ตื่นขึ้นมารับขนมปัง แล้วส่งต่อให้ เจนนิเฟอร์และเมลิสซ่าทำแซนด์วิช กินเสร็จก็ออกตัวมุ่งสู่เมืองสไคโอทันที 

  เดินเข้าหลังครัวของคฤหาสน์ ทักทายป้ามาร์ธา ลุงดอม และพี่โทมัส 

  " เ๽้าหนูน้อย " มาร์ธาเรียกแนช ก่อนที่เขาจะเดินออกจากครัวไป " ท่านมาร์เชอเนสถามว่า พริกไทยดำ จะจัดการส่งให้คฤหาสน์เมื่อไหร่ ? "

  " อ้อ ยังไม่ได้ทำเลยครับ " เขาลืมไปเลย ทั้ง ๆ ที่ไทนี่ก็เอากระด้งเวอร์ชั่นแฟนตาซียุคกลางมาให้หลายอันแล้ว แต่ไม่ได้สนใจเลย " เดี๋ยวจะรีบทำนะครับ มันต้องใช้เวลาในการทำครับ " 

  " ได้ ๆ ข้าจะได้ไปเรียนท่าน " ป้ามาร์ธาพูดจบ แนชก็ขอตัวลาอีกครั้ง แล้วมุ่งหน้าไปหาโซวิโล 

  " สวัสดีครับลุง " แนชเอ่ยทักทายลุงคนแคระของเขา

  " เออ เอาไป มีดของเอ็ง แล้วนี่เงินค่าอาหาร รีบเอาอาหารมาแล้วจะไปไหนก็ไป ทำไมรู้สึกเหมือนตีมีดให้แล้วยังต้องให้เงินเอ็งด้วยวะเนี่ย ? " โซวิโลบ่นเป็๲หมีกินผึ้งเลย 

  " นี่ครับอาหาร อร่อยคุ้มค่าที่ลุงตีมีดให้แน่นอนครับ " แนชยิ้มพร้อมส่งอาหารให้ " มีดเดินป่าอีกสัก 2 เล่มได้ไหมครับ ? " 

  " แค่กก ๆ ๆ !! " โซวิโลถึงกับสำลักเนื้อไก่ต้มทันที " เอ็งจะเอาเปรียบข้าไปถึงไหนวะเนี่ย ไอเด็กตัวเหม็น " เขาทำหน้าเบื่อหน่าย 

  " ท่านโซวิโลผู้ยอดเยี่ยม หลับตาตีก็ได้แล้วครับ ระดับความเหนือชั้นที่อยู่บนใบมีดที่ตีให้ผม มันแสดงออกมาอย่างเด่นชัด " แนชยกยอปอปั้นโซวิโลอีกครั้ง 

  " ฮ่า ฮ่า ไอเด็กบ้า !!!! ไปไหนก็ไปให้ไวเลยโว้ย " โซวิโลโมโห " เห็นว่าข้าไม่รู้เ๱ื่๵๹รู้ราวรึไง ไอเด็กเปรต !!! " เขาวิ่งเข้าใส่แนช 

  " แว้กกกก ไปแล้วค้าบบ " แนชวิ่งหนีเขาสุดแรงเกิด

  " ไอเด็กบ้านี่ จริง ๆ เลย " เขาบ่น พร้อมกับหันหลังเดินเข้าไปในโรงตีเหล็ก 

  แนชวิ่งหนีโซวิโลมายังกิลด์การค้า 

  " สวัสดีครับพี่เอพริล " แนชทักทายเธอหลังจากไปเอาใบสั่งสินค้าจากเบียทริกซ์แล้ว 

  " สวัสดีจ้า " เธอยิ้มทักทาย ใบหน้าน่ารักกลับมาสดใสอีกครั้ง 

  " คุณป้าเป็๲ไงบ้างครับ " แนชถามพร้อมยื่นใบสั่งซื้อ ทั้งของเก่าและของใหม่ให้เธอ 

  " สบายดีแล้วจ้ะ ตื่นมาก็เดินเล่นไม่ยอมนั่งเลย " เธอตอบกลับ 

  " ดีแล้วครับ ผมเอาซุปมาให้แล้วนะพี่ แต่วันนี้เป็๲ซุปเหมือนเมื่อวานนะครับ หลังจากพรุ่งนี้ถึงจะเปลี่ยนเป็๲อย่างอื่นนะครับ "

  " จ้ะ ยังไงก็อร่อยอยู่แล้ว " เธอชอบมาก ๆ เปรี้ยว ๆ เผ็ดร้อนเล็กน้อยที่ปลาย ๆ ลิ้น ให้พอได้เกิดความอยากอาหาร 

  " งั้นก็หมูชั้นเลว 2 โล แฟง 1 โล กะหล่ำ 1 โลครับ เอ่อ แล้วก็เอา พริกไทย 1 กิโลครับ " แนชขยับเข้าไปหาเอพริล " พริกไทยผมจ่ายเองพี่ ไม่เกี่ยวกับของพี่นะ " 

  " อิ อิ จ้า ๆ แค่นี้ใช่ไหม ? " เธอยิ้มและถามกลับ 

  " อืมม " แนชทำท่าทางครุ่นคิด เขาอยากให้เพื่อนได้ดื่มนมในตอนเช้าทุกคน 

  " นมกล่องที่โลกนู้น กล่องละประมาณ 200 มิลลิลิตร 1000 มิลลิลิตร เท่ากับ 1 ลิตร อืมมม 1 ลิตร เท่ากับ 1 กิโลกรัม อ่า ได้ 5 กล่อง มีเด็ก 11 คน งั้น " 

  " พี่เอพริล ผมเอานมต้ม 3 โลครับ " แนชบอกเอพริลไป หลังจากที่เขาคำนวนเสร็จ " ผมกับเพื่อนจะดื่มมันทุกเช้าหลังจากนี้ " เผื่อสูง ?

  " ได้จ้า แค่นี้ใช่ไหม ? " เอพริลถาม เมื่อเห็นเด็กชายพยักหน้า เธอจึงบอกราคาออกมา

  " ของเ๽้า ค่าไก่ 1 เหรียญเงินใหญ่ ค่าสินค้าวันนี้ 3 เหรียญเงินเล็ก " เธอก้มลงมากระซิบหลังจากพูดจบประโยค " ค่าผักเดี๋ยวพี่จ่ายเอง ตามที่ตกลงกันนะ แล้วก็ค่านมพี่จะออกให้ทุกวันนะ ตกลงตามนี้ มิให้โต้แย้งนะ " 

  " เอิ่ม ก็ได้ครับ " แนชตอบเสียงเบา เกรงใจจริง ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็ดีเหมือนกัน จากที่คิดไว้ว่าเอาแค่วันละ 2 เหรียญทองแดงใหญ่ กลายเป็๲ 1 เหรียญเงินเล็กเฉย ค่ารักษามันแพงเท่าไหนวะเนี่ย

  " แล้วนี่ก็ซุปนะครับ พรุ่งนี้จะเป็๲แบบอื่น วนเวียนกันไปนะครับ " แนชยื่นต้มยำขาหมูใส่ชามใหญ่ให้เธอ " หรือว่าให้ผมเอาไปไว้ให้ที่บ้านดีครับ กลับไปพี่ก็อุ่นกิน หาอะไรครอบไว้ก่อน ผมจะได้เอาชามไปเปลี่ยนได้ด้วย " แนชยื่นข้อเสนอ ทุกระดับประทับใจ

  " เอ่อ ถ้าไม่รบกวนเกินไป พี่ก็ขอฝากด้วยนะ " ใจจริงเธอเกรงใจเด็กชาย แต่เธอก็อยากให้แม่ได้กินของอร่อย ๆ เช่นกัน

  " จัดไปครับพี่ " แนชตอบ 

  " ? . ? " ตาเธอเป็๲เครื่องหมายคำถาม แต่เธอไม่ได้ถามออกไปว่าจัดอะไร

  หลังจากจ่ายเงินเป็๲ที่เรียบร้อย แนชก็มายังบ้านเอพริลทันที 

  ก็อก ก็อก ก็อก ~~~  ตามสูตรการเคาะประตู " คุณป้าครับ ผมเองครับ " 

  ไม่นานหญิงชราก็มาเปิด หน้าตาเธอดูสดใสขึ้นมาก เธอยิ้มร่าแล่วเอ่ยทัก

  " ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย เข้ามาก่อนซิ " เธอเชื้อเชิญเด็กชาย

  " สวัสดีครับป้า " แนชเอ่ยทักทายเมื่อเดินเข้ามายังบ้านของเธอ " ผมเอาซุปมาให้ครับ " พูดจบแนชก็เอาถ้วยต้มยำขาหมูออกมาจากถุงมิติ แล้ววางบนโต๊ะ 

  " โอ้ว มีของน่าสนใจด้วย เ๽้าต้องพยายามอย่าให้ใครเห็นนะ มันจะอันตรายต่อตัวเ๽้า เมื่อเ๽้าเดินกลับหมู่บ้านนะ " เธอเอ่ยทักเด็กชาย ให้ระวังตัว 

  " ครับป้า ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ " เพราะเขาเทเลพอร์ตกลับยังไงละ " เอ่อ ป้าครับถ้าผมทำอะไรน่า๻๠ใ๽ไป ป้าทำใจดี ๆ นะครับ อย่า๻๠ใ๽มากไป " แนชคิดว่าเขาจะเทเลพอร์ตจากที่นี่เลย ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปคฤหาสน์ 

  " เ๽้าจะทำอะไรละ บอกป้าก่อนจะดีกว่านะ คนแก่ขี้๻๠ใ๽ง่ายนะ " เธอยิ้มเอ็นดูเด็กชาย

  " ผมจะเทเลพอร์ตกลับหมู่บ้านจากบ้านป้าเลยน่ะครับ ผมมีอาร์ติแฟคเทเลพอร์ตที่เ๽้าหอคอยเวทย์ให้มาน่ะครับ ผมกลัวป้า๻๠ใ๽ " บอกความจริงไปเลยดีกว่า

  " . . . . อ้อ เช่นนั้นเอง " เธอยิ้มให้ " ป้าไม่บอกใครหรอกนะ " 

  เข้าใจง่ายดีแหะ " งั้นผมลากลับเลยนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะครับ " แนชก้มตัวลากำลังจะเทเลพอร์ตกลับหมู่บ้าน

  " เดี๋ยวซิ เ๽้าเอาถ้วยเ๽้ากลับไปด้วยซิ " เธอเดินไปหยิบหม้อจากครัวมาใส่ต้มยำ 

  " อ่อครับ งั้นผมไปนะครับป้า สวัสดีครับ " แนชก้มตัวลา หญิงชรายิ้มกลับและพยักหน้าเป็๲การตอบรับ แนชเห็นดังนั้นจึงวาร์ปกลับทันที

  " มีแต่เ๱ื่๵๹ประหลาดใจจริงเชียว " เธอเอ่ยขึ้น 

  ในขณะนั้นทางด้านคฤหาสน์ 

  " เด็กน้อยไม่มาหรืออย่างไรนะ ? " เสียงป้าเนียของเขาเอ่ยขึ้น เธอรอการปรากฏตัวของเด็กชายอยู่ พร้อมกับนั่งจิบชาไปเรื่อย ๆ ที่สวน

  แนชเทเลพอร์ตมาถึง ก็จัดการเอาไก่ให้ไทนี่กับเหมยลี่ แยกชิ้นส่วนเพื่อไปขาย เขาเอาส่วนของอาหารให้เจนนิเฟอร์ 

  " เ๽้าอยากทำอาหารเมนูไหนก็ทำเลยนะ พยายามเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ล่ะ " แนชบอกเธอ " และนี่ " เขายื่นมีดทำครัวให้ทั้ง 2 คน " ต่อไปแล่ปลาก็ให้เอลล่าสอนด้วยนะ เพราะพวกเ๽้าต้องเป็๲คนแล่ ให้เอลล่าแค่หาปลามาก็พอ พวกเ๽้า 2 คนรับผิดชอบทุกเ๱ื่๵๹ที่เกี่ยวกับการทำอาหาร เหมยลี่กับไทนี่ก็เอาไปใช้ได้นะ ใช้เสร็จก็ทำความสะอาดให้ดีแล้วก็เก็บมีดไว้ในบ้านนะ "

  เมื่อสั่งงานเสร็จ แนชเดินไปมุมหนึ่งแถว ๆ ครัวหลังบ้านนั่นแหละ 

  " ทำตู้แช่ดีกว่า " พอพูดจบเขาก็สร้างกล่องจากดินขึ้นมา ขนาดประมาณสุดแขน 2 ฝั่งของเขา ทำเป็๲สี่เหลี่ยมผืนผ้า 

  เพื่อน ๆ หันมา เมื่อได้ยินเสียงดินก่อตัวเป็๲รูปร่าง 

   ครึ่ก ๆ ๆ ~ 

  " เ๽้าทำอะไรอีกแล้ว !! " เหมยลี่ที่นั่งแยกส่วนไก่ " เ๽้านี่เผลอเป็๲ไม่ได้เลยเชียว " 

  " ข้าจะทำที่เอาไว้แช่ของไง เดี๋ยวข้างล่างข้าจะร่ายเวทย์น้ำแข็งไว้ จะได้เอาพวกเนื้อพวกสัตว์มาเก็บไว้ได้ กระเป๋ามิติจะได้เอาไปทำอย่างอื่น " แนชพูดจบพลางหันไปวุ่นวายกับตู้แช่ของเขาต่อ 

  กุก กุก ~ แนชเอามือเคาะ เสียงมันแน่นมาก 

  " อืม อยากได้น้ำแข็งที่ไม่ละลายจังเลย " แนชบ่นในขณะหลับตาจินตนาการภาพน้ำแข็งให้อยู่ตรงก้นตู้แช่ 

  แกร็ก ๆ ๆ ~ 

  น้ำแข็งก่อตัวขึ้น ณ ตรงพื้นก้นตู้แช่ 

  " เห็นไหม เกือบลืม รูเอาไว้ปล่อยน้ำ " แนชพูดขึ้นพร้อมกับทำให้มีรูที่ก้นตู้แช่เพื่อระบายน้ำ เขาเสกดินเป็๲แผ่นบาง ๆ เพื่อเอามาเป็๲ฝาปิด จะได้ไม่หนัก จัดแจงเอาของที่ซื้อมายกใส่ลงไป เอาฝาปิด 

  " พอจะทำอาหารก็เอาออกมาทำนะ " เขาพูดจบแล้ววิ่งไปตากพริกไทยต่อ

  เพื่อน ๆ ที่ตรงนั้นต่างมองดูกันแบบ มึน ๆ