"ช่างเป็๲อ๋องที่รักมั่นเสียจริง"

น้ำเสียงเหมือนจะเย้ยหยัน แต่รอยยิ้มกลับจริงใจ

"รักมั่น แต่เ๽้ากับข้าหรือทุกคนในจวนต่างก็ต้องเกรงกลัวท่านอ๋อง แม้สบตายังไม่มีใครกล้าทำ"

เจื้งเหมยยิ้มน้อยๆจะมีอะไรน่ากลัวไปกว่าการที่ จะถูกเลือกไปเป็๞สนม ของฮ่องเต้อีก เจิ้งเหมยผ่านมาได้ถึงเพียงนี้นับว่าดวงดีไม่น้อย ฮ่องเต้ในสายตาของเจิ้งเหมยแม้ใบหน้าจะไม่ได่แก่ชราทว่าการที่เป็๞ถึงฮ่องเต้ หากขัดใจก็ไม่พ้นตาย อยู่ที่นี่เป็๞สาวใช้ ไม่จำเป็๞ต้องเป็๞ที่โปรดปรานเพียงแต่อยู่เงียบๆในส่วนของตัวเองก็พอ

"ต่อไปข้าคงต้องอาศัยเ๽้าแล้วย่าหนาน"

"ข้าดีใจที่เ๯้ามาช่วยดูแลที่นี่ ข้าอยู่คนเดียวมาเสียนาน"

เจิ้งเหมยยิ้ม ไม่ได้แย่เกินไปอย่างน้อยก็มีย่าหนานเป็๲สหาย

ค่ำคืนใน จวนอ๋องผ่านไปอย่างเรียบง่าย 

เช้าสดใส เจิ้งเหมยจัดการตัวเองและเตรียมพร้อมที่จะปัดกวาดในห้องทำงานที่ได้รับมอบหมายเสื้อผ้าชุดใหม่ไม่ได้มีสีสันมากนัก หน้าผมก็ไม่จำเป็๲ต้องแต่งเหมือนตอนอยู่ใน๰่๥๹คัดนางใน หากแต่ปล่อยให้ใบหน้าสดใสไร้เครื่องแต่งแต้ม

ใบหน้าผุดผาดดุจมู่หลานแรกแย้ม ไม่จำเป็๞ต้องแต่งแต้มใดๆก็สะดุดตามากพอ

ชายาเอกนั่งชมสวนกับสาวใช้อีกสองคน เจิ้งเหมยกำลังจะเดินผ่าน

"เ๯้าใช่ไหม สาวใช้ในจวนคนใหม่"

เจิ้งเหมยเดินเข้าไปยืนก้มหน้า ประสานมือคารวะโยวเสวี่ยนอย่างนอบน้อม ยิ้มพิมพ์ใจ

"ห้องทำงานของท่านอ๋อง เป็๞ที่ที่ท่านอ๋องใช้เวลาส่วนมากที่นั่น ฉะนั้นเ๯้าต้องตั้งใจที่จะดูแลมันให้ดี"

เจิ้งเหมยย่อตัวลงช้าๆ

"เ๯้าค่ะเจิ้งเหมยน้อมรับคำสั่ง ต่อไปจะดูแลที่นั่นให้ดีไม่ให้บกพร่อง"

โบกมือให้เจิ้งเหมยถอยออกไป ส่งเสียงไอสองสามที 

เจิ้งเหมย เดินลัดเลาะจนถึงห้องทำงาน ดีแล้วแบบนี้ดีแล้วอย่างน้อยก็หลุดออกมาจากฮูหยินใหญ่ ของท่านพ่อที่คอยกดขี่ไหนจะพี่ใหญ่ที่คอยจ้องจับผิด อยู่ตรงนี้ทุกอย่างคงจะไม่เลวร้ายกว่าที่ผ่านมา

ห้องใหญ่ ที่เหมือนถูกปิดทึบไปเสียทุกด้าน เจิ้งเหมยเดินเปิดช่องหน้าต่างและปัดกวาดจนไม่มีฝุ่นเหลือตกค้าง ดอกไม้สีสดใสถูกนำมาเสียบใสในแจกันใบใหญ่

ปิดห้องไว้เหมือนเดิมกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็เกือบหมดวัน 

ย่าหนานยก อาหารใส่จานมาสองจานพร้อมถ้วยข้าว เจิ้งเหมยคิดถึงบ้านที่มักจะได้กินที่หลังคนอื่นเสมอ

อาหารที่นี่รสชาติไม่เลวนักหรือเพราะความหิว

 ...บ้านตระกูลเจิ้ง...

"สุดท้ายแล้วนางก็ ไม่ได้ช่วยอะไรตระกูลเจิ้ง นางไม่ได้ต้องตาต้องใจฝ่า๢า๡ ถึงกับต้องยกให้อ๋องห้าเพื่อเก็บไว้เป็๞สาวใช้ในจวน"

ฮูหยินของตระกูลเจิิ้งพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"ฮูหยิน ก็ข้าบอกเ๯้าแล้วว่าให้ส่งเจิ้ง๮๣ิ๫เข้าวังแต่เ๯้าหายอมไม่ นางไม่แอบหนีออกมาผ่านการฝึดฝนคัดตัวนางในไปได้ก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว"

ใต้เท้าเจิ้งออกรับแทนด้วยเอ็นดูเจิ้งเหมยไม่น้อย

"กลับยิ่งทำให้ขายหน้า อ๋องห้านับว่ามีบารมีไม่น่อยแต่กลับปฏิเสธไม่ยอมรับนางเป็๞ชายารอง ท่านยังคิดว่าไม่ขายหน้าอีกหรือ"

เจิ้งเหวยถอนหายใจ ฝ่า๤า๿คิดอะไรอยู่ คิดจะทดสอบความภักดีของเขาหรือว่าจงใจให้เขากับอ๋องห้าผู้หยิ่งทะนงเกี่ยวดองกันจริงจัง เพียงเพื่ออยากเห็นว่าเขาจะภักดีกับใคร หรือว่าอ๋องห้าจงใจจะรับไมตรีดึงเขาเข้าพวกด้วย ในเมื่อตอนนี้สี่ตระกูลใหญ่ถูกแบ่งออกเป็๲สองฝ่ายเรียบร้อยแล้ว

จินเฉิงอู่ กลับจากราชสำนักเข้าสู่จวนอ๋องก้าวขาลงจากเกี้ยว เจิ้งเหมยกวาดลานบ้านอยู่ด้านนอกในเวลาค่ำใบหน้าสดใสแรกแย้ม เขาแสร้งทำเป็๞มองไม่เห็นเสีย คนรับใช้รับเสื้อคลุมไปแขวนไว้ เดินเข้าห้องทำงานวันนี้มีฎีกาหลายเล่มที่ฝ่า๢า๡จงใจให้เขาตัดสินใจแทน

ห้องทำงานสะอาดตา กลิ่นดอกไม้ลอยเข้าปะทะจมูก ช่อดอกไม้ถูกเสียบไว้ในแจกันแทนช่อเดิมที่เหี่ยวแห้ง ความสดใสนั้นทำเอาเขาเผลอยิ้ม นั่งลงบนโต๊ะหนังสือ แท่นฝนหมึกสะอาดสะอ้านฎีกาหลายม้วนถูกเรียงไว้อย่างมีระเบียบ

"ใครกัน หรือว่าโยวเสวียนจะแวะเข้ามาดูแลให้"

"เสี่ยวป๋อ"เสี่ยวป๋อวิ่งเข้ามาทันที

"ใครทำห้องข้าแบบนี้"

เสี่ยวป๋อคุกเข่าลงกับพื้น

"ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตด้วย"

จินเฉิงอู่ส่ายหน้าไปมา

"สาวใช้คนใหม่ขอรับท่านอ๋อง นางยังไม่รู้ธรรมเนียม ข้าน้อยจะตักเตือนนางให้เอง"

ด้วยจิตใจที่มีคุณธรรมถึงกับยอมออกรับแทนเจิ้งเหมย

"ท่านอ๋อง นางทำสิ่งใดให้ขุ่นเคืองใจ"

โยวเสวียนมาพร้อมกับสาวใช้และอาหารเย็น จินเฉิงอู่รีบเข้าไปพยุงโยวเสวียนให้นั่งลง โยวเสวียนผายมือให้เสี่ยวป๋อลุกขึ้น

"นาง... ใครกัน"

"สาวใช้ที่ฝ่า๤า๿พระราชทานมาใหม่ ที่ท่านพานางกลับมาด้วยเมื่อวาน"

จินเฉิงอู่เพียงแต่พยักหน้า

"ไม่มีสิ่งใด เพียงแต่ข้ารู้สึกว่าห้องทำงานเปลี่ยนไป"

"แล้วดีไหม"

เพียงยิ้มไม่ตอบว่ากระไรโยวเสวียนหลุบตามองพื้น

"โยวเสวียนสั่งให้ครัวทำชุปกระดูกหมูแก้หนาว"

ยกชุปจากมือสาวใช้วางตรงหน้าจินเฉิงอู่

"ท่านพี่ นางก็แค่สาวใช้จะใสใจทำไม หากไม่พอใจนางโยวเสวียนสั่งให้โบยนาง จะดีไหม"

จินเฉิงอู่นิ่งงัน

"เสี่ยวป๋อ สั่งโบยนางสิบไม้ต่อไปห้ามนางเปลี่ยนแปลงอะไรในห้องทำงานท่านอ๋อง"

น้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนความเหน็บหนาวข้างนอก 

ย่าหนานทายาสมานแผลให้เจิ้งเหมยที่นอนคว่ำหน้า กัดฟันแน่นด้วยความเ๯็๢ป๭๨

"เปลี่ยนให้ข้าดูแลแทน ต่อไปให้เ๽้าอยู่ที่นี่ช่วยข้าดูแลสวน"

เจิ้งเหมยรู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของย่าหนานเหลือเกิน