ทันใดนั้นเอง ภายในตำหนักก็มีเสียงแมวร้องโหยหวนดังขึ้น
ทุกคนพากันหวาดผวา เหงื่ออันเย็นเฉียบผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง
ส่วนหลิวมามาตัวแข็งทื่อ สติกระเจิดกระเจิง ในขณะที่ทุกอย่างยังคงคลุมเครือ เสียงหวานเย็นะเืกระซิบอยู่ข้างหูของนาง “มือคู่นี้ของเ้าดูท่าจะเปื้อนเืมาไม่น้อยล่ะสิ มีหลายชีวิตที่ต้องมาจบลงด้วยน้ำมือเ้า ยามเ้าหลับฝัน ไม่กลัวว่าพวกเขาจะตามแก้แค้นเ้าบ้างหรือ?”
ฟู่
ราวกับมีใครบางคนเป่าลมเย็นรดต้นคอนาง แล้วใบหน้าอาฆาตแค้นของผู้คนมากมายก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหลิวมามา มือมากมายหลายคู่จากเงามืดยื่นมาฉุดกระชากนางลงไปยังขุมนรก คนเหล่านี้คือคนที่นางฆ่าตาย!
“อ๊าก” หลิวมามากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และพยายามกระแทกประตูหนี
ไม่นานนัก นางกำนัลสาวสองคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องก็รีบวิ่งมาเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก บรรดามามาาุโทั้งหลายต่างพากันตะเกียกตะกายออกจากห้อง พร้ะโกนไม่หยุดราวกับคนบ้า “อยากจะรู้อะไรก็ไปถามเอาจากคนสั่งการสิ อย่ามาหาข้า อย่ามา”
“องค์หญิงทรงไม่เป็อะไรใช่ไหมเพคะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกหลิวมามาหรือเพคะ?”
“ก็คงจะทำเื่ชั่วไว้เยอะล่ะมั้ง” ชิงอียิ้มอย่างพอใจ นางกำนัลสองคนนี้แลดูคุ้นตา รู้สึกจะชื่อ ‘เถาเซียง’ กับ ‘ต้านเสวี่ย’ พวกนางเข้าวังมาได้ไม่นานก็ถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ “ไม่มีอะไรแล้ว พวกเ้าออกไปเถอะ”
พวกนางพยักหน้ารับ พลางกวาดตามองภายในตำหนัก ถึงได้เห็นเสาเหย้าที่ใบหน้าบวมเป่ง จมูกเขียวช้ำ นางยังคงรัวฝ่ามือใส่ใบหน้าของตัวเองไม่ยั้ง ทั้งคู่มองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ ต่างไม่พูดไม่จารีบปิดประตูจากไป
“พอได้แล้ว อัปลักษณ์เสียจนข้ารู้สึกคลื่นไส้” ชิงอีขมวดคิ้วมองไปยังเสาเหย้า หากจะพูดให้ถูก นางหมายถึงผีที่อยู่ในร่างของเสาเหย้า “เ้าผีนี่ ได้ทำตามที่้าแล้ว ยังไม่รู้จักพออีกนะ”
“เ้ารู้ไหม ตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ นางบ่าวชั่วนี่รังแกข้าอย่างไรบ้าง!” ผีสาวพูดอย่างเคียดแค้น
“ทำไมข้าจะไม่รู้”
ในเมื่อรู้ แล้วเ้ายังจะขวางนางอยู่อีกหรือ?
“มันขวางหูขวางตา”
ผีสาวนิ่งเงียบไป นางเข้าใจดีว่าคนที่ยืดร่างของตนไปคือผีร้ายที่แสนโเี้ ไร้ซึ่งความเป็มิตรและศีลธรรม ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ
“ดูสิ ข้าอุตส่าห์จัดการนางบ่าวชั่วกับพวกหลิวมามาแทนเ้า เ้าจะยอมทำตามคำขอเล็กๆ ของข้าสักหน่อยไม่ได้หรือ?” ผีสาวลองเลียบๆ เคียงๆ ถาม “ข้าเพียงแค่อยากถามอะไรบางอย่างกับเขาเท่านั้น”
“แน่ใจว่าเ้าแค่อยากถาม ไม่ได้อยากฆ่าคนพวกนั้นเล่น?” ชิงอีแสยะยิ้มมองนาง
ั์ตาของผีสาวฉายแววอำมหิต และตอบกลับอย่างมีไหวพริบ “เ้าดูจะไม่ชอบเื่ยุ่งยากวุ่นวาย คงไม่อยากถูกคนพวกนี้ตามรังควานหรอกจริงไหม? จัดการพวกมันรังแต่จะทำให้มือของเ้าแปดเปื้อนเปล่าๆ”
ครั้งนี้ชิงอียิ้มออกมาจริงๆ แม่ผีสาวนี่น่าสนใจนัก ก่อนตายก็โง่แสนโง่ เอาแต่หลอกตัวเอง พอตายไปก็ดูฉลาดขึ้น หากยามมีชีวิตอยู่ นางฉลาดและกล้าหาญเช่นนี้ละก็ คงไม่ต้องมาตายอย่างคับอกคับใจเช่นนี้
“อย่างที่เ้าว่า เ้ายังพอมีประโยชน์กับข้าอยู่ งั้นก็ตามนั้น แต่ทางที่ดี เ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ”
“ถ้างั้นนางบ่าวชั่วนี่...”
“เก็บนางไว้ก่อนนางยังมีประโยชน์”
ผีสาวไม่พอใจ แต่ก็ต้องจำใจยอมออกจากร่างของเสาเหย้า
เสาเหย้าตัวสั่นเทิ้ม ตาที่ลืมแทบไม่ขึ้นบวมเป่งคล้ายหมั่นโถว เชื่อว่าใบหน้าของตนยามนี้คงปูดบวมจนดูไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงว่านางจะทรมานเพียงใด ความหวาดกลัวฉายชัดผ่านทางดวงตา เมื่อระลึกถึงทุกท่วงท่าที่ลงมือกับหลิวมามาอย่างอาจหาญได้เป็อย่างดี แต่นางกลับจำบทสนทนาระหว่างผีสาวกับชิงอีไม่ได้เลย
นางรู้สึกว่าเมื่อครู่ราวกับตนถูกผีเข้าสิง พอกลืนน้ำลายก็รับรู้ถึงกลิ่นคาวเืที่อบอวลอยู่ภายในปาก ตามซอกฟันดูเหมือนจะมีเศษเนื้อติดอยู่
เศษเนื้ออย่างนั้นหรือ...?
ภาพเื่ราวต่างๆ ผุดขึ้นในหัว ทำเอาเสาเหย้าคลื่นไส้
“ลองเ้าขย้อนมันออกมาสิ?” น้ำเสียงเยือกเย็นของเสียงหญิงสาวดังขึ้น
เสาเหย้าขนลุกซู่พยายามกลั้นอาเจียน และยังคงหวาดกลัวไม่หาย สิ่งที่รู้เพียงว่าเื่สยดสยองทั้งหมดนี่ ต้องมาจากองค์หญิงใหญ่อย่างแน่นอน
เื่อื่นไม่ต้องพูดถึง ลำพังแค่คืนนี้นางแปรพักตร์ก็เพียงพอให้อีกฝ่ายจัดการเก็บนางแล้ว!
“องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันมิกล้าแล้วเพคะ” เสาเหย้าคุกเข่าลงร้องไห้ฟูมฟาย
“เสาเหย้า เ้ารับใช้ข้ามานานเท่าไรแล้ว?”
“หนึ่ง หนึ่งปีเพคะ...”
“หนึ่งปีที่ผ่านมา ข้าคงทำให้เ้ากังวลมากเลยสินะ?” ชิงอีถอนหายใจ “เ้านายของคนอื่นต่างสง่าผ่าเผยและมั่งคั่ง มีเพียงเ้าที่ซวย ถูกส่งมาปรนนิบัติองค์หญิงที่ไม่ได้รับความโปรดปรานอย่างข้า อย่านึกถึงเื่อำนาจเงินทองเลย แม้แต่อาหารที่จะกินยังแทบไม่มี”
เสาเหย้าตัวสั่นเทา มองชิงอีด้วยสายตาหวาดกลัว ราวกับมีดล่องหนกรีดลงกลางร่างของนาง สีหน้าแสดงความในใจออกมาอย่างชัดเจน
“องค์หญิงใหญ่เพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ขอพระองค์ทรงโปรดไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเพคะ ต่อไปนี้ หม่อมฉันจะจงรักภักดีแต่กับองค์หญิง ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วยที่ไหน หม่อมฉันก็ยอม หากหม่อมฉันผิดคำสาบาน ขอให้หม่อมฉันป่วยตายจนตกนรกขุมที่สิบแปดเลยเพคะ!” เสาเหย้ากล่าวสาบานต่อหน้าฟ้าดิน
ชิงอียิ้มมุมปาก “ก็ได้ วันนี้ข้าจะไว้ชีวิตเ้า แต่อย่าได้ลืมคำสาบานในวันนี้เสียล่ะ”
“ขอบพระทัยเพคะ องค์หญิงใหญ่ ขอบพระ...”
“เก็บกวาดของเละเทะพวกนี้ให้หมด” หลังชิงอีพูดจบก็เดินนวยนาดออกไป โดยมิได้สนใจเสาเหย้าอีก
เสาเหย้ารู้สึกผ่อนคลาย เริ่มลูบคลำสำรวจใบหน้าบวมเป่งของตน พลางกัดฟันกรอด ั์ตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “หากข้าไม่ได้ดี เ้าก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างเป็สุข นางฉู่ชิงอีฝากไว้ก่อนเถอะ”
แต่นางไม่รู้ตัวเลยว่า ข้างกายมีเงามืดยืนอยู่เคียงกาย และกำลังจ้องด้วยแววตาเยือกเย็น
ณ ทางเดินยาวนอกตำหนัก แมวตัวหนึ่งะโขึ้นไปเกาะบนไหล่ของชิงอี ั์ตาสีเขียวเข้มของมันแฝงความกระหายเื “บังอาจพูดโป้ปดกับราชินีแห่งเหล่าภูตผีชิงอีเตี้ยน นางเสาเหย้านั่น ไม่รู้เสียแล้วว่าประตูปรโลกได้เปิดรอนางอยู่”
“คำ ‘โป้ปดก็เป็สิ่งที่พวกมนุษย์ถนัดอยู่แล้วนี่” ชิงอียกยิ้มมุมปาก “ไม่เหมือนกับพวกภูตผี พอลงนรกก็ต้องสารภาพออกมาจนหมด หากภายในวังหลวงไม่มีพลังัคุ้มครองล่ะก็ เกรงว่าที่นี่อาจเป็สถานที่ที่โสมมที่สุดบนโลกมนุษย์ก็ได้ ดูอย่างหลิวมามานั่นสิ บาปหนาใช่ย่อย”
เ้าแมวอ้วนตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก “ดวงิญญาของเ้าพวกคนชั่วนี่ ถือเป็ยาบำรุงชั้นดีเชียว”
ชิงอีครุ่นคิด “เวลานั้นยังมาไม่ถึง เ้าเองก็อย่าเพิ่งตะกละจนลงมือทำอะไรไปล่ะ”
ั์ตาของเ้าแมวอ้วนฉายแววเหยียดหยาม “หลิวมามากับเสาเหย้าก็เป็ได้แค่หมากตัวเล็กๆ ทำไมท่านถึงไม่จัดการพวกนางไปเสียเลย จะเก็บพวกนางไว้ทำไม?”
“ในเมื่อมีคนจะฆ่าพวกนั้นอยู่แล้ว ข้าจะต้องลงมือเองไปทำไมล่ะ” ชิงอีพูดพร้อมอ้าปากหาว
เ้าแมวอ้วนกลอกตา ท่านี้เีล่ะสิไม่ว่า หรือไม่ก็ แค่ไม่อยากให้มือตนเองต้องแปดเปื้อน
“ข้าละไม่เข้าใจ ฉู่ชิงอีไม่มีอำนาจ แถมยังอ่อนแอและขี้ขลาด คนที่จ้องจะทำร้ายนางก็มีไม่น้อย ทำไมท่านถึงไม่เลือกร่างใหม่ ทำไมต้องมายุ่งกับเื่วุ่นวายพวกนี้ด้วย?”
“หนทางค้นหา ‘ไข่มุกราชัน’ นั้น มีมากมายก็จริง แต่ในโลกมนุษย์อำนาจสูงสุดขึ้นอยู่กับราชนิกุล สมบัติล้ำค่าล้วนอยู่ในวังแล้ว ในเมื่อมีทางที่ง่ายกว่าใยถือไม่เลือกหนทางนั้นเล่า” ชิงอีอธิบายแบบขอไปที พอกลับถึงห้องนอนก็ขึ้นเตียงมานั่งหาวหวอดๆ “จะว่าไปแล้ว เ้าไม่คิดว่าผีสาวตนนั้นน่าสนใจบ้างหรือ?”
“น่าสนใจ ท่านหมายถึงตรงไหน?”
“เ้าคิดว่าผีที่เพิ่งถือกำเนิดจะเข้ามาถึงในวังหลวงได้ยังไงล่ะ?”
เ้าแมวอ้วนเบิกตากว้าง “ท่านหมายถึงตอนนางกลายเป็ผี นางได้รับพลังบางอย่างมางั้นหรือ?”
“ก็น่าจะเป็เช่นนั้น ดูท่านางเองก็ยังไม่รู้ตัว แต่ไม่เป็ไร ข้าจะสืบดูเอง” ั์ตาของชิงอีเปี่ยมไปด้วยความสนุกใคร่รู้ นางเลียริมฝีปากแดง ราวกับเพิ่งค้นพบเื่ที่น่าสนใจ
เ้าแมวอ้วนที่เห็นท่าทางแบบนั้น ก็รู้ทันทีว่านิสัยเดิมของนายมันคงกำเริบอีกแล้ว เห็นนางดูี้เีไม่เอาจริงเอาจังเช่นนี้ แต่ที่จริงแล้ว นางเย่อหยิ่งและจู้จี้จุกจิก ทั้งยังเคยไว้หน้าใคร แถมยังถือคติอาณาเขตข้าใครอย่าแตะ
อันที่จริง ตอนฉู่ชิงอีได้รับพลังมา นางก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงต่อหน้าต่อตา แต่นางกลับััมิได้แม้แต่น้อย โธ่ หากเื่นี้รู้ถึงหูเ้าพวกผีตัวเล็กตัวน้อยในปรโลกละก็จะให้ราชินีแห่งเหล่าภูตผีชิงอีเตี้ยนเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? เ้าแมวอ้วนเย้ยอยู่ในใจ และรู้สึกสุขใจที่เห็นนายมันเป็เดือนเป็ร้อน
ชิงอีพลิกไปพลิกมาบนเตียงถอดถอนใจด้วยความเสียดาย “โลกมนุษย์นี่น่าสนใจกว่าปรโลกมืดๆ ของพวกเราอีกแฮะ”
เ้าแมวอ้วนเลียปลาแห้งที่คาบมาจากไหนไม่รู้อย่างมูมมาม พร้อมกับส่งเสียง “อื้ม น่าสนใจ…”
