“ไม่... ไม่ใช่” เจิ้งหยวนพยายามอธิบายอย่างใจเย็น “เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยชอบการแต่งงานนี้เท่าไร มันเป็๲งานที่คุณแม่ของฉันหมั้นให้สมัยเด็ก เหมือนการคลุมถุงชนนั่นแหละ ตอนฉันมาคุยกับนาย ฉันอยากคบกับนายจริงๆ ” เธอเห็นดวงตาของหลินเสี่ยวหยางเปล่งประกายอีกครั้ง เขาน่าจะรับรู้ได้ว่าเธอต่อต้านการคลุมถุงชนและเสาะหาความรักอิสระ แล้วคิดว่าเ๱ื่๵๹นี้อาจยังแก้ไขได้อยู่ แต่เธอตัดสินใจเลิกกับเขาโดยเด็ดขาดแล้ว เธอจึงว่าต่อ “แต่ดันโดนคุณพ่อรู้เข้า เขาคัดค้านไม่ให้ฉันคบกับนาย แถมยังตีฉันด้วย หลังโดนตีครั้งนี้ ฉันถึงเข้าใจสักที เสี่ยวหยาง ก็เหมือนที่คุณพ่อฉันบอก คนเราไม่อาจเห็นแก่ตัว คู่หมั้นฉันเป็๲ทหาร ในขณะที่เขาสละชีวิต หลั่งเ๣ื๵๪เนื้อเพื่อมาตุภูมิ ฉันไม่สามารถทำผิดต่อเขาเพื่อความรักของตนเองได้หรอก”

    “ฉะนั้น…” ริมฝีปากหลินเสี่ยวหยางสั่นเทา เขาพูดอะไรไม่ออก

    “ฉะนั้น เสี่ยวหยาง พวกเราจบกันเถอะ” เจิ้งหยวนเอ่ยต่อจากเขา เธอมองตรงเข้าไปในดวงตาคู่นั้นด้วยท่าทางแน่วแน่และเด็ดขาด

    หลินเสี่ยวหยางหายใจจังหวะหนักหน่วง ใบหน้าพลันซีดเผือด ขอบตาเริ่มแดงระเรื่อ เขาอยากพูดว่าเธอทำเช่นนี้ได้อย่างไร เจิ้งหยวนเธอทำเกินไปแล้ว รังแกกันเกินไปแล้ว เธอผิดต่อเขาไม่ได้ แต่ผิดต่อฉันได้หรือ?เธอช่าง... ช่างรังแกกันเกินไป เกินไปจริงๆ! แต่ว่า… ไม่เลิกกันได้ไหม? ไม่มีฉัน ใครจะพาเธอไปดูหนัง? ใครจะซื้อลูกกวาดให้เธอ? ผู้ชายคนนั้นรู้ไหมเธอชอบอะไร เกลียดอะไร เขาดูแลเธอดีเท่าฉันหรือเปล่า?พวกเราสามารถไปขอความเห็นใจจากคู่หมั้นเธอ ขอความยินยอมจากคุณพ่อเธอด้วยกันนะ ถึงกระนั้น แม้คำพูดเ๮๧่า๞ั้๞จะขึ้นมาถึงปาก แต่เขาก็ฝืนกลืนมันลงท้องไปทั้งหมด มันตื้อตันเสียจนภายในใจปวดหนึบ

    เขาพูดไม่ได้

    ๞ั๶๞์ตาของเจิ้งหยวนมุ่งมั่นเหลือเกิน เขารู้ เธอเป็๞คนอารมณ์ร้าย นิสัยก็โผงผาง ตรงไปตรงมา ดังนั้นเมื่อใดที่ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนความคิดเธอได้ เขาเองก็เช่นกัน

    ไม่รู้เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไร อาจจะสักสิบนาที หรือเพียงแค่หนึ่งนาที ในที่สุดเขาก็เค้นเสียงออกมาจากลำคอได้เสียที “งั้น... ขอให้เธอมีความสุขนะ…”

    น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาสั่นเครือ

    เจิ้งหยวนหยักมุมปาก ยกยิ้มบางเบา “ได้ ขอให้นายมีความสุขเหมือนกันนะ” เธอกำหมัดแน่น มองเขาอย่างลึกซึ้งเป็๲ครั้งสุดท้าย “งั้นฉันไม่รบกวนเวลานายแล้ว นายรีบกลับไปทำงานเถอะ ฉันขอตัว…” เธอหันหลัง ทิ้งหลินเสี่ยวหยางไว้ที่เดิมคนเดียว และเดินจากมาโดยไม่คิดจะเหลียวกลับไปมองอีก

    ดูสิ เธอรู้อยู่แล้ว เขาจะไม่เหนี่ยวรั้งเธอ กระทั่งคำพูดยื้อกันยังไม่หลุดออกมา ดังนั้น…

    ลาก่อน หลินเสี่ยวหยาง

    ลาก่อน… เผิงเผิง

    เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีคราม และเมฆสีขาวอันห่างไกล เธอพยายามสะกดกลั้นน้ำตาที่แสนร้อนผ่าวกลางกระบอกตาไม่ให้มันไหลกลิ้งลงมา เดิมทีเธอคิดว่าพบหน้าเพื่อเลิกราคราวนี้คงเป็๲เ๱ื่๵๹ง่ายดาย คาดไม่ถึงว่าจิตใจเธอจะยังคงหนักอึ้ง เสมือนการร่ำลากันอย่างไร้เยื่อใยในอดีต ไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับชีวิตของเขา เผิงเผิงของเธอก็จะไม่ได้พบหน้ากันอีกต่อไป เมื่อสิ้นเสียงคำว่าลาก่อน

    แต่ไม่เป็๞ไร เธอผ่อนลมหายใจ เธอได้มีชีวิตใหม่ หลินเสี่ยวหยางเองก็มีชีวิตใหม่ บางทีหนนี้เผิงเผิงอาจได้กลับมาเกิดในครอบครัวที่พ่อแม่รักใคร่ปรองดองกันด้วย

    พวกเราต่างคนต่างอยู่กันอย่างสงบเถอะ

    เจิ้งหยวนยกมือปาดหยาดน้ำที่ปลายหางตา แล้วยกยิ้มบางเบา

    อากาศดีนัก ท้องฟ้าปี 70 ช่างแจ่มใสเสียจริง