13
เช้าวันรุ่งขึ้น
เกวียนม้าพร้อม เสบียงอาหารและของใช้จำเป็พร้อม การเดินทางของเหยาเหยาหลังจากนี้จะเป็การเดินทางที่มีเป้าหมายอย่างชัดเจน เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะเป็นักผจญภัยและฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น
“ท่านหญิงเหยา นี่เป็ของตอบแทนจากทุกคนในหมู่บ้าน”
“มันคืออะไรรึเ้าคะท่านลุงตวง”
“เขาสว่านและเขี้ยวดาบ”
อันที่จริงมันเป็ของเหยาเหยา เธอไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์อันใดกับเธอ ซึ่งอันที่จริงเธออยากให้ชาวบ้านทุกคน แต่พวกเขา้าเสบียงมากกว่าของประดับพวกนี้
ในเมื่อพวกเขาเอามาให้มันก็ช่วยไม่ได้
“ขอบคุณมากเ้าค่ะ”
เขาสว่านและเขี้ยวดาบถูกนำไปใส่ท้ายเกวียนม้าจนเต็มแน่น แต่ม้าดำซึ่งเป็เพื่อนร่วมทางของเธอกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันหนักอึ้งเลย แต่ถ้าหากออกเดินทางไปได้ไม่ไกลก็ไม่แน่มันอาจจะไม่ไหวก็เลย
เห็นอย่างนี้แล้วเธอก็อดที่จะสงสารไม่ได้
(เอาไว้ออกจากหมู่บ้านไปก่อนแล้วค่อยเอาเก็บใส่ในช่องเก็บของในระบบ)
สุดท้ายนี้ เหยาเหยาได้ฝากลุงตวงหัวหน้าหมู่บ้านให้ชาวบ้านทุกคนฝึกฝนการเอาตัวรอดทุกวัน เมื่อไหร่ที่มีภัยคุกคามจะได้รับมือกันได้ โดยเฉพาะสัตว์อสูรที่อยู่ในป่า ไม่รู้ว่าในอนาคตข้างหน้าพวกมันจะออกมาโจมตีชาวบ้านในหมู่บ้านหรือไม่ การเตรียมความพร้อมถือเป็สิ่งสำคัญสำหรับพวกเขา
“ท่านลุงตวง หลิน ทุกคน ข้าไปก่อนนะ”
เหยาเหยาพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะออกเดินทางโดนไม่หันหลังกลับ ทุกคนยืนส่งเหยาเหยาจนลับสายตา สิ่งที่พวกเขาทำได้มีเพียงแค่ภาวนาให้เหยาเหยาผู้มีพระคุณเดินทางปลอดภัย
.
.
.
หลังจากออกเดินทางมาได้ 2 ชั่วยาม เหยาเหยาหยุดเกวียนม้าแล้วจอดตรงใต้ต้นไม้พักครู่หนึ่งแล้วหาน้ำให้ม้าดำกิน จากนั้นเธอก็เอาของที่อยู่หลังเกวียนเก็บใส่ช่องเก็บของในระบบ ทำให้เกวียนวัวมีแต่เสบียงอาหารและของใช้จำเป็เล็กน้อย
“คงจะหนักมากสินะ เ้าม้าดำ”
ไม่นาน เหยาเหยาก็ออกเดินทางต่อ
การเดินทางหลังจากนี้จะเป็ของจริงของเหยาเหยา เธอไม่รู้ว่าจะพบเจอกับอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าสัตว์อสูรหมูป่าเขี้ยวดาบ แต่หลังจากนี้เธอจะต้องแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ในฐานะนักผจญภัย หากเธอไม่สามารถแข็งแกร่งขึ้นมาได้ อุปสรรคที่อยู่ตรงหน้าเธอก็จะไม่สามารถผ่านพ้นมันไปได้ แล้วนั่นก็จะเป็วาระสุดท้ายของชีวิต
“ตราบใดที่ยังเป็นักผจญภัย ไม่ว่าจะเจอกับอะไร เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้”
…
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้