กัวไฮว่กับซูเยี่ยทะเลาะกันยกใหญ่ถังซีกับโหยวโยวโยวทนดูไม่ไหวจึงลากซูเยี่ยไปอีกทางทั้งสองจึงได้สงบลง
“พอแล้ว พอแล้ว คราวนี้ฉันผิด ฉันให้เหล้าพวกเธอคนละหนึ่งขวดพวกเธอกลับบ้านไปคราวนี้ก็เอาไปให้พวกผู้ใหญ่ที่บ้านพวกเธอเถอะแต่ว่าให้แค่ขวดเดียวครั้งเดียวเท่านั้นนะพวกเธอคิดเอาแล้วกันว่าจะหลอกผู้ใหญ่บ้านตัวเองกันยังไง” กัวไฮว่พูดพลางถือขวดกระเบื้องสามขวดเอาไว้ในมือดูท่าทางแปลกกว่าปกติ
“ตาบ้านายเอาของนั่นมาหลอกพวกเรารึเปล่าเนี่ย นายเอาขวดบ้านี่มาจากไหน”เมื่อซูเยี่ยผู้ระงับความโกรธมาได้แล้วเห็นขวดกระเบื้องสามใบที่อยู่ในมือกัวไฮว่ก็มีน้ำโหขึ้นมาอีกครั้ง
“โวยวายทำไมกันนี่ยายเมียเก็บ พี่ดีกับเธอมากพอแล้วนะไม่อยากได้ก็แล้วไปงั้นสองขวดนี่ก็เป็ของเสี่ยวซีละกัน ยังจะมารังเกียจว่าขวดฉันไม่สวยอีกจะบอกพวกเธอให้นะว่าถ้าเอาเหล้านี่ไปให้ผู้ใหญ่บ้านพวกเธอแล้วต้องเอาขวดมาคืนให้ฉันด้วยถ้าเธออยากได้ขวดบอกเลยว่าฉันไม่ให้” กัวไฮว่พูดเสียงดังเวลานั้นเองซูเยี่ยก็ไม่มีน้ำโหแล้ว
“เอาให้ฟรีใครไม่เอาล่ะ” ซูเยี่ยพูดพลางยื่นมือมาแย่งขวดทั้งสองใบไปแล้วส่งให้ถังซีใบหนึ่ง“ฉันชิมก่อนล่ะ ฮึ”
“เสี่ยวเยี่ยจื่อตามใจเธอเลยอันนี้ไม่ได้อร่อยเหมือนกับอันที่เรากินแต่ว่าเหมือนกับเหล้าในการประมูลเด๊ะ” กัวไฮว่พูดจบก็ส่งขวดใบสุดท้ายให้โหยวโยวโยว
“พี่ไฮว่เมื่อกี้ครูหลินซวงบอกว่าถ้าพี่อยากได้น้ำเต้าที่ประมูลมาก็ให้ไปหาเธอน่ะ”ถังซีเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ผู้หญิงเนี่ยจริงๆ เลยเหล้านี่ให้อีกไม่ได้แล้วถ้าให้ไปร้อยปีนี้ฉันจะอยู่ยังไงล่ะ” กัวไฮว่พูดเบาๆ “เสี่ยวซีระหว่างทางระวังตัวด้วยนะอย่าไปพูดกับคนแปลกหน้าเดือนนี้ฉันจะไม่กลับบ้านแล้วเดี๋ยวฉันจะตามเวยเวยไปทักทายปรมาจารย์อวี้เฟิงโยวโยวเธอก็ด้วยนะ ฮ่าๆ ถ้าคิดถึงฉันก็โทรมาหาฉันได้เสี่ยวเยี่ยจื่อเธออย่ามารบกวนพี่ได้แล้ว” พูดจบกัวไฮว่ก็ลากมู่หรงเวยเวยไปทางคณะกรรมการการประมูล...เื่ที่สำคัญที่สุดก็คือการเอาน้ำเต้ามาไงล่ะ
“พี่ไฮว่น้ำเต้านี่มีความลับอะไรกันแน่” มู่หรงเวยเวยถามขึ้นเบาๆ
“เดี๋ยวฉันจะค่อยๆ บอกเธอเอง บอกเธอตอนนี้เดี๋ยวเธอจะไม่เชื่อน่ะสิ”กัวไฮว่พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เวลาร้อยปีไม่นานก็จะผ่านไปเื่ต่างๆมากมายรู้แล้วไม่สู้ไม่รู้”
“งั้นข่าวลือทั่วเมืองอู่เฉิงเกี่ยวกับสี่ตัวอันตรายนั่นจริงหรือปลอมล่ะ”มู่หรงเวยเวยถามขึ้นเสียงค่อย
“ข่าวลือ? สี่ตัวอันตราย ไร้ยางอาย รังแกคนอ่อนแอก่อเื่ผิดกฎหมาย ไม่มีขื่อมีแป?” กัวไฮว่พูดขึ้นยิ้มๆ “ไม่มีมูลย่อมไม่มีข่าวลือ แต่ว่าความจริงผสมรวมกับความเท็จเมื่อข่าวลือออกมาแล้วจะเชื่อทั้งหมดได้ยังไงกัน”
“จะตามฉันเข้าไปหรือจะรอฉันอยู่ข้างนอกหรือว่าเธอจะไปหาปรมาจารย์อวี้เฟิงก่อน” เมื่อทั้งสองมาถึงหน้าประตูห้องกรรมการการประมูลกัวไฮว่ก็ถามขึ้นยิ้มๆ
“พี่ไฮว่งั้นพี่คิดว่าให้ฉันทำยังไงดี” มู่หรงเวยเวยพูดขึ้นยิ้มๆ“หรือว่าสี่ตัวอันตรายจะกลัวผู้หญิงอย่างฉันทำเสียเื่? ไม่รู้ว่าทำไมก่อนที่ได้รู้จักพี่ฉันได้ยินข่าวด้านลบของพี่มาแท้ๆ แต่หลังจากที่ฉันได้เจอพี่ก็เชื่อพี่หมดทุกอย่างพี่เข้าไปเถอะฉันจะไปดูสักหน่อยว่าท่านอาจารย์ยังอยู่ในโรงเรียนหรือออกไปแล้ว”พูดจบมู่หรงเวยเวยก็หมุนกายเดินจากไปอีกทาง
“ยายเด็กนี่เ้าเป็มารในใจข้าหรือข้าเป็มารในใจเ้ากันแน่ถังเสวียนจง[1]มีเมียในวังหลังตั้งสามพันกว่าคนแม้ข้าจะรู้ว่าในสังคมปัจจุบันนี้จะไม่ให้ทำเช่นนั้นแล้ว ทว่าข้าก็ยังจะเลือกรักคนที่ข้าเจอบนแดนมนุษย์ทุกคนในเวลาหนึ่งร้อยปีนี้ ใครจะไปเข้าใจความยากลำบากของเทพแห่งจิตอย่างข้าในครานั้นกันเล่า”พูดเสร็จกัวไฮว่ก็เดินไปยังกรรมการการประมูล
“แสนแสนสามเจ็ดพันห้าหมื่นห้าหมื่นห้าหมื่น” หลินซวงอยู่ที่ด้านข้างคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งพิมพ์ตัวเลขบนกระดาษที่อยู่ตรงหน้าลงไปในคอมพิวเตอร์
“อู่เฉียนจ่ายเงินค่าเหล้าแล้วเจี่ยหยวนก็เคลียร์เงินเรียบร้อยแล้วในหัวสมองก็เหลือแต่กัวไฮว่เด็กบ้านั่นแล้ว”กัวไฮว่ตรวจสอบเงินพลางบ่นพึมพำ
“ตอนนี้เป็สองร้อยเจ็ดสิบห้าล้านหนึ่งหมื่นห้าพันเจ็ดร้อยหยวนเยอะกว่าการประมูลครั้งก่อนตั้งสองร้อยล้าน”หลินซวงพูดเสียงเบา “ตาเด็กบ้านี่แค่รายการเดียวก็สองร้อยกว่าล้านแล้วไม่เหมือนกับที่คนข้างนอกพูดไว้เลยหรือว่าสี่ตัวอันตรายจะกลับตัวแล้ว?”
“รู้สึกว่ากัวไฮว่แสนจะเจ๋ง อยากจะได้เขาเป็แฟนใช่ไหมล่ะ”
“หน้าตาก็ไม่เลวแถมยังมีเหล้าดีขนาดนั้นติดตัวอีก เสียแต่เด็กไปหน่อย”หลินซวงเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ตัว “อ๊ะเธอ...เธอมาั้แ่เมื่อไหร่เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น”หลินซวงเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นกัวไฮว่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็พูดขึ้นเสียงดัง
“ครูหลินข้าวก็เลี้ยงแล้ว เหล้าก็เลี้ยงแล้วครูก็ควรจัดการเื่น้ำเต้านั่นให้ผมแล้วใช่ไหม” กัวไฮว่พูดขึ้นยิ้มๆ
“จัดการ จัดการ ห้าสิบล้านเอาเงินมาแล้วใช่ไหม” หลินซวงพูดขึ้นด้วยใบหน้าแดงระเรื่อน่าอายจริงๆ รีบจัดการเื่น้ำเต้าของเขาให้เสร็จ หมอนั่นจะได้ไสหัวไปเสียที
“เงินในบัตรน่าจะพอครูดูสิรวมกับเงินที่ครูดื่มเหล้าไปด้วยนะเื่นี้ผมคิดไม่รอบคอบเองตอนนั้นน่าจะให้ครูชิมก่อนค่อยไปประมูล” กัวไฮว่พูดพลางหยิบบัตรสีดำออกมาจากตัวหนึ่งใบแล้วส่งไปให้หลินซวง
“เงินฉันให้ฉันจัดการเองเถอะ คราวหลังเธอก็ประหยัดเงินหน่อยไม่งั้นเงินที่ผู้ใหญ่ในตระกูลกัวหามาไม่นานก็จะถูกเธอใช้จนหมด” หลินซวงกล่าวขึ้นอย่างตำหนิ
“ไม่ใช่ความคิดของครูหลินหรอกเหรอ ที่ให้ผมอุทิศให้งานประมูลครั้งนี้น่ะ”กัวไฮว่หรี่ตาถามกลับ
“คะ...ครูคิดแบบนั้นั้แ่เมื่อไหร่กันเธออย่ามาพูดเหลวไหลต่อให้ครูคิดแบบนั้นก็ไม่ได้จะให้เธอจ่ายเงินเยอะขนาดนี้สักหน่อย”หลินซวงพูดเสียงดัง “บัตรคืนเธอนะนายท่านกัวอุทิศเงินให้การวิจัยมาตลอดชีวิต หวังว่าเธอจะเอาเงินไปใช้ในที่ที่ควรจะใช้นะ”
“ครูหลินครูรู้ได้ยังไงว่าเงินนี่เป็ของปู่ผมรู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้หามาเอง” กัวไฮว่พูดขึ้นยิ้มๆ “ต่อไปจะไม่ใช้เงินนายท่านอีกแล้วล่ะเงินน่ะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับผมอีกแล้วล่ะ”
“ครูจะบอกเธอให้นะกัวไฮว่ ตอนนี้เธอเป็นักเรียนฟู่จงถ้าพบว่าเธอทำเื่วุ่นวายผิดกฎแม้แต่ครั้งเดียวใครก็ช่วยเธอไม่ได้แล้วเธอก็จะเรียนที่ฟู่จงต่อไม่ได้แล้ว” หลินซวงพูดเสียงดัง
“วางใจเถอะครูหลิน เื่วุ่นวายผิดกฎผมจะไม่ทำอีกต่อไปแล้วล่ะผมต้องรักษา่เวลานักเรียนสามปีให้ดีถ้าเรียนที่ฟู่จงไม่ได้แล้วผมจะเจอหน้าครูได้ยังไงล่ะ” กัวไฮว่มองหน้าหลินซวงแล้วเอ่ยขึ้น
“เหอะๆ น้ำเต้านี่ให้เธอมะ...ไม่มีธุระอะไรแล้วเธอก็รีบไปเถอะครูยังมีงานต้องทำอีกเยอะ” หลินซวงพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ไหนๆ ก็ไม่มีธุระอะไรแล้ว ไม่งั้นให้ผมช่วยครูไหม” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ“ต้องรวมเงินประมูลครั้งนี้ไม่ใช่เหรอเรียบร้อยแล้วหรือยัง”กัวไฮว่ไปนั่งยังด้านข้างของคอมพิวเตอร์มือทั้งสองพิมพ์ไปบนคีย์บอร์ดด้วยความรวดเร็ว
“ไม่คิดเลยว่าเด็กนี่จะเป็มือโปรคอมพิวเตอร์ แต่เมื่อบวกเข้ากับความสามารถในการจำของข้าทำให้ง่ายขึ้นเยอะเลย”กัวไฮว่แอบคิดเงียบๆ ในใจ
“เด็กบ้านี่ก็ใช่ว่าไม่มีอะไรดีสักอย่าง” หลินซวงมองกัวไฮว่ที่จดจ่อกับคอมพิวเตอร์และพิมพ์บนคีย์บอร์ดด้วยความว่องไวแล้วก็แอบคิดเงียบๆในใจ
“ครูหลินดูสิ แบบนี้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” กัวไฮว่พูดเสร็จก็พิมพ์ตารางแผ่นหนึ่งมาวางไว้หน้าหลินซวง
“นี่ทำไมเธอถึงกรอกข้อมูลพวกนี้ในคอมพิวเตอร์ได้ไวขนาดนี้แถมยังไม่ผิดสักนิด”หลินซวงตรวจสอบจำนวนข้อมูลที่ตัวเองวุ่นวายอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเบา
“เป็เพราะได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบไง ก็เลยมีความรู้สึกบางอย่าง” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “ครูหลินอันที่จริงอายุก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรนะครูไม่ต้องกดดันเยอะขนาดนั้นก็ได้” พูดจบกัวไฮว่ก็หัวเราะพลางเดินออกจากห้องประมูลไป
[1] จักรพรรดิในสมัยราชวงศ์ถัง
