รอยยิ้มของหญิงสาวเป็๲รอยยิ้มที่มาจากใจ อลังการย่อมดูออก เขาเองอายุไม่น้อยเ๱ื่๵๹ง่ายแค่นี้ทำไมจะไม่เข้าใจ แต่เพราะเธอมักชอบทำปากเก่งใส่เขา จึงไม่คิดว่าจะมีแววตาเช่นนี้มองให้

           ปกรณ์ลอบมองสองคนสลับไปมา แรกทีเดียวตั้งใจจับผิด คิดว่าอลังการต้องหาคนมาสวมรอยเป็๞เมียเพราะไม่อยากแต่งงานกับหนูเนยเป็๞แน่ๆ

    แต่ดูๆ แล้วเด็กคนนี้ก็ไม่เลวทีเดียว ถ้าจะลองลุ้นให้เป็๲ผัวเมียกันจริงๆ ก็น่าสนุกดีเหมือนกันแฮะ!

           “นี่แกปล่อยเมียลำบากขนาดนี้เลยเหรอ”

           “อาปกรณ์ว่าอะไรนะครับ”

         “นี่ไง”  

    ปกรณ์ยืนโทรศัพท์มือถือให้หลานชายดู อลังการเงยหน้าขึ้นจากเอกสารมองหน้าจอมือถือที่มีคลิปภาพร้านขายผัดไทย เขาจ้องมองภาพจนเห็นชัดว่าเด็กสาวที่เดินไปเดินมาในคลิปคือบัวชมพู

    “แกลำบากเ๹ื่๪๫เงินขนาดนี้เลยเหรอ” 

    ปกรณ์ส่ายหน้าไปมาแล้วเก็บมือถือ แต่อลังการคว้าไปจ้องมองชัดๆ ภาพบัวชมพูขะมักเขม้นเป็๲ลูกมือผู้หญิงอีกคน ซึ่งน่าจะชื่อรุ่งรวีคนรักของสารภี ยัยเด็กบัวชมพูวิ่งวุ่นกับการ เอ่อ เหมือนจะแจกผัดไทยมากกว่าขายผัดไทยนะ  

    “อาไปได้คลิปนี้มาจากไหน”

    “ทำไม อาหามาได้ก็แล้วกัน” ปกรณ์คว้าโทรศัพท์กลับคืน “แกคนเดียวหรือไงที่มีเส้นสายในเมืองนี้”

    “ก็...” เขาอึกอักครู่หนึ่ง “ผมไม่ได้ห้ามเมียนี่ เขาอยากทำอะไรก็ให้เขาทำไป”

    “ไม่ใช่ว่าไม่ใช่เมียจริงๆ หรอกเหรอ ถึงได้ปล่อยทิ้งๆขว้างๆไม่ดูแล อย่างนี้กลับไปแต่งงานกับหนูเนยดีกว่า”

    “เฮ้ย! ไม่เอาแม่ชี เอ๊ย! ไม่เอาหนูเนย” อลังการรีบพูดจนลิ้นพันกัน “ผมมีเมียแล้ว อาอย่ามายุให้ผัวเมียผิดใจกันสิ”

    “อาผิดงั้นสินะ” ปกรณ์เลิกคิ้วลอบยิ้มในใจแล้วเอ่ย “แล้วเป็๲เมียยังไงไม่อยู่บ้านเดียวกัน เป็๲เมียไปเช้าเย็นกลับเหรอ”

    อลังการเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของผู้เป็๞อาที่แสร้งยกกาแฟขึ้นดื่ม เขาจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังปิดบังรอยยิ้มอยู่ ทั้งสองคุยกันในห้องทำงานของอลังการ เขากำลังเคลียร์เอกสารการสั่งซื้อที่ค้างคาอยู่    

    “อาปกรณ์รู้ได้ยังไงว่าเมียผมไม่ได้อยู่บ้านกับผม”

    “ขับรถผ่านหน้าบ้านก็รู้” ปกรณ์ยักไหล่แล้วเซ็นเอกสารตรงหน้า ปิดแฟ้มแล้วยกมือขึ้นบิด๠ี้เ๷ี๶๯ “ของแค่นี้ให้เสียเวลาลงมาตรวจงานเอง ...อื้ม ถ้าไม่อยากพาเมียไปกรุงเทพฯ เอางี้ไหม ให้พ่อกับแม่เรามาดูหน้าตาเมียแกที่นี่เป็๞ไง”

    “ไม่ต้องให้พ่อแม่ลำบากขนาดนั้นหรอก ผมพาไปเอง”

    “แน่ใจนะ”

    “ครับ” อลังการรับปากส่งๆ ไป แต่เห็นใบหน้ายิ้มกริ่มของอาปกรณ์ก็รู้สึกว่าตัวเองพลาดแล้ว  

    “งั้นอาบอกคนที่บ้านให้เตรียมต้อนรับสะใภ้ เอ่อ ยังเรียกสะใภ้ไม่ได้สินะ หรือจดทะเบียนกันไปแล้ว”

         “ยังครับอาปกรณ์” เขาเคยจดทะเบียนสมรสแล้ว แล้วก็หย่าแล้ว ไม่อยากกลับไปเจอเ๱ื่๵๹ปวดหัวเหมือนครั้งนั้นอีก

           “อืม” ปกรณ์เพียงแค่รับคำในลำคอแล้วลอบสีหน้าเหม่อลอยไปชั่วขณะของหลานชาย “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวเย็นนี้อาไปกินข้าวที่บ้านก็แล้วกัน”

           “ครับ...หา! อะไรนะครับ” อลังการได้สติรีบถามซ้ำ

           “ไปกินข้าวบ้านแกไง ดูท่าทางเมียทำกับข้าวเก่ง” ปกรณ์พูดยิ้มๆ

           “ได้...ได้ครับ” ทำไมเ๱ื่๵๹ง่ายๆ เหมือนจะยิ่งยุ่งเหยิงขนาดนี้นะ

           ปกรณ์โบกมือไล่ “ไปรับเมียมาทำมื้อเย็นเลี้ยงอาได้แล้ว งานก็กองไว้นี่แหละ แค่ตรวจงบบัญชี อาจัดการให้เอง สักสี่โมงเย็นอาเข้าไปหาก็แล้วกัน”

           ปกรณ์พูดแล้วดึงแฟ้มเอกสารตรงหน้าอลังการออกมา ใช้เท้ายันเก้าอี้อีกฝ่ายเป็๲เชิงไล่ให้ลุกออกไปจากห้องทำงานในออฟฟิศ อลังการลุกขึ้นเสยผมยุ่งๆ เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วก้าวออกมาอย่างงุนงง  

    เมื่อเดินมาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้ว ก็หยิบมือถือมาส่งข้อความไปทางไลน์หายัยเด็กบัวชมพูว่าจะเข้าไปรับ แล้วขับรถออกมาทันที ทำไมอาปกรณ์ถึงดูเอ็นดูเด็กคนนี้นัก พูดจาเหมือนหยอก ถ้าไม่ใช่เมียเขาจริงๆ ก็หวังงาบ! หรืออาจะสนใจเด็กคนนี้เข้าจริงๆ

           รถกระบะของปกรณ์มาจอดใกล้บ้านเช่าที่บัวชมพูอาศัยอยู่ เขานั่งเคาะพวงมาลัยรถนับหนึ่งถึงสิบในใจแต่ไม่เห็นคนที่รอโผล่หน้าออกมา เขาจึงไลน์ไปอีกครั้งแต่ข้อความไม่ถูกเปิดอ่าน คราวนี้คิ้วเข้มขมวดยุ่งแล้วเปลี่ยนเป็๲กดหมายเลขโทรศัพท์ของบัวชมพู เขารอครู่หนึ่งอีกฝ่ายจึงรับสาย

           “สวัสดีค่ะ”

           “อยู่ไหน”

           “อยู่ไหน?”

           “ฉันถามว่าเธออยู่ที่ไหน”

           “หนูอยู่บ้านค่ะ”

           “บ้านไหน ฉันรอหน้าบ้านเธอตั้งนานแล้วนะ”

           “คุณใหญ่อยู่หน้าบ้านหนูเหรอคะ”

    อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจจนอลังการอดงุนงงไม่ได้ 

    “เธอไม่ได้อ่านไลน์หรือไง”

           “ไม่ค่ะ หนูไม่สะดวก” เธอตอบแล้ว “ไม่มีใครบอกเหรอคะว่าถ้าเ๱ื่๵๹ด่วนอย่าส่งไลน์ให้โทรมา” 

           อลังการกำลังจะอ้าปากเถียงก็เห็นร่างเล็กในชุดเสื้อยืดสีชมพูหวานแหววยาวคลุมสะโพกทับกางเกงขาสั้นอวดเรียวขาขาวผ่องออกมายืนหน้าบ้านพร้อมแนบโทรศัพท์กับใบหู เธอหันซ้ายหันขวามองหาเขา และเมื่อเห็นรถของเขาก็ตัดสัญญาณโทรศัพท์แล้วเดินมาหา

           เขาเลื่อนกระจกลงแล้วถาม “ทำไมไม่อ่านไลน์” 

           “หนูเรียนออนไลน์อยู่ค่ะ” บัวชมพูเบ้ปากใส่ “มีธุระอะไรคะ”

           “ไปทำกับข้าวให้อาฉันกินหน่อย”

           “เอ๊ะ? ยังไงคะ หนูงง”

           “อาปกรณ์อยากกินข้าวเย็นฝีมือเธอ” เขาขึงตาใส่แต่ไม่ได้ทำให้เด็กสาวกลัวเลยสักนิด

           “อ้อ! ได้ค่ะ วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว หนูเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวออกมานะคะ”

           “เดี๋ยวก่อน”

           “คะ”

           “ฉันต้องไปกรุงเทพฯ เธอไปกับฉันด้วย”

           “ไปกรุงเทพฯกับคุณใหญ่? ให้หนูไปทำอะไรคะ”

           “ไปเป็๲เมียฉันไง!”

           “ออกต่างจังหวัดขอค่าแรงเพิ่มค่ะ”

           “เฮ้ย! ฉันให้ไปสามหมื่น มือยังไม่ได้จับนี่ยังจะมาเรียกเพิ่มอีกเรอะ”

           เธอหงายฝ่ามือขึ้นแล้วพูด

           “ขอมือค่ะ”

           ดวงตากลมเป็๞ประกายวาววับจนอลังการตะลึงไป ทำตามที่เสียงหวานใสพูดอย่างลืมตัว บัวชมพูมืองฝ่ามือใหญ่ที่ว่างบนฝ่ามือเธอแล้วก็ยกมืออีกข้างขึ้นลูบคางที่เพิ่งโกนหนวดออกไปเบาๆ

           “เก่งมาก”

           “เฮ้ย!” เขาร้องอย่างนึกได้ ปัดมือหญิงสาวออก อีกฝ่ายหัวเราะคิกคักไม่ได้ใส่ใจที่ถูกปัดมือ “ไม่ใช่หมานะเว้ย!”

           “หนูไม่ได้พูดอะไรนะคะ” เธอยักไหล่ “จะให้หนูไปกรุงเทพฯ ก็ต้องจ่ายอีกสามหมื่น ดูแลเ๱ื่๵๹กินอยู่ให้หนูด้วย”

           “นี่มันปล้นกันชัดๆ ฉันซื้อกินยังไม่จ่ายแพงขนาดนี้”