นอกหม้อยา
เิ่ิ๋นั่งขัดสมาธิอยู่หน้าหม้อยา กำลังภายในไหลเวียนทั่วร่าง เขากระตุ้นมันจนถึงขีดสุด สองมือผนึกเป็ทรงแปลกประหลาด พลังปราณพุ่งออกจากมือเป็อัคคีแดงชาด เผาผลาญอยู่ด้านล่างหม้อทองเหลืองยอดเมฆา
เมื่อมองจากด้านนอก หม้อทองเหลืองยอดเมฆาเหมือนเป็น้ำเต้าสีเหลืองทอง ้าเล็กด้านล่างโต ทั้งสองส่วนกลมดิก
บนหม้อยาสลักเป็ภาพอสูรทรงฤทธิ์เดชสมัยโบราณกาลทั้งสี่ ฝาหม้อทองเหลืองดั่งเศวตฉัตรทองคำ ส่วนยอดราวกับป้อมประจำการเป็ภูผาสามลูก ร่องทางระหว่างกันเหมือนทดน้ำสีทอง มองไม่เห็นช่องโหว่ใดๆ ให้ความรู้สึกเป็หนึ่งเดียวกันอย่างบอกไม่ถูก
หม้อยากำลังเคลื่อนคล้อยอย่างเชื่องช้า
เิ่ิ๋มีเม็ดเหงื่อผุดจากหน้าผาก
แม้จะเป็าายาหงส์ฟ้า แต่ผลาญพลังทั้งหมดไปกับการควบคุมหม้อทองเหลืองยอดเมฆาก็เป็เื่กินแรกโขเช่นกัน
“เ้าเด็กนี่รับไหวของจริง ตั้งหกวันหกคืน ฟังเสียงแล้วยังคึกเป็เสือโผนได้อีก”
เิ่ิ๋กระสับกระส่ายในใจ
ศาสตร์แห่งยาและความสามารถทั้งหมดที่เขามี แปดในสิบส่วนมาจากหม้อทองเหลืองยอดเมฆานี้
หลายสิบปีก่อนหน้า ตอนเขาออกผจญภัยเพื่อสำรวจกับสำนักหงส์ฟ้า เกิดได้หม้อยานี่มาโดยบังเอิญ เดิมทีก็คิดว่าเป็หม้อยาพังๆ ธรรมดา เพราะสภาพของมันในตอนนั้นทั้งแตกและเก่า ดังนั้นจึงถูกเิ่ิ๋ซึ่งยามนั้นฐานะต่ำต้อยรับเอาไว้ ภายหลังเมื่อเิ่ิ๋ค้นพบความลับที่แท้จริงของหม้อยา พลังจึงได้เพิ่มทวีคูณ ก้าวะโจากศิษย์ชั้นต่ำเป็ปรมาจารย์ยาที่ผู้คนเคารพและยกย่อง
ทว่าหลายปีมานี้ เิ่ิ๋ก็ได้ค้นพบอย่างน่าเสียใจว่า เขาสอดแนมได้เพียงความลับผิวเผินของมันเท่านั้น ไม่อาจสำแดงพลังอำนาจที่แท้จริงของหม้อทองเหลืองยอดเมฆาออกมา ต่างจากที่ตำรายาเขียนเอาไว้ เขาไม่อาจรวมเป็หนึ่งกับมันได้
กระทั่งจะกระตุ้นหม้อทองเหลืองยอดเมฆาเต็มสูบยังทำไม่ได้เลย
แต่ในเมื่อเป็เช่นนี้ จากเสี้ยวเล็บของหม้อทองเหลืองยอดเมฆา เขายังกลายเป็าายาหงส์ฟ้าชื่อเสียงก้องไกลได้
หากวิจัยความนัยลึกลับทั้งหมดของหม้อทองเหลืองยอดเมฆาจนปรุโปร่ง เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าจะะเืฟ้าดินได้เลยหรือ?
เพื่อกลั่นยามนุษย์โลหิตัครานี้ เขาเลือกที่จะใช้วิธีการสุดโต่ง ใช้กรรมวิธีหลอมยาแบบพิเศษที่ปกติไม่เคยใช้มากลั่นหม้อยา ใช้เวลาทั้งชีวิตค้นหาสมุนไพรและวัตถุดิบวิเศษมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ใช้แม้กระทั่งเมียรักเพื่อจะทำยามนุษย์โลหิตั
ความจริงแล้วยามนุษย์โลหิตันี้ เิ่ิ๋ก็บังเอิญอ่านเจอมันในตำรายาต้องห้ามของสำนักหงส์ฟ้า
เขาไม่เคยกลั่นมันมาก่อน
เอาคนเป็ๆ มากลั่นเป็ยา คือเื่ต้องห้ามของอาณาจักร
หากเื่รั่วไหลออกไป ต้องได้รับบทลงโทษตามบริบทกฎหมายของอาณาจักร หนำซ้ำยังต้องทนรับการต่อต้านและขับไล่ไสส่งของยุทธภพแห่งเผ่ามนุษย์ เรียกได้ว่าโอกาสเสี่ยงสูงลิ่ว
ทว่าเิ่ิ๋ยังคงเลือกเส้นทางแสนอันตรายทางนี้
ขอเพียงแค่ปรุงยามนุษย์โลหิตัสำเร็จเม็ดเดียวเท่านั้น จากนี้ต่อไป อายุเขาจะยืนยาวเพิ่มขึ้นห้าร้อยปี อาจสามารถไขความลับและความนัยของหม้อทองเหลืองยอดเมฆาได้ด้วยตัวเอง เิ่ิ๋เชื่อมั่นในตัวเองมากว่า เมื่อพึ่งหม้อทองเหลืองยอดเมฆาแล้ว เขาจักต้องเป็ใหญ่ในโลกหล้า การก้าวสู่อาณาทะเลระทมหรือแม้กระทั่งอาณาเซียนย่อมไร้ปัญหา
พอถึงเวลานั้น ฉายานามเขาคงต้องเปลี่ยนเป็ าายาแห่งอาณาจักรเสวี่ย แล้วกระมัง
“เติมแรงอีกหน่อย หลอมเ้าเด็กนี่ให้เละเสีย ความยิ่งใหญ่รุ่งโรจน์ก็จะกลายเป็จริง!”
เิ่ิ๋ทุ่มสุดตัว เศษเสี้ยวแรงสักนิดก็ไม่เหลือออม
กำลังภายในกำลังลดฮวบอย่างบ้าคลั่ง
น้ำพุิญญาห้าสิบตาในกายไหลเวียนราวกับคลุ้มคลั่ง พวยพ่นน้ำพุปราณบริสุทธ์ แล่นเข้าสู่ทุกสัดส่วนของเรือนร่าง กลับกลายเป็พลังแห่งเปลวไฟ พวยพุ่งจากฝ่ามือผนึก กระตุ้นหม้อยาต่อไป
พริบตาต่อมา หนึ่งทิวาหนึ่งราตรีล่องลอยผ่าน
เิ่ิ๋เหงื่อท่วมอย่างกับน้ำตก ตัวชื้นหมดทั้งหน้าทั้งหลัง
กดนิ้วนับเท่ากับผ่านไปเจ็ดวันเจ็ดคืนเต็ม
“เ้าเด็กนั่นคงตายแหงแก๋แล้ว”
เิ่ิ๋เคาะหม้อยา
ในหม้อยาส่งเสียงโกรธกริ้วของเ่ิูออกมา “บ่นอะไรอยู่ได้วะ? พ่อกำลังหลับสบายอยู่เลยเชียว มีจิตสำนึกบ้างไหม คนจะหลับจะนอน อีกพักหนึ่งก็ต้องฝึกวิชาอีก...”
เิ่ิ๋นิ่งอึ้ง ขาดอีกนิดเืก็จะกระอักอยู่รอมร่อ
อะไรกันนี่?
เ้าเด็กนี่ยังไม่ตายอีก?
ชักไม่ชอบมาพากลแล้วนะ
ก่อนหน้านี้เขาเคยกลั่นสิ่งมีชีวิตเป็ๆ ในหม้อทองเหลืองยอดเมฆามาก่อน ครั้งหนึ่งได้จับทหารปีศาจระดับสี่ดาวมากลั่นจนตาย หล่อหลอมกลายเป็ยาเม็ดปีศาจ ทหารปีศาจสี่ดาวนั้นพลังชีวิตและพลังปีศาจมากกว่าเ่ิู สุดท้ายทนรับได้แค่หกวันหกคืนก็ตาย เ่ิูเป็แค่จอมยุทธ์เล็กๆ อาณาน้ำพุิญญาตาที่สามเท่านั้น ไฉนถึงยืนหยัดมาจนป่านนี้ได้เล่า?
เิ่ิ๋ฉงนหนัก
“ใช่แล้ว เ้าเด็กนี่เป็กายศักดิ์สิทธิ์โลหิตั กายเนื้อศักดิ์สิทธิ์เผ่ามนุษย์ที่มีมาแต่า เป็หนึ่งในสามอันดับแรกได้เลย ต้องผิดแปลกไม่เหมือนธรรมดาบ้างแหละ จะกลั่นมันเป็ยา น่ากลัวว่าต้องใช้วรยุทธ์มากกว่าหน่อย ฮ่าๆ งั้นก็ดี ร่างศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกล้าแกร่งเท่าไร เมื่อถึงเวลาหลอมเป็ยามนุษย์สำเร็จ ยิ่งมีประโยชน์มหาศาลเท่านั้น...เฮอะๆ คราวนี้ตัวข้าประสบโชคใหญ่หล่นทับจริงๆ”
คิดถึงตรงนี้ เิ่ิ๋ก็เลิกฉงน
เขาต้องแข่งกับเวลา ดังนั้นจึงกลั่นต่ออีกครั่งวัน
“นี่ควรจะพอแล้วกระมัง...” เขาเคาะผนังหม้อยาอีกครั้ง
ผลคือเ่ิูยังด่ากลับมา น้ำเสียงคึกอย่างกับัแผด
เิ่ิ๋ทั้งร้อนรนทั้งโมโห
“หรือว่าน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ไม่พอเปลี่ยนเ่ิูให้เป็มนุษย์ยา? ถึงได้กลั่นไม่ตายสักที?”
เิ่ิ๋กระตุ้นหม้อยาด้วยแรงทั้งหมดที่มีไป ครุ่นคิดไปในใจ
เขาหยุดลงแล้วกัดฟัน หยิบกล่องหยกขาวผ่องขึ้นมาจากแหวนในมือ เิ่ิ๋เปิดออกอย่างระมัดระวัง ภายในนั้นมีอัญมณีโปร่งใสติดกันขนาดเท่านิ้วมืออวดโฉมอยู่ มันเหมือนเจลาตินขยับไหวไปมา ไร้สีไร้กลิ่น หักเหเป็สีสันห้าสีภายใต้แสงไฟสาดส่อง โทนสีงามราวภาพฝัน
เิ่ิ๋มองอัญมณีนี้ด้วยสายตาราวกับมองส่วนหนึ่งของชีวิตตน
“ข้าเสียแรงลำบากมาเป็พันทรมานมาเป็หมื่นครั้ง ใช้เวลาเกือบครึ่งชีวิตถึงได้อัญมณีแท้นี้มา รักเหลือเกิน...แต่ว่ามันก็แค่สิ่งของไม่มีชีวิต คนต่างหากที่มีชีวิต ขอเพียงกลั่นยามนุษย์โลหิตัได้เท่านั้น จ่ายหนักเท่าไรก็คุ้มทั้งนั้น!”
เขากัดฟัน สีหน้าเปลี่ยนเป็ร้อยแปดพันเก้า
สุดท้ายก็ตัดใจ เขายกมือส่งอัญมณีแท้คู่นี้เข้าไปในหม้อทองเหลืองยอดเมฆา
จากนั้นเขาก็กัดลิ้นตัวเอง พ่นเืสดลงบนเปลวเพลิงที่หม้อยา
พรึ่บ!
เปลวไฟโหมกระพือในบัดดล
เปลวเพลิงซึ่งเคยสีแดงชาดเปลี่ยนแปรเป็สีม่วง ตลบอบอวลรอบหม้อยา
ได้ยินเสียงเ่ิูโอดร้องใออกมาจากหม้อยาดังคาด จากนั้นผนังหม้อก็โดนทุบปังๆๆ ยุ่งเหยิง เป็ที่แน่นอนว่ากำลังดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ดูท่าจะเห็นผลแล้ว
เิ่ิ๋ดีใจนัก
เขาไม่มัวลังเลรีบพ่นเืสดออกไปสามสายติด เพิ่มเติมความร้อนแรงให้เปลวเพลิง
หลังสูญเสียโลหิตไปสี่ชุดเต็มๆ เิ่ิ๋ก็หน้าซีดขาว ทั้งตัวซีดแก่มากกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า เส้นผมเทาขาวกลายเป็เงินล้วนราวหิมะ ริ้วรอยบนใบหน้าเพิ่มเป็เงาตามตัว ดูแก่กว่าเดิมหลายสิบปี
เขากัดฟันกระตุ้นกำลังภายในสุดกำลัง
คราวนี้เหมือนเอาออกมากระทั่งแรงจะดื่มนมแม่
ตอนที่เิ่ิ๋กระตุ้นกำลังอย่างบ้าคลั่งนั้นเอง พลันได้ยินเสียงบนหม้อทองเหลืองยอดเมฆา ก้องคำรามของเดรัจฉานบางเบาเหมือนจะมีและไม่มี ภาพสี่ยอดสัตว์ศักดิ์สิทธิ์บนหม้อเริ่มมีกลิ่นอายเข้าปกคลุม ราวกับว่ามีชีวิตขึ้นมา ปรากฎเป็ภาพแปลกตาเหมือนว่ามีปาฏิหาริย์
เิ่ิ๋ยินดีนัก
“หม้อยามีชีวิตแล้ว!”
์ช่วยข้าจริงแท้
สัตว์เทพส่งเสียง กลิ่นอาย เป็ปรากฎการณ์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่อกระตุ้นหม้อยาใบนี้
เหลืออีกหนึ่งวันหนึ่งคืนเท่านั้น ยามนุษย์ก็จะปรุงสำเร็จ
เิ่ิ๋ทุ่มสุดตัว
...
...
“เื่ท่าจะไม่ดีแล้ว!”
เ่ิูเนื้อแดงแจ๋เหมือนมะเขือเทศโดนต้มในน้ำเดือด
อัญมณีแท้ขนาดเท่านิ้วเดี๋ยวจมเดี๋ยวลอยอยู่ตรงหน้าเ่ิู
ภายในอัญมณีแท้นั้นปลดปล่อยพลังออกมาไม่ขาดสาย เติมเต็มในหม้อโบราณยอดเมฆา เทียบกับพลังของน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้แล้ว มากกว่าไม่รู้กี่เท่าตัว ด้วยการสนับสนุนของหม้อยา พลังอันน่ากลัวอัดเข้าร่างเด็กหนุ่มอย่างรุนแรง
เ่ิูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็เ้าอ้วนที่กินอิ่มแล้ว อิ่มจนจะอาเจียน แต่กลับโดนคนยัดอาหารเข้าปากอย่างไม่ปรานี
ความรู้สึกดั่งเืคั่งทำให้เขาเป็บ้า
เขารัวหมัดออกไปไม่หยุด ต่อยเตะผนังหม้อยาเป็ชุด ้าจะปลดปล่อยพลังงานในร่างตัวเอง
ขณะเดียวกัน ในหม้อยาเริ่มบังเกิดความเปลี่ยนแปลง
ภาพบอกกล่าวเื่ราวแปดภาพที่สลักไว้บนผนังหม้อ แต่ละเส้นๆ เริ่มมีแสงสว่างไหลเวียนราวกับสร้อยคอเรียงลำดับ สลัดตัวออกจากผนัง พันวนรอบเด็กหนุ่มราวกับ้าอัดตัวเข้าไปในร่างของเขา เรี่ยวแรงกลั่นแห่งหม้อยาผ่านเข้าเส้นสายเหล่านี้ ใช้ประโยชน์จากร่างเ่ิูไม่หยุดหย่อน
“ขืนเป็อย่างนี้ต่อไป ข้าจะกลายเป็คนแรกในประวัติศาสตร์ที่โดนพลังอัดแน่นจนตายหรือเปล่า?”
ความคิดแล้วความคิดเล่าแลบแล่นขึ้นมาในหัว
“ตายเป็ตาย!”
เขาทำการตัดสินใจที่บ้าคลั่งที่สุดไปแล้ว
อดกลั้นและยับยั้งดวงใจที่เต้นระรัว โคจรวิชาลมหายใจไร้ชื่อ เขาไม่ไปขับไล่พลังของอัญมณีแท้นั้นอีกต่อไป แต่เปลี่ยนมาเริ่มสูบรับมันเข้าร่าง
จะแพ้หรือชนะก็ขึ้นอยู่กับหมัดเดียวนี้แล้ว
เ่ิูเทหมดหน้าตัก
...
...
ที่สุดก็ครบกำหนดเก้าทิวาเก้าราตรี
เิ่ิ๋ราวกับผลาญพลังกายพลังใจในร่างจนหมด
หม้อยาทองเหลืองยอดเมฆานับวินาทียิ่งปรากฏเส้นแสง ราวกับริ้วรอยสีทองหลั่งไหลจากภายในหม้อยา กระจายกลิ่นหอมอ่อนจางเชื่องช้า อากาศธาตุรอบหม้อยาเคลื่อนไหวเป็สุ้มเสียงประดุจเซียนหญิงขับขาน
ปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นแล้ว
เิ่ิ๋ระงับความตื่นเต้นในใจเอาไว้ เขาเดินวนรอบหม้อยาหลายรอบ เมียงมองโดยละเอียด ครั้นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านใน จึงเผยแววตาและรอยยิ้มพึงใจขึ้นมาได้
จากประสบการณ์ทุกอย่างที่เขามี การกลั่นยาครานี้สัมฤทธิ์ผล
ตำรายาระบุไว้ ว่าปรากฏการณ์ประหลาด ต้องมียาเทพกำเนิดสู่ห้วงภพ
ต้องเป็ยามนุษย์โลหิตัแน่นอน
“ฮ่าๆๆๆ เทพเ้าเห็นใจข้าแล้ว ข้าเิ่ิ๋ในที่สุดก็ได้โอกาสพลิกฟ้าเปลี่ยนชีวิตแล้ว ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะร่า “เ่ิู นี่แหละชีวิตของเ้า เป็ประโยชน์ให้กับข้า ข้าล่ะขอบใจใจป้ำๆ ของเ้าจริงๆ ฮ่าๆ หวังว่าเ้าตายแล้วจะไม่อาฆาตข้านะ แต่ว่า ต่อให้อาฆาตข้าก็ไม่มีประโยชน์ เ้าจงอยู่ในปรโลกไป เบิกตามองข้าผงาดเหนือใต้หล้าเชื่องๆ ซะ!”
ว่าพลางเปิดหม้อยาออก
หม้อยาทองล่องลอยขึ้นเชื่องช้า
แสงสีห้าสีโผล่ออกมา
ทั้งห้องน้ำแข็งเต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่าพิศวง
เิ่ิ๋กระโจนเข้าหาหม้อยาอย่างสุดจะรอไหว เขาก้มหน้ามองในหม้อยา
ภายในเป็สีดำสนิท มีไอยุ่งเหยิงพันรอบไปหมด มองเห็นอะไรไม่ชัดเลย
เิ่ิ๋หัวเราะร่า หัวเราะจนปากเบี้ยว ยื่นมือล้วงไปในหม้อยา คลำไปซ้ายทีขวาที จากนั้นก็ล้วงเข้าไปครึ่งแขน ระหว่างคลำหาก็หัวเราะอีก “หม้อยานี่ดีทุกอย่าง เสียอย่างคือใหญ่เกินไป เฮ้อ ทำยาเสร็จทีไรต้องล้วงมือคลำหาทุกทีสิน่า ยามนุษย์โลหิตัเอ๋ยจงออกมาเถอะ วะฮะฮะฮ่า”
เขาเปี่ยมด้วยอารมณ์ที่ยากจะพรรณนา
แต่ตอนนั้นเองที่บางอย่างเกิดขึ้นกะทันหัน...
ปึ้ง!
มีคนเตะก้นเขาอย่างแรง
เิ่ิ๋มัวแต่ตื่นเต้นเกินไปถึงไม่ได้เตรียมรับมือ แล้วก็ไม่ทันได้ตอบโต้ บุรุษชุดดำหกคะเมนหล่นลงไปในหม้อยา ก่อนล้มคว่ำอย่างรุนแรง
แกร๊ก!
ฝาหม้อทองเหลืองร่วงปิดหม้อยา
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้