จากรายงานกองโจรโลหิตมีซ่งเหว่ยหนานเป็ตัวหัวหน้า มันทั้งเืเย็นอำมหิต ฆ่าได้หมดแม้กระทั่งเด็กและผู้ชรา กองโจรโลหิตของมันนั้นมีสมาชิกกว่าร้อยคน ซึ่งบรรลุขอบเขตลมปราณจิตกันแล้วเป็ส่วนใหญ่
กองโจรที่มีผู้บรรลุลมปราณจิตมากกว่าร้อยคน ช่างน่าหวาดกลัวถึงเพียงใด? แค่ได้ยินชื่อของกองโจรกลุ่มนี้ก็ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกระคนหวาดกลัวจนไม่เป็ทำอะไรแล้ว และในตอนนี้กองโจรที่ว่านั้นก็ได้ยื่นดาบมาทางเมืองดอกไม้เป็แน่แท้แล้ว! เื่นี้ทำให้กัวจื่อหรานถึงกับจนปัญญาจะขอความช่วยเหลือจากทางการก็คงไม่ทันเวลา
กองโจรโลหิตนั้น ออกปล้นเมือง ปล้นหมู่บ้านมาเยอะแยะมากมาย จำนวนสมาชิกของพวกมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นับว่ายิ่งใหญ่มากในระแวกนี้
“เฮ้อออ ์ช่างโหดร้ายต่อกระกูลกัวนัก ใยท่านจึงทำเช่นนี้” กัวจื่อหรานรำพึงอย่างโศกสลด
“ท่านปู่ กองโจรนี้น่ากลัวมากเลยรึเ้าคะ?” กัวรุ่ยหานถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“แน่นอน พวกมันแข็งแกร่งมาก… ยากที่เมืองเล็กๆอย่างเมืองเราจะต่อกรกับพวกมันได้ มิเพียงตัวหัวหน้าที่บรรลุระดับปราณจิตขั้นที่ 10 ยังมี… มือขวาของมัน ห้าวอี้ที่บรรลุปราณจิตขั้นที่ 8 เช่นเดียวกับข้า รวมถึงสมุนนับร้อยที่บรรลุปราณจิต พวกมันยิ่งใหญ่เกินไปที่พวกเราจะรับมือไหว” กัวจื่อหรานกล่าว
“งั้นพวกเราจะทำเช่นไรดี?” กัวรุ่ยหานกล่าวเสียงสั่น
“คงได้แต่ยอมพวกมัน หากพวกมันอยากได้อะไร จงให้พวกมันไปทั้งหมด” กัวจื่อหรานตอบอย่างถอดถอนใจ
ทันใดนั้น มีทหารยามรักษาการเข้ามาคุกเข่าอย่างร้อนรนพร้อมกล่าวว่า “ท่านเ้าเมืองขอรับ!! ขณะนี้กองโจรโลหิตได้มาถึงหน้าประตูเมืองแล้วขอรับ!! พวกมันสั่งให้พวกเราเปิดประตู!!” ทหารหนุ่มกล่าวรายงาน
“ถ่ายทอดคำสั่งข้า!! แจ้งชาวบ้านว่าอย่าออกมาเพ่นพ่าน!! หลังจากนั้นจงเปิดประตูเมืองให้พวกมันเข้ามา!! หากพวกมันอยากได้อะไรก็ให้พวกมันเอาไป!!” กัวจื่อหรานกล่าวเสียงดัง
“ขอรับ!!” ทหารหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมรับคำสั่ง
“ไป!! ตามข้ามา!!” กัวจือหรานกล่าวพร้อมลุกขึ้นยืน เขาตั้งใจที่จะไปพบกองโจรด้วยตัวเอง กล่าวเสร็จเขาก็รีบออกไปทันที
จื่อต้าหลงเห็นดังนั้นก็รีบไปบอกเื่นี้แก่สองสหาย เด็กหนุ่มเข้าไปที่ห้องรับแขกที่ทางตระกูลกัวจัดไว้ให้ มองไปในโถงห้องพบเฉิงไฉเซียวกับลวี่เหรินกำลังดื่มน้ำชากันอยู่อย่างใจเย็น จื่อต้าหลงเดินเข้าไปจากนั้นจึงเล่าเื่ราวทั้งหมดให้พวกเขาฟัง เมื่อทั้งคู่รู้เื่แล้ว พวกเขาจึงพากันไปที่ประตูเมืองด้วย
ณ ประตูเมืองดอกไม้
เมื่อกัวจื่อหรานไปถึง…. ประตูเมืองก็เปิดแล้ว เขาพบเห็นกองโจรราวๆร้อยคนกำลังเดินเข้ามาในเมือง เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงทะยานร่างเข้าไปขวางไว้!
“ได้โปรดหยุดก่อน!!” กัวจื่อหรานกล่าว
หัวหน้าโจรสั่งหยุดขบวน…. มันถามขึ้นมาว่า “เ้าเป็ใคร?”
“ข้าคือเ้าเมืองของเมืองแห่งนี้” กัวจื่อหรานตอบ
“เ้าเมืองงั้นหรือ? ก็ดี! หากไม่อยากถูกฆ่าจงรวบรวมสมบัติมาให้พวกข้าซะ เอามาให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้ ข้าให้เวลาพวกเ้า 3 วัน!” ซ่งเหว่ยหนานกล่าวสั่ง
“ได้เลยข้าจะรีบรวบรวมของให้! หวังว่าท่านจะรักษาคำพูดไม่ฆ่าใคร!” กัวจื่อหรานกล่าว
“เ้าไม่มีสิทธิ์ต่อรอง… จงทำตามที่ข้าสั่งซะ” ซ่งเหว่ยหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกแววตาฉายรังสีสังหารน่าหวาดหวั่น! “อีก 3 วัน ข้าต้องได้สมบัติของทั้งเมือง หาไม่แล้ว….? เมืองนี้จะถูกย้อมไปด้วยโลหิต!”
อีกด้าน…. พวกจื่อต้าหลงมาถึงประตูเมืองเรียบร้อย กัวรุ่ยหานกับกลุ่มสามสาวตระกูลกัวเองก็ตามจื่อต้าหลงมาด้วย เมื่อเห็นสถานการณ์เป็เช่นนี้ พวกเขาถึงกับเคร่งเครียด กองโจรโลหิตช่างเหิมเกริมยิ่งนัก! หากมีผู้ใดขัดใจมันคงฆ่าคนทั้งเมืองทิ้งเป็แน่! จื่อต้าหลงแววตาสาดประกายคมกล้า เด็กหนุ่มหมายที่จะหยุดกองโจรอำมหิตกลุ่มนี้ เขาออกมาเพื่อท่องยุทธภพ ผดุงความยุติธรรม เมื่อเห็นเื่ที่ไม่ยุติธรรม ต่อคนทั้งเมืองเช่นนี้เขารับไม่ได้!
ในขณะที่จื่อต้าหลงค่อยๆเดินเข้าเข้าไปหากลุ่มกองโจรนั้น เขาโดนหยุดด้วยเฉิงไฉเซียวกับลวี่เหรินซะก่อน จากนั้นเฉิงไฉเซียวก็เอ่ยขึ้นมาว่า “จะลุยรึ?”
จื่อต้าหลงพยักหน้า ลวี่เหรินถามว่า “รู้ใช่มั้ยว่าพวกมันแข็งแกร่งมากขนาดไหน? เ้ามั่นใจใช่มั้ยว่าจะรับมือซ่งเหว่ยหนานได้?”
“ข้ามั่นใจว่าสามารถรับมือมันได้ พวกท่านล่ะจะลุยมั้ย?” จื่อต้าหลงกล่าวเสียงเรียบ
“แน่นอนพวกข้าต้องลุยไปกับเ้าด้วยอยู่แล้ว…” เฉิงไฉเซียวกล่าว เขาจะทิ้งให้สหายออกไปสู้ศึกคนเดียวได้อย่างไร? แม้ว่าจะไม่รอดแล้วอย่างไร? หากต้องยืนเฉยๆดูสหายตายไปโดยที่ตนไม่ทำอะไร เขาขอตายตอนนี้เลยดีกว่า!
“ถ้าเช่นนั้นไปกันเถอะ ก่อนที่พวกมันจะทำอะไรบ้าๆ” จื่อต้าหลงกล่าว หลังจากนั้นทั้งสามก็ค่อยๆเดินเข้าไปทางกลุ่มโจรอย่างช้าๆ
กลับมาที่ด้านของกองโจร
“ชื่ออะไรเ้าเมือง?” ซ่งเหว่ยหนานถามน้ำเสียงเย็นเยือก
“กัวจื่อหราน” เ้าเมืองตอบ
“กัวจื่อหราน… เ้าจงหาที่พักให้พวกข้าซะ เอาหญิงงามของเมืองมาให้ข้าด้วยร้อยคน…” ซ่งเหว่ยหนานกล่าวสั่ง
“เื่ที่พักข้าจัดการให้ได้ แต่เื่หญิงสาวนี่…. ข้าอยากให้ท่านเมตตาสักครั้ง…” กัวจื่อหรานเอ่ยด้วยน้ำเสียงลำบากใจ
“เ้าไม่มีสิทธิ์ต่อรอง!! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำสอง!!” ซ่งเหว่ยหนานคำราม
กัวจื่อหรานถึงกับยืนนิ่งอย่างโง่งม เขาไม่อยากให้หญิงสาวที่บริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อนมือกองโจรกลุ่มนี้
“ยังไม่ไปอีกหรือ? ห้าวอี้จัดการมันซะ!!” ซ่งเหว่ยหนานกล่าวสั่ง ห้าวอี้นั้นคือมือขวาของเขา บรรลุถึงลมปราณจิตขั้นที่ 8 ห้าวอี้เมื่อได้ยินดังนั้นมันก็พุ่งเข้าไปหากัวจื่อหรานทันที มันเงื้อดาบฟันไปที่กัวจื่อหลานอย่างรวดเร็ว! ในขณะที่ดาบกำลังจะถึงตัวกัวจื่อหราน กลับมีผู้สอดแทรก! ปรากฎเงาดำพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เงาดำนั้นะโถีบห้าวอี้อย่างเต็มแรง ส่งผลให้ห้าวอี้กระเด็นล้มหน้าหงายคว่ำไป แม้แต่ตัวกัวจื่อหรานเองยังต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น!
หลังจากถูกบาทาถีบกระเด็น ห้าวอี้มองไปยังเบื้องหน้าปรากฎเป็ชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนมองมันด้วยสายตาคมกล้า! ห้าวอี้ลุกขึ้นมาพร้อมคำราม “เ้าเป็ใครไอ้หนู!!” มันคำรามอย่างเดือดดาลใบหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็บิดเบี้ยว
“เ้าไม่คู่ควร ไสหัวไปให้พ้นจากหน้าข้าซะ!” จื่อต้าหลงกล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ฮึ่มมม!!! ฆ่าพวกมันให้หมด!!” ซ่งเหว่ยหนานคำรามลั่น เสียงของมันทำให้ทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยความหวาดกลัว!
หลังจากสิ้นเสียงคำรามของซ่งเหว่ยหนาน ลูกสมุนนับร้อยก็ทะยานร่างพุ่งเข้าไปทางจื่อต้าหลง
จื่อต้าหลงกล่าวว่า “พี่ไฉเซียว… ลวี่เหริน… ข้าฝากจัดการเดรัจฉานตัวเมื่อกี้ด้วยนะ” ห้าวอี้ได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มถึงกับเส้นเืปูดขึ้นมาเต็มใบหน้า
เฉิงไฉเซียวได้ยินคำพูดของจื่อต้าหลง ชายหนุ่มก็กล่าวว่า “ไม่มีปัญหา!”
ลูกสมุนชั้นปราณจิตนับร้อยเข้าล้อมรอบตัวจื่อต้าหลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกมันพุ่งเข้ามาพร้อมกัน จื่อต้าหลงที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมศัตรูนั้น… หาได้หวาดกลัวไม่!
“เข้ามาสิพวกสวะ” จื่อต้าหลงกล่าวเสียงเรียบ หลังจากเขาพูดจบ พวกลูกสมุนต่างชักดาบกระบี่พุ่งเข้ามาหมายที่จะฟันจื่อต้าหลงให้ขาดเป็สองท่อน จื่อต้าหลงยืนอย่างหนักแน่นท่ามกลางวงล้อมศัตรู
ในขณะที่พวกมันเข้ามาประชิดตัวจื่อต้าหลงได้แล้วนั้น เด็กหนุ่มพลันปลดปล่อยกระบวนท่าัคลั่งแปดคำราม!! คลื่นพลังปราณัสีม่วงส่องแสงไปทุกทิศัทะยานฟ้าพุ่งบินออกไปรอบทิศทางรอบตัวชายหนุ่มเข้าทำลายบดขยี้กลุ่มกองโจรอย่างดุดัน!!
“ตูมมมม!!!” เสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหว! ลูกสมุนกองโจรกระเด็นล้มหงาย วงล้อมแตกพ่าย มีผู้ได้รับาเ็จากกระบวนท่านี้เกินกว่า 50 คน!! อีกทั้งยังาเ็สาหัสมิทราบเป็ตาย!!
ซ่งเหว่ยหนานเห็นดังนั้นถึงกับตะลึง “เ้าเป็ใครกันแน่ไอ้หนู!!” ซ่งเหว่ยหนานคำรามลั่น
“ไม่ต้องพูดมาก หากแน่จริงก็เข้ามา…” จื่อต้าหลงกล่าวเสียงเรียบ
ซ่งเหว่ยหนานได้ยินดังนั้นถึงกับเกรี้ยวกราด ตัวมันออกปล้นเมืองและหมู่บ้านในระแวกนี้มามายมาย ทั้งฆ่า ทั้งปล้น ยังไม่เคยพบเจอผู้ใดที่มาต่อต้านมันได้! แต่วันนี้กลับมีไอ้หนูคนนึง ทำลายกองโจรของมันไปกว่าครึ่ง! แถมยังท้าทายให้มันลงมืออีก! ช่างโอหังยิ่งนัก!!
