บทที่ 22: หยาดน้ำตาแห่งการสิ้นสุด ราตรีโรยตัวลงมาห่มคลุมขุนเขา สายลมฤดูสารทหอบเอาไอเย็นยะเยือกพัดผ่านยอดไม้เสียดสีกันจนเกิดเป็นเสียงหวีดหวิวราวกับเสียงกระซิบของภูตผี ทว่าในกระท่อมริมเขาที่บัดนี้ขยายใหญ่โตและมั่นคงขึ้น แสงตะเกียงน้ำมันกลับส่องสว่างเร...