เมื่อเห็นถึงสีหน้าตะลึงงันของเซี่ยเสี่ยวหม่าน กูเฟยเยี่ยนก็รู้สึกถึงความสำเร็จมากทีเดียว น้ำเสียงของนางนั้นชัดเจนและไพเราะราวกับกระดิ่ง “หม่านกงกง หากว่าไม่มีอะไรผิดพลาด รบกวนท่านปฏิบัติตามคำสัญญาที่ให้ไว้ด้วย”
“เ้า…”
เซี่ยเสี่ยวหม่านแหงนใบหน้าขึ้นมาช้าๆ สีหน้านั้นไม่เพียงแต่ตะลึงงันเท่านั้น แต่ยังมีลักษณะละอ่อนไร้เดียงสาและโง่งมอีกเล็กน้อย
กูเฟยเยี่ยนเพิ่งจะค้นพบว่าเด็กน้อยผู้นี้ เมื่อไม่ได้แสร้งทำเป็ผู้ใหญ่และไม่วางมาดแล้ว อันที่จริงก็เป็เด็กน้อยที่ค่อนข้างน่ารักอยู่คนหนึ่ง
“หม่านกงกง เ้าคงจะรักษาคำพูดใช่ไหม? ” กูเฟยเยี่ยนเอ่ยถาม
ไม่ต้องพูดถึงผู้ที่หยิ่งยโสอวดดีมาโดยตลอดอย่างเซี่ยเสี่ยวหม่าน ในเวลานี้ภายในจิตใจได้เกิดความเลื่อมใสศรัทธามาบ้างแล้ว เพียงแต่ว่าต่อให้เลื่อมใสศรัทธาเขาก็ยังไม่ยินยอมเชื่อมั่นในตัวกูเฟยเยี่ยน เป็เพราะว่าหมางจ้งเคยกล่าวไว้ว่าจนถึงปัจจุบันนี้ จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็ยังคงสงสัยในตัวตนของนาง สงสัยว่านางไม่ใช่บุตรสาวภรรยาหลวงของตระกูลกูตัวจริง!
เซี่ยเสี่ยวหม่านตอบแบบขอไปทีเท่านั้น “ตกลง ในวันข้างหน้า เื่ที่เกี่ยวข้องกับยาสมุนไพร ล้วนให้เ้าควบคุมดูแล ข้าพเ้าก็จะฟังคำเ้า! ทางด้านของฝั่งจิ้งหวาง ข้าพเ้าจะพูดถึงเ้าดีๆ เ้าวางใจได้เลย”
กูเฟยเยี่ยนมีความสุขเป็อย่างยิ่ง “ขอบคุณหม่านกงกง ในที่เก็บยาเหล่านี้ของจวน ข้ามีบางอย่างไม่ค่อยเข้าใจจึง้าให้ท่านชี้แนะข้าสักนิดในตอนนี้”
ทันทีที่กูเฟยเยี่ยนพูดจบลง ทันใดนั้นหมางจ้งก็ได้พุ่งเข้ามาจากด้านนอกจนเกือบจะปะทะชนเข้ากับพวกเขาทั้งสอง เขากระสับกระส่าย “เสี่ยวหม่าน เร็วเข้า จัดเตรียมแช่ยาสมุนไพรแก่เตี้ยนเซี่ย เร็ว เตี้ยนเซี่ยนั้น…”
เห็นได้ชัดว่าหมางจ้งไม่ทราบว่ากูเฟยเยี่ยนยังอยู่ที่หอเก็บยา ทันทีที่เห็นกูเฟยเยี่ยนเขาก็หยุดพูดทันที แล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก โดยทำเพียงแค่ส่งสายตาเป็นัยให้กับเซี่ยเสี่ยวหม่าน
เซี่ยเสี่ยวหม่านเข้าใจในทันที สีหน้าของเขาปรากฏถึงความตื่นใที่ยากจะปกปิด แล้วะโเรียกองครักษ์ลับ “พาแพทย์หญิงกูกลับิเย่วจวี หากไม่มีคำสั่งจากข้าพเ้าไม่อนุญาตให้นางออกมา! ”
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?กูเฟยเยี่ยนไม่มีความประหลาดใจ! สถานการณ์คับขันเช่นนี้ เซี่ยเสี่ยวหม่านไม่สามารถบอกรายละเอียดแก่นาง ทว่าให้คนพานางกลับไปห้องิเย่วจวีกักบริเวณ นั้นหมายความว่าอย่างไรกัน?
เมื่อสักครู่นี้ยังกล่าวไว้อีกว่าเื่ของศิลาโอสถจะอยู่ภายใต้อำนาจการควบคุมของนางทั้งหมด เขาต้องเชื่อฟังนาง แต่ในตอนนี้ก็กลับคำพูดทันที! คิดว่าพนันนั้นเป็เื่ล้อเล่นหรือ?
พนันเป็เื่เล็ก ยาที่จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงใช้คือเื่ใหญ่ นางนั้นกังวลในภายหลัง
เตี้ยนเซี่ยทรงต้องแช่ยาสมุนไพร? แช่ยาสมุนไพรตอนกลางดึกกลางดื่น? แล้วยังรีบร้อนเช่นนี้?
เตี้ยนเซี่ยทรงประชวรหรือ?
ใครคือผู้ออกใบสั่งยา? ให้อาจารย์แพทย์ตรวจสอบดูแล้วหรือไม่? ปลอดภัยหรือไม่?
ในหัวของกูเฟยเยี่ยนเต็มไปด้วยคำถาม นางหลบหลีกองครักษ์ลับ แล้วเอ่ยถามอย่างเอาจริงเอาจัง “หม่านกงกง เกิดอะไรขึ้นกับเตี้ยนเซี่ย? เหตุใดจึงต้องแช่ยาสมุนไพรในตอนนี้? ใบสั่งยาสมุนไพรเป็ไท่อีที่เป็ผู้ออกให้? ”
เซี่ยเสี่ยวหม่านไม่ได้สนใจไยดีกูเฟยเยี่ยน เขาคว้าตะกร้าไม้ไผ่ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง แล้วรีบขึ้นไปชั้นสองรวบรวมยาสมุนไพร
“หม่านกงกง เ้า…”
กูเฟยเยี่ยนกำลังจะไล่ตามขึ้นไป ทว่าถูกหมางจ้งรั้งไว้ “แพทย์หญิงกู ที่นี่ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเ้าแล้ว เชิญกลับไป! ”
หมางจ้งส่งสายตาเป็นัยให้กับองค์รักษ์ลับ และไม่คอยให้กูเฟยเยี่ยนเอ่ยอะไรออกมาก็รีบร้อนก้าวเดินออกไปแล้ว
กูเฟยเยี่ยนยังอยากจะขึ้นไป้าแต่องครักษ์ลับได้ลงมือบังคับนาง แล้วพาเดินออกไป
“ปล่อยข้านะ! ”
“เซี่ยเสี่ยวหม่าน เ้าให้ข้าดูใบสั่งยาเพื่อเป็การรับประกันอีกขั้นหนึ่ง! ”
กูเฟยเยี่ยนเกิดความกระวนกระวายใจ จนเกือบจะพลั้งปากพูดเื่ของจดหมายลับในใบสั่งยาออกมา ทว่าสุดท้ายในที่สุดก็ได้สงบลง ถึงอย่างไรการพูดด้วยปากเปล่าไร้ซึ่งหลักฐานและยังพัวพันไปถึงนายก้อนน้ำแข็งเหม็นที่มีตัวตนไม่ชัดเจน ใครจะไปเชื่อนางกัน?
นางไม่สามารถทำอะไรองครักษ์ลับได้ ในไม่ช้าก็ถูกพาตัวไป เมื่อผ่านห้องบรรทมนางตั้งใจมองเป็พิเศษ นางพบว่าหน้าต่างและประตูห้องบรรทมยังคงปิดสนิท ลานขนาดใหญ่เงียบสงบ ราวกับว่าไม่เคยมีผู้ใดมาก่อน
จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงประทับอยู่ที่ใด?
หรือว่าจะเป็สวนดอกไม้บริเวณด้านหลังที่หม่านกงกงเคยกำชับไว้ว่าไม่อนุญาตให้เข้าไปแม้แต่ครึ่งก้าว?
ตกลงแล้วเตี้ยนเซี่ยทรงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
กูเฟยเยี่ยนถูกส่งตัวกลับมายังิเย่วจวี องครักษ์ลับไม่ได้จากไป แต่ยืนเฝ้าอยู่ที่ด้านหน้าประตูทางเข้า นางไม่มีทางออกไปได้เลย นางทำเพียงได้แค่รอ ทว่ายิ่งรอก็ยิ่งเกิดความกังวล
จากประสบการณ์ของนางนั้นกลางดึกกลางดื่นรีบร้อนแช่ยาสมุนไพรมักจะไม่ใช่เื่ดีสักเท่าไหร่ โดยส่วนใหญ่จะเป็โรคที่ศิลาโอสถและการฝังเข็มรักษาไม่ได้
ร่างกายของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงดีเยี่ยมมาโดยตลอด เหตุใดจู่ๆ จึงประชวร? และเป็โรคอะไรกัน ที่ศิลาโอสถและการฝังเข็มรักษาไม่ได้?
เซี่ยเสี่ยวหม่านขึ้นไป้าเพื่อจัดเตรียมยาใช่หรือไม่? แต่ว่าก็ไม่เห็นว่าทหารคุ้มกันผู้นั้นนำใบสั่งยามอบให้เขานี่นา! เป็ใบสั่งยาที่มีั้แ่แรกแล้ว? หากว่าเป็ใบสั่งยาที่มีมาั้แ่แรกแล้ว เช่นนั้นจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยเกรงว่าจะมีโรคเรื้อรังอะไรบางอย่าง
กูเฟยเยี่ยนคิดไปคิดมา ยังไงก็ยังไม่วางใจ อยากจะออกไปด้านนอกจึงเอ่ยกับองครักษ์ลับอย่างจริงจัง “ข้ามีเื่เร่งด่วน้าพบหม่านกงกง ขอไหว้วานให้พวกเ้าไปแจ้งที! ”
น่าเสียดายที่องครักษ์ลับไม่สนใจไยดี ราวกับว่านางคืออากาศ
และในเวลานี้ ภายในลานใหญ่หลัก กลับวุ่นวายเป็อย่างยิ่ง
เหล่าบ่าวรับใช้ไม่หยุดที่จะนำยาสมุนไพรที่ต้มเรียบร้อยแล้วส่งไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง เซี่ยเสี่ยวม่านต้มยาทีละหม้อๆ โดยไม่กล้าที่จะหยุดพัก
ผ่านไปไม่นานหมางจ้งก็ได้วิ่งเข้ามา “เสี่ยวหม่าน ยานี้ไม่ได้ผลแล้ว! เ้าแน่ใจนะว่าไม่ได้หยิบมาผิด? ”
เซี่ยเสี่ยวหม่านตื่นตระหนกใเป็อย่างมากจึงรีบร้อนตรวจสอบสมุนไพรที่มีอยู่ในมืออีกครั้ง ทว่าก็ไม่ได้พบความผิดปกติ เขาพึมพำ “เป็ไปได้หรือไม่ที่น้ำในบ่อน้ำพุร้อนจะเกิดความผิดปกติ? เตี้ยนเซี่ยทรงว่าอย่างไร? ”
หมางจ้งใมาก “เตี้ยนเซี่ยก็ไม่ทราบเช่นกัน พระองค์กำลังใช้กำลังภายในขับไล่ความหนาวเย็น
เซี่ยเสี่ยวหม่านเกิดความกระวนกระวายใจแล้ว “ไม่ได้ๆ ด้วยสภาพร่างกายของเตี้ยนเซี่ยในตอนนี้ไม่สามารถบังคับใช้พลังออกมาอย่างเด็ดขาด หากว่ามีการใช้พลังมากเกินไป เกิดการผิดพลาดขึ้นมาผลลัพธ์ที่ตามมาจะอันตรายจนยากที่จะนึกถึง”
หมางจ้งทำอะไรไม่ถูก “ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ! หรือว่าจะเรียกตัวลั่วไท่อี? ”
หมางจ้งปฏิเสธทันที “ไม่ได้เด็ดขาด! ”
โรคความหนาวเหน็บของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยนั้นถูกเก็บเป็ความลับมาโดยตลอด นอกจากคนสนิทภายในจวนแล้วไม่มีใครรับรู้ ลั่วไท่อีจงรักภักดีต่อเตี้ยนเซี่ยก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็เป็คนของฮ่องเต้ด้วย ทันทีที่ลั่วไท่อีทราบเื่นี้ ฮ่องเต้จักทรงทราบอย่างแน่นอน
เตี้ยนเซี่ยทรงไม่ประสงค์ในราชบัลลังก์ และทรงช่วยเหลือองค์รัชทายาทอย่างเต็มพระทัย ในด้านอำนาจการบริหารของราชสำนักระหว่างฮ่องเต้และองค์รัชทายาทนั้นแทบจะไม่มีช่องว่าง และไม่มีอะไรต้องปิดบัง ทว่าในเื่ส่วนพระองค์นั้นเตี้ยนเซี่ยกลับไม่โปรดปรานเอ่ยออกมามาก ในเื่นี้ยิ่งต้องปกปิดไว้ให้มิดชิด
ทันใดนั้นหมางจ้งได้ใสะดุ้งโหยงขึ้นมา น้ำเสียงร้อนรน “เสี่ยวหม่าน ไม่อย่างนั้นให้กูเฟยเยี่ยนลองดู! ”
เซี่ยเสี่ยวหม่านเกิดความลังเล หมางจ้งจึงเอ่ยอีกครั้ง “เตี้ยนเซี่ยทรงอนุญาตให้กูเฟยเยี่ยนมาอยู่ในจวนได้ แสดงว่าอาจจะมีความเชื่อในตัวนางบ้างเล็กน้อย! อีกอย่างคือใบสั่งยานี้พวกเราก็ใช้ด้วยดีมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างเกิดความผิดพลาด ไม่แน่ใจว่าจะมีผู้เล่นกลอุบายจริงๆ หรือไม่ เสี่ยวหม่าน พวกเรายินยอมให้พระองค์ก่นด่า แต่ก็ไม่สามารถชะล่าใจได้! ”
สถานการณ์คับขันเซี่ยเสี่ยวหม่านไม่มีทางเลือกอื่น เขาลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วในที่สุดก็ได้พยักหน้า หมางจ้งจึงได้รีบไปิเย่วจวีทันที
กูเฟยเยี่ยนกำลังรอคอยอย่างกระสับกระส่าย ทันทีที่เห็นหมางจ้งพุ่งตรงมาในตอนแรกนางดีใจ แต่แล้วสิ่งที่ตามมาคือความใ ในเวลานี้ผู้คุ้มกันผู้นี้ได้มาหาตนนั่นก็แสดงว่าจะต้องเกิดเื่กับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยอย่างแน่นอน!
นางถามด้วยความอกสั่นขวัญหาย “ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยกัน? ”
หมางจ้งยื่นใบสั่งยาออกมาหนึ่งแผ่น “แพทย์หญิงกู ไม่มีเวลาแล้ว เ้าตามข้ามา พวกเราเดินไปด้วยพูดไปด้วย! ”
หมางจ้งพูดออกมาเช่นนี้กูเฟยเยี่ยนจึงได้รับรู้ว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงมีโรคประหลาดที่เรียกว่าโรคความหนาวเหน็บ หากว่าอาการไม่กำเริบทุกอย่างล้วนปกติ หากว่าไม่สบายขึ้นมาร่างกายจะเย็นะเืดุจน้ำแข็ง ไม่สามารถที่จะทนได้ไหวจึงจำเป็ต้องแช่ยาสมุนไพรอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนเพื่อขับไล่ความหนาวเย็น
โรคนี้กำเริบไม่บ่อยนัก ประมาณสองถึงสามเดือนจะกำเริบหนึ่งครั้ง โดยปกติแล้วหลังจากที่แช่ยาสมุนไพรในบ่อน้ำพุร้อนแล้วก็จะฟื้นตัวขึ้นโดยไว ทว่าในครั้งนี้ยาสมุนไพรในบ่อน้ำพุร้อนกลับไม่ได้ผลแล้ว
“โรคความหนาวเหน็บ? ”
กูเฟยเยี่ยนเข้าใจแล้วว่า เหตุใดภายในหอเก็บยาจึงได้มีสมุนไพรขับไล่ความหนาวเย็นมากมาย เพียงแต่ว่า “โรคความหนาวเหน็บ” โรคนี้ นางไม่เคยได้ยินมาก่อน…
