เฟิ่งเฉี่ยนเหลือกตามองบน “ท่านอ่อนข้อให้ข้าหรือ ท่านยังมีหน้ามาคุยโวโอ้อวดอีก!”
อย่าคิดว่านางไม่รู้ว่าหมากกระดานเมื่อสักครู่ เขาไม่ได้เดินหมากเพียงคนเดียว ที่นางไม่เปิดโปงเขานั่นเป็เพราะให้เกียรติเขา ยังไม่สำนึกอีก
ทำเกินไปจริงๆ!
เฟิ่งเฉี่ยนโมโหจนต้องขบฟันแน่น ไม่เคยพบเห็นท่านาุโที่ไม่ให้เกียรติตนเองและพาลเช่นนี้มาก่อน!
หานไท่ฟู่พูดราวเป็เื่ถูกต้องดีอยู่แล้ว “ข้าอ่อนข้อให้เ้า เ้าจึงชนะ! เ้ากล้าประลองกับข้าอีกกระดานหรือไม่ ครั้งนี้ ข้าไม่อ่อนข้อให้เ้าแน่นอน ข้าจะเดินหมากจนเ้าต้องหลีกทาง!”
เฟิ่งเฉี่ยนกลอกตาขาว
คุยโว คุยโวต่อไป! ไม่กลัวฟ้าผ่าบ้างหรือไร!
หานไท่ฟู่เห็นนางไม่พูดจา จึงเร่งนางอีก “แม่นาง อย่างไรเล่า เ้ากล้ารับคำท้าหรือไม่”
เฟิ่งเฉี่ยนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นางนับว่ามองออกแล้วว่าหานไท่ฟู่จับจุดอ่อนที่นาง้าแมวเทพได้ ต้องอ้อนวอนขอร้องเขา ดังนั้นเขาจึงกล้าทำตัวอันธพาลเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นางไม่มีวิธีอื่นเช่นกัน หาก้าแมวเทพนี่เป็ทางออกเพียงทางเดียวของนางในตอนนี้!
“หากข้าชนะหมากกระดานนี้อีก ท่านจะว่าอย่างไร ท่านคงไม่ตระบัดสัตย์ไม่ยอมรับอีกหรอกนะ” นางกล่าว
หานไท่ฟู่สะบัดหน้าพ่นลมออกทางจมูก “ข้าเคยตระบัดสัตย์ั้แ่เมื่อใดกัน คนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็พยานได้ หากข้าแพ้อีกกระดานหนึ่ง ข้าจะมอบแมวเทพให้เ้าทันที ข้าพูดได้ทำได้!”
หานหลินเยว่ได้ยินเช่นนั้นจึงร้อนใจทันที นางรีบห้ามปราม “ท่านปู่ ไม่ได้เ้าค่ะ!”
หานไท่ฟู่ยื่นมือออกมาขัดขวางนาง “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น เื่นี้ข้าเป็คนตัดสินใจ!”
“แต่...” หานหลินเยว่ขมวดคิ้วทำทีจะพูดแต่กลับอึกอัก
เฟิ่งเฉี่ยนดวงตาเป็ประกาย นางรีบพูดว่า “ได้ คำไหนคำนั้น!”
คนมากมายในชุมนุมเดินหมากเป็พยาน เขาคงไม่กล้ายึกยัก
“เช่นนั้นพวกเราเริ่มเลยเถิด!” นางเร่ง
ใครเลยจะรู้ว่าหานไท่ฟู่จะโบกมือ “วันนี้ไม่ได้! วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว ้าพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยประลองกับเ้า!”
เฟิ่งเฉี่ยนขมวดคิ้วขบริมฝีปาก นางใคร่ครวญแล้วพยักหน้า “ได้ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้! นัดกันแล้วไม่พบไม่เลิกรา!”
หานไท่ฟู่ปิดหน้าต่างฝั่งตรงข้าม
เฟิ่งเฉี่ยนหันกลับมาพูดกับมู่ชิงเซียว “พี่ใหญ่มู่ พวกเรากลับเถิด!”
คนทั้งสองออกไปจากห้องพิเศษ
คนที่อยู่ในห้องโถงด้านล่างต่างรู้สึกยินดีปรีดา
“ดีเหลือเกิน! พรุ่งนี้มีหมากดีๆ ให้ดูอีก!”
“ดูแม่นางเฟิงเดินหมาก มีความประหลาดใจเสมอ คุ้มค่า!”
“ใช่แล้ว เริ่มจากค่ายกลเจดีย์สามเหลี่ยม ต่อด้วยค่ายกลเจดีย์คู่ พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะมีค่ายกลอะไรใหม่ๆ หรือไม่”
“ช่างทำให้คนตั้งหน้าตั้งตารอคอย!”
“พรุ่งนี้มาเร็วหน่อย จะได้หาที่นั่งดีๆ!”
“ช่วยจองที่ให้ข้าด้วย!”
ท่ามกลางผู้คน มู่ชิงหว่านรีบพาสาวใช้ออกไป “ไป จะให้พี่รองเห็นพวกเราไม่ได้!”
สาวใช้ไม่กระจ่างแจ้ง “คุณหนู เหตุใดเ้าคะ”
มู่ชิงหว่านฮึดฮัด “ข้าไม่้าเห็นท่าทางอวดดีของเฟิงเฉี่ยนต่อหน้าข้า!”
สาวใช้พูดอีก “เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราจะมาอีกหรือไม่เ้าคะ”
มู่ชิงหว่านแทบไม่ต้องคิด “มาสิ! เหตุใดจะไม่มา ข้าอยากจะดูว่าเฟิงเฉี่ยนเดินหมากเป็จริงๆ หรือชนะเพราะโชคช่วย”
สนทนากันไปเรื่อยๆ สองนายบ่าวหายตัวไปจากหน้าประตูชมุนุมเดินหมากอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องพิเศษ เสวียน หานหลินเยว่มองหานไท่ฟู่ด้วยแววตาไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ในใจนางร้อนดังไฟสุม “ท่านปู่ เหตุใดท่านจึงรับปากว่าจะมอบแมวเทพให้กับนาง แมวเทพนั้นนำมาใช้กับ...”
หานไท่ฟู่ยกมือขึ้นตัดบทนาง เขาพูดด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ “เ้าวางใจเถิด พรุ่งนี้ข้าต้องชนะแน่!”
หานหลินเยว่มืดแปดด้าน “แต่ท่านแพ้มาสามกระดานติดๆ กันแล้วนะเ้าคะ”
หานไท่ฟู่หน้าแดง เขาแผดเสียง “ดังนั้นข้าจะต้องเอาชนะให้ได้! ไม่อย่างนั้นข้าจะอยู่ในวงการเดินหมากต่อไปได้อย่างไร”
หานหลินเยว่กลัดกลุ้ม “ความสามารถของแม่นางเฟิง พวกเราก็เห็นกับตามาแล้ว พวกเราผนึกกำลังกันสามคนก็ยังเอาชนะนางไม่ได้ การเดินหมากพรุ่งนี้จะชนะได้อย่างไร”
หานไท่ฟู่กลับมั่นใจ โบกมือ “วางใจ ข้าบอกว่าชนะก็ต้องชนะ”
ดวงตาทั้งคู่ของเขาหรี่ลงเผยสีหน้าเ้าเล่ห์ “ข้ายังมีไม้ตายอีก...”
หน้าประตูวัง เฟิ่งเฉี่ยนและมู่ชิงเซียวแยกกันตรงนั้น
“พี่ใหญ่มู่ ข้ามาถึงแล้ว ท่านรีบกลับไปเถิด”
มู่ชิงเซียวมองตามนางด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ “เฉียนเฉี่ยน เดือนหน้าวันที่ห้าเป็วันรับสมัครลูกศิษย์ของสำนักศึกษาเทียนหง ข้าได้ลงชื่อให้เ้าแล้ว ท่านาุโกู่และสำนักศึกษาได้แจ้งมาว่าขอเพียงเ้าไปรายงานตัวตามเวลาที่กำหนด ดำเนินการตามขั้นตอน จะถือว่าเ้าเป็ศิษย์ของสำนักศึกษา เดิมทีข้าคิดจะเข้าวังด้วยเื่นี้เพื่อพูดกับเ้าด้วยตนเอง คิดไม่ถึงว่าจะเ้าออกมาจากวัง ข้าดีใจเหลือเกิน เฉียนเฉี่ยน เ้าจะไปใช่หรือไม่”
เฟิ่งเฉี่ยนแปลกใจอยู่บ้าง “เดือนหน้าวันที่ห้าหรือ”
“ถูกต้อง เดือนหน้าวันที่ห้า!” แววตาของมู่ชิงเซียวเปล่งประกายราวดวงดาวระยิบระยับ เขาตอบอย่างกระตือรือร้น “ขอเพียงเ้ามีฐานะเป็ศิษย์ของสำนักศึกษาเทียนหงแล้ว ก็สามารถไปจากวังหลวงได้อย่างสง่าผ่าเผย! เฉียนเฉี่ยน ข้าหวังว่าเ้าจะไปตามวันเวลาได้!”
เฟิ่งเฉี่ยนกลับกำลังคิดเื่อื่น ไม่ได้เห็นความรู้สึกและอารมณ์จากแววตาของเขา
นางยังไม่ได้ปรึกษากับเซวียนหยวนเช่อเื่ไปสำนักศึกษาเทียนหง ประการแรกไม่มีโอกาสที่เหมาะสม ประการที่สองนางไม่แน่ใจว่าเขายินยอมหรือไม่ หากนางเป็แค่นางกำนัลธรรมดาคนหนึ่ง เื่คงจะง่ายดายขึ้นมาก แต่นางเป็ฮองเฮา...
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ นางคลี่ยิ้ม “พี่ใหญ่มู่ ขอบคุณท่านมาก ข้าจะพยายามไปให้ทันเวลา!”
มู่ชิงเซียวได้ยินเช่นนั้น เขาดีใจมาก ดวงตาสะอาดบริสุทธิ์คู่นั้นเปล่งประกายทันที “ข้าจะรอเ้า!”
มองส่งเฟิ่งเฉี่ยนเดินเข้าไปในประตูวังทีละก้าว เขาอาลัยอาวรณ์เนิ่นนานจึงหมุนตัวจากมา เขาเพิ่งออกเดินได้ไม่กี่ก้าวพลันได้ยินองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังร้องขึ้นว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง!”
เท้าของเขาหยุดชะงัก หันไปมองอย่างประหลาดใจ เงาร่างของเฟิ่งเฉี่ยนลับหายไปจากประตูวังแล้ว เขาสะบัดศีรษะ “หรือเป็เพราะเราคิดไปเอง เฉียนเฉี่ยนจะเป็ฮองเฮาได้อย่างไร”
เขาส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ หันหน้าเดินจากไปก้าวใหญ่ๆ
เฟิ่งเฉี่ยนเพิ่งจะก้าวเข้าไปในตำหนักเว่ยยาง ก็ปะทะเข้ากับเงาร่างเล็กๆ ที่โถมเข้ามา
“เสด็จแม่!”
เฟิ่งเฉี่ยนก้มหน้าลงมอง เ้าตัวเล็กที่กอดขาทั้งคู่ของนางเอาไว้ ไม่ใช่องค์ไท่จื่อน้อยแล้วจะเป็ใครได้
“เย่เอ๋อร์ ไฉนเ้าจึงอยู่ที่นี่” เห็นบุตรชายเฟิ่งเฉี่ยนอารมณ์ดีอย่างที่สุด
องค์ไท่จื่อเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างเบิกบานใจ แก้มของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นดีใจ คิ้วเฉียงขึ้นข้างบนเล็กน้อยกล่าวว่า “เสด็จแม่ เย่เอ๋อร์และเสด็จพ่อเพิ่งจะดูท่านเดินหมากกับหานไท่ฟู่ เสด็จแม่ชนะหานไท่ฟู่ เสด็จแม่เก่งเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!”
หัวใจของเฟิ่งเฉี่ยนบีบรัดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ “เ้าและเสด็จพ่อของเ้าไปที่ชุมนุมเดินหมากหรือ”
องค์ไท่จื่อน้อยส่ายหน้า “พวกเราไม่ได้ไปชุมนุมเดินหมากพ่ะย่ะค่ะ พวกเราดูอยู่ในวัง”
“อยู่ในวัง” เฟิ่งเฉี่ยนไม่เข้าใจ
ดังนั้นองค์ไท่จื่อน้อยจึงเล่าเื่การชมการเดินหมากให้นางฟัง เฟิ่งเฉี่ยนยิ่งฟังยิ่งประหลาดใจ นางคิดไม่ถึงเลยว่าเซวียนหยวนเช่อถึงกับทำอะไรใหญ่โตเช่นนี้เพื่อชมการเดินหมากของนางและหานไท่ฟู่ จิตใจของนางไหววูบด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เหตุใดเขาต้องทำเช่นนี้
เป็เพราะเย่เอ๋อร์อยากดูนางเดินหมาก หรือเป็เพราะเขาใส่ใจว่านางจะพ่ายแพ้หรือชนะ
ในใจเพิ่งจะคิดเช่นนี้ นางกลับส่ายหน้าเพื่อสลัดความคิดที่เป็ไปไม่ได้เช่นนี้ออกไปจากหัวสมองซะ นาทีนี้เขาควรยืนอยู่ข้างเดียวกับไทเฮา องค์หญิงหลานซิน รอดูนางพ่ายแพ้การเดิมพัน ให้นางไปจากวังหลวงให้เร็วที่สุดจึงจะถูก ต่อให้เขาใส่ใจการเดินหมาก ก็เป็เพราะ้าเห็นนางพ่ายแพ้!
ถูกต้อง ต้องเป็เช่นนี้แน่!
