นิ้วมือของถังชิงหรูสั่นระริก นางหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน "ย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ท่านแข็งแรงขนาดนี้จะมีปัญหาได้อย่างไร ข้าแค่อยากตรวจสอบให้แน่ใจเท่านั้นเอง"
ถังชิงหรูลอบก่นด่าตนเองในใจว่าไร้สาระสิ้นดี น่าหลันหลิงหน้าตาหล่อเหลา เฉินิก็เป็หนุ่มเท่ ทำไมตนเองถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นกับพวกเขา หรือแค่เพราะผู้ชายคนนี้ดูหล่อร้าย รูปร่างดี มีที่มาที่ไปลึกลับน่าค้นหาก็เลยนึกสนใจขึ้นมา แต่เธอไม่ต้องถึงกับเสียกิริยาแบบนี้ก็ได้
"ข้าขบคิดเกี่ยวกับพิษในร่างกายของท่านมาตลอดหลายวัน ท่านถูกพิษสิบกว่าชนิดในร่างกาย แต่ได้รับพิษั้แ่ก่อนหน้านี้มานานมาก นานจนแทรกซึมเข้ากระดูกและโลหิตหมดแล้ว หากคิดจะถอนพิษตอนนี้ก็ยากลำบากจริงๆ ข้าคงได้แต่ใช้วิธีเก่าแก่ที่สุดก็คือการแช่ตัวล้างพิษขจัดพิษให้แก่ท่าน" ถังชิงหรูบอกกับหลีซู
หลีซูได้ยินคำกล่าวของนางก็หัวเราะเยาะ เขาเชยคางของนางขึ้นมา แสยะยิ้มมุมปากกล่าวว่า "หากวิธีแบบนี้แก้พิษให้ข้าได้ คงไม่ต้องให้เ้ามาถ่วงข้าให้เสียเวลาอยู่นี่ เ้ามีปัญญาแค่นี้เองหรือ ถ้าหากว่าใช่ก็ไสหัวไปซะ"
"ข้ายังไม่ได้ลองเลย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าทำไม่ได้ เื่ที่ท่านทำไม่สำเร็จ ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้เสียหน่อย" ถังชิงหรูถลึงตาใส่หลีซูพลางกล่าวเยาะหยัน
"วิธีการกระจอกงอกง่อยพรรค์นี้ คุณชายเยี่ยงข้าใช้จนไม่รู้จะใช้อย่างไรแล้ว หากเ้ามาทำให้ข้าเสียเวลา ข้าจะจัดการเ้าซะ" หลีซูบีบคางของนางอย่างแรง
ถังชิงหรูมองบุรุษตรงหน้า หน้าตาหล่อเหลายิ่ง โดยเฉพาะท่าทางเ็าไร้หัวใจแบบนี้ ดูคล้ายกับผู้บัญชาการใหญ่ของสมาพันธรัฐดวงดาวที่ตนเองเคยรู้จักราวกับพิมพ์เดียวกัน เพียงแต่ผู้บัญชาการกองทัพคนนั้นหาได้หล่อเหลาเหมือนคนผู้นี้ ถ้าเขาหล่อได้เท่านี้ ไม่แน่ว่าตนเองอาจจะตอบตกลงั้แ่ตอนที่เขามาตามจีบแล้วก็ได้
"มิใช่ว่าท่านกำลังหวาดกลัวอยู่กระมัง" ถังชิงหรูทำท่าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มมองบุรุษตรงหน้า "เพราะเื่ที่ข้าทำได้ แต่ท่านทำไม่ได้ ดังนั้นก็เลยหวั่นเกรงในความสามารถของข้า ท่านกลัวว่าหากข้ารักษาท่านหาย ก็เท่ากับมีวิชาพิษเหนือกว่า ดังนั้นจึงไม่กล้าให้ความร่วมมือ"
"พูดอะไรน่ะ" หลีซูจ้องตาถังชิงหรู "เ้าคิดว่าวิชาพิษของข้าสู้เ้าไม่ได้?"
"หรือว่ามิใช่ล่ะ" ถังชิงหรูตอบเสียงเรียบ "ท่านมั่นใจในวิชาพิษของตนเอง พอได้ยินว่ามีคนสามารถแก้ทางพิษของตนเองได้ ก็เริ่มตื่นตระหนก ถึงมาตามหาข้า อยากพิสูจน์ความจริงว่าข้าสู้ท่านไม่ได้ ดังนั้นจึงทำข้อตกลงกับข้าเช่นนี้ ทางหนึ่งท่านก็หวังว่าจะสามารถแก้พิษให้ตนเองได้ แต่อีกทางก็ไม่ยินดีให้ข้าถอนพิษออก ท่านคลุกคลีกับพืชและสัตว์มีพิษมาั้แ่เล็ก มีเพียงพวกมันที่ทำให้ท่านรู้สึกปลอดภัย หากไม่มีพิษเ่าั้แล้ว ท่านก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร"
"เพ้อเจ้อ" ดวงตาของหลีซูจมดิ่ง ประกายเยียบเย็นผุดวาบในแววตา "หากยังพล่ามส่งเดชอีกล่ะก็ ข้าจะฉีกปากเ้าซะ"
"ข่มขู่ข้ามีประโยชน์อันใด" ขณะกำลังสนทนา ถังชิงหรูก็ลอบฝังเข็มทองบนร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
หลีซูมิได้สังเกตถึงการกระทำของนาง กว่าเขาจะรู้สึกตัว ตนเองก็ขยับไม่ได้เสียแล้ว
แต่ไรมาเื่แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น หลายปีมานี้มีแต่เขาสังหารผู้อื่น แต่ไม่เคยถูกใครควบคุมเช่นนี้มาก่อน
"เ้าคิดจะทำอันใด" หลีซูมองนางด้วยสายตาเ็า "ปล่อยข้า"
ถังชิงหรูมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ กล่าวเรียบๆ "ก่อนที่งานจะแล้วเสร็จ ข้าจะไม่ให้มันต้องหยุดชะงักลงกลางคัน นี่คือวิสัยของข้า"
หลีซูลองยกมือขึ้น ทว่าแม้แต่นิ้วมือยังขยับไม่ได้ ได้แต่ยืนมองถังชิงหรูวิ่งวุ่นไปมาอยู่ตรงนั้น ท้ายที่สุดก็เลิกล้มความตั้งใจ
ถังชิงหรูไปค้นหากระบุงสะพายหลังและมีดพร้ามาจากข้างห้อง ก่อนออกไปข้างนอกเป็เวลานาน
หลีซูยืนนิ่งเป็ท่อนไม้อยู่ตรงนั้น เขาคิดจะใช้กำลังภายในทลายจุดสกัด แต่ก็ไร้ประโยชน์ อีกอย่างที่เขาถูกถังชิงหรูตรึงไว้กับที่ก็หาใช่เพราะถูกสกัดลมปราณ
"เหนื่อยจัง" กว่าถังชิงหรูจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
หลังจากเหน็ดเหนื่อยอยู่สองชั่วยาม นางก็กลับเข้ามาบนเขาด้านนอก ยามนี้กระบุงบนหลังเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากชนิด
สีหน้าของหลีซูเผยแววสับสนเมื่อเห็นหนุ่มน้อยหน้าตามอมแมมมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่หน้าตาเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ที่มือยังมีาแมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นเสื้อผ้าก็ขาดวิ่นไปหลายส่วน ที่แขนกับต้นขาขาดจนเป็รูโหว่หลายจุด
"ที่นี่ไม่มีคนจร ดังนั้นข้าไม่ได้ถูกใครทำร้ายมาหรอก ข้าแค่ออกไปเดินวนมาหนึ่งรอบ บนเขามีแต่ของล้ำค่า มิเพียงแต่มีสมุนไพรมากมาย ยังมีของป่าอีกเพียบ" ถังชิงหรูกล่าว "วันนี้ข้าลงเขาไม่ได้แล้ว คงต้องกินข้าวที่นี่ ข้าผู้นี้เป็คนช่างเลือก สมุนไพรพิษในครัวท่านก็เก็บไว้ค่อยๆ กินเองเถอะ แต่ข้ายัง้าอาหารยาไส้เหมือนคนปรกติอยู่"
"พูดเพ้อเจ้อให้มันน้อยหน่อย เ้าคิดจะทำอันใดกับข้ากันแน่ ยังไม่รีบปล่อยข้าอีก" หลีซูรู้สึกหงุดหงิด
"ข้าก็บอกแล้วมิใช่หรือ พิษในร่างกายของท่านมันผสมผสานเข้าด้วยกันมานานแล้ว การถอนพิษไม่ใช่เื่ที่ทำกันได้ภายในหนึ่งวันหนึ่งคืน" ถังชิงหรูวางของเรียบร้อยก็เข้าไปในครัว
ไม่ช้านางก็ย้ายถังไม้ พร้อมกับน้ำร้อนมากมายเข้ามา
หลีซูเห็นนางจัดเตรียมสิ่งต่างๆ ในที่สุดก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำสิ่งใด นางจะใช้เขาเป็หนูลองยาด้วยการจับลงไปนึ่งในน้ำเดือด ให้พิษในร่างกายของตนเองระเหยออกมา แต่ความจริง หากมันง่ายดายขนาดนี้ เขาคงแก้พิษร้ายในร่างกายของตนเองได้นานแล้ว เขาเป็ผู้เชี่ยวชาญด้านพิษขึ้นชื่อว่าเป็ปรมาจารย์พิษอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า หากตนเองยังแก้ไม่ได้ คนอื่นๆ ยิ่งไม่มีทาง ดังนั้นจึงไม่เคยเชื่อว่าคนผู้นี้จะทำได้
"นี่..." หลีซูเบิกตาแทบถลน ยามเห็นถังชิงหรูดึงสายรัดเอว แล้วถอดเสื้อผ้าของเขาออก หลังจากนั้นก็จับเขาใส่ลงไปในน้ำ
ถังชิงหรูทำทุกขั้นตอนเ่าั้จนเสร็จโดยที่ใบหน้าไม่เปลี่ยนสี นางนึกถึงยามที่ตนเองลงมือทำในสิ่งที่ไม่สมควรกับเฉินิตอนนั้น ในใจรู้สึกขัดเขินแทบแย่ แต่วันนี้มาถอดเสื้อผ้าของบุรุษผู้นี้ สิ่งที่ควรและไม่ควรล้วนเห็นจนหมด แต่กลับไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจใดๆ นางรู้สึกชอบกลกับตรรกะความคิดของตนเองยิ่งนัก แค่เพราะบุรุษผู้นี้รูปร่างดีกระนั้นหรือ?
ที่จริงส่วนสำคัญที่สุดนางก็ไม่ได้ดู ซ้ำยังเหลือกางเกงให้เขาอีกตัวหนึ่ง อย่างไรเสีย... นางก็ไม่ถือว่าเป็คนจิตวิปริตกระมัง?
พอเข้าไปนั่งอยู่ในน้ำ ความทรงจำอันหวาดกลัวเ่าั้ก็ท่วมท้นเข้ามาในสมอง ั์ตาของเขาอาบย้อมไปด้วยสีโลหิต ทำให้ดวงหน้าหล่อเหลาแลดูดุดันร้ายกาจ แต่เพียงไม่นาน เส้นเืแดงในั์ตาเ่าั้ก็จางหายไป เขามองน้ำในถังตรงหน้าด้วยสีหน้าคลางแคลง ยามัักับความเย็นสบายหัวใจก็เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย
"เย็นสบายมากใช่หรือไม่ ข้าก่อไฟด้านล่าง มันจะค่อยๆ ร้อนขึ้นทีละน้อย แต่ท่านนั่งชันเข่าอยู่ในนั้น นอกจากไม่ถูกลวก แต่กลับเย็นสบาย ต่อให้นั่งอยู่ในนั้นเป็วันๆ ท่านก็ไม่รู้สึกทรมาน ด้านหนึ่งเป็น้ำแข็ง ด้านหนึ่งเป็ไฟ หนึ่งเย็นหนึ่งร้อน ทำให้ร่างกายของท่านอยู่ในสภาวะเหมือนถูกฉีกทึ้ง พิษในร่างกายเ่าั้ก็จะถูกขจัดออกมาในเวลาเดียวกัน แน่นอนว่านี่เป็เพียงขั้นตอนแรก ต่อไปก็จะมีสูตรอื่นตามมาอีกอย่างแน่นอน" ถังชิงหรูกล่าวเสียงเรียบ
แิของนางทำให้หลีซูเกิดความสับสน ด้วยความรู้ด้านสมุนไพรของเขา ย่อมทราบแน่ชัดว่านางใช้สมุนไพรทั้งหมดสิบเจ็ดชนิด และหกชนิดในนั้นมีฤทธิ์ต้านกันเอง ไม่ควรใช้ร่วมกัน ทว่าเ้าหนุ่มนี่ไม่เพียงแต่นำมาใช้ ยังมีวิธีทำให้เกิดผลลัพธ์ที่แตกต่าง ยังไม่ต้องบอกว่าเขาจะแก้พิษให้ตนเองได้หรือไม่ อย่างน้อยวิชาแพทย์ของคนผู้นี้ก็ไม่ธรรมดา
สิ่งที่เขาเพียรศึกษามาโดยตลอดล้วนเพื่อการสังหาร แม้จะบอกว่าสามารถถอนพิษได้ แต่เมื่อเทียบกับการช่วยชีวิต เขากลับถนัดฆ่าคนมากกว่า ดูท่าในด้านการถอนพิษ เ้าหนุ่มคนนี้จะเก่งกล้ากว่าตนเอง
หรือว่าตนเองจะฝากความหวังเื่การถอนพิษในร่างกายไว้กับเ้าหนุ่มนี้ได้จริงๆ หลายปีมาแล้วที่ต้องใช้ชีวิตอย่างตัวประหลาด ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้กลับมาเป็คนปรกติ
"ท่านคิดอะไรอยู่" ถังชิงหรูตบๆ ไหล่ของหลีซู "ข้าถามว่าท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"
"ไม่มี" หลีซูเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยชา
"เช่นนั้นข้าจะเริ่มโคจรพลังให้กับท่านล่ะนะ" ถังชิงหรูวางมือทาบบนแผ่นหลังของชายหนุ่ม
นางไม่รู้วรยุทธ์ ไม่เป็กำลังภายใน โคจรพลังที่ว่าแท้จริงแล้วเป็การใช้ความสามารถของเสี่ยวอีในการขจัดพิษ แม้ว่าจะสามารถถอนพิษได้แค่เพียงผิวเผิน แต่ก็ช่วยผ่อนปรนสถานการณ์ได้
ยามฝ่ามือนุ่มนวลทาบลงมาบนแผ่นหลัง หลีซูตัวแข็งเกร็ง เขารู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนของฝ่ามือที่ประทับลงมาบนผิวกายของตนเอง ชั่วยามนั้นหัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้