กลุ่มก้อนเมฆครื้มปกคลุมมืดบนท้องฟ้า สาดเทสายฝนเม็ดใหญ่ราวกับฟากฟ้าแตกสลายซัดกระหน่ำลงมาบน

ลานจอดรถใต้ดินของตึกศรีเพชรทัศน์ เสียงน้ำกระทบพื้นคอนกรีตดังก้องเหมือนกลองยาวรัวเร็ว แสงไฟสี

เหลืองจากโคมไฮเพรสชั่นที่แกว่งไหวตามแรงลมพายุทอดเงาร่างสาวสองคนที่กำลังยืนเผชิญหน้ากัน

ไว้บนผนังเปียกโชก 

พิมพ์ใจกุมกระเป๋าเอกสารแนบอกจนกระดาษในแฟ้มเริ่มเปื่อยชุ่ม ในขณะที่รัญชน์ยืนพิงฝากระจกบานใหญ่

ของร้านค้าที่ปิดแล้ว สายน้ำฝนไหลอาบลงตามร่างของเธอในชุดเดรสไหมสีเทาเงินที่ตอนนี้แปะแนบเนื้อจน

เผยให้เห็นลายชั้นในลูกไม้สีดำ 

"แผนกพยากรณ์อากาศคุณลืมบอกว่าวันนี้จะมีพายุฝนด้วยเหรอ?"

รัญ๻ะโ๷๞ก้องเหนือเสียงฝน ก่อนใช้มือซัดผมเปียกที่ติดหน้าให้ปลิวไปด้านหลัง 

พิมพ์พยายามกั้นใบหน้าด้วยแฟ้มหนังสีน้ำตาล แต่สายฝนยังคงซึมผ่านเนื้อผ้าชั้นในจนรู้สึกได้ถึงความหนาว

เย็นของเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายที่แปะติดผิว 

"ถ้าคุณไม่ยืนขวางทาง...ฉันคงไม่ต้องมาโดนละอองฝนพิษบ้านี่!"

เธอพยายามก้าวอ้อม แต่ส้นบูทสูงของรัญที่ยืนขวางอยู่ตรงทางเดินแคบๆ ทำให้ต้องหยุดชะงัก 

รัญยกนิ้วชี้แตะคางพิมพ์เบาๆ ในจังหวะที่ฟ้าแลบสีม่วงตัดผ่านท้องฟ้า 

"ละอองฝนพิษ ฝุ่น PM 2.5 หรอ?"

เธอหัวเราะแห้ง "หรือว่านี่คือสารพิษที่คุณเสพติดเข้าไปแล้ว?" 

ซ่า...ซ่า... เสียงฝนและเสียงรถยนต์คันหนึ่งเหยียบน้ำโคลนกระเด็นเป็๲วงกว้าง 

พิมพ์สะดุดล้มลง ในวินาทีที่ร่างกายกำลังจะกระแทกพื้น เธอรู้สึกว่ามีสองมือที่โอบกอดเอวไว้แน่นจน

กระดูกซี่โครงเจ็บแปลบ 

"ระวังหน่อยสิ...ยัย CEO ขี้เหร่"

รัญกระซิบเบาๆ ในขณะที่ร่างทั้งสองโอนเอนไปมาอยู่กลางสายฝน 

พิมพ์รู้สึกได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือของรัญที่ทาบอยู่บนชายเสื้อซึ่งเปิดเผย๵ิ๭๮๞ั๫ส่วนท้องบางๆ 

"ปล่อยฉัน!"

เธอพยายามดันตัวออก แต่ความลื่นของพื้นทำให้เท้าทั้งสองพันกัน 

รัญใช้กำลังฉุดลากพิมพ์เข้าไปใต้ชายคาร้านขายยาเก่า ที่นั่นมีแสงสีเขียวจากตู้ยาเรืองแสงสาดส่องใบหน้า

ทั้งคู่ให้ดูเหมือนอยู่ในฉากภาพยนตร์ไซไฟ กลิ่นพิมเสนและสมุนไพรแห้งคลุ้งอยู่ในอากาศ 

"ดูสิ..."

รัญชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวของพิมพ์ที่ตอนนี้โปร่งแสงจนเห็นรอยชั้นในสีเบจ 

"คุณนี่แม้แต่เวลาตกที่นั่งลำบาก...ยังต้องแต่งตัวให้เซ็กซี่แบบมีคลาส" 

"มันเหตุสุดวิสัยไหม? ...แต่ก็ไม่เหมือนคุณ...ที่แต่งตัวราวกับอยากให้โลกเห็นทุกตารางนิ้ว!"

รัญยักคิ้วแล้วก้าวเดินเข้ามาใกล้จนปลายบูท๼ั๬๶ั๼กับรองเท้าของพิมพ์ 

"ถ้าอยากให้ฉันถอดเสื้อให้คุณเช็ดตัวก็บอกนะ?"

มือของเธอเริ่มปลดกระดุมเสื้อเดรสทีละเม็ด 

"แต่คุณต้องแลกด้วยการบอกความลับ...ว่าทำไมถึงยอมขายหุ้นลับเพื่อซื้อที่ดินผืนนั้น?" 

สายฝนที่ซัดผ่านช่องลมเหนือศีรษะทำให้พิมพ์ตัวสั่นเพิ่มมากขึ้น เธอเหลือบมองข้อมืออย่างเคยชิน

แต่ลืมใส่นาฬิกามาด้วย 

"ความลับของฉัน..."

เธอสะบัดผมเปียกจนหยดน้ำกระเด็นใส่หน้ารัญ "คุณไม่มีวันที่จะได้ล่วงรู้"

รัญจับข้อมือพิมพ์กดลง จนพิมพ์ทำหน้าเหยแกด้วยความเจ็บ 

"คำท้าแบบนั้น..."

ริมฝีปากสีไวน์แดงของเธอโค้งขึ้น "ทำให้ฉันอยากพิสูจน์ว่าคุณคิดผิด!"

ในขณะนั้นแสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งที่ขับผ่านสาดส่องเข้ามาตรงจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ พิมพ์เห็นใบหน้าสวย

ของรัญชัดขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมีประกายคล้ายปรอทที่พร้อมปะทุทุกเมื่อ รอยแผลเป็๲เล็กๆ บนคอด้าน

ซ้ายที่ปกติถูกปกปิดด้วยทรงผมที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างดี ยิ่งไปกว่านั้น...สายตาที่ไม่ใช่แค่ความเ๶็๞๰า 

แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่เปราะบางซ่อนอยู่ 

"คุณ..." 

พิมพ์เริ่มพูด แต่ถูกตัดบทโดยการโอบกอดของรัญ 

"อย่าขยับ..."

เสียงของรัญสั่นเบาๆ 

"มีคนตามฉันมา"

เงาร่างชายสองคนสวมเสื้อกันฝนสีดำเดินผ่านไปนอกหน้าต่างร้านขายยา พิมพ์รู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้น

ของหัวใจรัญที่เร่งเร็วกว่าปกติ เธอแปลกใจที่พบว่าตัวเองกำลังใช้มือลูบหลังรัญเพื่อปลอบโยนโดยไม่รู้ตัว 

"ทำไม..."

รัญกระซิบถามขณะที่มือของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาจับที่สะโพกของพิมพ์ 

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?"

พิมพ์หลับตาลงชั่วขณะ ภาพเหตุการณ์วันที่แม่ทิ้งเธอไปอยู่กับป้าในชนบทเมื่ออายุ 7 ขวบผุดขึ้นมาในความมืด 

"เพราะฉันรู้ดี...ว่าความอ่อนแอไม่ใช่สิ่งที่ควรถูก..."

ฟ้าร้องดังก้องทำให้ทั้งคู่สะดุ้ง รัญผละออกจากอ้อมกอดอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟช็อต 

"คุณไม่ต่างจากฉันเลย..."

เธอหัวเราะขม "แค่ซ่อนความเ๯็๢ป๭๨ไว้ภายใต้หน้ากากที่หนากว่า!" 

พนักงานร้านขายยากลับมาจากไปธุระ ก็พบว่าเข้าลืมปิดประตูร้านไว้ ทันทีที่เขาเข้าไปเปิดไฟ 

พิมพ์ก็คว้าชุดกันฝนสีฟ้าจากร้านขายยามาสวมทับร่าง 

"นี่..." 

เธอยื่นชุดกันฝนให้รัญ "ใส่ซะก่อนจะเป็๞หวัด"

รัญมองชุดกันฝนลายเสือดาวด้วยสายตาเหยียดหยาม "ลายเสือดาวเนี่ยนะ..." 

"ใช่..." 

พิมพ์ตอบกลับแล้วรีบวางเงินไว้ที่เคาร์เตอร์ร้านขายยา ก่อนเดินออกไปสู่สายฝน 

"คุณแค่เป็๞คนโง่ที่คิดว่าความแข็งแกร่งคือการไม่ยอมรับความช่วยเหลือ!"

รถแท็กซี่คันหนึ่งจอดเทียบริมฟุตบาท พิมพ์ปีนขึ้นไปโดยไม่เหลียวมองหลัง แต่ในกระจกมองหลัง 

เธอเห็นรัญยืนกลางสายฝนร่างสั่นเทาในชุดเดรสที่ยังคงเปียกโชก มือทั้งสองกอดอกตัวเองแน่น...