บทที่ 24 จับตัวเขาไปเดี๋ยวนี้
เย่จื่อเฉินหันขวับทันที
หน้าประตูของร้านกาแฟ มีวัตถุทรงกลมปรากฏสู่สายตา
เดินได้สองก้าวเหงื่อก็ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ร่างกายก็ดูอ่อนแรง ต้องกินยาบำรุงร่างกายบ้างแล้ว
"คนสวย ฉันมาแล้ว"
ตาลุงอ้วนพูดออกสำเนียงต่างชาติ สวมสร้อยทองเส้นใหญ่แหวนทองวงใหญ่ ทำให้เย่จื่อเฉินอดนึกถึงคำว่าเศรษฐีใหม่ไม่ได้
"เถ้าแก่คะ เถ้าแก่อยากเห็นแฟนฉันไม่ใช่เหรอคะ? เขานี่แหละค่ะแฟนฉัน"
ดวงตาโตสดใสของเซี่ยเขอเข่อกะพริบหยาดเยิ้ม เรียวนิ้วขาวใสยื่นออกมา เย่จื่อเฉินก็เลยยืนขึ้น
ที่ตาลุงอ้วนคนนี้ดูเหมือนลูกบอล สาเหตุหลักก็มาจากส่วนสูงของเขาด้วย
ดูจากรูปร่างของเขาแล้วส่วนสูงก็น่าจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งร้อยหกสิบห้าเิเ ส่วนเย่จื่อเฉินสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบหกเิเ พอลุกขึ้นยืนจึงสูงเลยหัวเขาไปเยอะมาก
"ไงลุง ได้ยินว่าลุงอยากจะเลี้ยงดูแฟนผมเหรอ? ลุงจะให้ค่าเลี้ยงดูเธอเท่าไรล่ะ ขอผมดูหน่อยว่าคุ้มไหม"
สิ้นเสียงเย่จื่อเฉิน เซี่ยเขอเข่อก็หยิกเอวเขาทันที
ที่มาหานายก็เพราะจะเอามาเป็โล่กำบังนะ นายพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง!
ตอนที่เย่จื่อเฉินลุกขึ้น ชายอ้วนก็ผิดหวังไปนิด แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเย่จื่อเฉิน ในดวงตาเม็ดถั่วเขียวคู่นั้นก็มีแววตาดูถูกปรากฏขึ้นมา
นักศึกษาจนๆ ยังไงก็เป็ได้แค่นักศึกษาจนๆ นั่นแหละ!
"เ้าหนู จะไถเงินฉันสินะ"
"ลุงจะสนใจทำไมว่าผมไถเงินอยู่หรือเปล่า ผมถามว่าค่าเลี้ยงดูเท่าไร?"
ชายอ้วนชูนิ้วขึ้นมาห้านิ้ว
ห้าหมื่น!
เย่จื่อเฉินเหลือบมองเซี่ยเขอเข่อโดยอัตโนมัติ คิดไม่ถึงเลยว่ายัยนี่จะมีค่ามากขนาดนี้ ห้าหมื่น...
นี่เท่านางแบบโป๊เลยนะ
เซี่ยเขอเข่อขบกัดริมฝีปาก เ้าบ้านี่ได้ฟังที่เธอพูดบ้างหรือเปล่า
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตัวเองะโเข้ากองไฟกันนะ
จริงอย่างที่คิดเลย...
"แค่ห้าหมื่นลุงก็อยากเลี้ยงจะแฟนผมแล้วเหรอ รูปร่างแบบนี้ ทรงผมแบบนี้ แถมยังเป็นักศึกษายอดเยี่ยมของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีปิงเฉิงอีก รูปร่างหน้าตาและมันสมองรวมอยู่ในตัวคนคนเดียวแบบนี้ ลุงให้แค่ห้าหมื่นก็คิดจะเลี้ยงแล้วเหรอ"
"แล้วนายอยากได้เท่าไร?"
"ห้าแสน ถ้าลุงยอมเสียเงินห้าแสนเพื่อเลี้ยงดูแฟนผมได้ ผมจะยกให้"
เย่จื่อเฉินปัดไม้ปัดมืออย่างใจกว้าง แต่หลังจากที่ตาลุงอ้วนได้ยินก็ตาเบิกโพลง
"ไม่ได้"
"ไม่ได้ก็ไสหัวไป! ไม่มีเงินแล้วยังจะเลี้ยงเด็กมหาลัย บ้าหรือไง"
เย่จื่อเฉินทำหน้าดูถูก ชายอ้วนหรี่ตาลงแล้วพูด "โอเคเ้าหนู นายจะไถเงินไม่ใช่หรือไง? บอกตามตรงเลยนะว่าฉันค่อนข้างเสียใจแทนสาวสวยคนนี้ที่มีแฟนแบบนาย เอาอย่างนี้ ฉันให้สองแสน นี่ราคาระดับดาราแถวหน้าเลยนะ"
"สองแสน..."
เย่จื่อเฉินมีสีหน้าลังเล ชายอ้วนที่เห็นแบบนั้น แววตาดูถูกก็ยิ่งออกชัดเจนมากขึ้น
นักศึกษาจนๆ ยังไงก็แค่นักศึกษาจนๆ
เวลาผ่านไปไม่นาน...
"ตกลง!"
เย่จื่อเฉินตบโต๊ะ เซี่ยเขอเข่อตะลึงงัน
นี่เธอถูกขายแล้วเหรอ!
ชายอ้วนล้วงเอาบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋าด้วยใบหน้าเหยียดหยาม
"ในบัตรนี้มีอยู่หนึ่งล้านสองแสน เงินสำหรับครึ่งปี!"
"ว้าว ลุงนี่ใจป้ำจริงๆ" เย่จื่อเฉินทำทีว่าจะรับบัตรไปด้วยท่าทางโลภมาก แต่กลับโดนเซี่ยเขอเข่อปัดบัตรหล่นลงพื้นไป
"ทำบ้าอะไรของนาย?" เซี่ยเขอเข่อกระชากแขนเย่จื่อเฉิน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด
"ที่รัก สองแสนเลยนะ รู้จักพอบ้างเถอะ"
"ใช่แล้วคนสวย เธอดูสิเธอคบผู้ชายแบบนี้มันมีประโยชน์อะไร สู้มาคบกับฉันดีกว่า รับรองได้ว่าในอนาคตเธอจะเจริญรุ่งเรืองเลยล่ะ"
ตาลุงอ้วนคุยโวอยู่ข้างๆ หน้าเซี่ยเขอเข่อขมวดมุ่นเข้าด้วยกันหมดแล้ว
เย่จื่อเฉินเก็บบัตรเครดิตขึ้นมา
"เงินนี่เป็ของผมแล้วใช่ไหม"
"ใช่!"
ชายอ้วนพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้น..." บัตรเครดิตที่เพิ่งเก็บขึ้นมาโดนเย่จื่อเฉินโยนลงบนโต๊ะอีกครั้ง "ผมให้ลุงเอาแฟนผมไปแล้ว ลุงก็ต้องให้ผู้หญิงคืนผมด้วยสิ เอาอย่างนี้ ลุงเอาลูกสาวลุงมาให้ผม ผมให้เดือนละห้าหมื่น เป็เงินสำหรับสองปี!"
"ไอ้เด็กบ้า แกหลอกฉัน"
ดวงตาเท่าเม็ดถั่วเขียวของชายอ้วนเบิกโต เย่จื่อเฉินไหวไหล่ยิ้มไม่พูดอะไร
"ลุงเพิ่งรู้เหรอ?"
"แกเชื่อไหมว่าฉันหาคนมาฆ่าแกได้?" ดวงตาเท่าเม็ดถั่วเขียวของชายอ้วนฉายแววโเี้ เย่จื่อเฉินย่นคอแสร้งทำท่าว่ากลัว "โห ผมกลัวจังเลย"
เพียะ!
ฝ่ามือใหญ่ฟาดเข้าที่ปากของชายอ้วนจนเขายืนหมุนคว้างอยู่กับที่ จากนั้นเท้าข้างหนึ่งก็เหยียบลงบนคอของเขา
ตุบ
ชายอ้วนกระแทกเข้ากับกำแพงร้านกาแฟ จนเกิดเสียงดังะเื
เสียงนี้ดังะเืไปถึงทุกคนในร้านกาแฟ
"คุณชายเย่"
ร่างหนึ่งเดินออกมาท่ามกลางกลุ่มลูกค้า เย่จื่อเฉินเหลือบตามอง
ไป๋ต้าไห่ ประธานไป๋ในงานประมูลหิน
หลังจากชายอ้วนที่กระแทกเข้ากับกำแพงเห็นไป๋ต้าไห่ก็ร้องะโ
"พี่ไป๋ ช่วยด้วย"
"เสี่ยวจ้าว"
ไป๋ต้าไห่อึ้งไป สายตามองชายอ้วนกับเย่จื่อเฉินสลับกัน
"มีอะไร อยากแส่หาเื่ด้วย?"
ที่จริงไป๋ต้าไห่ก็อยากจะเข้าไปห้าม แต่เมื่อเห็นความเ็าในดวงตาของเย่จื่อเฉิน เขาก็กลืนคำพูดลงไปทันที
"ไม่กล้า"
นี่มันเพื่อนคุณชายซูเชียวนะ เขาไม่กล้ามีเื่ด้วยหรอก
"ไม่กล้าก็หลบไปอยู่ด้านข้างไป"
เย่จื่อเฉินผลักไป๋ต้าไห่ออกไปทางด้านข้าง แล้วเดินไปหาชายอ้วน
เมื่อเห็นเย่จื่อเฉินย่างเท้าเข้าไปใกล้ ชายอ้วนก็รีบร้องเรียกไป๋ต้าไห่
ไป๋ต้าไห่ส่ายหน้าแล้วพูด
"เสี่ยวจ้าว คุณชายเย่เป็เพื่อนของคุณชายซู ถึงฉันจะไม่รู้ว่านายไปมีเื่กับเขาได้ยังไง แต่ฉันก็ช่วยนายไม่ได้จริงๆ"
คุณชายซู!
ชายอ้วนตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนมะเขือเปราะทันที คุณชายซูเป็ใครพวกเขารู้จักดีที่สุด
ทันใดนั้น ชายอ้วนก็รีบคุกเข่าขอชีวิต
"คุณชายเย่ คุณไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ"
เพียะ!
เย่จื่อเฉินตบหน้าชายอ้วนอย่างไร้ความปรานี
"ตอนนี้มาร้องขอชีวิตกับฉันแล้วเหรอ เมื่อกี้ตอนที่แย่งแฟนฉันทำไมไม่เรียกฉันว่าคุณชายเย่ล่ะ จริงสิ นายจะหาลูกน้องมาฆ่าฉันด้วยไม่ใช่เหรอ ความโหดของนายเมื่อกี้มันหายไปไหนล่ะ?"
เย่จื่อเฉินหรี่ตา บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มปีศาจร้าย
รูม่านตาของชายอ้วนสั่นระริก กลืนน้ำลายคุกเข่าขอร้องอ้อนวอน
เสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้น เย่จื่อเฉินชำเลืองมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่ามีรถตำรวจสองคันจอดอยู่นอกร้านกาแฟ
ดูท่าว่าจะมีคนในร้านกาแฟโทรแจ้งตำรวจมา
มองดูชายอ้วนที่โดนตัวเองตบจนแทบหมดสภาพ เย่จื่อเฉินยื่นมือออกไปตบหน้าเขา
"ตำรวจมาแล้ว นายปลอดภัยแล้ว แต่อีกเดี๋ยวคงรู้นะว่าต้องพูดยังไง?"
"รู้...ครับ..."
ชายอ้วนโดนเย่จื่อเฉินจัดการจนแม้แต่คำพูดก็ยังไม่ค่อยชัด แล้วเย่จื่อเฉินก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้
"เป็ไงที่รัก ฉันจัดการได้น่าพอใจไหม?"
ในนาทีที่เย่จื่อเฉินลงมือ เซี่ยเขอเข่อก็อึ้งไปเลย เธอไปหาเขาเพื่อเอามาเป็โล่กำบัง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเื่จะกลายเป็แบบนี้
แต่ดูเหมือนว่าในใจของเธอไม่ได้นึกรังเกียจเลย แถมยังรู้สึกว่าเขาหล่ออีกต่างหาก
"นี่เ้าหน้าที่ตำรวจ!"
และทันใดนั้น ตำรวจที่อยู่ข้างนอกก็กรูเข้ามา
เมื่อเห็นชายอ้วนที่โดนต่อยจนใบหน้าบวมปูดอยู่ตรงประตูทางเข้า ตำรวจหญิงหนึ่งในนั้นก็ตะคอกถาม
"ใครทำร้ายคุณ"
เย่จื่อเฉินผิวปากเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ดวงตาเท่าเม็ดถั่วเขียวของชายอ้วนฉายแววสับสนกับตัวเอง ก่อนจะกัดฟันพูด
"คุณตำรวจ ผมล้มเองครับ"
โกหกแบบนี้แม้แต่เด็กสามขวบก็ยังดูออก ตำรวจกวาดตามองคนที่อยู่รอบตัวชายอ้วนเล็กน้อย
รอยเืบนกางเกงของเย่จื่อเฉินตกอยู่ในสายตาตำรวจทันที
"จับเขาไปเดี๋ยวนี้!"