ต่อจากนั้น ไม่ว่าเย่จวินชิงจะมีข้อสงสัยอีกกี่คำถามเหยาโม่หว่านล้วนปิดปากสนิท จนกระทั่งกินเสร็จถึงส่งสายตาไปที่สาวใช้คนสนิท
“ทิงเยว่ เก็บโต๊ะ” ทิงเยว่ได้ยินคำสั่ง ก็เหลือบมองเย่จวินชิงด้วยสีหน้าลำบากใจ
“เปิ่นหวางยังไม่ได้กินเลยนะ” เย่จวินชิงตบโต๊ะพลางตวาดใส่ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แต่เหยาโม่หว่านกลับทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินเยื้องย่างกลับเข้าห้องของตนเอง
“จะ...เ้า! ระเบียบบัญญัติแห่งราชวงศ์ได้ว่าไว้นอกจากหวงโฮ่วกับหวงกุ้ยเฟยแล้ว พระสนมคนอื่น ๆ ในวังหลังล้วนต้องทำความเคารพเปิ่นหวางถือเป็ธรรมเนียมปฏิบัติตามลำดับฐานะ แล้วกิริยาท่าทางที่เ้าแสดงอยู่นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”เย่จวินชิงทุบโต๊ะปัง ๆ ไม่หยุด
“หวางเยี่ย...หากพระองค์ไม่เสวย บ่าวคงต้องเก็บโต๊ะแล้วเพคะ...”ทิงเยว่เอ่ยเตือนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เย่จวินชิงได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักงัน หายใจฟืดฟาดอย่างขัดเคืองก่อนหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา สายตามองไปยังอาหารที่อยู่เบื้องหน้า
นี่ข้าเป็อะไรไป? ปรกติแล้วเขาไม่ใช่คนมุทะลุดุดันเยี่ยงนี้นับั้แ่โม่ซินจากไป ก็ไม่รู้ว่าในโลกนี้จะมีผู้ใด หรือมีเื่ไหนที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของตนเองได้อีกแต่ตอนนี้กลับบันดาลโทสะเพราะคนเขลาคนหนึ่ง บางทีอาจเป็เพราะเื่หนูชางสู่ของโม่ซินกระมังใช่! ต้องใช่แน่ ๆ หลังจากคิดตก ถึงค่อยพุ้ยข้าวคำโตเข้าปากด้วยความรู้สึกสบายใจขึ้นยามนี้เขารู้สึกหิวมากจริง ๆ
ยามทิงเยว่ผลักประตูเข้าไปในห้อง เหยาโม่หว่านกำลังนั่งพิงหน้าต่างสายตาทอดมองไปยังตำหนักฉางเล่อ นั่นเป็สถานที่ที่นางให้กำเนิดจ้งเอ๋อร์
“พระสนม ซู่ชินหวางเสด็จกลับไปแล้วเพคะ” ทิงเยว่วางถาดผลไม้ลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปหาเหยาโม่หว่าน
“ยอมเสวยแล้ว?” เหยาโม่หว่านรั้งสายตากลับมา พร้อมกับเก็บงำความโศกเศร้าไว้ภายใต้เบื้องลึก
“เพคะ แต่มีเื่หนึ่งที่บ่าวไม่เข้าใจ พระสนมทรงแสร้งทำโง่งมเมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคนแต่เหตุใดจึงไม่ปิดบังซู่ชินหวางเพียงพระองค์เดียวเล่า?” ทิงเยว่ขบคิดปัญหาข้อนี้มานานแล้วแต่กลับไม่อาจหาคำตอบได้
“เ้าลืมไปแล้วหรือ ว่าก่อนเข้าวังเปิ่นกงเคยไปตำหนักของซู่หวางมาแล้วกอปรกับเขามีความทรงจำเกี่ยวกับเปิ่นกงค่อนข้างชัดเจนทีเดียว ยิ่งฝ่าาทรงจัดให้เขามาพำนักในตำหนักกวานจวีต้องเจอหน้ากันอยู่ทุกเช้าค่ำ ต่อให้คิดปิดบังอย่างไร คงซ่อนเร้นได้เพียงไม่กี่วันแทนที่จะต้องห่วงหน้าพะวงหลัง สู้ให้ผู้อื่นรู้ไปเลยเสียแต่แรกจะเหมาะสมกว่า” เหยาโม่หว่านเดินกลับไปนั่งที่ข้างโต๊ะลิ้นจี่ที่วางอยู่ในถาดเคยเป็ผลไม้ที่นางโปรดปรานเป็ที่สุด แต่ตอนนี้ยามกัดเข้าไปในปากกลับไม่รู้สึกถึงรสชาติอันใดเลยเพราะความขมปร่าในหัวใจ ต่อให้กินอะไรก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงข้อนี้ไปได้
“พระสนมไม่กลัวว่าซู่ชินหวางจะไปเปิดโปงความจริงกับฝ่าาหรือเพคะ?”ทิงเยว่ส่งผลลิ้นจี่ที่ปอกเปลือกแล้วให้เหยาโม่หว่าน พลางเอ่ยถามอย่างวิตกกังวล
“สิ่งเดียวที่เปิ่นกงไม่วิตกคือเื่นี้ วางใจเถิดหากไม่มีความมั่นใจมากพอ เปิ่นกงไม่จะไม่เสี่ยงเป็อันขาด ว่าแต่สองวันมานี้เ้าจดจำพระสนมในวังหลังได้ทั้งหมดแล้วหรือยังล่ะ?”เหยาโม่หว่านเปลี่ยนเื่คุย มองทิงเยว่ด้วยแววตาสงบนิ่ง
“เชิญพระนางถามมาได้เลยเพคะ” ทิงเยว่ตอบอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
“หึ ๆ ออกไปเดินเล่นเป็เพื่อนเปิ่นกงดีกว่า” เหยาโม่หว่านอมยิ้มลุกขึ้นแตะปลายนิ้วเรียวที่มือของทิงเยว่ ก่อนเยื้องย่างออกไปจากตำหนักกวานจวี ไหนๆ ก็ได้กลับมาวังหลังอีกครั้ง ถึงเวลาที่ต้องออกไปพบปะกับใครบางคนแล้ว
อุทยานบุปผาในวังต้าฉู่กว้างใหญ่กว่าที่ทิงเยว่จินตนาการไว้มากนักศาลาที่หนูชางสู่ถูกจับไปแขวนไว้อยู่ในมุมที่ไม่ค่อยสะดุดสายตาผู้คน ขณะนี้ทิงเยว่กำลังยืนอยู่บนสะพานหินอ่อนสีขาวกลางอุทยานทอดสายตาไปยังทะเลสาบใสแจ๋วที่สะท้อนแสงตะวันเป็ประกายระยิบระยับ ดูราวกับแพรไหมสีมรกตผืนใหญ่ด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ
“พระสนม สระน้ำของที่นี่กว้างกว่าจวนอัครเสนาบดีมากมายนัก”
“ทิงเยว่ เห็นพระสนมที่ให้อาหารปลาอยู่ในศาลาฝั่งกระโน้นหรือไม่ไหนเ้าบอกมาซิว่านางคือผู้ใด?” ทิงเยว่มองไปยังปลายทางทีเหย่าโม่หว่านชี้เป้า เห็นสตรีคนหนึ่งกำลังโปรยอาหารปลาลงไปในสระน้ำปลาจิ่นหลี่ [1] แหวกว่ายเข้ามารวมกันเป็ฝูงแน่นขนัดอยู่ข้างศาลา ผิวน้ำแตกกระจายกลายเป็ฟองคลื่นพราวระยับอยู่ภายใต้แสงตะวัน
สตรีผู้นั้นสวมชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน ที่จีบปักลายดอกหมู่ตาน[1] ใช้แถบผ้าไหมสีเขียวน้ำทะเลคาดเอว คลุมไหล่ด้วยแพรโปร่งสีขาว เรือนผมเกล้ามวยทรงเหิน์ซึ่งมีลักษณะเป็ห่วงซ้อนกันหลายวงดูสอดรับกับปิ่นปักผมรูปพระจันทร์ รวมไปถึงเครื่องประดับจากหยกและไข่มุกชิ้นอื่น ๆอันแสดงถึงสถานะเหนือสามัญ
“แค่นี้ไม่คณามือทิงเยว่หรอกเพคะ นางคือเฉินเฟยหวนไฉ่เอ๋อร์เป็ธิดาคนสุดท้องของแม่ทัพฝ่ายซ้ายหวนเหิง พำนักอยู่ตำหนักตู๋เยว่ (ตำหนักข้ามจันทร์)ได้รับแต่งตั้งเป็พระสนมมาห้าปีแล้ว แต่ยังไม่มีโอรสธิดา ยามอยู่ในจวนแม่ทัพเพราะถูกเอาอกเอาใจจนเคยตัวยามเข้าวังมาก็ไม่รู้จักวางตัวสงบเสงี่ยม มักหาเื่ตบตีนางกำนัลจนได้รับาเ็ฟกช้ำดำเขียวอยู่เป็ประจำส่วนนางกำนัลที่ติดตามอยู่ด้านหลังของนางชื่อว่าจื่อซวง ได้ชื่อว่าโอหังร้ายกาจเป็ที่สุดเหล่านางกำนัลทั้งหลายต่างหวาดกลัวนางกันทั้งสิ้น หากเลี่ยงได้ก็เลี่ยง ไม่เผชิญหน้าเป็ดีที่สุดเพคะ”ทิงเยว่บอกเล่าข้อมูลที่ตนเองไปสืบถามมาอย่างละเอียดยิบ จนเหยาโม่หว่านต้องหันมามอง
...
เชิงอรรถ
[1] ปลาจิ่นหลี่ หรือปลาแฟนซีคาร์ฟ เป็ปลาน้ำจืดกลุ่มปลาตะเพียนมีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Cyprinusrubrofuscus มีสีสันงดงาม ชาวจีนและชาวญี่ปุ่นนิยมเลี้ยงไว้ดูเล่น
[2] ดอกหมู่ตาน หรือโบตั๋น มีชื่อในภาษาไทยว่า“นางพญานิรมล” เป็ไม้พุ่มไม่สูงมาก ดอกใหญ่มีกลิ่นหอม มีหลากสี ทั้งสีแดง ชมพู บานเย็นเหลือง ขาว มักออกดอก่ต้นฤดูร้อน คนจีนถือว่าดอกหมู่ตานเป็าาแห่งบุปผา มักใช้เปรียบเปรียบเทียบถึงความงดงามและทระนง
