ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เ๽้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเ๹ื่๪๫นี้เป็๞เพียงเ๹ื่๪๫ที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเ๱ื่๵๹จริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเ๹ื่๪๫ ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเ๱ื่๵๹นี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเ๹ื่๪๫ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเ๱ื่๵๹ด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

พิ-ศ-ว-า-ส

ข้ามภพ

    จังหวัดประจวบคีรีขันธ์

    ณ ตลาดนัดขายของเก่าหน้าอำเภอปราณบุรี

    ราวสามโมงเย็น เป็๞๰่๭๫เวลาที่แสงแดดไม่แรงนัก ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้มดูราวกับมีผืนผ้าใบสีเทาขนาดใหญ่คลี่คลุมเอาไว้เหนือผืนฟ้า

    และในขณะที่ ‘รุจน์’ ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางวัยสิบเก้าปีผู้มีใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตากำลังจะเดินกลับไปที่ลานจอดรถด้านหลังตลาด

    แต่แล้วพลันนั้นเอง…

    ตอนที่กำลังจะเดินผ่านร้านขายของเก่าที่มีสินค้าแปลกตามากมายวางเรียงรายอยู่บนพื้นปูรองไว้ด้วยผืนผ้าใบสีดำเก่าคร่ำ

    จู่ๆ รุจน์เห็นลำแสงประหลาดสว่างวาบ…

    สาดลงมาจากท้องฟ้า มีลักษณะคล้ายกับแสงที่พุ่งออกมาจากปากกระบอกไฟฉาย สาดลอดริ้วม่านเมฆหนาทึบลงมากระทบกับสิ่งของบางอย่างวางอยู่เบื้องหน้า เกิดประกายวาววับแยงตา

    รุจน์หยุดเดิน…

    จ้องมองอย่างเพ่งพินิจจนรู้ว่าโลหะที่สะท้อนกับลำแสงสาดลงมากระทบเข้าดวงตาเมื่อครู่ คือกระจกทรงกลมสีเงินสภาพเก่าคร่ำ

        “สนใจไหมวะไอ้หนุ่ม… ”

        ‘ลุงแดง’ ชายชราวัยเกือบเจ็ดสิบปีที่มีอาชีพเก็บของเก่าขายมานานจนเป็๲ที่คุ้นหน้าคุ้นตาของผู้คนในละแวกนี้ ร้องถามเสียงดัง เมื่อเห็นว่ารุจน์กำลังจ้องมองมายังกระจกที่แกเพิ่งได้มาเมื่อไม่กี่วัน

        “กระจกบานนี้ลุงขายเท่าไรครับ… ”

        รุจน์ถามอย่างให้ความสนใจ…

    สายตายังไม่ละจากกระจกตรงหน้า ไม่รู้ว่าเหตุใดกระจกบานนี้จึงตราตรึงดึงดูดให้จ้องอย่างมิอาจละสายตา

        ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน…

    เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนสักแห่ง พยายามนึก แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

        “ถ้าเอ็งจะเอาลุงขายให้แค่พันเดียว ดูแล้วเป็๲ของเก่านะ และก็น่าจะเก่ามากเสียด้วย อายุคงไม่ต่ำกว่าร้อยปี รูปทรงคล้ายกระจกของต่างประเทศ อันที่จริงลุงตั้งราคาไว้สองพันเชียวนะ… ”

        ลุงแดงรีบขายของเมื่อได้โอกาส…

        ด้วยแรงดึงดูดอันประหลาดที่รุจน์รู้สึกได้ ทำให้รุจน์ไม่ได้สนใจกับราคาที่ลุงแดงบอก แต่รีบก้มลงหยิบกระจกขึ้นมาพินิจพิจารณาอย่างให้ความสนใจ

        และในวินาทีแรก…

    ที่มือของรุจน์ได้๼ั๬๶ั๼กับกระจก ก็เกิดอาการใจเต้นแรง วูบวาบคล้ายกับมีไฟฟ้าสถิตแล่นปลาบเข้ามาที่มือ

    ครั้นเมื่อหันเอาด้านที่เป็๞กระจกมาส่องหน้า รุจน์ยิ่งรู้สึกสะท้านวาบไปทั้งกาย เมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองปรากฏชัดอยู่ในกระจกบานนี้

    กระจกซึ่งให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน…

    ก่อนที่เส้นขนจะลุกซู่ไปทั้งร่าง เพราะว่าภาพที่ปรากฏเป็๞ฉากหลังในกระจกนั้นดูเป็๞ภาพเก่าซีดจางราวกับว่าเป็๞อีกยุคสมัยเมื่อในอดีต

    “อะไรกันนี่… ”

    รุจน์อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ภาพที่เห็นคือบ้านเรือนทรงไทยโบราณ

    สิ่งที่เห็นทำให้รุจน์ต้องตวัดสายตากลับมามองทางด้านหลัง เพราะไม่เคยเห็นว่ามีหมู่บ้านที่ปลูกสร้างด้วยทรงเรือนไทยแปลกตาตั้งอยู่ตรงนี้

        “ก็ตรงนี้มันลานจอดรถนี่นา… ”

        รุจน์พึมพำ…

    เมื่อหันกลับมาก็เห็นแต่ลานจอดรถ มีรถจอดเรียงจนแน่นไปทั้งลานซีเมนต์ ช่วยยืนยันว่าตรงนี้ไม่มีเรือนไทยอย่างแน่นอน

    แล้วภาพสะท้อนในกระจกเมื่อครู่ มาจากไหน มันคืออะไร รุจน์จ้องมองในบานกระจกอีกครั้ง…

    คุณพระช่วย…

    ภาพของบ้านเรือนไทยโบราณแปลกตายังปรากฏอยู่ แต่ทว่าเมื่อหันกลับมามองทางด้านหลัง ก็เห็นแต่ลานจอดรถ ราวกับว่านี่คือกระจกมายากล

        “มีอะไรรึไอ้หนู… ”

        ลุงแดงถามด้วยความสงสัย…

    เมื่อเห็นว่ารุจน์มองกระจกแล้วเหลียวไปทางด้านหลังหลายครั้ง เหมือนกำลังทดสอบหรือพิสูจน์อะไรบาอย่าง

        “เรือนไทยครับ ผมเห็นเรือนไทยในกระจกบานนี้ครับ… ”

        รุจน์ยื่นกระจกมาให้ลุงแดง…

    แกย่นหน้าผาก หัวคิ้วที่เป็๲สีขาวขยับเข้ามาชิดกัน ขมวดมุ่นด้วยความสงสัย รีบรับกระจกที่ชายหนุ่มยื่นให้มาส่องดู

        “อืมมม… ก็ไม่เห็นมีเรือนไทยอย่างที่เอ็งว่า ไหนวะ… มีแต่ลานจอดรถนี่นา… ”

        ลุงแดงเห็นแต่ภาพใบหน้าอันเหี่ยวย่นของตัวเอง และด้านหลังก็เป็๲ลานจอดรถ ช่วยยืนยันว่าแถวนี้ไม่มีบ้านเรือนไทยแต่อย่างใด