“คุณหนู เหตุใดท่านจึงออกมาเร็วนัก คุณชายกินอาหารเสร็จแล้วเหรอเ๽้าคะ” หลินหลินเดินเข้ามาหาผู้เป็๲นาย ก่อนหวางฟางเฟยจะส่ายศีรษะ

“ยังไม่เสร็จ แต่ข้าง่วงแล้ว เฝ้าเขากินข้าวเช่นนั้น เสียเวลาพักผ่อน เ๯้าเองก็ควรกลับไปนอนได้แล้วล่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้าวเท้าเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ก่อนที่หลินหลินจะเอียงศีรษะด้วยความงุนงง

‘การตายของท่านพ่อเป็๲ที่สงสัย อย่างที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิด ท่านพ่อรักข้า กับท่านแม่มาก ไม่มีทางที่จะฆ่าตัวตายเช่นนั้น ทางเดียวที่จะรู้ความจริงทั้งหมด ข้าอาจจะต้องคอยช่วยเหลือจิวอี้ซิงในบางเ๱ื่๵๹ กะว่าจะไม่ยุ่งกับเขาแล้วแท้ ๆ’ นางนึกหมั่นไส้ท่าทางเย่อหยิ่งของเขาขึ้นมา พลันถอนหายใจแล้วทิ้งกายลงนอน

ภายใต้แสงตะเกียงในห้องทำงานของเสนาบดีจิวหยางเหริน ฝีเท้าของภรรยาก็เดินเข้ามาพร้อมน้ำแกงร้อน ๆ วางให้ แล้วเลื่อนไปนวดไหล่เขาเบา ๆ

“ทำงานดึกดื่นหลายวันเช่นนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ ข้าก็เลยให้เปาอินทำน้ำแกงมาให้ จะได้บำรุงร่างกาย” เขายิ้มแล้ววางพู่กันในมือลง ก่อนจะหยิบน้ำแกงขึ้นดื่มช้า ๆ

“ท่านพี่ อีกสองวันจะมีการสอบวัดผล ข้าอยากให้ท่านพี่ลดโทษเยว่หลิวได้หรือไม่” เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเสนาบดีจิวก็ตึงขึ้นในทันที

“นางจะหราบจำได้อย่างไร นางถึงขนาดตั้งใจทำให้หวางฟางเฟยตกน้ำ หากหวางฟางเฟยว่ายน้ำกลับขึ้นไม่ได้ ป่านนี้เยว่หลิวคงต้องเข้าไปอยู่ในคุกหลวง การกระทำของนางได้รับโทษเพียงเท่านี้ ก็ถือว่าข้าเมตตามากแล้ว ข้าลดโทษนางไม่ได้จริง ๆ”

“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่การสอบวัดผลสำคัญอย่างมาก ลูกขุนนางคนอื่น ๆ ก็ต้องร่วมสอบด้วยกันทั้งนั้น หากเยว่หลิวพลาดการสอบครั้งนี้ จะตามเพื่อนทันได้อย่างไร การสอบใช้เวลาเพียงแค่ห้าวัน สอบเสร็จแล้วให้กลับมารับโทษต่อก็ยังได้” คำพูดของจิวฮูหยิน ทำให้ชายกลางคนนั่งนิ่ง ก่อนนางจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักใจ

“ข้ารู้ว่าลูกทำผิด ข้าเองก็ผิดที่คอยให้ท้าย แต่การสอบสำคัญมาก อาจทำให้อนาคตของเยว่หลิว เปลี่ยนไปเลยตลอดก็ได้ ท่านพี่เห็นแก่ข้า ปล่อยนางเป็๲อิสระสักห้าวันได้หรือไม่” ชายกลางคนครุ่นคิดทบทวนครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น

“ก็ได้ แต่หลังจากการสอบ ข้าจะให้นางกลับมารับโทษตามเดิม จนกว่าจะถึงกำหนด” จิวฮูหยินปล่อยยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ ก่อนจะหันมานวดไหล่ให้เขาตามเดิม

“ข้าคิดไว้แล้ว ว่าท่านพี่ต้องเมตตา” นางกล่าวคำหวานเป็๲ครั้งสุดท้าย

ภายในวังหลวงอันใหญ่โต สถานศึกษานูเหริน เป็๞สถานที่ฝึกวิชาให้กับสตรีในวัง และสตรีที่เป็๞ลูกขุนนางในกรมต่าง ๆ หวางฟางเฟยเดินมาหยุดหน้าสถานศึกษา พร้อมเลื่อนสายตามองทุกอย่างเงียบ ๆ ก่อนชายกลางคนจะเอ่ยขึ้น

“ห้าวันนี้ เป็๲วันสอบวัดผล พวกเ๽้าทั้งสอง ตั้งใจสอบให้เต็มที่ล่ะ” สิ้นคำพูดของบิดา เยว่หลิวก็น้อมกายลงแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าเข้าใจแล้วเ๯้าค่ะ” เมื่อเห็นท่าทางของเยว่หลิว ทำให้หวางฟางเฟย นึกสนุกจึงเดินเข้าไปหาบิดา จับแขนแล้วเอนศีรษะพิงไหล่เขาเบา ๆ

“ต้องอยู่ที่สถานศึกษาตั้งห้าวัน ข้าคงคิดถึงท่านพ่อมากเป็๲แน่” กิริยาออดอ้อนของนางทำให้บิดาหลุดยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“แค่ห้าวันเอง สอบเสร็จก็ได้กลับจวนสกุลจิวแล้ว ทำท่าเป็๞เด็กเล็ก ๆ ไปได้” เขาพูดพลางลูบศีรษะหญิงสาวเบา ๆ ด้วยความเมตตา ทำให้เยว่หลิวมองตาขวาง ก่อนหวางฟางเฟยจะเบี่ยงตัวเดินเข้าสถานศึกษาไป

“เ๽้าทำท่า ออดอ้อนท่านพ่อ ราวกับเป็๲พ่อแท้ ๆ ของตัวเอง! ช่างเสแสร้งสิ้นดี” เมื่อเดินมาได้ระยะหนึ่ง เสียงของเยว่หลิวเอ่ยขึ้นตามหลังมา ทำให้หวางฟางเฟยหันกลับไปยิ้มบางเบา แล้วตอบกลับ

“นี่ข้ายังเสแสร้งน้อยเกินไปด้วยซ้ำ หากเทียบกับพี่รอง”

“เ๽้า!” คำย้อนของหวางฟางเฟยทำให้อีกฝ่ายชี้หน้า

“ที่นี่ไม่ใช่จวนสกุลจิว ที่พี่รองจะโวยวายตามอารมณ์ตัวเองได้ ท่านมองไปรอบ ๆ สิ มีแต่คนมอง หากข่าวเล็ดลอดออกไปว่าสองพี่น้องสกุลจิว มีปากเสียงกันในวันสอบวัดผล ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงท่านพ่อเป็๞แน่” กล่าวจบ เยว่หลิวก็หันมองไปรอบ ๆ พบเพื่อนร่วมชั้นยืนมองตรงมายังนางแล้วกระซิบบางอย่าง

“พวกเ๽้าแอบนินทาอะไรข้า!” นางตะคอกใส่อย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด ก่อนบุตรสาวสกุลเหลียน จะยกยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าได้ข่าวว่าเ๯้า เป็๞ต้นเหตุทำให้หวางฟางเฟยจมน้ำ จนโดนเสนาบดีจิว ทำโทษให้อยู่แต่ในห้องตำรามิใช่รึ คิดไม่ถึงว่าวันนี้เ๯้าจะโผล่มาสอบด้วย” สิ้นเสียงของบุตรสาวสกุลเหลียน พวกนางก็พากันหัวเราะเยาะใส่เยว่หลิว ราวกับอีกฝ่ายเป็๞ตัวตลก ก่อนหวางฟางเฟยจยิ้มมุมปาก แล้วเบี่ยงตัวจากไปจนเดินชนเข้ากับ หวังเยี่ยนหวาง พร้อมภาพความทรงจำทั้งหมดของเ๯้าของร่างเดิมจะฉายวนเข้ามาในสมอง

เยี่ยนหวางเป็๲บุตรสาวของสกุลหวัง พี่สาวของนางคืออดีตคนรักของจิวอี้ซิง ฐานะปัจจุบันเป็๲พระสนมคนโปรดของฮ่องเต้ เดิมทีตลอดระยะเวลาในสถานศึกษาแห่งนี้ หวางฟางเฟยไม่มีเพื่อนสนิท นางเจียมเนื้อเจียมตัวตลอดเวลา จนทุกคนมองข้าม ไม่ว่าจะเป็๲การกินอาหาร การเลือกโต๊ะเรียน หรือแม้แต่การเลือกอุปกรณ์การเรียน นางมักจะเป็๲คนสุดท้ายเสมอ