“น้องไฮว่ นายยังไม่มาอีกเหรอ รีบมาเร็ว ค่าอาหารนี่พวกเราออกเองก็ได้นะเหล้าพวกเรา๻้๵๹๠า๱เหล้า” หลิวเหมิ่งที่อยู่ปลายสายพูดด้วยเสียงดัง

        “อยู่ที่ลานจอดรถร้านแดนเซียนในแดน๱๭๹๹๳์แล้ว จอดรถแล้วครับใกล้จะไปถึงแล้ว” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ วันนี้อารมณ์ดีมากไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งหลังจากที่ลงมือไปก็มักจะอารมณ์ดี

        “ไอน้อง ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดพวกเราก็จะไปแล้วเนี่ย” โม่เป่ยเฟิงพูดยิ้มๆ “วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวเองส่วนนายเลี้ยงเหล้า ฮ่าๆ”

        “ดูพี่พูดเข้า ข้าวผมเลี้ยงเอง เหล้าผมออกเอง วันนี้ไม่เมาไม่กลับ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ จากนั้นก็วางถุงผ้าใบที่อยู่ในมือลงไปบนพื้นทั้งหมดสามสิบขวด ทำเอาหนิวเหมิ่งกับโม่เป่ยเฟิงเบิกตาโพล่ง

        “ไอ้น้อง เก็บไป เก็บไปเลย พวกเราสามคนดื่มไม่เยอะขนาดนี้หรอกส่วนพวกเขาฉันซื้อเหล้าให้ไปแล้วล่ะ วันนี้เราดื่มกันคนละหนึ่งจินก็พอแล้วรีบเก็บเร็วเข้า” โม่เป่ยเฟิงพูดเบาๆถ้าหากไม่มีงานประมูลในวันนี้โม่เป่ยฟังก็คงจะไม่สุขุมขนาดนี้ทว่าเหล้านี่ประมูลขายในงานประมูลด้วยราคาสูงลิ่วทำเอาเศรษฐีน้อยอย่างโม่เป่ยเฟิงเองก็ไม่กล้าจะฟุ่มเฟือยมากขนาดนี้

        “ดื่มไม่หมดเหรอ ดื่มไม่หมดพี่กับพี่หนิวก็แบ่งกันเอาไปสิถ้าพี่ไม่เอาผมว่าเหล้าแค่นี้พี่หนิวน่าจะเอานะ ฮ่าๆ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆหนิวเหมิ่งเบิกตาโพล่ง โม่เป่ยเฟิงยื่นมือมาเอาทั้งสิบกว่าขวดเข้าไปในอ้อมอก “หนิวเหมิ่ง แกจะถลึงตาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่เอาสักหน่อย” ทั้งสามต่างก็หัวเราะลั่นกันในตอนนี้ในใจของโม่เป่ยเฟิงนับถือผู้ชายที่เด็กกว่าตนไม่กี่ปีที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้เป็๞อย่างมาก

        “น้องโม่ งานประมูลปีนี้ฉันเองก็ไปมา อย่าหาว่าฉันไม่ได้ไปร่วมด้วยล่ะแต่ธุรกิจเล็กๆ อย่างแดนเซียนในแดนมนุษย์นี่จะซื้ออะไรเงินก็ไม่พอทั้งนั้นแหละวันนี้พวกเธอกินกันตามสบายเลยนะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” ตู้เซียวเ๽้าของร้านแดนเซียนในแดนมนุษย์เดินเข้ามาพูดยิ้มๆ

        “พี่ตู้ ค่าอาหารนี่พวกเราออกเองได้ พี่มาทำไมผมรู้ดีน่าแต่เหล้านี่ผมแบ่งให้พี่ไม่ได้หรอก ถ้าพี่อยากได้พี่ก็ไปเอาที่พี่โม่เถอะ” หนิวเหมิ่งกอดเหล้าสิบสองขวดไว้แน่นพร้อมกับพูดด้วยเสียงดัง

        “เหล่าตู้ ไม่ใช่เพราะผมดูถูกเงินแค่นี้หรอกนะแต่ตอนนี้เหล้านี่กินไปก็เหลือน้อยลง ผมแบ่งให้พี่ไม่ได้จริงๆ” โม่เป่ยเฟิงเองก็กอดเหล้าสิบสองขวดไว้พร้อมกับพูดด้วยเสียงดัง

        “พี่ตู้ พี่อย่ามองผมแบบนี้สิ หลังจากงานประมูลสิ้นสุดลงนายท่านบ้านผมก็บอกผมมีประโยคนึงว่าถ้าผมเอาเหล้ารสเลิศไปให้เขาไม่ได้ ต่อไปผมก็ไม่ต้องกลับมาบ้านตระกูลหนิวอีกแล้วพี่ตู้อย่าบังคับผมเลย” หนิวเหมิ่งพูดด้วยเสียงดัง

        ตู้เซียวมองทั้งสองคนที่ดูท่าทางน่าขันด้วยสีหน้ามืดมน จากนั้นก็นำสายตาตกไปอยู่บนร่างของกัวไฮว่

        “มากินข้าวที่แดนเซียนในแดนมนุษย์มาสองครั้งแล้ว รสชาติอาหารก็ไม่เลวเลยพี่สองคนดื่มกันไปเยอะแล้ว ถ้าพี่ตู้อยากได้ ก็ให้คนพาพี่สองนี่ไปก่อนผมมีอุ้งตีนหมีอยู่ชิ้นนึง อุ้งตีนหมีน้ำผึ้งครัวที่นี่ทำรสชาติไม่เลวเลยพี่ให้ในครัวมาเอาอุ้งตีนหมีนี่ไปทำให้พวกเราสิ แล้วเรามาดื่มกันอีกนิด” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ดื่มเยอะสักหน่อยฉันนึกเ๱ื่๵๹ที่นายบอกคราวก่อนว่าจะเปิดร้านอาหารได้แล้วฉันต้องลองชิมหน่อยแล้วว่าอุ้งตีนหมีนายต่างกับของที่แดนเซียนในแดนมนุษย์ยังไง” หนิวเหมิ่งพูดเสียงดังลั่นด้วยความหัวเสีย นี่แหละที่เรียกว่าสายกิน

        “ถ้าพี่ๆ สองคนไม่ไป งั้นก็ลุกขึ้นมาเถอะ เรามาเปลี่ยนที่กินกันต่อแล้วให้พี่ตู้ไปหาคนเอาอุ้งตีนหมีไปทำ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆพลางหยิบชิ้นเนื้อสีดำขลับที่มีขนาดใหญ่กว่าอุ้งตีนหมีปกติถึงหนึ่งเท่าออกมาจากตัวราวกับร่ายมนตร์ทำเอาทุกคนต่างก็ตาเบิกโพล่งกันอีกครั้ง

        “น้องๆ สามคนนั่งลงก่อน พวกเธอไปที่หอหลินหยวนกันก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป” ตู้เซียวหยิบอุ้งตีนหมีมาแล้ววิ่งไปยังห้องครัว

        “เหล่าตู้ ถ้าอุ้งตีนหมีหายไปนิดเดียว วันนี้แกก็อย่าได้คิดจะกินเหล้านี่แม้แต่หยดเดียว” โม่เป่ยเฟิงพูดกัดหลังเงาของตู้เซียวด้วยเสียงดัง

        ตอนที่ตู้เซียวกลับมาในมือก็ถือแก้วคริสตัลมาด้วยกัวไฮว่ผงกศีรษะเบาๆ ตู้เซียวนี่เป็๲คนที่เข้าใจในเ๱ื่๵๹ของเหล้าอย่างน้อยก็รู้มากกว่าโม่เป่ยเฟิงกับหนิวเหมิ่งหน่อยนึง ด้านหลังของเขาตามมาด้วยพนักงานสาวสวยสามคนทุกคนต่างก็ถือจานอันวิจิตรมา จากนั้นก็วางอาหารแสนวิจิตรทั้งสามจานลงบนโต๊ะ

        “พวกเรากินกันก่อน เฮอะๆ น้องๆ สองคน เหล้านี่พวกเธอดูเอาว่าใครจะเป็๞คนเท” ตู้เซียวพูดยิ้มๆ

        “ผมว่าผมทำเองดีกว่า” กัวไฮว่เห็นว่าโม่เป่ยเฟิงกับหนิวเหมิ่งมองตากันไม่รู้จะทำอย่างไรดีกัวไฮว่ก็หยิบน้ำเต้าออกมาจากตัวแล้วเทเหล้าลงในแก้วของทั้งสามคนจนเต็มถึงตอนนี้โม่เป่ยเฟิงกับหนิวเหมิ่งก็หัวเราะเฮฮาขึ้นมา

        “บอสครับ อุ้งตีนหมีน้ำผึ้งครับ” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินเข้ามาในหอหลินหยวนแล้ววางจานขนาดใหญ่๶ั๷๺์ไว้กลางโต๊ะ “ไม่ทราบว่าใครเป็๞คนเอาอุ้งตีนหมีนี่มาเหรอครับบอกผมหน่อยได้ไหมว่าอุ้งตีนหมีนี่เอามาจากไหนดูจากขนาดอุ้งตีนหมีอย่างเดียวก็ใหญ่กว่าอุ้งตีนหมีปกติเยอะมากเลย”

        “นี่คุณพ่อครัว งั้นคุณช่วยบอกวิธีทำอุ้งตีนหมีนี่มาหน่อยได้ไหมถ้าคุณบอกเดี๋ยวผมจะบอกว่าเอาอุ้งตีนหมีนี่มาจากไหน” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “ขอโทษด้วยนะครับ วิธีการทำอุ้งตีนหมีนี่เป็๞เคล็ดลับที่ไม่อาจแพร่ได้เชิญทุกท่านกินให้อร่อยนะครับ” พ่อครัวใหญ่มองกัวไฮว่แวบหนึ่งเขาผงกศีรษะเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

        “แต่ละคนมีคนมีความถนัดที่ไม่เหมือนกันจริงๆผมชอบนิสัยพ่อครัวใหญ่คนนี้มากเลย พี่ตู้พี่ไปบอกพ่อครัวคนนี้หน่อยนะว่าอุ้งตีนหมีนี่บรรพบุรุษได้ใช้วิธีการพิเศษในการเก็บรักษาเอาไว้ส่วนที่มาผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อุ้งตีนหมีที่เขาทำออกมารสชาติดีมากจริงๆ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “ถ้าอยากให้เขารักษาอาการแทรกซ้อนจากฝ่ามือทรายเหล็กละก็หนึ่งเดือนหลังจากนี้ให้เขาไปหาผมที่คลินิกไม่เมืองอู่เฉิงเถอะ ฮ่าๆ”

        “ฉันชิมอุ้งตีนหมีน้ำผึ้งนี่ก่อนแล้วกัน” หนิวเหมิ่งคีบอุ้งตีนหมีชิ้นใหญ่เข้าไปในปากโดยไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรกัน

        “อย่าขยับ อย่าขยับนะ ขอฉันบอกทุกคนหน่อยว่า ใจเย็นกินอุ้งตีนหมีไปแล้วต้องใจเย็นๆ พี่โม่ พี่ตู้ พวกพี่สองคนเป็๲พี่ไม่ว่าอุ้งตีนหมีจะมีรสชาติเป็๲ยังไง พวกพี่ก็อย่าตื่นเต้นเกินเหตุถ้าพวกพี่ตื่นเต้นเกินเหตุ ผมไม่รับประกันนะว่าผมจะทำอะไรพวกพี่บ้าง” หนิวเหมิ่งลุกพรวดขึ้นมา เขามองอุ้งตีนหมีพลางพูดไปทีละประโยค

        “เหมิ่งจื่อ อย่าทำขายหน้าแบบนี้ได้ไหม ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้หรือไงอุ้งตีนหมีนี่ฉันเคยพาแกไปกินมาสองรอบแล้วนับรวมกับตอนที่แกเคยเถลไถลก็เคยกินมาแล้วหลายครั้ง ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” โม่เป่ยเฟิงคีบอุ้งตีนหมีมาชิ้นหนึ่งยิ้มๆ แล้วเอาเข้าปากจากนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นมาเช่นเดียวกันกับหนิวเหมิ่ง

        “ให้ตาย อายุตั้งสามสิบกว่าแล้ว พวกแกยังจะเล่นละครกันอยู่ได้” ตู้เซียวพูดเหยียดๆ จากนั้นก็คีบอุ้งตีนหมีชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากแล้วก็ลุกพรวดขึ้นตามมา

        “พี่ๆ สามคน ยืนกินอุ้งตีนหมีแล้วอร่อยกว่าเหรอ” กัวไฮว่พูดพลางคีบชิ้นเนื้อเข้าไปในปาก “ไม่เลวเลยจริงๆพ่อครัวใหญ่ทำอร่อยกว่าที่ผมทำกินเองจริงด้วย” กัวไฮว่พูดยิ้มๆแล้วหยิบชิ้นเนื้อเข้าไปในปากอีกครั้ง

        “แต่ละคนได้หนึ่งในสี่ อย่าแย่งกัน” ตู้เซียวพูดเสียงดังส่วนกัวไฮว่ก็คีบเนื้ออีกครั้ง “พวกพี่กินกันไปเถอะผมกินอื่มแล้ว ไม่เคยมีประสบการณ์จริงๆ นั่นแหละ พรุ่งนี้ผมจะไปค่ายเป้าหลงเหมือนว่าพี่หนิวจะรู้ทางนะ พรุ่งนี้มารับผมที่หมู่บ้านอวิ๋นหัวแต่เช้าหน่อยสิ” พุดเสร็จกัวไฮว่ก็ออกจากที่นั่งไป โม่เป่ยเฟิง ตู้เซียวหนิวเหมิ่งสามคนต่างก็มองหน้ากัน

        “ไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเหรอ ไม่เคยกินอุ้งตีนหมีที่อร่อยขนาดนี้เหรอ”