน้าเป็พัลวัน
แม้ซูจิ้งเถียนจะได้รับพระราชทานรางวัลจากซ่งหลิงซิวมา แต่หากยังดันทุรังจะเล่น อย่างนั้นก็มีแต่จะเสียเื่
ถ้าซูเฟยซื่อสามารถสานต่อเื่นี้จนจบสมบูรณ์ นั่นสิถึงจะน่ายินดี!
สิ่งสำคัญที่สุดคือแก่นแท้ของซูเฟยซื่อไม่ได้อ่อนด้อยอย่างที่ใครๆ คิด
เขาสามารถเดิมพันสมบัติล้ำค่าบนตัวบุตรสาวทั้งสอง ถึงอย่างไร หากท้ายที่สุดมีใครสักคนต้องตาซ่งหลิงซิว สำหรับเขาก็เหมือนกันทั้งนั้น
“เฟยซื่อ ในเมื่อฝ่าาทรงรับสั่งแล้ว เช่นนั้นเ้าก็เล่นแทนน้องสี่ในส่วนที่เหลือให้จบเถิด” ซูเต๋อเหยียนกล่าวยิ้มๆ
ในใจซูเฟยซื่อราวกับเกิดคลื่นซัดกระหน่ำ ซ่งหลิงซิวจงใจให้เื่เป็แบบนี้
เขาไม่ได้ทรงประทานพิณโบราณเป่าสีแก่ซูจิ้งเถียนจริงๆ ทว่าเขาหยิบยืมเื่นี้ฟังนางเล่นเพลงหนึ่ง
เพียงแต่ เป้าหมายที่เขาทำแบบนี้ที่แท้เพื่ออะไรกันแน่?
ทว่าซ่งหลิงซิวเยินยอจนซูเต๋อเหยียนออกปากสั่งการแล้ว นางยังสามารถพูดอะไรได้
ซูเฟยซื่อตอบรับเสียงเบา แล้วเดินไปนั่งลงตรงหน้าพิณโบราณเป่าสีนั้น
พิณโบราณเครื่องนี้ทั้งสองด้านเสมอเป็เนื้อเดียวกัน ส่วนหางแกะสลักมีใบบัวน้อยใหญ่ สวยงามน่ามองทว่าดูไม่สมถะ
ซูเฟยซื่อค่อยๆ ดีดสายพิณคราหนึ่ง เสียงสดใสเสนาะหู เป็สุดยอดเครื่องดนตรีประเภทพิณที่แท้
ใช้พิณดีเครื่องนี้แลกกับนางเล่นถวายเพลงหนึ่ง ซ่งหลิงซิวนับว่าใจกว้างมือเติบนำออกมาพระราชทานให้ได้
คิดเสร็จ นิ้วของซูเฟยซื่อก็โลดเต้นเหินไปบนสายพิณ เสียงดนตรีไพเราะกังวาน ทั้งที่เป็เพลงเดียวกันทว่าความรู้สึกที่นางเล่นกลับต่างจากซูจิ้งเถียนโดยสิ้นเชิง
(ผีเสื้อหลงบุปผชาติ) ที่ซูจิ้งเถียนเล่นนั้นเต็มไปด้วยความรักคะนึงหาของสาวน้อย แต่ที่ซูเฟยซื่อเล่นออกมากลับเต็มไปด้วยรังสีสังหารพลุ่งพล่าน
ราวกับพันทหารหมื่นม้าวิ่งโลดบนสายพิณ
เห็นแบบนี้ ตาทั้งคู่ของซ่งหลิงซิวถึงกับหรี่ลงทันทีด้วยตระหนักถึงอันตราย
รังสีสังหาร?
เป็นาง!
แต่ในใจซูเฟยซื่อกลับยิ่งตกตะลึงมากกว่า กล่าวกันว่าคนคนหนึ่งเล่นพิณก็สามารถรู้ถึงขอบเขตจิตใจของผู้เล่น หรือที่ซ่งหลิงซิวลงทุนหนักก็เพื่อฟังขอบเขตจิตใจของนาง?
ไม่ได้ หากสถานการณ์ยังคงเป็แบบนี้ นางต้องถูกซ่งหลิงซิวมองออกแน่ๆ
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับซ่งหลิงซิว นอกจากความเคียดแค้นแล้ว นางยังสามารถสร้างความรู้สึกอะไรได้อีก? ความรักงั้นหรือ?
ไม่ ั้แ่วินาทีที่นางเสียชีวิต ั้แ่วินาทีที่ตระกูลกู้ถูกล้างตระกูล ความรักที่นางมีต่อซ่งหลิงซิวได้ตายไปแล้ว
ซูเฟยซื่อยิ่งคิด เสียงพิณในมือก็ยิ่งวุ่นวาย คราวนี้ไม่เพียงแต่ซ่งหลิงซิวฟังออกมาได้เท่านั้น แม้แต่ซูเต๋อเหยียนก็ยังฟังออก
เขามองซูเฟยซื่อด้วยความสงสัย ทว่ายิ่งมอง กลับยิ่งไม่อาจเห็นคนตรงหน้าได้กระจ่างชัด
หญิงสาวลูกอนุคนหนึ่งที่ั้แ่เด็กอยู่ในจวนอัครมหาเสนาบดี สามารถแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมาได้? นอกจากนี้ ที่แท้ในใจนางกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อรู้สึกถึงสายตาของซูเต๋อเหยียน ซูเฟยซื่อรู้ว่าถ้านางไม่อาจสงบใจลงมาได้ เกรงว่าจวนอัครมหาเสนาบดีนี้ นางก็มิอาจอยู่ต่อไปได้อีก
สงบลงมา สงบลงมา… ความคิดใดกันจึงจะทำให้นางสงบลงได้เล่า?
ตระกูลกู้? ไม่… คิดถึงตระกูลกู้ นางก็คิดถึงความแค้นลึกดุจทะเลโลหิต
จวนอัครมหาเสนาบดี? อยู่ในจวนอัครมหาเสนาบดีก็ไม่ได้ผ่านวันดีๆ ไปสักครา
อวี้เสวียนจี... จู่ๆ ใบหน้าของอวี้เสวียนจีก็โผล่ขึ้นในห้วงความคิด ใบหน้างามพิจท่ามกลางหมอกดำชั่วร้ายกระหายเื ใบหน้าดวงนั้นที่สอนให้นางควรเติบโตขึ้นอย่างไร ใบหน้าดวงนั้นที่ทุกครั้งที่นางตกอยู่ในอันตรายก็ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าดวงนั้นที่ทุกครั้งที่ปรากฏออกมาก็สามารถทำให้นางโกรธแทบตาย
คิดพลาง มุมปากของซูเฟยซื่อก็ค่อยๆ หยักโค้งขึ้น อีกทั้งเสียงพิณในมือก็ค่อยๆ สงบลง
ราวกับสายน้ำไหลเอื่อย ดุจนกน้อยะโโลดเต้น ล้วนเป็สภาพจิตใจของสาวน้อยทั้งสิ้น
สาวน้อย? ไม่ กู้ชิงไม่เคยมีสภาพจิตใจแบบนี้แน่ ต่อให้กับเขา ั้แ่ไหนแต่ไรมา นางไม่เคยเชื่อหรือไว้วางใจใคร ทำเป็เพียงเข่นฆ่าหรือ ได้แต่ทำให้ตนเองเหมือนกำแพงเหล็กกล้า
แต่นางไม่เข้าใจว่าไม่มีชายคนใดหลงใหลในตัวผู้หญิงแบบนี้ ผู้ชายล้วนชมชอบหญิงสาวผู้อ่อนโยนมีความรักดุจสายน้ำ
รังสีสังหารในดวงตาของซ่งหลิงซิวจางหายไป พร้อมกับเพลงของซูเฟยซื่อที่เล่นจนจบลงพอดี นางลุกขึ้นอย่างผึ่งผายคารวะคราหนึ่ง “หากเล่นไม่ดีนัก หม่อมฉันขอฝ่าาโปรดอภัยเพคะ”
“คุณหนูสามถ่อมตนเกินไปแล้ว เสียงเพลงของเ้าต่างจากผู้อื่นนัก ทว่ามีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ถ้าเป็บุรุษคนหนึ่ง ข้าคงสถาปนาให้เ้าเป็จอมทัพใหญ่แน่แล้ว”
จอมทัพใหญ่? ไม่ใช่ว่าทั้งตระกูลกู้ก็เป็จอมทัพหรือ!
แม้ซ่งหลิงซิวจะไม่กล้ายืนยันอะไรจากเสียงพิณของซูเฟยซื่อ ทว่าเขากลับยังไม่ยอมละทิ้งการทดสอบเหมือนเดิม
“เฟยซื่อได้ยินว่าขณะที่ฮ่องเต้ยังเป็พระราชโอรส เคยนำกองทัพไปทำา รบทุกครั้งมีชัยทุกครั้ง ขณะบรรเลงพิณเมื่อครู่อดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมา จนกระทบต่อเสียงพิณ ยังขอฝ่าาอย่าได้เอาเื่ของเฟยซื่อนี้ไปบอกต่อให้เป็ที่ขบขันเลยเพคะ” ซูเฟยซื่อคลี่ยิ้มเบาบาง
วาจารอบนี้กล่าวได้สมด้วยเหตุผล ไม่เพียงอธิบายถึงรังสีสังหารอันพลุ่งพล่านก่อนหน้านี้เท่านั้น ทั้งยังอธิบายถึงสภาพจิตใจของสาวน้อยในภายหลังตามสะดวกด้วย
ทั้งนี้ไม่มีสตรีใดที่ไม่รักวีรบุรุษผู้กล้า
สิ่งสำคัญที่สุดคือ ที่นางกล่าวแบบนี้ยังทำให้ซ่งหลิงซิวกับซูเต๋อเหยียนคิดว่าเมื่อครู่เป็การทำอย่างจงใจ เพื่อแสดงความชื่นชมของนางต่อซ่งหลิงซิว
“ฮ่าๆ ๆ นังหนูนี่” ซูเต๋อเหยียนหัวเราะร่าด้วยความพอใจ ซูเฟยซื่อไม่ทำให้เขาผิดหวังตามคาด
ไม่ต้องพูดถึงวิธีการเล่นพิณ นางใช้ท่าทางและคำพูดได้อย่างหลักแหลม แล้วยังเปิดเผยความจริงตรงๆ ที่ว่านางชื่นชมซ่งหลิงซิวอีก
ดูไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขามองผิดไป ซูเฟยซื่ออาจจะดีกว่าถ้าเทียบกับซูจิ้งเถียน
