2

         เพื่อไม่ให้เป็๞การเสียเวลาไปมากกว่านี้ เหยาเหยาพยุงร่างเล็กของขึ้นเพื่อให้ขึ้นมายืนหยัดได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทำได้ง่ายและร่างกายที่หนักอึ้งราวกับแบกของหนักเอาไว้ก็ไม่ได้หนักอีกต่อไป

         หญิงสาวร่างบางกวาดตามองดูรอบตัวในบริเวณพื้นที่ที่เธอสามารถมองเห็นได้ เบื้องหน้าที่เธอเห็นยังคงเป็๲แม่น้ำลำธารและป่าที่เต็มไปด้วยธรรมชาติ ซึ่งมันก็ไม่ต่างกับครั้งแรก แต่พอมองออกไปไกลจากที่เธอยืนอยู่นั้นก็เห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้ต้นไม้

         “นั่นอะไรน่ะ”

         ด้วยความสงสัยเหยาเหยาจึงเดินไปดู มีเกวียนม้าจอดอยู่ คาดว่าคงจะเป็๲ของชาวบ้านที่อยู่แถวนี้ แต่นอกจากเหยาเหยาแล้วก็ไม่มีใครอยู่บริเวณนี้ หมายความว่ามันจะต้องเป็๲ของเธออย่างแน่นอน

         ม้าดำที่พอเห็นเหยาเหยามันก็หันมามองเธออย่างคุ้นเคย ทำให้เหยาเหยารู้สึกคุ้นกับมันเป็๞อย่างดี ทั้งที่เธอจำอะไรไม่ได้ แต่เธอก็รู้สึกอย่างนั้น

         “มีสัมภาระอยู่เพียบเลย”

         ที่หลังเกวียนม้ามีข้าวของอยู่หลายอย่างด้วยกัน ส่วนใหญ่จะเป็๞เสบียงอาหารสำหรับเดินทางไกล มีเสื้อผ้าที่ดูเก่าสำหรับผู้หญิงหลายชุดด้วยกัน แล้วที่เด่นสะดุดตามากที่สุดก็คงจะเป็๞โลหะบางอย่าง แต่พอหยิบจับมันขึ้นมาดูก็รู้ได้ทันทีว่ามันเป็๞พัดเอาไว้สำหรับกระพือลม แต่ด้วยความที่มันเป็๞โลหะจึงไม่เหมาะเอาไว้สำหรับกระพือลมเพื่อผ่อนคลายสักเท่าไหร่

         “ออกเดินทางดีกว่า”

         หลังจากนั้นเหยาเหยาก็ขึ้นเกวียนแล้วควบม้าออกเดินทางทันที

         เส้นทางที่เธอจะไปนั้นไม่รู้ว่าหากเดินทางไปแบบนี้จะไปถึงไหน แต่เธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะเดินทางมันทั้งแบบนี้

         “ก่อนอาทิตย์ตกดิน เราจะต้องหาที่พักให้ได้ก่อน”

         [ยินดีด้วย ท่านได้รับทักษะควบเกวียนม้า]

         [ยินดีด้วย ท่านได้รับกระบี่เหล็กดำ]

         [ยินดีด้วย ระบบได้ติดตั้งช่องเก็บของให้ท่านเรียบร้อยแล้ว โปรดตรวจสอบช่องเก็บของของท่านด้วย]

         !?

         เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ มันเป็๲เสียงของใครกันนะ

         “เสียงของใครกันนะ”

         ในระหว่างใช้ความคิดอยู่นั้นก็มีบางอย่างแสดงขึ้นมา มันเหมือนกับหน้าต่างของระบบโปรแกรมคอมพิวเตอร์ มีข้อมูลเบื้องต้นของเหยาเหยาและข้อมูลทั่วไปรวมอยู่ด้วยกัน

         “นี่มันอะไรกันเนี่ย”

         เหยาเหยาไม่รู้ว่าควรจะ๻๠ใ๽อะไรก่อนดี เธอก็เลยเลือกสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า

         หน้าต่างที่แสดงอยู่นี้มันสามารถกดปุ่มและ๱ั๣๵ั๱เพื่อเปลี่ยนหน้าต่างที่เธออยากรู้ได้ แล้วมันก็มีช่องค้นหาข้อมูลในส่วนลึกได้ด้วย

         “นี่มันระบบสุดเทพไม่ใช่เหรอ”

         ระบบที่สามารถอำนวยความสะดวกแก่ผู้ใช้อย่างเหยาเหยาได้ ในโลกนี้มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น ที่เธอรู้จักระบบก็เป็๞เพราะว่าเธอเคย๱ั๣๵ั๱กับโปรแกรมคอมพิวเตอร์มาก่อน ถึงเธอจะจำอะไรไม่ได้ แต่สิ่งรอบตัวของเธอก็พอจะจำได้บ้าง

         การเดินทางที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขขึ้นมาหลังจากได้รับระบบ แต่นั่นมันก็เป็๲ความสุขเพียงชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น

         “กรี๊ด!”

         เสียงกรีดร้องของใครบางคนดังขึ้นจากทางข้างหน้า ทำให้หญิงสาวร่างบางอย่างเหยาเหยาอยู่เฉยไม่ได้แล้ว

         ...